به این سؤال فکر کنید، چرا بهار عرب به کشورهای حاشیه صحرا در آفریقا نوزیده است؟ کشورهای حاشیه جنوب این قاره هم باید به موج انقلابها می‌پیوستند و دیکتاتورهای خودشان را سرنگون می‌کردند. ولی به جز چند شورش در بورکینافاسو یا تظاهرات در داکار، این کشورها هنوز تکانی نخورده‌اند.
در حالی که 3کشور شمال آفریقا، تونس، مصر و لیبی پیشتاز بهار عرب در آفریقا بوده‌اند، این جنبش به کشورهای حاشیه صحرا در این قاره سرایت نکرده است. برخی می‌گویند شاید به‌خاطر اختلاف در مذهب باشد. در مذهب مسیحیت، شهید شدن برای دیدگاههای سیاسی، جای چندانی ندارد.
دنیس اپو دوراند، رئیس یک تلویزیون آفریقایی، می‌گوید: «درست است که مذهب عمده مردم مسیحیت است ولی مسلمان هم داریم، البته اسلام ما بردبارتر است. این اسلامی که در مالی و سنگال وجود دارد، همان اسلامی که در تونس، مراکش یا مصر هست، نیست. به سنگال نگاه کنید، در آن‌جا جنبش برادری وجود دارد که نحوه دینداری را کنترل می‌کند. جنبش برادری بر اساس خانواده پایه‌ریزی شده است، یعنی یک اسلام سیاسی نیست و بیشتر در فرهنگ جامعه ریشه کرده است.
یک دلیل دیگر می‌تواند نقشی که رسانه‌های اجتماعی در کشورهایی مانند مصر یا تونس بازی می‌کنند، باشد. در کشورهای حاشیه صحرا تعداد انگشت‌شماری به اینترنت دسترسی دارند.
ولی یک دلیل دیگر می‌تواند سیاسی باشد. از دهه ۱۹۹۰ به بعد، وضعیت سیاسی در کشورهای زیادی در این منطقه تغییر کرده و قدرت رهبران این کشورها به‌اندازه قبل نیست».
دنیس اپو دوراند می‌گوید: «کنوانسیونهای ملی در کشورهای فرانسوی‌زبان آفریقا سیستم تک‌حزبی را ملغی کردند و امکان وجود احزاب مختلف را فراهم نمودند. به همین دلیل چارچوبهای بهتری برای انتخاب و کارکرد ریاست‌جمهوری وجود دارد. به عبارت دیگر مصالحه و توزیع مناسب‌تر قدرت سیاسی باعث شده که کشورهای حاشیه صحرا در آفریقا صبورتر باشند. به جای یک قیام یا انقلاب، این کشورها تغییر را با شیوه‌های خاص خود ایجاد می‌کنند».
در حالی که 3کشور شمال آفریقا، تونس، مصر و لیبی پیشتاز بهار عرب در آفریقا بوده‌اند، این جنبش به کشورهای حاشیه صحرا در این قاره سرایت نکرده است. برخی می‌گویند شاید به‌خاطر اختلاف در مذهب باشد. در مذهب مسیحیت، شهید شدن برای دیدگاههای سیاسی، جای چندانی ندارد.
دنیس اپو دوراند، رئیس یک تلویزیون آفریقایی، می‌گوید: «درست است که مذهب عمده مردم مسیحیت است ولی مسلمان هم داریم، البته اسلام ما بردبارتر است. این اسلامی که در مالی و سنگال وجود دارد، همان اسلامی که در تونس، مراکش یا مصر هست، نیست. به سنگال نگاه کنید، در آن‌جا جنبش برادری وجود دارد که نحوه دینداری را کنترل می‌کند. جنبش برادری بر اساس خانواده پایه‌ریزی شده است، یعنی یک اسلام سیاسی نیست و بیشتر در فرهنگ جامعه ریشه کرده است.
یک دلیل دیگر می‌تواند نقشی که رسانه‌های اجتماعی در کشورهایی مانند مصر یا تونس بازی می‌کنند، باشد. در کشورهای حاشیه صحرا تعداد انگشت‌شماری به اینترنت دسترسی دارند.
ولی یک دلیل دیگر می‌تواند سیاسی باشد. از دهه ۱۹۹۰ به بعد، وضعیت سیاسی در کشورهای زیادی در این منطقه تغییر کرده و قدرت رهبران این کشورها به‌اندازه قبل نیست».
دنیس اپو دوراند می‌گوید: «کنوانسیونهای ملی در کشورهای فرانسوی‌زبان آفریقا سیستم تک‌حزبی را ملغی کردند و امکان وجود احزاب مختلف را فراهم نمودند. به همین دلیل چارچوبهای بهتری برای انتخاب و کارکرد ریاست‌جمهوری وجود دارد. به عبارت دیگر مصالحه و توزیع مناسب‌تر قدرت سیاسی باعث شده که کشورهای حاشیه صحرا در آفریقا صبورتر باشند. به جای یک قیام یا انقلاب، این کشورها تغییر را با شیوه‌های خاص خود ایجاد می‌کنند».
