روز سه‌شنبه 8مارس، روز جهانی زن، و همزمان با برگزاری اجلاس حقوق‌بشر ملل‌متحد در ژنو، کنفرانس بین‌المللی ژنو با حضور قانونگذاران سوئیسی، مقامات ارشد سابق دولت آمریکا، حقوقدانان و شخصیتهای بین‌المللی برگزار گردید.
قانونگذاران و شخصیتهای سیاسی و مقامات ارشد سابق و حقوقدانان سوئیسی، اروپایی و آمریکایی و عربی با درود به تلاشهای آزادیخواهانه زنان در سراسر جهان، از قیامهای شجاعانه مردم ایران برای یک تغییر دموکراتیک در ایران حمایت کردند. شرکت‌کنندگان در کنفرانس تأکید کردند همزمان با امواج تغییر در شمال آفریقا و خاورمیانه، جامعه جهانی به ویژه جهان غرب باید در کنار مردم ایران و خواست عادلانه آنها قرار گیرند.
کنفرانس هم‌چنین ضمن ابراز حمایت از حقوق ساکنان اشرف، محل استقرار ۳۴۰۰عضو سازمان مجاهدین خلق ایران در عراق، بر ضرورت لغو محاصره ظالمانه 3ساله اشرف و توقف شکنجه روانی ساکنان که به‌طور شبانه‌روزی توسط ۲۱۰بلندگو صورت می‌گیرد، تأکید کردند.
در این کنفرانس بیانیه اکثریت شورای بزرگ ژنو (بیانیه 55نماینده شورای عالی ژنو) مبنی بر فراخوان به دولت سوئیس برای تحت‌فشار قراردادن دولت عراق به‌منظور منحل‌کردن کمیته سرکوب اشرف و پایان‌دادن به شکنجه روانی ساکنان اشرف با استفاده از 210بلندگو، توسط نماینده داندراس قرائت و اعلام شد. آنگاه اعضای کنفرانس به پیام خانم مریم رجوی که به زبان فرانسه ايراد شده بود، گوش فرا دادند و متعاقباً سخنرانان، سخنرانيهاي خود را آغاز کردند. توجه شما را به گزارش مشروح این کنفرانس جلب می‌کنیم:
پیام رئیس‌جمهور برگزیده مقاومت خانم مریم رجوی به کنفرانس
دوستان گرامی،
به کنفرانس شما درود می‌فرستم.
به آقای دوداردل، ریاست محترم کنفرانس، خانم پرگو، آقای هوارد دین، پرفسور وج‌وود، پروفسور زیگلر، خانم اریکا زیگلر، آقای داگه، آقای ری‌ال، خانم جان‌کلم و آقای بارتاسا،
به نمایندگان مجلس ژنو، نمایندگان سازمانهای مدافع حقوق‌بشر و همه شخصیتهای سیاسی و دیپلوماتهای محترم،
به همه شما درود می‌فرستم.
از ابتکار اکثریت نمایندگان مجلس سوئیس در انتشار بیانیه‌یی در حمایت از اشرف و مقاومت ایران تقدیر می‌کنم.
این کنفرانس، همزمان با بهاران ملتهای شمال آفریقا و خاورمیانه است. آنها دیگر زندگی زیر سایه استبداد و فقر را تحمل نمی‌کنند. از این‌رو با فداکاری بسیار در طلب دموکراسی و آزادی هستند.
این وضعیت، تجدید‌نظر در سیاست دولتهای غرب نسبت به خاورمیانه و مشخصاً دیکتاتوری حاکم بر ایران را اجتناب‌ناپذیر کرده است. مردم ایران در هفته‌های اخیر بارها برای تغییر رژیم قیام کرده‌اند.
بنابراین، ایستادن در کنار یک فاشیسم مذهبی بیش از همیشه شنیع است.
هم‌چنین شاهد تهدید آشکار رژیم ملایان علیه کشورهایی هستیم که در حال طی‌کردن دوران گذار هستند.
و سرانجام شاهد رسوایی سیاستی هستیم که تاکنون حقوق‌بشر مردم کشورهای خاورمیانه را نادیده گرفته است.
امروز کشتار و نقض حقوق‌بشر توسط رژیمهای دیکتاتوری در خاورمیانه و شمال آفریقا، انزجار جهانی را برانگیخته است. اما ملایان در ایران چند برابر بیش از مجموع اعدامهای سیاسی در تمام این کشورها، اعدام کرده‌اند.
از این رو ملل‌متحد باید وضعیت ایران را در صدر اولویتهای خود قرار بدهد.
یادآوری می‌کنم که نزدیک ژنو، پروفسور کاظم رجوی بر اساس دستور مقامات رژیم ترور شد. گناه او دفاع از حقوق‌بشر در ایران بود.
بسیار شرم‌آور است که به‌جای مجازات ملایان و مقامهای دست‌نشانده آنها، حالا ممنوعیت سفر آنها به اروپا لغو می‌شود تا بتوانند در اجلاس شورای حقوق‌بشر در ژنو حضور یابند.
وانگهی، پس از شورش ملتهای منطقه علیه سرکوب و نقض حقوق‌بشر، جای آن است که شورای حقوق‌بشر ملل‌متحد به رویکرد قبلی خود خاتمه بدهد. این غیرقابل‌تحمل است که سرکوب و اعدامها به‌خصوص اعدام زنان در ایران این‌گونه با سکوت روبهرو می‌شود.
من از یک فاجعه در ایران صحبت می‌کنم. از یک جنگ دائمی علیه مردم ایران. با دستگیریهای روزانه به‌طور متوسط 2هزار نفر که سال‌به‌سال بیشتر می‌شود. با شکنجه‌ها و تجاوز‌های دائمی علیه زندانیان.
لازم است شورای حقوق‌بشر تعهدات تازه‌یی در دفاع از استانداردهای حقوق‌بشر بپذیرد.
به‌مناسبت برگزاری این کنفرانس در سوئیس، ضروری است به یک تناقض چشمگیر اشاره کنم.
سوئیس از یکسو مقر نهادهای بین‌المللی مدافع حقوق‌بشر است. از این‌رو نام سوئیس امدادرسانی به سرکوب‌شدگان را تداعی می‌کند.
از سوی دیگر دولت سوئیس یکی از مهمترین طرفهای معامله و مماشات با بزرگترین ناقض حقوق‌بشر در جهان است.
در دوره روی‌کار‌آمدن پاسدار احمدی‌نژاد، سوئیس روابط اقتصادی خود با این رژیم را دو برابر کرد. در سال ۲۰۱۰، سال گسترش تحریم بین‌المللی ملایان، سوئیس نزدیک به 900نوع کالا به ایران صادر کرده است. کالاهایی که بخشی از کلیدی‌ترین نیازهای رژیم ملاها محسوب می‌شود.
اجازه بدهید به فشارهای سرکوبگرانه ملایان علیه اشرف اشاره کنم. جایی‌که رژیم بیشترین تهدید را از آن احساس می‌کند.
از شروع سال ۲۰۰۹ اشرف تحت محاصره شدید دولت عراق قرار گرفته است. ممنوعیتهای بسیاری به اجرا گذاشته‌اند. هم برای دیدار خانواده‌های اشرفیها و وکلای آنها، هم برای ورود بسیاری از نیازهای پایه‌یی و حتی مواد غذایی و پوشاک.
در ماههای اخیر از ورود پزشک متخصص یا جراح به بیمارستان اشرف ممانعت می‌شود و ورود شمار زیادی از داروها منع شده است. سیاست ملایان در این زمینه زجرکش‌کردن بیماران است.
یک نمونه مهدی فتحی است. به علت عدم رسیدگی به‌موقع، او در 10دسامبر گذشته پس از یک سال درد و رنج، درگذشت. نمونه دیگر کاظم نعمت‌اللهی است که از یک سال پیش به‌دلیل عدم درمان، هر دو کلیه‌اش در حال از کار افتادن است.
این‌جا شما عکسهای اشرفیهایی را می‌بینید که نیاز فوری به درمان و پزشکان متخصص دارند، اما کمیته سرکوب برای آن مانع ایجاد می‌کند.
از یک سال پیش مأموران وزارت اطلاعات با نصب بلندگوهای قوی در اطراف اشرف، 24ساعته با صدای گوشخراش در حال تهدید علیه ساکنان اشرف هستند. در غیاب یک واکنش جدی بین‌المللی، تعداد بلندگوها به 210عدد رسیده است.
یک عامل تهدیدهای دیکتاتوری ایران است. ملاهایی که امروز در محاصره قیامها و جوانان، قادر به حفظ ثبات خود نیستند و آینده‌یی برای خود نمی‌بینند.
عامل دیگر، وضعیت دولت عراق است که در قدرت‌بودنش را مدیون حمایت ملاهاست. دولتی که در مواجهه با اعتراضهای مسالمت‌آمیز مردم عراق در 25فوریه چندین نفر را در خیابانها به‌قتل رساند.
دولتی‌که 11تن از ساکنان اشرف را در ژوئیه ۲۰۰۹ به‌قتل رساند. چنین دولتی صلاحیت و نیت حفاظت اشرف را ندارد.
به‌همین دلیل، تصمیم ایالات متحده مبنی بر انتقال مسئولیت حفاظت اشرف به دولت عراق، یک خطای بزرگ بود. این تصمیم ناقض قوانین بین‌المللی بود.
وانگهی دولت آمریکا طبق قراردادی با یکایک ساکنان اشرف، متعهد به‌حفاظت آنها شده بود. در این زمینه سازمان ملل‌متحد نیز مسئولیت دارد که اشرف را تحت نظارت خود قرار دهد.
از این رو پیشنهاد ما این است که:
اولاً باید هیأتی از سوی ملل‌متحد برای نظارت دائمی در اشرف مستقر شود.
ثانیاً نیرویی از ایالات متحده حفاظت این هیأت را برعهده بگیرد.
از همه دولتها و مجامع بین‌المللی می‌خواهم که:
1 ـ با توقف خرید نفت از آخوند‌ها، مشارکت در تأمین هزینه سرکوب مردم ایران را متوقف کنید.
2 ـ پرونده نقض حقوق‌بشر رژیم آخوندی را به شورای امنیت ارجاع دهید. ما بر تعیین گزارشگر ویژه ملل‌متحد در مورد حقوق‌بشر در ایران تأکید داریم.
3 ـ ترتیبات ضروری برای صدور حکم جلب بین‌المللی خامنه‌ای به‌جرم جنایت علیه بشریت را فراهم سازید.
4 ـ برای لغو محاصره اشرف، لغو ممنوعیت دارو و برچیدن بلندگوها در اشرف به‌اقدامهای فوری دست بزنید.
برای اجلاس شما آرزوی موفقیت می‌کنم.
و از همه شما متشکرم.
سخنان هاوارد دین:
(کاندیدای ریاست‌جمهوری
رئیس حزب دموکرات آمریکا ۲۰۰۴ ـ ۲۰۰۹
فرماندار ایالت ورمونت ۱۹۹۱ ـ ۲۰۰۳)
بسیار متشکرم و من واقعاً از خانم رجوی به‌خاطر سخنان فوق‌العاده‌ایشان تشکر می‌کنم.
موضوع ساکنان کمپ اشرف فقط حفاظت از حقوق‌بشر آنها نیست، امری که ما باید خواهان آن باشیم و من به‌طور خاص خوشحال شدم که در جریان اقدامات مستمر دوست کانادایی خود قرار گرفتم. اما جامعه بین‌المللی بسیار آهسته در این رابطه گام برمی‌دارد. جامعه بین‌المللی تقریباً همیشه بسیار آهسته عمل می‌کند. و حالا وقت آن رسیده است که سیر وقایع تسریع یابد.
یکی دو روز پیش وزیر امور خارجه کلینتون در این‌جا گفت: «بگذارید به‌وضوح بگویم که ما مستقیماً از خواستهای مردمی که در خیابانهای ایران و خاورمیانه دست به تظاهرات می‌زنند حمایت می‌کنیم». او هم‌چنین اذعان کرده است که «ما با خشونت مخالفیم. ما از حکومت ایران حسابرسی خواهیم نمود، حکومتی که مجدداً نیروهای امنیتی خود را مورد استفاده قرار داده و با تمسک‌جستن به‌خشونت، مانع ابراز عقیده آزاد از طرف مردم ایران می‌شود».
ثانیاً ، ما از حقوق‌بشر جهان‌شمول مردم ایران حمایت می‌کنیم. آنها مستحق همان حقوقی هستند که در مصر و تونس احقاق شد و بخشی از حق انسانی مردم ایران را شکل می‌دهند.
ثالثاً: این رژیم باید متعهد به بسط نظام سیاسی در ایران شود تا صدای اپوزیسیون و جامعه مدنی به‌گوش برسد.
ما امروز صدای اپوزیسیون و جامعه مدنی را می‌شنویم.
خانم رجوی حدود یک هفته پیش در پاریس در مورد برنامه‌اش پیرامون حق رأی، حقوق زنان و انتخابات، به‌مثابه تنها شاخص مشروعیت برای آینده مردم و حقوق‌بشر در همه‌جا، صحبت می‌کردند. این یک برنامه تروریستی نیست و سازمان مجاهدین نباید به‌عنوان یک سازمان تروریستی نامگذاری شود. این امر دارای عواقب عملی است. اکثر شما می‌دانید که من با جنگ علیه عراق مخالف بودم. دلیلش هم این بود که به‌عقیده من جنگ با عراق باعث گسترش نفوذ رژیم ایران در منطقه می‌شد، درست همان چیزی که متأسفانه اتفاق افتاد.
کرسی نخست‌وزیری که مالکی کسب کرده است، مدیون نیروهای آمریکایی است. بنابراین، این‌که مالکی قانون اساسی آمریکا را در مورد ساکنان کمپ اشرف وارونه کرده است، عملی خطاست و ما نباید آن را تحمل کنیم. ما بودیم که مالکی را در مقام نخست‌وزیری قراردادیم و او باید به حقوق‌بشر و قانون اساسی آمریکا احترام بگذارد.
ما باید هنگام ترک عراق اطمینان حاصل نماییم که ساکنان اشرف بهای آن را متحمل نخواهند شد. اگر‌چه نیروهای آمریکایی دیگر از اشرف حفاظت نمی‌کنند و اگر‌چه درحال‌حاضر موارد نقض حقوق‌بشر از طریق بلندگوها، آزار و اذیتها و محدودیتهای پزشکی در آن‌جا جاری است، ولی این وضعیت با عقب‌نشینی نیروهای آمریکایی بغرنج‌تر خواهد شد. جامعه بین‌المللی باید همین حالا دست به‌کار شود. بحث و تبادل‌نظر و ملاقاتها، دیگر کافی است. ما باید اکنون اقدام کنیم. نهادهای ما، سازمان ملل‌متحد و جامعه بین‌المللی در ژنو و سایر نقاط باید در این راستا دست به‌کار شوند. ما به‌عنوان شهروندان این جهان خیلی بهتر از این می‌توانیم عمل کنیم. ما تعهدی در قبال آن ۳۴۰۰نفری که در اشرف هستند، داریم و باید امکان و فرصتی را در اختیار آنها قرار دهیم که اگر حفاظت می‌شدند، از آن برخوردار می‌بودند. چیزی که حق آنهاست.
انتظار می‌رود که کمیسر عالی حقوق‌بشر سازمان ملل‌متحد علناً استفاده از بلندگوها، شکنجه و ممانعت از مداوای پزشکی در اشرف را محکوم کند. این موضوع باید جهت اتخاذ گامهای لازم‌الاجرا به‌شورای امنیت ملل‌متحد ارجاع داده شود و من فکر می‌کنم این‌کار صورت خواهد گرفت. ما نباید شکنجه علنی ۳۴۰۰انسان را تحمل کنیم. ما به‌عنوان نوع انسان این‌گونه تجارب را از سر گذرانده‌ایم و می‌دانیم که نتیجه تحمل‌کردن و توسل به مماشات در رابطه با موارد نقض حقوق‌بشر چه خواهد بود. ما همه یک پیکر واحد هستیم و در همبستگی با هر فردی هستیم که به دفاع از حقوق‌بشر برمی‌خیزد و بر این عقیده است که تغییر مسالمت‌آمیز مسیری است که باید طی شود.
به‌عنوان یک آمریکایی می‌خواهم چند دقیقه‌یی در رابطه با این ایده که رژیم ایران یک «جمهوری اسلامی» است صحبت کنم. این رژیم جمهوری اسلامی نیست. به‌عنوان یک مسیحی و به‌عنوان کسی که با یک فرد یهودی ازدواج کرده و دوستان مسلمان دارد، می‌گویم که ما می‌دانیم تقریباً همه مذاهب روی زمین در مقطعی برای توجیه اعمال خشونت و نقض حقوق‌بشر مورد سوء‌استفاده قرار گرفته‌اند. این رژیم به خود لقب جمهوری اسلامی داده است. من در دانشگاه قرآن را مطالعه کرده‌ام. این تجربه مرا به یک متخصص تبدیل نکرده است، اما من پرتویی از دین اسلام در نقض حقوق‌بشر توسط ملایان و آیت‌الله‌ها نمی‌بینیم. من اسلام را در کارهای آنها نمی‌بینم. آنها ادعا می‌کنند که به نیابت از خدا عمل می‌کنند اما این خدا است که تصمیم خواهد گرفت چه کسی به‌نیابت از او خواستهای او را انجام خواهد خواهد داد و این خواستها چیزی نیست که در زندانهای ایران اعمال می‌شود.
مردمی که در میدان تحریر در مصر ایستادگی کردند مسلمانان مؤمن بودند و ما از خواست آنان برای تغییر انسانی، حقوق‌بشر و انتخابات در مصر استقبال کردیم. مردمی که در تونس برخاستند هم مسلمان بودند. مردمی که در لیبی در برابر دیکتاتوری ایستاده‌اند که مرتکب نسل‌کشی علیه ملت خود می‌شود، مسلمانان مؤمن هستند. ما به‌عنوان شهروندان آمریکا در کنار هر ملتی، پیرو هر مذهبی که باشد، از جمله مسلمانان، خواهیم ایستاد که برای دفاع از حقوق‌بشر همه ما برمی‌خیزند، چیزی که در تونس و مصر و لیبی اتفاق افتاده است.
بنابراین، اکنون لحظه‌یی فرا رسیده است که نیازمند عمل و نه فقط حرف‌زدن است. این لحظه‌یی است که جامعه بین‌المللی می‌تواند به امتداد مسیر، نظر افکند. ما باید از عراق خارج شویم. اما نمی‌توانیم ۳۴۰۰انسانی را در آن‌جا رها کنیم که توسط رژیمی که ما در عراق بر سر کار آورده‌ایم، مورد اذیت و آزار قرار گیرند. آمریکا در این رابطه مسئولیت ویژه‌یی را به دوش می‌کشد. ما هم‌چنین مسئولیت ویژه‌یی داریم تا نامگذاری اپوزیسیون دموکراتیک ایران در لیست آمریکا را لغو کنیم تا آنها بتوانند آزادانه آرمانهای خود را دنبال کنند.
سپاسگزارم
سخنان سید احمد غزالی:
(نخست‌وزیر الجزایر ۱۹۹۲ ـ ۱۹۹۱)
خانم کریستین پریگو، از شما متشکرم که به‌من فرصت صحبت دادید. ابتدا تبریکات صمیمانه خود را به‌شما و هم‌چنین به خانم رجوی و خانمهای عضو کمیته سوئیسی دفاع از اشرف و به تمام زنان سوئیس به‌مناسبت روز جهانی زن ابراز می‌دارم. من بر اعتقاد خود که اعتقاد بسیاری از مردان است، بار دیگر تأکید می‌کنم که پیشرفت زنان در جوامع ما، بهترین شاخص پیشرفت مردان در بخش دیگر بشریت است.
وقتی از زن سخن می‌گوییم، از آن‌جا که امروز روز زن است، نمی‌توان به زن در اشرف نیاندیشید و این‌جا من به‌یاد اظهارات ژنرال فیلیپس آمریکایی می‌افتم که به‌پشتوانه تجربه خود که طی اقامت چندماهه در اشرف به‌دست آورده بود، چنین گفت: «من آرزو دارم دخترانم به اشرف بیایند و ببینند مقاومت ایران چگونه با زن ایرانی رفتار می‌کند».
(کف زدن حضار). اشرف البته... (کف زدن مجدد حضار)،
اشرف البته یعنی اپوزیسیون، یعنی مقاومت ایران، که البته یک نمونه شاخص وضعیت فاجعه‌بار حقوق‌بشر در کشوری است که نام جمهوری اسلامی ایران بر خود گذاشته است. اشرف هم‌چنین آرم و نشانه مقاومت ایران در کل و تمامیت آن است. اما مسأله تنها این نیست.
سخنرانان پیش از من به آن‌چه در جهان عرب می‌گذرد، اشاره کردند. آن‌چه هم‌اکنون در جهان عرب می‌گذرد و آن‌چه در آن خواهد گذشت ـ چون هنوز به‌پایان نرسیده و پروسه‌یی است که تازه شروع شده ـ بیداری مردمانی است که در حال عبور از مرحله انفعال در برابر قدرتهای مستبد مادام‌العمر هستند که به‌ستوهشان آورده و مستأصلشان ساخته است. اکنون آنها در حال بیرون‌آمدن از این وضعیت انفعال و استیصال هستند. حتماًًًً شما هم مثل من توجه کرده‌اید که خامنه‌ای، عربها را در خیابانهای قاهره، بنغازی یا تونس تشویق کرده بود و این بسیار تکاندهنده بود که این شخص این‌گونه مزورانه با دورویی تمام قیامهای خیابانی را تشویق می‌کند، درحالیکه در کشور خودش قوانینی حاکم کرده که هرگونه تظاهرات علیه حکومت را با مجازات اعدام پاسخ می‌دهد.
باور کنید انواع و اقسام پیامدهای این جنبشها در کشورهای عرب، قطعاً ارزش نمونه خاص ایران را که جهان غرب خیلی زود درباره آن سکوت کرد، بارزتر و نمایان‌تر خواهد ساخت. نوعی توطئه سکوت که ابتدا درباره ۱۲۰هزار اعدام انجام گرفته، ظرف 31سال به‌دست خمینی و خامنه‌ای علیه مخالفان حاکم شد. سپس مدتها در مورد 30هزار اعدامی که طی تنها 3ماه و حتی کمتر از 3ماه انجام شد، سکوت گردید، یعنی در سال ۱۹۸۸ که خمینی مفهوم محارب را به‌معنای دشمن خدا اختراع کرد و گفت قانون ایران از آن پس هر مخالف با رژیم را دشمن خدا محسوب خواهد کرد که تنها مجازات ممکن برای آن اعدام است.
پس، محوری‌بودن مسأله ایران بارز و برجسته خواهد شد. چرا که آن‌چه در ایران روی خواهد داد، نمی‌تواند به‌صورتی مثبت یا منفی بر مجموعه دنیای اسلام تأثیرگذار نباشد.
طنز قضیه این‌جاست که استراتژی رژیم ایران بلاوقفه این بوده که نفوذ خود را به سراسر مجموعه عرب و اسلامی بگستراند و این نفوذ را با گسترش توان آسیب‌رسانی خود اعمال کند.
من از کمیته سوئیسی دفاع از اشرف به‌خاطر فعالیتهای آن تشکر می‌کنم. فعالیتی که فقط فعالیت برای دفاع از حقوق‌بشر نیست. این خود بسیار قابل‌ملاحظه است. دفاع از حقوق‌بشر، مایه تکریم این کمیته است، مایه تکریم اعضای آنست و افتخاریست برای سوئیس، در این موضوع که به سراسر بشریت مربوط می‌شود.
از همگی متشکرم
سخنان روث وج وود:
(حقوقدان برجسته ایالات متحده
عضو هیأت امنای سیاست دفاعی آمریکا ۲۰۰۳ ـ ۲۰۰۹
رئیس بخش حقوق بین‌الملل و دیپلوماسی دانشگاه جان هاپکینز)
مایه افتخار من است که در این‌جا حضور داشته باشم. من بسیار خوشحالم که دین (هاوارد) را در این‌جا می‌بینم. او کسی است که در زبان فرانسه به او «ماشه» (رهنورد) سیاست آمریکا می‌گویند. او دارای حضور بسیار قابل‌توجهی در حزب دموکرات است و من فکر می‌کنم بسیار مهم است که رسماًًًًًًً به این حقیقت اذعان شود که در آمریکا موضوع سرنوشت اشرف و ایران به یک موضوع کاملاً فراحزبی تبدیل شده است. کنگره نیز هم در کادر حزب دموکرات و هم در کادر حزب جمهوریخواه فعال بوده است. این کنفرانسها این حقیقت را منعکس می‌کنند که هر کس که متعهد به حقوق‌بشر است، صرف‌نظر از تمایلات یا تعهدات انتخاباتیش، باید در نهایت موضع مشابهی را اتخاذ کند.
در مورد بحث پیش روی ما، در ماه ژوئیه موضوع ایران در کمیته حقوق‌بشر سازمان ملل‌متحد در ژنو مطرح خواهد شد. جای شگفتی است که رژیم ایران البته از روی دورویی پیمان حقوق مدنی و سیاسی را امضا کرده است. در راستای جلسه ژوئیه که عموم به آن دسترسی خواهند داشت و در محل «کاخ ملتها» برگزار خواهد شد و علاقه زیادی در رابطه با مسائل ایران وجود دارد، بدون شک در مورد نقض فاحش آزادی بیان، نقض فاحش حق حفاظت از شکنجه و بدرفتاری، ممانعت از حق اجتماع، نقض حقوق زنان و مداخله در حقوق خانواده سؤالاتی مطرح خواهد شد. یکی از تجربیاتی که مرا تحت‌تأثیر قرار داده است، ملاقات با خانواده‌هایی است که برادران، خواهران، مادران و پدران خود را در زندانهای رژیم ایران تحت شکنجه و اعدام از دست داده‌اند.
با توجه به نقش مهم ژنو به‌عنوان خانه صلیب‌سرخ که علیه تخلفات در زمینه حقوق انسان‌دوستانه تلاش می‌کند، اما این قوانین در مورد ساکنان اشرف به‌طور فاحش نقض شده است. ارتش آمریکا و سایرین موقعیت افراد حفاظت‌شده تحت کنوانسیون چهارم ژنو را برای ساکنان اشرف به‌رسمیت شناختند تا با آنها رفتار مناسبی شود، که بر اساس معیارهای ماده مشترک سوم کنوانسیون ژنو مورد حفاظت قرار گیرند. اما درعوض ما شاهد محدودیتهای پزشکی، بلندگوهایی که مخل استراحت می‌شوند، ممانعت از ورود و خروج به کمپ اشرف و ممانعت از ملاقاتهای خانوادگی در تناقض با تضمینهای موجود در کنوانسیون چهارم ژنو که از حقوق غیرنظامیان حفاظت می‌کند، بوده‌ایم. یکی از پیشنهادهای من این است که تلاشهایمان را وسیع‌تر کنیم. یعنی به بان کی‌مون، دبیرکل سازمان ملل، مراجعه شود تا بیانیه‌هایی از طرف او و کمیسیونر عالی حقوق‌بشر، کنفرانس اسلامی، اتحادیه عرب، انجمن ملل آسیای جنوب شرقی، گروه 77 و کشورهای عضو جنبش غیرمتعهد صادر شود.
این نباید تنها یک نگرانی آمریکای شمالی، اروپایی و ایران باشد، بلکه باید یک موضوع جهانی باشد. و به هر گروه منطقه‌یی باید رجوع شود تا دیدگاههای مناسب خود را در این زمینه در کمیته حقوق‌بشر و سایر نهادها بیان کند. من قطعاً امیدوارم که این امر در خط مقدم سیاست آمریکا جای خود را خواهد گرفت. بسیار هیجان‌انگیز است که مردم را در خیابانهای آفریقای شمالی در حال رقم‌زدن یک انقلاب می‌بینیم. تحولاتی که هیچ‌کس نمی‌توانست آنها را پیش‌بینی کند و بزرگترین طنز تاریخ خواهد بود که ایران نیز دستخوش چنین تغییراتی نشود. سرنوشت و روند تحولات نشان می‌دهد که این لحظه‌یی است که ایران باید آزاد شود.
اگر‌چه پرزیدنت اوباما به‌خاطر دیدگاهش در رابطه با رفتار آمریکا در گذشته در کشورهای جهان سوم کمی محتاط عمل کرده است اما فکر می‌کنم در این مورد رقیب سابق رئیس‌جمهور، یعنی هیلاری کلینتون، مشاوره خوبی به وی خواهد داد. در حقیقت اگر آمریکا در چنین شرایطی سکوت اتخاذ کند، کاملاً با سابقه و اعتبار آمریکا در تناقض خواهد بود.
من به پرزیدنت اوباما اعتماد دارم که صدای خود را با لفظ واضح بلند خواهد کرد، چیزی که موقعیت حاضر آن را طلب می‌کند.
و بالاخره اجازه بدهید به کسانی که در میان ما به رئال‌پولیتیک اعتقاد دارند، بگویم که در این موقعیت، بسیار با دیدگاههای جان بولتون موافقم، کسی که فرماندار دین اکثر مواقع با او مخالف است اما در این نقطه ممکن است مثل من موافق باشد. دیدگاهی که می‌گوید آینده‌ایران در کانون امنیت غرب و شرق قرار دارد. رژیم فعلی ایران مخرب است در رابطه‌اش با کره شمالی و دولتهای دیگری که از اشاعه تسلیحات اتمی حمایت کرده و آن‌را ادامه می‌دهند. صلح در خاورمیانه رقم نخواهد خورد مگر این‌که نقش رژیم در حمایت از حزب‌الله و حماس مورد بازبینی قرار گیرد. بنابراین حتی از دیدگاه سخت‌سرترین آدم مثلاًًًًًًً هنری کیسینجر هم، تغییر رژیم ایران در مرکز روند استقرار امنیت در خاورمیانه و ممانعت از گسترش تسلیحات اتمی است که به مرحله بسیار خطرناکی رسیده است.
و در آخر 3سؤال در این‌جا مطرح خواهم کرد:
سؤال اول: آیا تا زمانی‌که اشرف در خطر است آمریکا باید در حقیقت تمامی نیروهای خود را از عراق خارج کند؟
دومین سؤال: آیا تا زمانی‌که شهروندان اشرف تحت بدرفتاری قرار می‌گیرند، آیا شرکتهای نفتی می‌توانند در عراق به‌کار ادامه دهند؟ ما در رابطه با رژیم ایران به این حقیقت پی برده‌ایم که تحریمهای نفتی بسیار مؤثر است. شرکتهای نفتی دفتر مرکزی دارند، مدیرعامل دارند و نسبت به افکار عمومی حساسیت نشان می‌دهند و می‌توان پرسید که آیا تا زمانی‌که رژیم، ساکنان اشرف را مورد اذیت و آزار قرار می‌دهد، می‌توان در عراق به تجارت پرداخت؟ من فقط می‌گویم که این سؤالی است که هر کس که این‌جا نشسته است، می‌تواند بر روی آن تأمل کند و به راههای مؤثر برای ایجاد تغییر برسد.
سومین سؤال: آیا تا زمانی‌که رژیم ایران به سرکوب مردم خود و تولید تسلیحات اتمی ادامه می‌دهد، شرکتهای نفتی می‌توانند در ایران فعالیت کنند؟ اقداماتی شکل گرفته است که تحریم گازوئیل علیه رژیم ایران اعمال شود تا رفتار ملایان را تغییر دهد. اما قطعاً این موضوع باید به همان اندازه که پیرامون مسأله اتمی است، در رابطه با حقوق‌بشر مردم ایران هم باشد. باید در مورد سرنوشت اشرف پس از ترک آمریکا از عراق قاطع بود. منظور من این نیست که این سؤال را پیش روی فرماندار دین بگذارم بلکه این‌که ما همه روی آن تأمل کنیم. بنابراین به مسائل اقتصادی و انزوای سیاسی که می‌تواند گریبانگیر رژیمی شود که این‌قدر ناپسند عمل می‌کند نیز فکر کنید. این رژیم نباید عضو هیچ سازمان منطقه‌یی یا شورای حقوق‌بشری باشد تا وقتی‌که به حقوق‌بشر مردم ایران و ساکنان اشرف احترام نگذارد، باید واقعاً منزوی شود.
رژیم فعلی ایران نه‌تنها مردمی را که مستقیماً بر آنها حکومت می‌کند بلکه مهاجرین را نیز تحت ظلم قرار می‌دهد. تا زمانی‌که رژیم تغییر نیابد، هیچ ایرانی ـ آمریکایی، ایرانی ـ کانادایی، ایرانی ـ نروژی یا ایرانی ـ فرانسوی در واقع امر آزاد و رها نخواهد شد. بهترین آرزوها را برای شما و هم‌چنین خانم رجوی دارم.
متشکرم
سخنان دکتر ژان شارل ری‌ال:
(نماینده پارلمان فدرال سوئیس)
خانمها و آقایان،
سپاس دارم که مرا برای این جلسه دعوت کردید. من با همکارانم به این‌جا آمدم، درحالیکه جلسه پارلمان ادامه داشت. ولی ما تصمیم گرفتیم به‌این‌جا بیاییم، زیرا برای حمایت از اشرف جای ما در میان شماست.
جهان در تکاپوست. انقلابها یکی پس از دیگری رخ می‌دهند و امید رخ می‌نماید. خلقها نیازمند توجه و حمایت ما برای دفاع از حقوق‌بشر هستند. کنوانسیونهای ژنو در قلب حقوق‌بشردوستانه بین‌المللی قرار دارند. با همکارانم در پارلمان سوئیس و کمیته سوئیسی حمایت از اشرف در این‌جا حضور داریم تا حمایت آشکار خود را از عزم مردم ایران برای تعیین سرنوشت خود در برابر دیکتاتوری و بی‌قانونی اعلام کنیم. طی هفته‌های اخیر بار دیگر ایرانیها در تظاهرات گسترده علیه دیکتاتوری مذهبی شرکت کردند. شرکت فعال مردم در این اعتراضات در حالی صورت گرفت که رژیم ملاها از خشونت سیستماتیک و سرکوب شدید استفاده کرد. به‌ویژه با توسل به دستگیریهای خودسرانه، شکنجه و اعدام.
خانواده‌های ساکنان اشرف که ۳۴۰۰عضو سازمان مجاهدین خلق ایران در آن حضور دارند و منبع الهام برای مردم ایران هستند، به‌طور خاص هدف این اعدامها بوده‌اند.
تداوم اعتراضات نشان‌دهنده عزم مردمی برای تغییر رژیم در ایران و برای برقراری دموکراسی هستند. مقاومت ایران در پی برقراری دموکراسی و یک جمهوری مبتنی بر جدایی دین از دولت در ایران می‌باشد و به‌عنوان آنتی‌تز بنیادگرایی اسلامی محسوب می‌شود و از این‌رو شایسته حمایت بین‌المللی می‌باشد. این سیاست به یک تغییر دموکراتیک در ایران توسط مردم ایران و مقاومت آن فرا می‌خواند و ادامه سیاست شکست‌خورده استمالت در برابر رژیم را رد می‌کند. این سیاست به‌طور خاص خواهان حذف نام سازمان مجاهدین خلق از لیست آمریکا یعنی پیروی از تصمیمات مشابهی که در انگلستان و اتحادیه اروپا در سالهای ۲۰۰۸ و ۲۰۰۹ اتخاذ گردید، می‌باشد.
تعدادی از ما در 26ژوئن ۲۰۱۰ در گردهمایی تاورنی شرکت کردیم و امضای اکثریت پارلمان فدرال سوئیس در حمایت از ساکنان اشرف را تقدیم خانم رجوی، رئیس‌جمهور برگزیده شورای ملی مقاومت ایران کردیم.
در 22ژانویه گذشته یک هیأت از کمیته سوئیسی با خانم رجوی دیدار کرد. آقای دوداردل، خانم پرگو و خود من در آن هیأت بودیم.
وضعیتی که در اشرف وجود دارد، باید خاتمه یابد. ما از دولت خودمان، از اتحادیه اروپا و از آمریکا می‌خواهیم تحریمهای عمومی علیه رژیم ایران اعمال کنند تا به حملات و شکنجه‌های روانی علیه ساکنان اشرف پایان دهد. ما هم‌چنین از دولت خود می‌خواهیم مقاومت ایران را به‌عنوان یک اپوزیسیون مشروع در برابر دیکتاتوری مذهبی به‌رسیمت بشناسد و وارد گفتگو با شورای ملی مقاومت بشود.
ما هم‌چنین می‌خواهیم توجه خانم کمیسر عالی حقوق‌بشر را درباره وضعیت اضطراری جلب کنیم.
بعد از انتقال حفاظت اشرف از جانب نیروهای آمریکایی به نیروهای عراقی در ابتدای سال ۲۰۰۹، شرایط زندگی ۳۴۰۰ساکن اشرف به‌وضوح رو به وخامت گراییده است. مقامات عراقی محدودیت شدیدی علیه کمپ اعمال کرده‌اند. آنها به‌طور نمونه امکان دسترسی به پزشکان متخصص را محدود نموده‌اند و با این کار رنج بیماران را افزوده و با پیامدهای جبران‌ناپذیر روبهرو کرده‌اند. من به‌عنوان پزشک نمی‌توانم وضعیتی را که به بیماران اشرف اعمال می‌شود، بپذیرم. ما به‌طور خاص نگران شکنجه روانی مستمر علیه ساکنان کمپ هستیم که به‌وسیله مأموران رژیم ایران و در ارتباط با نیروهای عراقی اعمال می‌شود.
آنها با نصب 210بلندگو به‌طور شبانه‌روزی به ساکنان اشرف توهین کرده و آنها را تهدید به کشتار می‌کنند. این اعمال به‌وضوح یک شکنجه روانی محسوب می‌شود. به‌دلیل این تهدیدها و صداهای گوشخراش در کمپ، بعضی از ساکنان با مشکلات روحی جدی روبهرو شده‌اند که می‌تواند عواقب جبران‌ناپذیری داشته باشد. جامعه بین‌المللی نباید در برابر این شکنجه دائمی ۳۴۰۰ساکن اشرف ساکت بماند. ما از شما، به‌عنوان کمیسر عالی حقوق‌بشر، می‌خواهیم که استفاده از بلندگوها برای شکنجه ساکنان اشرف را علناً محکوم کنید و تقاضا داریم به‌فوریت از دولت عراق بخواهید که به آن خاتمه دهد. اگر عراق به این رفتار غیرقابل‌قبول خود ادامه دهد، این وضعیت باید به شورای امنیت ملل‌متحد جهت اتخاذ تدابیر الزام‌آور ارجاع داده شود.
سخنان لوک بارتسا:
(نماینده پارلمان فدرال سوئیس
عضو کمیسیون خارجه)
خانمها آقایان،
همکارم ژان شارل ریل، به‌خوبی موضع اعضای شورای ملی سوئیس (پارلمان) که امروز در این‌جا حضور دارند را بیان کرد. به‌ویژه در مورد رژیم ایران، اشرف و اپوزیسیون. باید اذعان شود که رژیم ایران فقط مانعی بر سر مسیر مردم ایران در تلاشش برای دست‌یابی به دموکراسی و حقوق‌بشر نیست، بلکه این رژیم یک تهدید جدی برای صلح و ثبات کل منطقه و جهان است. وقتی شورای ملی مقاومت ایران در سال ۲۰۰۲ برای اولین بار وجود یک برنامه تسلیحات هسته‌یی سری توسط رژیم ایران را افشا کرد، جامعه بین‌المللی به‌کلی از آن بی‌خبر بود. در ابتدا رهبران رژیم ایران، چنین برنامه‌یی را انکار کردند. اما وقتی افشاگریها ادامه یافت و آژانس بین‌المللی انرژی اتمی‌توانست از سایتهای افشا‌شده توسط اپوزیسیون جنبش مجاهدین خلق بازدید کند، جامعه بین‌المللی کشف کرد که رژیم ایران به‌مدت 18سال برنامه غنی‌سازی اورانیوم خود را در سایتهای نطنز و اراک پنهان کرده است. مقاومت ایران، نزدیک به 80افشاگری درباره ابعاد مختلف برنامه تسلیحاتی هدایت‌شده توسط پاسداران کرده است. طبق گزارش اخیر آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، رژیم ایران به نقض 4قطعنامه شورای امنیت ملل‌متحد در این زمینه ادامه داده و به گفته خود مقامات رژیم نزدیک به 3هزار کیلو اورانیوم غنی‌سازی نموده است که قادر است حداقل 3کلاهک هسته‌یی با آن بسازد.
خانمها و آقایان،
درحالیکه نسیم آزادی در این بخش از جهان می‌وزد، درحالیکه جنبش اعتراضی مردم ایران به‌ویژه زنان و جوانان ایران به‌رغم شدت سرکوب گسترش یافته است و درحالیکه تضادهای درونی رژیم بر سر چگونگی بقای آن شدت یافته است و با توجه به پیشرفتهای مقاومت سازمان‌یافته توسط سازمان مجاهدین خلق و شورای ملی مقاومت ایران به رهبری خانم مریم رجوی، زمان آن فرا‌رسیده است که غرب شجاعت به‌خرج داده و برای همیشه به سیاست استمالت در برابر مستبدین ایران، خاتمه دهد. صحبت زیاد می‌شود اما ما نیازمند عمل‌کردن هستیم. افراد شجاع واقعی هم‌اکنون در اشرف و در ایران هستند که روزمره جان خود را به‌خطر می‌اندازند.
خانمها، آقایان،
این تغییر سیاست باید با تصمیمات عینی تجلی پیدا کند، به‌ویژه ارجاع پرونده فاجعه‌بار نقض حقوق‌بشر و ادامه برنامه تسلیحات هسته‌یی به شورای امنیت ملل‌متحد و اتخاذ تحریمهای عمومی علیه حکام دیکتاتور در ایران.
همان‌طور‌که به کرات توسط مقاومت ایران و مریم رجوی یادآوری شده است، این سیاست قاطعیت در برابر رژیم ایران زمانی واقعاً مؤثر خواهد بود که به‌موازات آن مقاومت مشروع مردم ایران از نظر سیاسی به‌رسمیت شناخته شود.
از این‌رو، خانمها آقایان، لازم است نام سازمان مجاهدین خلق از لیست آمریکا حذف شده و امنیت مخالفین ایرانی در کمپ اشرف در عراق توسط مقامات ذیصلاح تضمین شود.
من هم‌چنین نگران وضعیتی هستم که به‌موجب نصب 210بلندگو در اطراف کمپ به وجود آمده است. این اقدامی است برای شکنجه روانی غیرقابل‌تحمل بر ساکنان اشرف. ما امروز با تأکید می‌خواهیم که شورای حقوق‌بشر ملل متحد، یونامی، آمریکا و نیز دولت کشور خود من، سوئیس، در جهت برچیده‌شدن فوری این وسایل شکنجه اقدام کنند.
با سپاس
سخنان خانم فرانسین جان کلم:
(نماینده پارلمان فدرال سوئیس
عضو کمیسیون خارجه)
خانمها آقایان، دوستان گرامی مقاومت ایران،
من از جانب کمیته پارلمانترهای سوئیسی حمایت از اشرف صحبت می‌کنم. بسیاری از پارلمانترها از احزاب مختلف عضو این کمیته هستند. این کمیته همبستگی در سالهای اخیر در جهت حمایت از حقوق مخالفان ایرانی، اعضای سازمان مجاهدین خلق ایران مستقر در کمپ اشرف در عراق، تلاش کرده است. این کمیته همبستگی به همت فعالیت و عزم زنان ایرانی وجود دارد که همواره یادآور همه وقایع مربوط به اشرف بوده‌اند که سمبل مقاومت ایران می‌باشد. به‌مناسبت روز جهانی زن، از صمیم قلب به آنها ارج می‌گذارم. همان‌طور که می‌دانید، مخالفان ایرانی در سال ۱۹۸۶ با توافق دولت وقت عراق در این کمپ مستقر شدند، زمانی که چیزی به‌جز یک قطعه زمین برهوت نبود. آنها این کمپ را تماماً با امکانات خود ساختند. بعد از اشغال عراق در مارس ۲۰۰۳، ساکنان اشرف در 7نوبت توسط ارگانهای مختلف دولت آمریکا مورد مصاحبه قرار گرفتند. در سال ۲۰۰۴ بعد از این مصاحبه‌ها ساکنان بالاخره به‌عنوان افراد حفاظت‌شده بر طبق کنوانسیون ژنو شناخته شدند. مقامات آمریکایی هم‌چنین با تک‌تک ساکنان بی‌دفاع و غیرمسلح اشرف توافقی را امضا کردند که بر اساس آن دولت آمریکا متعهد به تضمین امنیت آنها تا مشخص‌شدن وضعیت نهایی‌شان می‌شد. متأسفانه در ژانویه ۲۰۰۹ آمریکا حفاظت اشرف را به دولت عراق سپرد. نیروهای عراقی این کمپ را با یک محاصره ضدانسانی مواجه ساختند و کمیته‌یی برای بستن آن تشکیل شده است. این کمیته مانع از ورود و خروج ساکنان شده و هم‌چنین خانواده‌ها، پارلمانترها، وکلا، سازمانهای غیردولتی و پزشکان حق ورود به اشرف را ندارند. به‌دنبال آن، محدودیتهایی نیز در زمینه ورود دارو و تجهیزات پزشکی، سوخت و اقلام غذایی که با پول خود ساکنان خریداری می‌شود، ایجاد شده است. این کمیته هم‌چنین اقدام به نصب بلندگوهای بسیار نیرومند کرده است که ساکنان را تحت شکنجه روانی قرار می‌دهد. سران رژیم ایران که به نقش اشرف به‌عنوان نماد آزادیها و دفاع از حقوق‌بشر و نیز به‌عنوان مانعی در برابر پیشرفت بنیادگرایی و تروریسم واقف هستند، امکانات گسترده‌یی را برای نابودی اشرف بکار بسته‌اند. این وضعیت گواه فوریت و ضرورت اقدام از جانب سازمان ملل‌متحد و آمریکا جهت بازپس‌گیری حفاظت اشرف می‌باشد. کمیته ما که از حمایت اکثریت نمایندگان مجلس فدرال سوئیس برخوردار است، به خواستهای ذکر شده توسط خانم رجوی می‌پیوندد که پیام آن را چند لحظه پیش دیدیم. ما از ملل‌متحد می‌خواهیم ناظرانی را به کمپ اشرف اعزام کرده و تدابیر لازم را برای اجرای کنوانسیونهای ژنو و توقف نقض حقوق‌بشر اتخاذ کنند. ما هم‌چنین از آمریکا می‌خواهیم تا حفاظت ناظران ملل‌متحد و ساکنان اشرف را به‌عهده بگیرد، ما خواهان برچیده‌شدن بلندگوها و توقف شکنجه روانی ساکنان اشرف هستیم. ما هم‌چنین خواستار توقف محاصره و محدودیتهای اعمال‌شده توسط نیروهای عراقی علیه اشرف و نیز انحلال کمیته سرکوب اشرف بوده و معتقدیم که ساکنان اشرف باید مانند گذشته از امکان دسترسی به پزشکهای متخصص، دارو و رسیدگیهای پزشکی در بیمارستانهای عراق برخوردار باشند.
سخنان آندره داگه:
(نماینده پارلمان فدرال سوئیس)
خانمها، آقایان،
سخنرانانی که قبلاً صحبت کردید، باید اذعان کنم که صد‌درصد با هر چه گفته شد موافقم.
به‌عنوان کسی که 40سال است در جنبش حقوق‌بشر شرکت دارم، می‌توانم به‌شما بگویم که بیش از 30سال است وضعیت ایران را دنبال می‌کنم: یعنی آن‌چه‌که به‌دنبال انقلاب علیه دیکتاتوری شاه در سال ۱۹۷۹ که هدف انقلابی برای دموکراسی، حقوق‌بشر و عدالت اجتماعی و اقتصادی را دنبال می‌کرد، روی داد.
دوستان عزیز،
پس از 30سال شاهد آن هستیم که رژیمی در ایران مستقر شده که مسئول قتل‌عامها، ترورها، بی‌شمار زندانیان سیاسی و هزاران اعدام است. این حمله‌یی است واقعی بر ضد حقوق‌بشر و حقوق انسانی در این کشور.
یک سیستم سرکوب زیر پوشش دین، غیرقابل‌قبول است. من با نگرانی وضعیت را دنبال می‌کنم. کسانی‌که پیش از من صحبت کردند گفتند هم‌اکنون وضعیت در کمپ اشرف چگونه است. ساکنان این کمپ به‌عنوان مقاومت ایران سالهای سال است که آن‌چه در ایران می‌گذرد، یعنی اعمال نیروهای سرکوب ایران را افشا و محکوم کرده‌اند.
دوستان عزیز،
من به‌خوبی می‌دانم و از تمام حملاتی که در سالهای ۲۰۰۹، ۲۰۱۰ و ۲۰۱۱ علیه کمپ اشرف روی داده، آگاهم. تمام این کشته‌ها، مجروحان و نصب 210بلندگو که نوعی شکنجه و غیرقابل‌قبول است.
دوستان عزیز، همکاران گرامی،
می‌توانم به شما بگویم که اینها نقض جدی کنوانسیون چهارم ژنو است که شامل ساکنان کمپ اشرف نیز می‌شود. در این وضعیت وخیم و در مبارزه علیه این دیکتاتوری، مایلم همبستگی‌مان با شما را اعلام کنم. همبستگی سوئیس، جامعه اروپا و جامعه جهانی و واقعاً از کمیساریای عالی حقوق‌بشر این‌جا در ژنو می‌خواهم به‌طور واقعی و قاطعانه نصب 210بلندگو پیرامون کمپ اشرف را به‌عنوان یکی از اشکال شکنجه محکوم کند.
(کف زدن حضار)
دوستان عزیز،
از تمامی جامعه بین‌الملل، ملل‌متحد و تمام دولتهای دموکراتیک می‌خواهم واقعاً هر اقدام ممکن را برای حفاظت از ساکنان کمپ اشرف به‌نام بشریت به‌عمل آورند.
متشکرم
سخنان اریک وروو:
(نماینده پارلمان فدرال سوئیس)
خانمها آقایان، دوستان گرامی،
همان‌طور که می‌دانید، سوئیس منافع آمریکا را در ایران نمایندگی می‌کند. اگر این را مطرح می‌کنم، به این خاطر است که به‌عنوان یک پارلمانتر فدرال می‌خواهم از وزیر خارجه کشورم خانم میشلین کلمی ری حمایت کنم که این روزها با توجه به وقایعی که در شمال آفریقا روی می‌دهد، مسئولیت دشواری به‌عهده دارد. این تحولات پیامدهای مهمی نه‌تنها در منطقه، بلکه برای جهان در پی خواهد داشت. جهان غرب به‌هیچ‌وجه انتظار چنین تحولاتی را نداشت. اما ما می‌توانیم سریعاً واکنش نشان دهیم. ما به‌عنوان پارلمانتر هنوز 15روز در پیش داریم که طی آن مجلس به اجلاس جاری خود ادامه خواهد داد. ما باید از خانم میشلین کلمی ری بخواهیم که در راستای آن‌چه ما هم‌اکنون از زبان خانم پرزیدنت مریم رجوی شنیدیم، سریعاً نزد وزیر خارجه آمریکا و ملل‌متحد جهت حفاظت از اشرف مداخله کند. حفاظت مزبور ابتدا باید توسط ارتش آمریکا و سپس ملل‌متحد تأمین شود تا به‌و ضعیت فعلی پایان داده شود. از سوی دیگر، باید به‌وضعیت ایران اشاره کرد و یادآور شد که نقض حقوق‌بشر در ایران رو به وخامت گراییده است. چند لحظه پیش آقای نخست‌وزیر (غزالی) یادآوری کردند که طی 3دهه گذشته بیش از 120هزار تن توسط رژیم ایران به‌خاطر عقاید سیاسی‌شان و طلب دموکراسی اعدام شده‌اند. چگونه می‌توان تصور کرد که افرادی که خود را رهبر مذهبی می‌نامند، مرتکب چنین نقض حقوق‌بشری بشوند. رژیم دیکتاتوری در ایران 57بار توسط ارگانهای مختلف ملل‌متحد به‌خاطر نقض حقوق‌بشر محکوم شده است. تنها در ماه ژانویه امسال بیش از 90تن بدار آویخته شدند. یعنی این‌که هر 8ساعت یک تن اعدام شده است. تجاوز و اعدام جوانان هم‌چنان رایج است. طی هفته‌های اخیر 3زندانی سیاسی هوادار مجاهدین اعدام شدند. آقایان علی صارمی 63ساله، جعفر کاظمی 48ساله و محمد‌علی حاج‌آقایی 62ساله. من سخنرانی امروز خود را به آنها تقدیم می‌کنم. آنها به‌خاطر شرکت در تظاهرات سال ۲۰۰۹ و دیدار از خانواده خود در کمپ اشرف اعدام شدند. بسیاری از اعضای خانواده‌های مجاهدین ساکن اشرف به‌خاطر نسبت خانوادگی با مجاهدین دستگیر شده‌اند. آنها به‌خاطر امتناع از حمایت از رژیم دیکتاتوری ولایت‌فقیه تحت شکنجه و بدترین رفتارهای غیرانسانی قرار گرفته‌اند. لذا از دبیرکل ملل‌متحد می‌خواهم که پرونده نقض حقوق‌بشر در ایران را به‌شورای امنیت ارجاع دهد و در جهت تصویب تحریمهای عمومی بلادرنگ اقدام کند. ما این درخواست را از طریق وزیر خارجه خود مطرح خواهیم کرد. به‌رغم این حوادث تراژیک و سرکوب شدید در ایران قیام مردم ایران ادامه داشته است با فریاد مرگ بر دیکتاتور، مرگ بر اصل ولایت فقیه، ایرانیها هم‌چنان به خیابانهای تهران و ایران سرازیر می‌شوند. آنها عزم خود را برای تغییر رژیم دیکتاتوری و مذهبی و برای استقرار دموکراسی و آزادی در ایران به نمایش می‌گذارند. مردم ایران بار دیگر به جهانیان نشان داند که آتشی که زیر خاکستر است، می‌تواند مجدداً شعله‌ور گردد و قیامی دیگر بی‌تردید در پیش است. من قویاً از راه‌حل سوم خانم مریم رجوی حمایت می‌کنم که خواهان تغییر دموکراتیک توسط مردم ایران و مقاومت آن می‌باشد. امروز روز جهانی زن است و ما می‌خواهیم از همه زنان جهان که برای آزادی و کرامت انسانی خود مبارزه می‌کنند، تقدیر کنیم. چه در ایران و چه در هر جای دیگر، خیلی وقتها زنان هستند که حامل امید می‌باشند. خانم مریم رجوی یکی از سخنگویان این امید است. صرف بیان حمایت دیگر کافی نیست. زمان آن رسیده است که غرب به‌طور کلی و اتحادیه اروپا و سوئیس به‌طور خاص در کنار میلیونها ایرانی که برای آزادی و شناسایی مقاومت خود مبارزه می‌کنند، قرار گیرند.
سخنان آلیس گلوزر زوفری:
(نماینده پارلمان فدرال سوئیس)
خانمها، آقایان،
عصر به‌خیر، امروز این کنفرانس از حقوق ساکنان اشرف دفاع می‌کند، به‌خصوص از هزار زن شجاع ساکن اشرف. و البته این کنفرانس همزمان با یکصدمین سالگرد روز جهانی زن و به موازات نشستهای شورای حقوق‌بشر ملل‌متحد برگزار می‌شود. به این مناسبت من نیز مانند تمام سخنرانان قبلی مایلم به تمام زنانی که مقاومت می‌کنند درود بفرستم. زنان کمپ اشرف 3دهه است مقاومت می‌کنند. آنها بیش از 3دهه است در مبارزه خود علیه دیکتاتوری بنیادگرا در ایران پایداری می‌کنند و می‌خواهند برای جامعه خود، خانواده خود، آزادی، دموکراسی، حقوق‌بشر و برابری برای زنان ایرانی به‌دست آورند. همراه با ما، آنها نیز عمیقاً و قطعاً باور دارند که روزی مبارزه آنان قرین پیروزی خواهد شد. همه چیز حاکی از آن است که رویدادهایی که در شمال آفریقا و سراسر خاورنزدیک جریان دارد، با خود نسیمی از امید به‌همراه دارد که از وزیدن باز نخواهد ایستاد. امید همان‌جاست که آن نسیم از همه جا قویتر است. کمپ اشرف و تمام ساکنانش امروز در معرض حملات مختلف، فشارها و تهدیدهای رژیم ایران و نیروهای نظامی قرار دارند. من مایلم نهادهای بین‌المللی تمام تدابیر لازم را خیلی سریع بکار گیرند تا حضور دائمی یک تیم بازرسان ملل‌متحد در کمپ اشرف تأمین شود. ساکنان اشرف از جمله توسط بلندگوهایی محاصره شده‌اند که شبانه‌روز آنها را شکنجه می‌کنند. من به‌مبارزه خانم مریم رجوی، رئیس‌جمهور منتخب شورای ملی مقاومت ایران برای استقرار یک جمهوری دموکراتیک در ایران و به‌خاطر قاطعیت وی در قبال کمیسیون حقوق‌بشر و به‌خاطر قاطعیتی که مایل است ما هم داشته باشیم، درود می‌فرستم. ما باید این شهامت را داشته باشیم. برای ایران بسیار اهمیت دارد که نیروهایی سازمان‌یافته داشته باشد، زیرا چنان‌چه نسیم امید از وزش بازنایستد، به این نیروها نیاز دارد و نیاز خواهد داشت. در واقع، دموکراسی به‌کندی پخته و رام می‌شود، هم‌چنان‌که برابری مرد و زن، حق آزادی بیان، آزادی دین و احترام به حقوق اقلیتها. تمام این عناصر برای ایران فردا از اهمیتی حیاتی برخوردار است که قطعاً با اعتقاد راسخ دموکراتهایی مانند همه شما که این‌جا حضور دارید، تحقق خواهد یافت. صحبتم را با سپاسگزاری از تمام کسانی که برای آزادی ایران و علیه دیکتاتورهایی که مردم خود را سرکوب می‌کنند، تعهد پذیرفته‌اند به پایان می‌برم.
متشکرم
سخنان پروفسورکریستین پرگو:
(رئیس مشترک مجلس مؤسسان ژنو ـ پرفسور افتخاری دانشگاه ژنو)
من به نوبه خود به شما برای حضور در این کنفرانس خیرمقدم می‌گویم. این کنفرانس در روز 8مارس برگزار می‌شود که روز جهانی زن است و من مایلم به‌طور خاص در روز بین‌المللی زنان، به زنانی فکر کنم که هم‌اکنون در شرایط دشوار در اشرف به‌سر می‌برند، همان‌طور که آقای دوداردل آن را خاطرنشان کردند و ما هم همگی امروز بر آن انگشت خواهیم گذاشت.
همین‌طور به‌زنان ایرانی فکر کنیم که به‌رغم سرکوب در برابر حکومت ایران مقاومت می‌کنند. ما با این زنان، هم‌چنان که با همه مردم ایران، اعلام همبستگی می‌کنیم.
همین‌طور مایلم در این روز 8مارس یادآوری کنم که مریم رجوی جنبش زنان در مقاومت ایران را به‌طور خاص به‌سوی برعهده‌گرفتن مسئولیتهایش برای آزادی و برابری در ایران رهبری کرد. این کنفرانس در شرایطی برگزار می‌شود که شورای حقوق‌بشر سازمان ملل متحد، در ژنو جلسه دارد.
همان‌طور که مطرح شد، سخنرانان امروز از نقاط دور به‌این‌جا آمده‌اند که این امر بازگوکننده اهمیت این کنفرانس می‌باشد. ما از آقای هوارد دین، رئیس سابق حزب دموکرات آمریکا (۲۰۰۵ ـ ۲۰۰۹) تقدیر می‌کنیم، هم‌چنین از خانم پروفسور روث وج‌وود، از دانشگاه جان هاپکینز واشنگتن و رئیس بخش حقوق بین‌الملل و دیپلوماسی، هم‌چنین از آقای دیوید متس، وکیل حقوق‌بشر از کانادا، و آقای سید احمد غزالی، نخست‌وزیر سابق الجزایر تقدیر به‌عمل می‌آوریم. هیأت نمایندگان پارلمان فدرال سوئیس امروز حضور پرقدرتی در این کنفرانس دارد. خانم جان کلم، رئیس مشترک کمیته سوئیسی دفاع از اشرف، خانم گلوزر، نماینده پارلمان، آقای ژان شارل ریل، نماینده پارلمان، آقای لوک بارتاسا، نماینده پارلمان و عضو کمیسیون روابط خارجی، آقای اریک ورو، عضو پارلمان و آقای آندره داگه، عضو پارلمان.
ما از خانم اریکا دوبر ذیگلر، نماینده سابق پارلمان ژنو و آقای کریستیان عضو پارلمان ژنو، به‌خاطر حضورشان سپاسگزاریم. هم‌چنین باید یادآوری کنم که خانم رجوی، رئیس‌جمهور برگزیده مقاومت ایران، به‌طور مستقیم پیام خود را بیان خواهند نمود. موضوع اشرف و ایران باید در کانون توجهات اعضای شورای حقوق‌بشر ملل‌متحد که هم‌اکنون در ژنو جریان دارد، قرار بگیرد. اجازه دهید یادآوری کنم که شورای حقوق‌بشر قبلاً کمیسیون حقوق‌بشر نام داشت که یادآور کاظم رجوی می‌باشد که سالها در همین‌جا در مقر ملل‌متحد در ژنو فعالانه حضور داشت تا نقض شدید حقوق‌بشر توسط رژیم ایران را افشا کند. جالب است بدانید که به‌دلیل تهدیدهای ناشی از رژیم ایران علیه کاظم بود که در سال ۱۹۸۹ درهای امنیتی در ورودی سالن اجلاس کمیسیون حقوق‌بشر نصب گردید. این تهدیدها فقط به‌طور زبانی مطرح نشدند. در 24آوریل ۱۹۹۰ کاظم رجوی به‌وسیله 13مأمور رژیم ایران به‌قتل رسید. رؤسای‌جمهور تغییر کردند اما رژیم تغییر نکرد و به همان میزان قاتل می‌باشد و آدمکشان هم‌چنان مجازات نشده‌اند.
ما باید قاطعانه از حقوق ساکنان اشرف دفاع کنیم و به خاتمه فشارهای غیرقابل‌تحمل اعمال‌شده توسط عراق بر آنها فرابخوانیم. شکنجه روانی به‌وسیله 210بلندگو که 24ساعته اقدام به توهین و تهدید به‌طور خاص علیه زنان می‌کنند، باید خاتمه یابد. سازمان ملل‌متحد و آمریکا باید به مسئولیت خود عمل کنند. این کنفرانس تقدیم ساکنان اشرف می‌شود و هم‌چنین فراخوانی برای حمایت از قربانیان سرکوب و اعدام در ایران است.
مردم ایران به‌رغم تهدیدها و اعدامها هم‌چنان تغییر را مطالبه می‌کنند. به این مناسبت می‌خواهم شما را دعوت کنم که برای ادای احترام به قربانیان رژیم ایران یک دقیقه سکوت کنیم.
سخنان نیلز دوداردل:
(نماینده پارلمان فدرال سوئیس ۱۹۹۱ ـ ۲۰۰۳
نماینده پارلمان ژنو ۱۹۸۹ ـ ۱۹۹۱
وکیل برجسته سوئیسی
رئیس مشترک کمیته سوئیسی برای دفاع از اشرف)
خانمها، آقایان،
به‌نام کمیته سوئیسی دفاع از اشرف، از حضورتان در این گردهمایی، در این کنفرانس بین‌المللی، سپاسگزارم.
هم‌چنین به‌طور خاص از سخنرانان و کسانی‌که از کشورهای دیگر برای این جلسه به ژنو آمده‌اند، تشکر می‌کنم.
همان‌طور که می‌دانید وضعیت در ایران متحول است. در هفته‌های اخیر تظاهرات بسیار بزرگی در ایران روی داده که با رادیکالیزاسیون بی‌چون و چرای جنبش همراه بوده است.
در مبارزه طولانی اپوزیسیون ایران که دهها سال ادامه داشته، بدیهی است که شورای ملی مقاومت ایران نقش بسیار مهمی داشته است.
هم‌چنین، قرارگاه اشرف در عراق نقشی بسیار مهم و به‌مفهومی سمبولیک ایفا کرده که نهایتاً و بیش از هر چیز، نقش نمادین آن به‌مثابه پرچم این مقاومت دموکراتیک علیه رژیم ملایان، اهمیت دارد.
می‌دانید که مدتهای طولانی است که این کمپ به‌طور جدی در معرض تهدید قرار دارد. افرادی کشته شده‌اند و حملات مکرری توسط مأموران رژیم ایران با کمک نیروهای مسلح عراقی علیه این کمپ انجام شده و وضعیت نگران‌کننده است.
نه‌تنها همه‌گونه مانع برای ورود به کمپ ایجاد کرده‌اند، بلکه از خدمات حداقل غذایی و درمانی نیز ممانعت می‌شود.
ممنوعیت کاملی برای ورود وکلا و حتی پزشکان به کمپ وجود دارد. اما به‌رغم این وضعیت دشوار، ساکنان کمپ، با وقار و متانت و عزمی خارق‌العاده در اشرف مقاومت می‌کنند.
یک عامل نگران‌کننده‌این است که کمپ اکنون به‌وسیله دهها و دهها بلندگو به‌محاصره درآمده که در تمام مدت شبانه‌روز به‌طور مستمر با سروصدای کرکننده، به انواع توهین و فحاشی علیه ساکنان اشرف می‌پردازند. این یک شکنجه واقعی و فراتر از شکنجه روانی است که این چنین بر ساکنان کمپ اعمال می‌شود.
باید این واقعیت را هم عنوان کنیم که سرکوب در ایران به درجه وحشت‌آوری رسیده است. احکام اعدام و اجرای اعدامها به‌صورت پی‌درپی و به‌طور گسترده در سراسر کشور، به‌ویژه علیه اعضای خانواده‌های ساکنان اشرف، ادامه دارد.
به‌عبارت دیگر، نفس عضویت در یک خانواده یا هواداری حتی غیرمستقیم از کمپ اشرف، از نظر رژیم ملایان، جنایتی بزرگ محسوب می‌شود که مستحق مجازات اعدام است.
بر چنین بستری است که جامعه بین‌المللی باید طبعاً نقش حفاظتی را که برای مقاومت در ایران صرف‌نظرناکردنی است، ایفا کند.
من اکنون ادامه سخن را به خانم پرگو واگذار می‌کنم که میزبان این پنل سخنرانان است. خانم پرگو از این بابت بسیار واجد صلاحیت است، به‌خصوص که ایشان ریاست مشترک مجلس مؤسسان جمهوری ژنو را برعهده دارد. درنتیجه ایشان مطمئناً کار خود را با حداکثر کارآیی و مهارت انجام خواهد داد.
بفرمایید،
متشکرم
سخنان اریکا دوبر زیگلر:
(مدافع برجسته حقوق‌بشر
نماینده پارلمان ژنو ۱۹۸۵ ـ ۲۰۰۳)
خانمها و آقایان، دوستان عزیز،
من باید به‌عنوان یک زن و همان‌طور که آقای غزالی پیش از من گفتند، و از ایشان متشکرم، بگویم که امروز 8مارس روز جهانی زن می‌باشد و ما باید به‌طور خاص از زنان ایرانی و زنان اشرف و زنان سازمان مجاهدین خلق ایران و هم‌چنین مردانی که به میدان مبارزه قدم گذاشته‌اند، تجلیل به‌عمل آوریم. زنانی که سرکوب شده اما هم‌چنان دوش‌به‌دوش مردان مقاومت کرده و در سختیها ایستادگی کردند، تمامی این زنها و خانم مریم رجوی از تحسین و همبستگی عمیق ما برخوردارند،
من از قدیم‌الایام از سوئیس مقاومت ایران و به‌طور خاص سازمان مجاهدین خلق ایران را به‌مدت 40سال می‌شناسم. به‌عنوان بخشی از نسل من، این سازمان به‌خاطر حقوق‌بشر و حمایت از مردم فعالیت کرده است. من هوادارانش را علیه رژیم شاه می‌شناختم و از آن دوران بود که با پروفسور کاظم رجوی آشنا شدم.
او دوست ما بود. ما از تلاشهای بی‌وقفه او برای دفاع از حقوق‌بشر و دموکراسی در ایران آگاه بودیم. ما در شادیهای او شاد بودیم و به هنگام سرنگونی شاه در کنار او بودیم. اما دیکتاتورهای بنیادگرای جدید تمام این تلاشها را به‌یغما بردند. آنها با یک تفسیر عقب‌مانده و ارتجاعی از مذهب، همه هواداران آزادی و مدافعان حقوق‌بشر و اعضا و خانواده اشرفیان را سوزاندند و شکنجه و اعدام کردند.
کاظم رجوی می‌گفت «ما تاریخ حقوق‌بشر را با خونمان می‌نویسیم». این صحبت مربوط به زمان قبل از ترور او در کپه نزدیک این‌جا بود. مدت 3ماه است که ما با بی‌صبری و نگرانی و امید، انقلابهای خاورمیانه را دنبال می‌کنیم. همان‌طور که شما گفته‌اید، توفان تغییر شروع شده و در همه‌جا و به‌خصوص در ایران هم جریان دارد، همان ایرانی که مردمش خواهان دموکراسی، عدالت و آزادیهای شخصی و مسئولیت‌پذیری برای آینده خودشان می‌باشند.
من در مقابل شجاعت تظاهرکنندگانی که در محلها و اماکن عمومی به اعتراض دست می‌زنند و خواهان رفتن ملاها هستند، سر تعظیم فرود می‌آورم. سرکوب شدت پیدا کرده است. ملاها به اعدام تظاهر‌کنندگان دست می‌زنند و آنها را شکنجه می‌کند. حکومت آنها رو به زوال است.
هیچ شکی وجود ندارد که مقاومت در خارج از کشور و هم‌چنین مقاومتی که در اشرف وجود دارد، روح امید را در مبارزات مردم می‌دمد و این بخشی از مبارزات سازمان مجاهدین خلق است. مقاومتی‌که قابل‌تحسین و قدردانی می‌باشد. تمام دوستانی که در این‌جا گرد آمده‌اند، از سراسر اروپا و جهان، کسانی هستند که علیه این رژیم روبه‌زوال دست به اعتراض زده‌اند.
دوستان عزیز،
ما نمی‌توانیم واقعیتها، شکنجه‌ها و اعدامهایی را که از مدتهای طولانی به‌وقوع پیوسته است، نادیده بگیریم. سالهاست که انجمنهای مدنی، افراد، نماینده‌ها از انگلستان، آمریکا، آلمان کشورهای اسکاندیناوی و سوئیس علیه این رژیم استبدادی دست به‌تظاهرات زده‌اند و همه آنها همبستگی خودشان را با مردم ایران اعلام کرده‌اند.
امروز روز زن است و جالب است که زنان امروز موقعیتهای کلیدی را در این بحث و در محیط اجتماعی به‌خود اختصاص داده‌اند.
خانم رجوی، خانم پیلای کمیسر عالی حقوق‌بشر در ملل متحد، خانم هیلاری کلینتون وزیر امور خارجه آمریکا و من به‌عنوان شهروند سوئیسی این زنان را مورد خطاب قرار می‌دهم و به آنها می‌گویم باید دست به‌عمل بزنید و سکوت نهادها را بشکنید و قاطعانه رژیم ایران را به‌خاطر جنایتهایش محکوم کنید. شما باید دولت عراق را وادار به‌تضمین امنیت ساکنان اشرف بنمایید. شورای حقوق‌بشر باید کاری را که از آن انتظار می‌رود، انجام دهد، یعنی اعزام گزارشگر ویژه به ایران و تضمین امنیت ساکنان اشرف. باید به شکنجه ساکنان اشرف پایان داده شود.
خانم پیلای، شما باید به‌نقش خود پی‌برده و بدانید غیر از شما کس دیگری نیست که بتواند این کار را انجام دهد.
من خطاب به‌خانم هیلاری کلینتون می‌گویم که شما باید با یک کار بسیار ساده، نام سازمان مجاهدین خلق ایران را از لیست حذف کنید و مقاومت ایران را به‌ویژه در حق مشروع آن برای مبارزه جهت استقرار دموکراسی در ایران به‌رسمیت بشناسید.
زمان آن فرا رسیده است که دست‌بکار شویم، کارهایی که ساده به‌نظر می‌رسند اما هم‌چنان در انجام آن ایستادگی می‌کنند.
و ما می‌دانیم چرا این‌گونه است، زیرا شرایط اقتصادی‌ست که امروزه بر جهان حکم می‌راند.
ما به‌طور جدی و عمیق همبستگی خودمان را با مبارزه سازمان مجاهدین خق اعلام می‌کنیم و می‌باید این خواستها را جامه عمل بپوشانیم.
سخنان کریستین داندره:
(نماینده پارلمان ژنو
وکیل)
آقای رئیس، خانمها و آقایان، دوستان عزیز،
توفان قیامها چند ماه است بر جهان عرب می‌وزد و رژیمهایی که در صدر جدول ارعاب و ترور قرار داشتند، فرو می‌ریزند. برخی دیگر هم‌چنان به قدرت چنگ زده و علیه بهار خلقها دست به جنگی بی‌امان زده‌اند. در ایران و در لیبی مبارزه برای آزادی هنوز پیروز نشده و مردم این 2کشور هدف سرکوب بی‌حد و مرز قرار دارند، اما مقایسه بین این دو به همین‌جا ختم می‌شود. رژیم لیبی که نوعی سندیکای خانوادگی قذافی است، به‌هیچ‌وجه قابل‌قیاس با رژیم ملایان نیست. رژیم حاکم در تهران به‌عنوان یک تئوکراسی، نه‌تنها می‌خواهد تمام اشکال قیام را مهار کند، بلکه هم‌چنین می‌خواهد جانها و روانها را نیز بشکند و خرد کند. ساکنان اشرف چون از سرخم‌کردن در برابر مستبدان امتناع کرده‌اند، هدف سرکوب روزمره قرار می‌گیرند. آنها در برابر این توحش خود را سازماندهی کرده و موفق شده‌اند با پیش‌بردن یک نبرد سیاسی و دیپلوماتیک، حمایت صدها شخصیت سیاسی را به‌دست آورند. سوئیس هم بیکار نبوده و چندین نماینده پارلمان فدرال که در این‌جا حضور دارند، نشان داده‌اند که روحیه انترناسیونالیسم هنوز در کشور ما زنده است. امروز نوبت من است که حمایت 55نماینده شورای بزرگ ژنو (اکثریت) را که بیانیه‌یی خطاب به مقامات فدرال امضا کرده‌اند، به ساکنان اشرف اعلام دارم. این بیانیه می‌گوید:
اولاً ـ کمیته مأمور بستن اشرف باید منحل شود و پرونده اشرف تحت اوتوریته پارلمان عراق قرار گیرد.
ثانیاً ـ شکنجه روانی ساکنان کمپ از سوی مأموران سرویسهای ایرانی به‌وسیله 210بلندگو که بارها درباره آن صحبت شده، باید خاتمه یابد.
هم‌چنین خوشوقتم امروز به‌اطلاعتان برسانم که ما در روزهای آینده به‌صورت رسمی از مقامات ژنو خواهیم خواست تا سوئیس که مبتکر و نگاهبان کنوانسیونهای ژنو است، از ایالات متحده، سازمان ملل‌متحد و دولت عراق بخواهد که به کابوس ساکنان اشرف پایان داده شود.
از توجه‌تان متشکرم
سخنان دیوید متس:
(حقوقدان برجسته کانادایی،
متخصص حقوق‌بشر بین‌المللی)
از دعوت شما بسیار متشکرم. من یک وکیل حقوق‌بشر بین‌المللی هستم و با معیارهای حقوق‌بشر بین‌الملل آشنایی دارم. می‌دانم که این حقوق به‌طور مستمر، آشکار و شدید در رابطه با کمپ اشرف نقض شده‌اند. طی چند سال اخیر من تلاش کرده‌ام جامعه بین‌المللی را وادار کنم تا به این تخلفات توجه کند. من به دفتر کمیسیونر عالی ملل‌متحد در امور پناهندگان، دفتر کمیسیونر عالی در امور حقوق‌بشر، دولتهای عضو شورای امنیت، مجمع عمومی ملل‌متحد و شورای حقوق‌بشر که این هفته اجلاسی در ژنو برگزار می‌کند، مراجعه کرده‌ام. هم‌چنین به نهادهای تخصصی مانند گزارشگر ویژه شکنجه، یونامی و برخی سازمانهای غیردولتی بین‌المللی مانند گروه بحران بین‌الملل، عفو بین‌الملل و سازمان جهانی علیه شکنجه و غیره مراجعه کرده‌ام.
طی هفته گذشته من مشغول این کارها بودم و با نمایندگان مختلف کشورها در این نهادها ملاقات کردم تا تلاش کنم این دستگاهها به موضوع کمپ اشرف بپردازند. چرا که هر چه بیشتر توجهات بین‌المللی در دوایر مختلف روی موضوع اشرف متمرکز گردد، احتمال این‌که ما تغییری در شرایط آن‌جا ببینیم نیز بالا می‌رود.
دولت عراق خوشبختانه در مقایسه با رژیم ایران اکنون نسبت به فشارهای بین‌المللی حساس‌تر است. بنابراین یک تلاش جمعی از طرف چند نهاد ارشد در رابطه با رفتار ناشایست با ساکنان اشرف می‌تواند مؤثر واقع شود. دولت عراق هرگونه تهدید جابه‌جایی اجباری مستقیم به ایران را متوقف نموده است. ساکنان اشرف حق حفاظت‌شدن در برابر تهدید جابه‌جایی اجباری را دارند. آنها هم‌چنین از حق آزادی اجتماع و حفاظت‌شدن از شکنجه روانی و فیزیکی برخوردار می‌باشند.
باید تلاشی که برای مقابله با خطر رفولمان مستقیم انجام شد را مجدداً آغاز کنیم و این‌بار به‌سمت مقابله با رفولمان بالفعل متمایل کنیم. این کاری است که من مشغول آن بوده‌ام و در این راستا تلاشم را ادامه خواهم داد.
بسیار متشکرم
سخنان پایانی مجری کنفرانس خانم پرگو:
قانونگذاران و شخصیتهای سیاسی و مقامات ارشد سابق و حقوقدانان سوئیسی، اروپایی و آمریکایی و عربی با درود به تلاشهای آزادیخواهانه زنان در سراسر جهان، از قیامهای شجاعانه مردم ایران برای یک تغییر دموکراتیک در ایران حمایت کردند. شرکت‌کنندگان در کنفرانس تأکید کردند همزمان با امواج تغییر در شمال آفریقا و خاورمیانه، جامعه جهانی به ویژه جهان غرب باید در کنار مردم ایران و خواست عادلانه آنها قرار گیرند.
کنفرانس هم‌چنین ضمن ابراز حمایت از حقوق ساکنان اشرف، محل استقرار ۳۴۰۰عضو سازمان مجاهدین خلق ایران در عراق، بر ضرورت لغو محاصره ظالمانه 3ساله اشرف و توقف شکنجه روانی ساکنان که به‌طور شبانه‌روزی توسط ۲۱۰بلندگو صورت می‌گیرد، تأکید کردند.
در این کنفرانس بیانیه اکثریت شورای بزرگ ژنو (بیانیه 55نماینده شورای عالی ژنو) مبنی بر فراخوان به دولت سوئیس برای تحت‌فشار قراردادن دولت عراق به‌منظور منحل‌کردن کمیته سرکوب اشرف و پایان‌دادن به شکنجه روانی ساکنان اشرف با استفاده از 210بلندگو، توسط نماینده داندراس قرائت و اعلام شد. آنگاه اعضای کنفرانس به پیام خانم مریم رجوی که به زبان فرانسه ايراد شده بود، گوش فرا دادند و متعاقباً سخنرانان، سخنرانيهاي خود را آغاز کردند. توجه شما را به گزارش مشروح این کنفرانس جلب می‌کنیم:
پیام رئیس‌جمهور برگزیده مقاومت خانم مریم رجوی به کنفرانس
دوستان گرامی،
به کنفرانس شما درود می‌فرستم.
به آقای دوداردل، ریاست محترم کنفرانس، خانم پرگو، آقای هوارد دین، پرفسور وج‌وود، پروفسور زیگلر، خانم اریکا زیگلر، آقای داگه، آقای ری‌ال، خانم جان‌کلم و آقای بارتاسا،
به نمایندگان مجلس ژنو، نمایندگان سازمانهای مدافع حقوق‌بشر و همه شخصیتهای سیاسی و دیپلوماتهای محترم،
به همه شما درود می‌فرستم.
از ابتکار اکثریت نمایندگان مجلس سوئیس در انتشار بیانیه‌یی در حمایت از اشرف و مقاومت ایران تقدیر می‌کنم.
این کنفرانس، همزمان با بهاران ملتهای شمال آفریقا و خاورمیانه است. آنها دیگر زندگی زیر سایه استبداد و فقر را تحمل نمی‌کنند. از این‌رو با فداکاری بسیار در طلب دموکراسی و آزادی هستند.
این وضعیت، تجدید‌نظر در سیاست دولتهای غرب نسبت به خاورمیانه و مشخصاً دیکتاتوری حاکم بر ایران را اجتناب‌ناپذیر کرده است. مردم ایران در هفته‌های اخیر بارها برای تغییر رژیم قیام کرده‌اند.
بنابراین، ایستادن در کنار یک فاشیسم مذهبی بیش از همیشه شنیع است.
هم‌چنین شاهد تهدید آشکار رژیم ملایان علیه کشورهایی هستیم که در حال طی‌کردن دوران گذار هستند.
و سرانجام شاهد رسوایی سیاستی هستیم که تاکنون حقوق‌بشر مردم کشورهای خاورمیانه را نادیده گرفته است.
امروز کشتار و نقض حقوق‌بشر توسط رژیمهای دیکتاتوری در خاورمیانه و شمال آفریقا، انزجار جهانی را برانگیخته است. اما ملایان در ایران چند برابر بیش از مجموع اعدامهای سیاسی در تمام این کشورها، اعدام کرده‌اند.
از این رو ملل‌متحد باید وضعیت ایران را در صدر اولویتهای خود قرار بدهد.
یادآوری می‌کنم که نزدیک ژنو، پروفسور کاظم رجوی بر اساس دستور مقامات رژیم ترور شد. گناه او دفاع از حقوق‌بشر در ایران بود.
بسیار شرم‌آور است که به‌جای مجازات ملایان و مقامهای دست‌نشانده آنها، حالا ممنوعیت سفر آنها به اروپا لغو می‌شود تا بتوانند در اجلاس شورای حقوق‌بشر در ژنو حضور یابند.
وانگهی، پس از شورش ملتهای منطقه علیه سرکوب و نقض حقوق‌بشر، جای آن است که شورای حقوق‌بشر ملل‌متحد به رویکرد قبلی خود خاتمه بدهد. این غیرقابل‌تحمل است که سرکوب و اعدامها به‌خصوص اعدام زنان در ایران این‌گونه با سکوت روبهرو می‌شود.
من از یک فاجعه در ایران صحبت می‌کنم. از یک جنگ دائمی علیه مردم ایران. با دستگیریهای روزانه به‌طور متوسط 2هزار نفر که سال‌به‌سال بیشتر می‌شود. با شکنجه‌ها و تجاوز‌های دائمی علیه زندانیان.
لازم است شورای حقوق‌بشر تعهدات تازه‌یی در دفاع از استانداردهای حقوق‌بشر بپذیرد.
به‌مناسبت برگزاری این کنفرانس در سوئیس، ضروری است به یک تناقض چشمگیر اشاره کنم.
سوئیس از یکسو مقر نهادهای بین‌المللی مدافع حقوق‌بشر است. از این‌رو نام سوئیس امدادرسانی به سرکوب‌شدگان را تداعی می‌کند.
از سوی دیگر دولت سوئیس یکی از مهمترین طرفهای معامله و مماشات با بزرگترین ناقض حقوق‌بشر در جهان است.
در دوره روی‌کار‌آمدن پاسدار احمدی‌نژاد، سوئیس روابط اقتصادی خود با این رژیم را دو برابر کرد. در سال ۲۰۱۰، سال گسترش تحریم بین‌المللی ملایان، سوئیس نزدیک به 900نوع کالا به ایران صادر کرده است. کالاهایی که بخشی از کلیدی‌ترین نیازهای رژیم ملاها محسوب می‌شود.
اجازه بدهید به فشارهای سرکوبگرانه ملایان علیه اشرف اشاره کنم. جایی‌که رژیم بیشترین تهدید را از آن احساس می‌کند.
از شروع سال ۲۰۰۹ اشرف تحت محاصره شدید دولت عراق قرار گرفته است. ممنوعیتهای بسیاری به اجرا گذاشته‌اند. هم برای دیدار خانواده‌های اشرفیها و وکلای آنها، هم برای ورود بسیاری از نیازهای پایه‌یی و حتی مواد غذایی و پوشاک.
در ماههای اخیر از ورود پزشک متخصص یا جراح به بیمارستان اشرف ممانعت می‌شود و ورود شمار زیادی از داروها منع شده است. سیاست ملایان در این زمینه زجرکش‌کردن بیماران است.
یک نمونه مهدی فتحی است. به علت عدم رسیدگی به‌موقع، او در 10دسامبر گذشته پس از یک سال درد و رنج، درگذشت. نمونه دیگر کاظم نعمت‌اللهی است که از یک سال پیش به‌دلیل عدم درمان، هر دو کلیه‌اش در حال از کار افتادن است.
این‌جا شما عکسهای اشرفیهایی را می‌بینید که نیاز فوری به درمان و پزشکان متخصص دارند، اما کمیته سرکوب برای آن مانع ایجاد می‌کند.
از یک سال پیش مأموران وزارت اطلاعات با نصب بلندگوهای قوی در اطراف اشرف، 24ساعته با صدای گوشخراش در حال تهدید علیه ساکنان اشرف هستند. در غیاب یک واکنش جدی بین‌المللی، تعداد بلندگوها به 210عدد رسیده است.
یک عامل تهدیدهای دیکتاتوری ایران است. ملاهایی که امروز در محاصره قیامها و جوانان، قادر به حفظ ثبات خود نیستند و آینده‌یی برای خود نمی‌بینند.
عامل دیگر، وضعیت دولت عراق است که در قدرت‌بودنش را مدیون حمایت ملاهاست. دولتی که در مواجهه با اعتراضهای مسالمت‌آمیز مردم عراق در 25فوریه چندین نفر را در خیابانها به‌قتل رساند.
دولتی‌که 11تن از ساکنان اشرف را در ژوئیه ۲۰۰۹ به‌قتل رساند. چنین دولتی صلاحیت و نیت حفاظت اشرف را ندارد.
به‌همین دلیل، تصمیم ایالات متحده مبنی بر انتقال مسئولیت حفاظت اشرف به دولت عراق، یک خطای بزرگ بود. این تصمیم ناقض قوانین بین‌المللی بود.
وانگهی دولت آمریکا طبق قراردادی با یکایک ساکنان اشرف، متعهد به‌حفاظت آنها شده بود. در این زمینه سازمان ملل‌متحد نیز مسئولیت دارد که اشرف را تحت نظارت خود قرار دهد.
از این رو پیشنهاد ما این است که:
اولاً باید هیأتی از سوی ملل‌متحد برای نظارت دائمی در اشرف مستقر شود.
ثانیاً نیرویی از ایالات متحده حفاظت این هیأت را برعهده بگیرد.
از همه دولتها و مجامع بین‌المللی می‌خواهم که:
1 ـ با توقف خرید نفت از آخوند‌ها، مشارکت در تأمین هزینه سرکوب مردم ایران را متوقف کنید.
2 ـ پرونده نقض حقوق‌بشر رژیم آخوندی را به شورای امنیت ارجاع دهید. ما بر تعیین گزارشگر ویژه ملل‌متحد در مورد حقوق‌بشر در ایران تأکید داریم.
3 ـ ترتیبات ضروری برای صدور حکم جلب بین‌المللی خامنه‌ای به‌جرم جنایت علیه بشریت را فراهم سازید.
4 ـ برای لغو محاصره اشرف، لغو ممنوعیت دارو و برچیدن بلندگوها در اشرف به‌اقدامهای فوری دست بزنید.
برای اجلاس شما آرزوی موفقیت می‌کنم.
و از همه شما متشکرم.
سخنان هاوارد دین:
(کاندیدای ریاست‌جمهوری
رئیس حزب دموکرات آمریکا ۲۰۰۴ ـ ۲۰۰۹
فرماندار ایالت ورمونت ۱۹۹۱ ـ ۲۰۰۳)
بسیار متشکرم و من واقعاً از خانم رجوی به‌خاطر سخنان فوق‌العاده‌ایشان تشکر می‌کنم.
موضوع ساکنان کمپ اشرف فقط حفاظت از حقوق‌بشر آنها نیست، امری که ما باید خواهان آن باشیم و من به‌طور خاص خوشحال شدم که در جریان اقدامات مستمر دوست کانادایی خود قرار گرفتم. اما جامعه بین‌المللی بسیار آهسته در این رابطه گام برمی‌دارد. جامعه بین‌المللی تقریباً همیشه بسیار آهسته عمل می‌کند. و حالا وقت آن رسیده است که سیر وقایع تسریع یابد.
یکی دو روز پیش وزیر امور خارجه کلینتون در این‌جا گفت: «بگذارید به‌وضوح بگویم که ما مستقیماً از خواستهای مردمی که در خیابانهای ایران و خاورمیانه دست به تظاهرات می‌زنند حمایت می‌کنیم». او هم‌چنین اذعان کرده است که «ما با خشونت مخالفیم. ما از حکومت ایران حسابرسی خواهیم نمود، حکومتی که مجدداً نیروهای امنیتی خود را مورد استفاده قرار داده و با تمسک‌جستن به‌خشونت، مانع ابراز عقیده آزاد از طرف مردم ایران می‌شود».
ثانیاً ، ما از حقوق‌بشر جهان‌شمول مردم ایران حمایت می‌کنیم. آنها مستحق همان حقوقی هستند که در مصر و تونس احقاق شد و بخشی از حق انسانی مردم ایران را شکل می‌دهند.
ثالثاً: این رژیم باید متعهد به بسط نظام سیاسی در ایران شود تا صدای اپوزیسیون و جامعه مدنی به‌گوش برسد.
ما امروز صدای اپوزیسیون و جامعه مدنی را می‌شنویم.
خانم رجوی حدود یک هفته پیش در پاریس در مورد برنامه‌اش پیرامون حق رأی، حقوق زنان و انتخابات، به‌مثابه تنها شاخص مشروعیت برای آینده مردم و حقوق‌بشر در همه‌جا، صحبت می‌کردند. این یک برنامه تروریستی نیست و سازمان مجاهدین نباید به‌عنوان یک سازمان تروریستی نامگذاری شود. این امر دارای عواقب عملی است. اکثر شما می‌دانید که من با جنگ علیه عراق مخالف بودم. دلیلش هم این بود که به‌عقیده من جنگ با عراق باعث گسترش نفوذ رژیم ایران در منطقه می‌شد، درست همان چیزی که متأسفانه اتفاق افتاد.
کرسی نخست‌وزیری که مالکی کسب کرده است، مدیون نیروهای آمریکایی است. بنابراین، این‌که مالکی قانون اساسی آمریکا را در مورد ساکنان کمپ اشرف وارونه کرده است، عملی خطاست و ما نباید آن را تحمل کنیم. ما بودیم که مالکی را در مقام نخست‌وزیری قراردادیم و او باید به حقوق‌بشر و قانون اساسی آمریکا احترام بگذارد.
ما باید هنگام ترک عراق اطمینان حاصل نماییم که ساکنان اشرف بهای آن را متحمل نخواهند شد. اگر‌چه نیروهای آمریکایی دیگر از اشرف حفاظت نمی‌کنند و اگر‌چه درحال‌حاضر موارد نقض حقوق‌بشر از طریق بلندگوها، آزار و اذیتها و محدودیتهای پزشکی در آن‌جا جاری است، ولی این وضعیت با عقب‌نشینی نیروهای آمریکایی بغرنج‌تر خواهد شد. جامعه بین‌المللی باید همین حالا دست به‌کار شود. بحث و تبادل‌نظر و ملاقاتها، دیگر کافی است. ما باید اکنون اقدام کنیم. نهادهای ما، سازمان ملل‌متحد و جامعه بین‌المللی در ژنو و سایر نقاط باید در این راستا دست به‌کار شوند. ما به‌عنوان شهروندان این جهان خیلی بهتر از این می‌توانیم عمل کنیم. ما تعهدی در قبال آن ۳۴۰۰نفری که در اشرف هستند، داریم و باید امکان و فرصتی را در اختیار آنها قرار دهیم که اگر حفاظت می‌شدند، از آن برخوردار می‌بودند. چیزی که حق آنهاست.
انتظار می‌رود که کمیسر عالی حقوق‌بشر سازمان ملل‌متحد علناً استفاده از بلندگوها، شکنجه و ممانعت از مداوای پزشکی در اشرف را محکوم کند. این موضوع باید جهت اتخاذ گامهای لازم‌الاجرا به‌شورای امنیت ملل‌متحد ارجاع داده شود و من فکر می‌کنم این‌کار صورت خواهد گرفت. ما نباید شکنجه علنی ۳۴۰۰انسان را تحمل کنیم. ما به‌عنوان نوع انسان این‌گونه تجارب را از سر گذرانده‌ایم و می‌دانیم که نتیجه تحمل‌کردن و توسل به مماشات در رابطه با موارد نقض حقوق‌بشر چه خواهد بود. ما همه یک پیکر واحد هستیم و در همبستگی با هر فردی هستیم که به دفاع از حقوق‌بشر برمی‌خیزد و بر این عقیده است که تغییر مسالمت‌آمیز مسیری است که باید طی شود.
به‌عنوان یک آمریکایی می‌خواهم چند دقیقه‌یی در رابطه با این ایده که رژیم ایران یک «جمهوری اسلامی» است صحبت کنم. این رژیم جمهوری اسلامی نیست. به‌عنوان یک مسیحی و به‌عنوان کسی که با یک فرد یهودی ازدواج کرده و دوستان مسلمان دارد، می‌گویم که ما می‌دانیم تقریباً همه مذاهب روی زمین در مقطعی برای توجیه اعمال خشونت و نقض حقوق‌بشر مورد سوء‌استفاده قرار گرفته‌اند. این رژیم به خود لقب جمهوری اسلامی داده است. من در دانشگاه قرآن را مطالعه کرده‌ام. این تجربه مرا به یک متخصص تبدیل نکرده است، اما من پرتویی از دین اسلام در نقض حقوق‌بشر توسط ملایان و آیت‌الله‌ها نمی‌بینیم. من اسلام را در کارهای آنها نمی‌بینم. آنها ادعا می‌کنند که به نیابت از خدا عمل می‌کنند اما این خدا است که تصمیم خواهد گرفت چه کسی به‌نیابت از او خواستهای او را انجام خواهد خواهد داد و این خواستها چیزی نیست که در زندانهای ایران اعمال می‌شود.
مردمی که در میدان تحریر در مصر ایستادگی کردند مسلمانان مؤمن بودند و ما از خواست آنان برای تغییر انسانی، حقوق‌بشر و انتخابات در مصر استقبال کردیم. مردمی که در تونس برخاستند هم مسلمان بودند. مردمی که در لیبی در برابر دیکتاتوری ایستاده‌اند که مرتکب نسل‌کشی علیه ملت خود می‌شود، مسلمانان مؤمن هستند. ما به‌عنوان شهروندان آمریکا در کنار هر ملتی، پیرو هر مذهبی که باشد، از جمله مسلمانان، خواهیم ایستاد که برای دفاع از حقوق‌بشر همه ما برمی‌خیزند، چیزی که در تونس و مصر و لیبی اتفاق افتاده است.
بنابراین، اکنون لحظه‌یی فرا رسیده است که نیازمند عمل و نه فقط حرف‌زدن است. این لحظه‌یی است که جامعه بین‌المللی می‌تواند به امتداد مسیر، نظر افکند. ما باید از عراق خارج شویم. اما نمی‌توانیم ۳۴۰۰انسانی را در آن‌جا رها کنیم که توسط رژیمی که ما در عراق بر سر کار آورده‌ایم، مورد اذیت و آزار قرار گیرند. آمریکا در این رابطه مسئولیت ویژه‌یی را به دوش می‌کشد. ما هم‌چنین مسئولیت ویژه‌یی داریم تا نامگذاری اپوزیسیون دموکراتیک ایران در لیست آمریکا را لغو کنیم تا آنها بتوانند آزادانه آرمانهای خود را دنبال کنند.
سپاسگزارم
سخنان سید احمد غزالی:
(نخست‌وزیر الجزایر ۱۹۹۲ ـ ۱۹۹۱)
خانم کریستین پریگو، از شما متشکرم که به‌من فرصت صحبت دادید. ابتدا تبریکات صمیمانه خود را به‌شما و هم‌چنین به خانم رجوی و خانمهای عضو کمیته سوئیسی دفاع از اشرف و به تمام زنان سوئیس به‌مناسبت روز جهانی زن ابراز می‌دارم. من بر اعتقاد خود که اعتقاد بسیاری از مردان است، بار دیگر تأکید می‌کنم که پیشرفت زنان در جوامع ما، بهترین شاخص پیشرفت مردان در بخش دیگر بشریت است.
وقتی از زن سخن می‌گوییم، از آن‌جا که امروز روز زن است، نمی‌توان به زن در اشرف نیاندیشید و این‌جا من به‌یاد اظهارات ژنرال فیلیپس آمریکایی می‌افتم که به‌پشتوانه تجربه خود که طی اقامت چندماهه در اشرف به‌دست آورده بود، چنین گفت: «من آرزو دارم دخترانم به اشرف بیایند و ببینند مقاومت ایران چگونه با زن ایرانی رفتار می‌کند».
(کف زدن حضار). اشرف البته... (کف زدن مجدد حضار)،
اشرف البته یعنی اپوزیسیون، یعنی مقاومت ایران، که البته یک نمونه شاخص وضعیت فاجعه‌بار حقوق‌بشر در کشوری است که نام جمهوری اسلامی ایران بر خود گذاشته است. اشرف هم‌چنین آرم و نشانه مقاومت ایران در کل و تمامیت آن است. اما مسأله تنها این نیست.
سخنرانان پیش از من به آن‌چه در جهان عرب می‌گذرد، اشاره کردند. آن‌چه هم‌اکنون در جهان عرب می‌گذرد و آن‌چه در آن خواهد گذشت ـ چون هنوز به‌پایان نرسیده و پروسه‌یی است که تازه شروع شده ـ بیداری مردمانی است که در حال عبور از مرحله انفعال در برابر قدرتهای مستبد مادام‌العمر هستند که به‌ستوهشان آورده و مستأصلشان ساخته است. اکنون آنها در حال بیرون‌آمدن از این وضعیت انفعال و استیصال هستند. حتماًًًً شما هم مثل من توجه کرده‌اید که خامنه‌ای، عربها را در خیابانهای قاهره، بنغازی یا تونس تشویق کرده بود و این بسیار تکاندهنده بود که این شخص این‌گونه مزورانه با دورویی تمام قیامهای خیابانی را تشویق می‌کند، درحالیکه در کشور خودش قوانینی حاکم کرده که هرگونه تظاهرات علیه حکومت را با مجازات اعدام پاسخ می‌دهد.
باور کنید انواع و اقسام پیامدهای این جنبشها در کشورهای عرب، قطعاً ارزش نمونه خاص ایران را که جهان غرب خیلی زود درباره آن سکوت کرد، بارزتر و نمایان‌تر خواهد ساخت. نوعی توطئه سکوت که ابتدا درباره ۱۲۰هزار اعدام انجام گرفته، ظرف 31سال به‌دست خمینی و خامنه‌ای علیه مخالفان حاکم شد. سپس مدتها در مورد 30هزار اعدامی که طی تنها 3ماه و حتی کمتر از 3ماه انجام شد، سکوت گردید، یعنی در سال ۱۹۸۸ که خمینی مفهوم محارب را به‌معنای دشمن خدا اختراع کرد و گفت قانون ایران از آن پس هر مخالف با رژیم را دشمن خدا محسوب خواهد کرد که تنها مجازات ممکن برای آن اعدام است.
پس، محوری‌بودن مسأله ایران بارز و برجسته خواهد شد. چرا که آن‌چه در ایران روی خواهد داد، نمی‌تواند به‌صورتی مثبت یا منفی بر مجموعه دنیای اسلام تأثیرگذار نباشد.
طنز قضیه این‌جاست که استراتژی رژیم ایران بلاوقفه این بوده که نفوذ خود را به سراسر مجموعه عرب و اسلامی بگستراند و این نفوذ را با گسترش توان آسیب‌رسانی خود اعمال کند.
من از کمیته سوئیسی دفاع از اشرف به‌خاطر فعالیتهای آن تشکر می‌کنم. فعالیتی که فقط فعالیت برای دفاع از حقوق‌بشر نیست. این خود بسیار قابل‌ملاحظه است. دفاع از حقوق‌بشر، مایه تکریم این کمیته است، مایه تکریم اعضای آنست و افتخاریست برای سوئیس، در این موضوع که به سراسر بشریت مربوط می‌شود.
از همگی متشکرم
سخنان روث وج وود:
(حقوقدان برجسته ایالات متحده
عضو هیأت امنای سیاست دفاعی آمریکا ۲۰۰۳ ـ ۲۰۰۹
رئیس بخش حقوق بین‌الملل و دیپلوماسی دانشگاه جان هاپکینز)
مایه افتخار من است که در این‌جا حضور داشته باشم. من بسیار خوشحالم که دین (هاوارد) را در این‌جا می‌بینم. او کسی است که در زبان فرانسه به او «ماشه» (رهنورد) سیاست آمریکا می‌گویند. او دارای حضور بسیار قابل‌توجهی در حزب دموکرات است و من فکر می‌کنم بسیار مهم است که رسماًًًًًًً به این حقیقت اذعان شود که در آمریکا موضوع سرنوشت اشرف و ایران به یک موضوع کاملاً فراحزبی تبدیل شده است. کنگره نیز هم در کادر حزب دموکرات و هم در کادر حزب جمهوریخواه فعال بوده است. این کنفرانسها این حقیقت را منعکس می‌کنند که هر کس که متعهد به حقوق‌بشر است، صرف‌نظر از تمایلات یا تعهدات انتخاباتیش، باید در نهایت موضع مشابهی را اتخاذ کند.
در مورد بحث پیش روی ما، در ماه ژوئیه موضوع ایران در کمیته حقوق‌بشر سازمان ملل‌متحد در ژنو مطرح خواهد شد. جای شگفتی است که رژیم ایران البته از روی دورویی پیمان حقوق مدنی و سیاسی را امضا کرده است. در راستای جلسه ژوئیه که عموم به آن دسترسی خواهند داشت و در محل «کاخ ملتها» برگزار خواهد شد و علاقه زیادی در رابطه با مسائل ایران وجود دارد، بدون شک در مورد نقض فاحش آزادی بیان، نقض فاحش حق حفاظت از شکنجه و بدرفتاری، ممانعت از حق اجتماع، نقض حقوق زنان و مداخله در حقوق خانواده سؤالاتی مطرح خواهد شد. یکی از تجربیاتی که مرا تحت‌تأثیر قرار داده است، ملاقات با خانواده‌هایی است که برادران، خواهران، مادران و پدران خود را در زندانهای رژیم ایران تحت شکنجه و اعدام از دست داده‌اند.
با توجه به نقش مهم ژنو به‌عنوان خانه صلیب‌سرخ که علیه تخلفات در زمینه حقوق انسان‌دوستانه تلاش می‌کند، اما این قوانین در مورد ساکنان اشرف به‌طور فاحش نقض شده است. ارتش آمریکا و سایرین موقعیت افراد حفاظت‌شده تحت کنوانسیون چهارم ژنو را برای ساکنان اشرف به‌رسمیت شناختند تا با آنها رفتار مناسبی شود، که بر اساس معیارهای ماده مشترک سوم کنوانسیون ژنو مورد حفاظت قرار گیرند. اما درعوض ما شاهد محدودیتهای پزشکی، بلندگوهایی که مخل استراحت می‌شوند، ممانعت از ورود و خروج به کمپ اشرف و ممانعت از ملاقاتهای خانوادگی در تناقض با تضمینهای موجود در کنوانسیون چهارم ژنو که از حقوق غیرنظامیان حفاظت می‌کند، بوده‌ایم. یکی از پیشنهادهای من این است که تلاشهایمان را وسیع‌تر کنیم. یعنی به بان کی‌مون، دبیرکل سازمان ملل، مراجعه شود تا بیانیه‌هایی از طرف او و کمیسیونر عالی حقوق‌بشر، کنفرانس اسلامی، اتحادیه عرب، انجمن ملل آسیای جنوب شرقی، گروه 77 و کشورهای عضو جنبش غیرمتعهد صادر شود.
این نباید تنها یک نگرانی آمریکای شمالی، اروپایی و ایران باشد، بلکه باید یک موضوع جهانی باشد. و به هر گروه منطقه‌یی باید رجوع شود تا دیدگاههای مناسب خود را در این زمینه در کمیته حقوق‌بشر و سایر نهادها بیان کند. من قطعاً امیدوارم که این امر در خط مقدم سیاست آمریکا جای خود را خواهد گرفت. بسیار هیجان‌انگیز است که مردم را در خیابانهای آفریقای شمالی در حال رقم‌زدن یک انقلاب می‌بینیم. تحولاتی که هیچ‌کس نمی‌توانست آنها را پیش‌بینی کند و بزرگترین طنز تاریخ خواهد بود که ایران نیز دستخوش چنین تغییراتی نشود. سرنوشت و روند تحولات نشان می‌دهد که این لحظه‌یی است که ایران باید آزاد شود.
اگر‌چه پرزیدنت اوباما به‌خاطر دیدگاهش در رابطه با رفتار آمریکا در گذشته در کشورهای جهان سوم کمی محتاط عمل کرده است اما فکر می‌کنم در این مورد رقیب سابق رئیس‌جمهور، یعنی هیلاری کلینتون، مشاوره خوبی به وی خواهد داد. در حقیقت اگر آمریکا در چنین شرایطی سکوت اتخاذ کند، کاملاً با سابقه و اعتبار آمریکا در تناقض خواهد بود.
من به پرزیدنت اوباما اعتماد دارم که صدای خود را با لفظ واضح بلند خواهد کرد، چیزی که موقعیت حاضر آن را طلب می‌کند.
و بالاخره اجازه بدهید به کسانی که در میان ما به رئال‌پولیتیک اعتقاد دارند، بگویم که در این موقعیت، بسیار با دیدگاههای جان بولتون موافقم، کسی که فرماندار دین اکثر مواقع با او مخالف است اما در این نقطه ممکن است مثل من موافق باشد. دیدگاهی که می‌گوید آینده‌ایران در کانون امنیت غرب و شرق قرار دارد. رژیم فعلی ایران مخرب است در رابطه‌اش با کره شمالی و دولتهای دیگری که از اشاعه تسلیحات اتمی حمایت کرده و آن‌را ادامه می‌دهند. صلح در خاورمیانه رقم نخواهد خورد مگر این‌که نقش رژیم در حمایت از حزب‌الله و حماس مورد بازبینی قرار گیرد. بنابراین حتی از دیدگاه سخت‌سرترین آدم مثلاًًًًًًً هنری کیسینجر هم، تغییر رژیم ایران در مرکز روند استقرار امنیت در خاورمیانه و ممانعت از گسترش تسلیحات اتمی است که به مرحله بسیار خطرناکی رسیده است.
و در آخر 3سؤال در این‌جا مطرح خواهم کرد:
سؤال اول: آیا تا زمانی‌که اشرف در خطر است آمریکا باید در حقیقت تمامی نیروهای خود را از عراق خارج کند؟
دومین سؤال: آیا تا زمانی‌که شهروندان اشرف تحت بدرفتاری قرار می‌گیرند، آیا شرکتهای نفتی می‌توانند در عراق به‌کار ادامه دهند؟ ما در رابطه با رژیم ایران به این حقیقت پی برده‌ایم که تحریمهای نفتی بسیار مؤثر است. شرکتهای نفتی دفتر مرکزی دارند، مدیرعامل دارند و نسبت به افکار عمومی حساسیت نشان می‌دهند و می‌توان پرسید که آیا تا زمانی‌که رژیم، ساکنان اشرف را مورد اذیت و آزار قرار می‌دهد، می‌توان در عراق به تجارت پرداخت؟ من فقط می‌گویم که این سؤالی است که هر کس که این‌جا نشسته است، می‌تواند بر روی آن تأمل کند و به راههای مؤثر برای ایجاد تغییر برسد.
سومین سؤال: آیا تا زمانی‌که رژیم ایران به سرکوب مردم خود و تولید تسلیحات اتمی ادامه می‌دهد، شرکتهای نفتی می‌توانند در ایران فعالیت کنند؟ اقداماتی شکل گرفته است که تحریم گازوئیل علیه رژیم ایران اعمال شود تا رفتار ملایان را تغییر دهد. اما قطعاً این موضوع باید به همان اندازه که پیرامون مسأله اتمی است، در رابطه با حقوق‌بشر مردم ایران هم باشد. باید در مورد سرنوشت اشرف پس از ترک آمریکا از عراق قاطع بود. منظور من این نیست که این سؤال را پیش روی فرماندار دین بگذارم بلکه این‌که ما همه روی آن تأمل کنیم. بنابراین به مسائل اقتصادی و انزوای سیاسی که می‌تواند گریبانگیر رژیمی شود که این‌قدر ناپسند عمل می‌کند نیز فکر کنید. این رژیم نباید عضو هیچ سازمان منطقه‌یی یا شورای حقوق‌بشری باشد تا وقتی‌که به حقوق‌بشر مردم ایران و ساکنان اشرف احترام نگذارد، باید واقعاً منزوی شود.
رژیم فعلی ایران نه‌تنها مردمی را که مستقیماً بر آنها حکومت می‌کند بلکه مهاجرین را نیز تحت ظلم قرار می‌دهد. تا زمانی‌که رژیم تغییر نیابد، هیچ ایرانی ـ آمریکایی، ایرانی ـ کانادایی، ایرانی ـ نروژی یا ایرانی ـ فرانسوی در واقع امر آزاد و رها نخواهد شد. بهترین آرزوها را برای شما و هم‌چنین خانم رجوی دارم.
متشکرم
سخنان دکتر ژان شارل ری‌ال:
(نماینده پارلمان فدرال سوئیس)
خانمها و آقایان،
سپاس دارم که مرا برای این جلسه دعوت کردید. من با همکارانم به این‌جا آمدم، درحالیکه جلسه پارلمان ادامه داشت. ولی ما تصمیم گرفتیم به‌این‌جا بیاییم، زیرا برای حمایت از اشرف جای ما در میان شماست.
جهان در تکاپوست. انقلابها یکی پس از دیگری رخ می‌دهند و امید رخ می‌نماید. خلقها نیازمند توجه و حمایت ما برای دفاع از حقوق‌بشر هستند. کنوانسیونهای ژنو در قلب حقوق‌بشردوستانه بین‌المللی قرار دارند. با همکارانم در پارلمان سوئیس و کمیته سوئیسی حمایت از اشرف در این‌جا حضور داریم تا حمایت آشکار خود را از عزم مردم ایران برای تعیین سرنوشت خود در برابر دیکتاتوری و بی‌قانونی اعلام کنیم. طی هفته‌های اخیر بار دیگر ایرانیها در تظاهرات گسترده علیه دیکتاتوری مذهبی شرکت کردند. شرکت فعال مردم در این اعتراضات در حالی صورت گرفت که رژیم ملاها از خشونت سیستماتیک و سرکوب شدید استفاده کرد. به‌ویژه با توسل به دستگیریهای خودسرانه، شکنجه و اعدام.
خانواده‌های ساکنان اشرف که ۳۴۰۰عضو سازمان مجاهدین خلق ایران در آن حضور دارند و منبع الهام برای مردم ایران هستند، به‌طور خاص هدف این اعدامها بوده‌اند.
تداوم اعتراضات نشان‌دهنده عزم مردمی برای تغییر رژیم در ایران و برای برقراری دموکراسی هستند. مقاومت ایران در پی برقراری دموکراسی و یک جمهوری مبتنی بر جدایی دین از دولت در ایران می‌باشد و به‌عنوان آنتی‌تز بنیادگرایی اسلامی محسوب می‌شود و از این‌رو شایسته حمایت بین‌المللی می‌باشد. این سیاست به یک تغییر دموکراتیک در ایران توسط مردم ایران و مقاومت آن فرا می‌خواند و ادامه سیاست شکست‌خورده استمالت در برابر رژیم را رد می‌کند. این سیاست به‌طور خاص خواهان حذف نام سازمان مجاهدین خلق از لیست آمریکا یعنی پیروی از تصمیمات مشابهی که در انگلستان و اتحادیه اروپا در سالهای ۲۰۰۸ و ۲۰۰۹ اتخاذ گردید، می‌باشد.
تعدادی از ما در 26ژوئن ۲۰۱۰ در گردهمایی تاورنی شرکت کردیم و امضای اکثریت پارلمان فدرال سوئیس در حمایت از ساکنان اشرف را تقدیم خانم رجوی، رئیس‌جمهور برگزیده شورای ملی مقاومت ایران کردیم.
در 22ژانویه گذشته یک هیأت از کمیته سوئیسی با خانم رجوی دیدار کرد. آقای دوداردل، خانم پرگو و خود من در آن هیأت بودیم.
وضعیتی که در اشرف وجود دارد، باید خاتمه یابد. ما از دولت خودمان، از اتحادیه اروپا و از آمریکا می‌خواهیم تحریمهای عمومی علیه رژیم ایران اعمال کنند تا به حملات و شکنجه‌های روانی علیه ساکنان اشرف پایان دهد. ما هم‌چنین از دولت خود می‌خواهیم مقاومت ایران را به‌عنوان یک اپوزیسیون مشروع در برابر دیکتاتوری مذهبی به‌رسیمت بشناسد و وارد گفتگو با شورای ملی مقاومت بشود.
ما هم‌چنین می‌خواهیم توجه خانم کمیسر عالی حقوق‌بشر را درباره وضعیت اضطراری جلب کنیم.
بعد از انتقال حفاظت اشرف از جانب نیروهای آمریکایی به نیروهای عراقی در ابتدای سال ۲۰۰۹، شرایط زندگی ۳۴۰۰ساکن اشرف به‌وضوح رو به وخامت گراییده است. مقامات عراقی محدودیت شدیدی علیه کمپ اعمال کرده‌اند. آنها به‌طور نمونه امکان دسترسی به پزشکان متخصص را محدود نموده‌اند و با این کار رنج بیماران را افزوده و با پیامدهای جبران‌ناپذیر روبهرو کرده‌اند. من به‌عنوان پزشک نمی‌توانم وضعیتی را که به بیماران اشرف اعمال می‌شود، بپذیرم. ما به‌طور خاص نگران شکنجه روانی مستمر علیه ساکنان کمپ هستیم که به‌وسیله مأموران رژیم ایران و در ارتباط با نیروهای عراقی اعمال می‌شود.
آنها با نصب 210بلندگو به‌طور شبانه‌روزی به ساکنان اشرف توهین کرده و آنها را تهدید به کشتار می‌کنند. این اعمال به‌وضوح یک شکنجه روانی محسوب می‌شود. به‌دلیل این تهدیدها و صداهای گوشخراش در کمپ، بعضی از ساکنان با مشکلات روحی جدی روبهرو شده‌اند که می‌تواند عواقب جبران‌ناپذیری داشته باشد. جامعه بین‌المللی نباید در برابر این شکنجه دائمی ۳۴۰۰ساکن اشرف ساکت بماند. ما از شما، به‌عنوان کمیسر عالی حقوق‌بشر، می‌خواهیم که استفاده از بلندگوها برای شکنجه ساکنان اشرف را علناً محکوم کنید و تقاضا داریم به‌فوریت از دولت عراق بخواهید که به آن خاتمه دهد. اگر عراق به این رفتار غیرقابل‌قبول خود ادامه دهد، این وضعیت باید به شورای امنیت ملل‌متحد جهت اتخاذ تدابیر الزام‌آور ارجاع داده شود.
سخنان لوک بارتسا:
(نماینده پارلمان فدرال سوئیس
عضو کمیسیون خارجه)
خانمها آقایان،
همکارم ژان شارل ریل، به‌خوبی موضع اعضای شورای ملی سوئیس (پارلمان) که امروز در این‌جا حضور دارند را بیان کرد. به‌ویژه در مورد رژیم ایران، اشرف و اپوزیسیون. باید اذعان شود که رژیم ایران فقط مانعی بر سر مسیر مردم ایران در تلاشش برای دست‌یابی به دموکراسی و حقوق‌بشر نیست، بلکه این رژیم یک تهدید جدی برای صلح و ثبات کل منطقه و جهان است. وقتی شورای ملی مقاومت ایران در سال ۲۰۰۲ برای اولین بار وجود یک برنامه تسلیحات هسته‌یی سری توسط رژیم ایران را افشا کرد، جامعه بین‌المللی به‌کلی از آن بی‌خبر بود. در ابتدا رهبران رژیم ایران، چنین برنامه‌یی را انکار کردند. اما وقتی افشاگریها ادامه یافت و آژانس بین‌المللی انرژی اتمی‌توانست از سایتهای افشا‌شده توسط اپوزیسیون جنبش مجاهدین خلق بازدید کند، جامعه بین‌المللی کشف کرد که رژیم ایران به‌مدت 18سال برنامه غنی‌سازی اورانیوم خود را در سایتهای نطنز و اراک پنهان کرده است. مقاومت ایران، نزدیک به 80افشاگری درباره ابعاد مختلف برنامه تسلیحاتی هدایت‌شده توسط پاسداران کرده است. طبق گزارش اخیر آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، رژیم ایران به نقض 4قطعنامه شورای امنیت ملل‌متحد در این زمینه ادامه داده و به گفته خود مقامات رژیم نزدیک به 3هزار کیلو اورانیوم غنی‌سازی نموده است که قادر است حداقل 3کلاهک هسته‌یی با آن بسازد.
خانمها و آقایان،
درحالیکه نسیم آزادی در این بخش از جهان می‌وزد، درحالیکه جنبش اعتراضی مردم ایران به‌ویژه زنان و جوانان ایران به‌رغم شدت سرکوب گسترش یافته است و درحالیکه تضادهای درونی رژیم بر سر چگونگی بقای آن شدت یافته است و با توجه به پیشرفتهای مقاومت سازمان‌یافته توسط سازمان مجاهدین خلق و شورای ملی مقاومت ایران به رهبری خانم مریم رجوی، زمان آن فرا‌رسیده است که غرب شجاعت به‌خرج داده و برای همیشه به سیاست استمالت در برابر مستبدین ایران، خاتمه دهد. صحبت زیاد می‌شود اما ما نیازمند عمل‌کردن هستیم. افراد شجاع واقعی هم‌اکنون در اشرف و در ایران هستند که روزمره جان خود را به‌خطر می‌اندازند.
خانمها، آقایان،
این تغییر سیاست باید با تصمیمات عینی تجلی پیدا کند، به‌ویژه ارجاع پرونده فاجعه‌بار نقض حقوق‌بشر و ادامه برنامه تسلیحات هسته‌یی به شورای امنیت ملل‌متحد و اتخاذ تحریمهای عمومی علیه حکام دیکتاتور در ایران.
همان‌طور‌که به کرات توسط مقاومت ایران و مریم رجوی یادآوری شده است، این سیاست قاطعیت در برابر رژیم ایران زمانی واقعاً مؤثر خواهد بود که به‌موازات آن مقاومت مشروع مردم ایران از نظر سیاسی به‌رسمیت شناخته شود.
از این‌رو، خانمها آقایان، لازم است نام سازمان مجاهدین خلق از لیست آمریکا حذف شده و امنیت مخالفین ایرانی در کمپ اشرف در عراق توسط مقامات ذیصلاح تضمین شود.
من هم‌چنین نگران وضعیتی هستم که به‌موجب نصب 210بلندگو در اطراف کمپ به وجود آمده است. این اقدامی است برای شکنجه روانی غیرقابل‌تحمل بر ساکنان اشرف. ما امروز با تأکید می‌خواهیم که شورای حقوق‌بشر ملل متحد، یونامی، آمریکا و نیز دولت کشور خود من، سوئیس، در جهت برچیده‌شدن فوری این وسایل شکنجه اقدام کنند.
با سپاس
سخنان خانم فرانسین جان کلم:
(نماینده پارلمان فدرال سوئیس
عضو کمیسیون خارجه)
خانمها آقایان، دوستان گرامی مقاومت ایران،
من از جانب کمیته پارلمانترهای سوئیسی حمایت از اشرف صحبت می‌کنم. بسیاری از پارلمانترها از احزاب مختلف عضو این کمیته هستند. این کمیته همبستگی در سالهای اخیر در جهت حمایت از حقوق مخالفان ایرانی، اعضای سازمان مجاهدین خلق ایران مستقر در کمپ اشرف در عراق، تلاش کرده است. این کمیته همبستگی به همت فعالیت و عزم زنان ایرانی وجود دارد که همواره یادآور همه وقایع مربوط به اشرف بوده‌اند که سمبل مقاومت ایران می‌باشد. به‌مناسبت روز جهانی زن، از صمیم قلب به آنها ارج می‌گذارم. همان‌طور که می‌دانید، مخالفان ایرانی در سال ۱۹۸۶ با توافق دولت وقت عراق در این کمپ مستقر شدند، زمانی که چیزی به‌جز یک قطعه زمین برهوت نبود. آنها این کمپ را تماماً با امکانات خود ساختند. بعد از اشغال عراق در مارس ۲۰۰۳، ساکنان اشرف در 7نوبت توسط ارگانهای مختلف دولت آمریکا مورد مصاحبه قرار گرفتند. در سال ۲۰۰۴ بعد از این مصاحبه‌ها ساکنان بالاخره به‌عنوان افراد حفاظت‌شده بر طبق کنوانسیون ژنو شناخته شدند. مقامات آمریکایی هم‌چنین با تک‌تک ساکنان بی‌دفاع و غیرمسلح اشرف توافقی را امضا کردند که بر اساس آن دولت آمریکا متعهد به تضمین امنیت آنها تا مشخص‌شدن وضعیت نهایی‌شان می‌شد. متأسفانه در ژانویه ۲۰۰۹ آمریکا حفاظت اشرف را به دولت عراق سپرد. نیروهای عراقی این کمپ را با یک محاصره ضدانسانی مواجه ساختند و کمیته‌یی برای بستن آن تشکیل شده است. این کمیته مانع از ورود و خروج ساکنان شده و هم‌چنین خانواده‌ها، پارلمانترها، وکلا، سازمانهای غیردولتی و پزشکان حق ورود به اشرف را ندارند. به‌دنبال آن، محدودیتهایی نیز در زمینه ورود دارو و تجهیزات پزشکی، سوخت و اقلام غذایی که با پول خود ساکنان خریداری می‌شود، ایجاد شده است. این کمیته هم‌چنین اقدام به نصب بلندگوهای بسیار نیرومند کرده است که ساکنان را تحت شکنجه روانی قرار می‌دهد. سران رژیم ایران که به نقش اشرف به‌عنوان نماد آزادیها و دفاع از حقوق‌بشر و نیز به‌عنوان مانعی در برابر پیشرفت بنیادگرایی و تروریسم واقف هستند، امکانات گسترده‌یی را برای نابودی اشرف بکار بسته‌اند. این وضعیت گواه فوریت و ضرورت اقدام از جانب سازمان ملل‌متحد و آمریکا جهت بازپس‌گیری حفاظت اشرف می‌باشد. کمیته ما که از حمایت اکثریت نمایندگان مجلس فدرال سوئیس برخوردار است، به خواستهای ذکر شده توسط خانم رجوی می‌پیوندد که پیام آن را چند لحظه پیش دیدیم. ما از ملل‌متحد می‌خواهیم ناظرانی را به کمپ اشرف اعزام کرده و تدابیر لازم را برای اجرای کنوانسیونهای ژنو و توقف نقض حقوق‌بشر اتخاذ کنند. ما هم‌چنین از آمریکا می‌خواهیم تا حفاظت ناظران ملل‌متحد و ساکنان اشرف را به‌عهده بگیرد، ما خواهان برچیده‌شدن بلندگوها و توقف شکنجه روانی ساکنان اشرف هستیم. ما هم‌چنین خواستار توقف محاصره و محدودیتهای اعمال‌شده توسط نیروهای عراقی علیه اشرف و نیز انحلال کمیته سرکوب اشرف بوده و معتقدیم که ساکنان اشرف باید مانند گذشته از امکان دسترسی به پزشکهای متخصص، دارو و رسیدگیهای پزشکی در بیمارستانهای عراق برخوردار باشند.
سخنان آندره داگه:
(نماینده پارلمان فدرال سوئیس)
خانمها، آقایان،
سخنرانانی که قبلاً صحبت کردید، باید اذعان کنم که صد‌درصد با هر چه گفته شد موافقم.
به‌عنوان کسی که 40سال است در جنبش حقوق‌بشر شرکت دارم، می‌توانم به‌شما بگویم که بیش از 30سال است وضعیت ایران را دنبال می‌کنم: یعنی آن‌چه‌که به‌دنبال انقلاب علیه دیکتاتوری شاه در سال ۱۹۷۹ که هدف انقلابی برای دموکراسی، حقوق‌بشر و عدالت اجتماعی و اقتصادی را دنبال می‌کرد، روی داد.
دوستان عزیز،
پس از 30سال شاهد آن هستیم که رژیمی در ایران مستقر شده که مسئول قتل‌عامها، ترورها، بی‌شمار زندانیان سیاسی و هزاران اعدام است. این حمله‌یی است واقعی بر ضد حقوق‌بشر و حقوق انسانی در این کشور.
یک سیستم سرکوب زیر پوشش دین، غیرقابل‌قبول است. من با نگرانی وضعیت را دنبال می‌کنم. کسانی‌که پیش از من صحبت کردند گفتند هم‌اکنون وضعیت در کمپ اشرف چگونه است. ساکنان این کمپ به‌عنوان مقاومت ایران سالهای سال است که آن‌چه در ایران می‌گذرد، یعنی اعمال نیروهای سرکوب ایران را افشا و محکوم کرده‌اند.
دوستان عزیز،
من به‌خوبی می‌دانم و از تمام حملاتی که در سالهای ۲۰۰۹، ۲۰۱۰ و ۲۰۱۱ علیه کمپ اشرف روی داده، آگاهم. تمام این کشته‌ها، مجروحان و نصب 210بلندگو که نوعی شکنجه و غیرقابل‌قبول است.
دوستان عزیز، همکاران گرامی،
می‌توانم به شما بگویم که اینها نقض جدی کنوانسیون چهارم ژنو است که شامل ساکنان کمپ اشرف نیز می‌شود. در این وضعیت وخیم و در مبارزه علیه این دیکتاتوری، مایلم همبستگی‌مان با شما را اعلام کنم. همبستگی سوئیس، جامعه اروپا و جامعه جهانی و واقعاً از کمیساریای عالی حقوق‌بشر این‌جا در ژنو می‌خواهم به‌طور واقعی و قاطعانه نصب 210بلندگو پیرامون کمپ اشرف را به‌عنوان یکی از اشکال شکنجه محکوم کند.
(کف زدن حضار)
دوستان عزیز،
از تمامی جامعه بین‌الملل، ملل‌متحد و تمام دولتهای دموکراتیک می‌خواهم واقعاً هر اقدام ممکن را برای حفاظت از ساکنان کمپ اشرف به‌نام بشریت به‌عمل آورند.
متشکرم
سخنان اریک وروو:
(نماینده پارلمان فدرال سوئیس)
خانمها آقایان، دوستان گرامی،
همان‌طور که می‌دانید، سوئیس منافع آمریکا را در ایران نمایندگی می‌کند. اگر این را مطرح می‌کنم، به این خاطر است که به‌عنوان یک پارلمانتر فدرال می‌خواهم از وزیر خارجه کشورم خانم میشلین کلمی ری حمایت کنم که این روزها با توجه به وقایعی که در شمال آفریقا روی می‌دهد، مسئولیت دشواری به‌عهده دارد. این تحولات پیامدهای مهمی نه‌تنها در منطقه، بلکه برای جهان در پی خواهد داشت. جهان غرب به‌هیچ‌وجه انتظار چنین تحولاتی را نداشت. اما ما می‌توانیم سریعاً واکنش نشان دهیم. ما به‌عنوان پارلمانتر هنوز 15روز در پیش داریم که طی آن مجلس به اجلاس جاری خود ادامه خواهد داد. ما باید از خانم میشلین کلمی ری بخواهیم که در راستای آن‌چه ما هم‌اکنون از زبان خانم پرزیدنت مریم رجوی شنیدیم، سریعاً نزد وزیر خارجه آمریکا و ملل‌متحد جهت حفاظت از اشرف مداخله کند. حفاظت مزبور ابتدا باید توسط ارتش آمریکا و سپس ملل‌متحد تأمین شود تا به‌و ضعیت فعلی پایان داده شود. از سوی دیگر، باید به‌وضعیت ایران اشاره کرد و یادآور شد که نقض حقوق‌بشر در ایران رو به وخامت گراییده است. چند لحظه پیش آقای نخست‌وزیر (غزالی) یادآوری کردند که طی 3دهه گذشته بیش از 120هزار تن توسط رژیم ایران به‌خاطر عقاید سیاسی‌شان و طلب دموکراسی اعدام شده‌اند. چگونه می‌توان تصور کرد که افرادی که خود را رهبر مذهبی می‌نامند، مرتکب چنین نقض حقوق‌بشری بشوند. رژیم دیکتاتوری در ایران 57بار توسط ارگانهای مختلف ملل‌متحد به‌خاطر نقض حقوق‌بشر محکوم شده است. تنها در ماه ژانویه امسال بیش از 90تن بدار آویخته شدند. یعنی این‌که هر 8ساعت یک تن اعدام شده است. تجاوز و اعدام جوانان هم‌چنان رایج است. طی هفته‌های اخیر 3زندانی سیاسی هوادار مجاهدین اعدام شدند. آقایان علی صارمی 63ساله، جعفر کاظمی 48ساله و محمد‌علی حاج‌آقایی 62ساله. من سخنرانی امروز خود را به آنها تقدیم می‌کنم. آنها به‌خاطر شرکت در تظاهرات سال ۲۰۰۹ و دیدار از خانواده خود در کمپ اشرف اعدام شدند. بسیاری از اعضای خانواده‌های مجاهدین ساکن اشرف به‌خاطر نسبت خانوادگی با مجاهدین دستگیر شده‌اند. آنها به‌خاطر امتناع از حمایت از رژیم دیکتاتوری ولایت‌فقیه تحت شکنجه و بدترین رفتارهای غیرانسانی قرار گرفته‌اند. لذا از دبیرکل ملل‌متحد می‌خواهم که پرونده نقض حقوق‌بشر در ایران را به‌شورای امنیت ارجاع دهد و در جهت تصویب تحریمهای عمومی بلادرنگ اقدام کند. ما این درخواست را از طریق وزیر خارجه خود مطرح خواهیم کرد. به‌رغم این حوادث تراژیک و سرکوب شدید در ایران قیام مردم ایران ادامه داشته است با فریاد مرگ بر دیکتاتور، مرگ بر اصل ولایت فقیه، ایرانیها هم‌چنان به خیابانهای تهران و ایران سرازیر می‌شوند. آنها عزم خود را برای تغییر رژیم دیکتاتوری و مذهبی و برای استقرار دموکراسی و آزادی در ایران به نمایش می‌گذارند. مردم ایران بار دیگر به جهانیان نشان داند که آتشی که زیر خاکستر است، می‌تواند مجدداً شعله‌ور گردد و قیامی دیگر بی‌تردید در پیش است. من قویاً از راه‌حل سوم خانم مریم رجوی حمایت می‌کنم که خواهان تغییر دموکراتیک توسط مردم ایران و مقاومت آن می‌باشد. امروز روز جهانی زن است و ما می‌خواهیم از همه زنان جهان که برای آزادی و کرامت انسانی خود مبارزه می‌کنند، تقدیر کنیم. چه در ایران و چه در هر جای دیگر، خیلی وقتها زنان هستند که حامل امید می‌باشند. خانم مریم رجوی یکی از سخنگویان این امید است. صرف بیان حمایت دیگر کافی نیست. زمان آن رسیده است که غرب به‌طور کلی و اتحادیه اروپا و سوئیس به‌طور خاص در کنار میلیونها ایرانی که برای آزادی و شناسایی مقاومت خود مبارزه می‌کنند، قرار گیرند.
سخنان آلیس گلوزر زوفری:
(نماینده پارلمان فدرال سوئیس)
خانمها، آقایان،
عصر به‌خیر، امروز این کنفرانس از حقوق ساکنان اشرف دفاع می‌کند، به‌خصوص از هزار زن شجاع ساکن اشرف. و البته این کنفرانس همزمان با یکصدمین سالگرد روز جهانی زن و به موازات نشستهای شورای حقوق‌بشر ملل‌متحد برگزار می‌شود. به این مناسبت من نیز مانند تمام سخنرانان قبلی مایلم به تمام زنانی که مقاومت می‌کنند درود بفرستم. زنان کمپ اشرف 3دهه است مقاومت می‌کنند. آنها بیش از 3دهه است در مبارزه خود علیه دیکتاتوری بنیادگرا در ایران پایداری می‌کنند و می‌خواهند برای جامعه خود، خانواده خود، آزادی، دموکراسی، حقوق‌بشر و برابری برای زنان ایرانی به‌دست آورند. همراه با ما، آنها نیز عمیقاً و قطعاً باور دارند که روزی مبارزه آنان قرین پیروزی خواهد شد. همه چیز حاکی از آن است که رویدادهایی که در شمال آفریقا و سراسر خاورنزدیک جریان دارد، با خود نسیمی از امید به‌همراه دارد که از وزیدن باز نخواهد ایستاد. امید همان‌جاست که آن نسیم از همه جا قویتر است. کمپ اشرف و تمام ساکنانش امروز در معرض حملات مختلف، فشارها و تهدیدهای رژیم ایران و نیروهای نظامی قرار دارند. من مایلم نهادهای بین‌المللی تمام تدابیر لازم را خیلی سریع بکار گیرند تا حضور دائمی یک تیم بازرسان ملل‌متحد در کمپ اشرف تأمین شود. ساکنان اشرف از جمله توسط بلندگوهایی محاصره شده‌اند که شبانه‌روز آنها را شکنجه می‌کنند. من به‌مبارزه خانم مریم رجوی، رئیس‌جمهور منتخب شورای ملی مقاومت ایران برای استقرار یک جمهوری دموکراتیک در ایران و به‌خاطر قاطعیت وی در قبال کمیسیون حقوق‌بشر و به‌خاطر قاطعیتی که مایل است ما هم داشته باشیم، درود می‌فرستم. ما باید این شهامت را داشته باشیم. برای ایران بسیار اهمیت دارد که نیروهایی سازمان‌یافته داشته باشد، زیرا چنان‌چه نسیم امید از وزش بازنایستد، به این نیروها نیاز دارد و نیاز خواهد داشت. در واقع، دموکراسی به‌کندی پخته و رام می‌شود، هم‌چنان‌که برابری مرد و زن، حق آزادی بیان، آزادی دین و احترام به حقوق اقلیتها. تمام این عناصر برای ایران فردا از اهمیتی حیاتی برخوردار است که قطعاً با اعتقاد راسخ دموکراتهایی مانند همه شما که این‌جا حضور دارید، تحقق خواهد یافت. صحبتم را با سپاسگزاری از تمام کسانی که برای آزادی ایران و علیه دیکتاتورهایی که مردم خود را سرکوب می‌کنند، تعهد پذیرفته‌اند به پایان می‌برم.
متشکرم
سخنان پروفسورکریستین پرگو:
(رئیس مشترک مجلس مؤسسان ژنو ـ پرفسور افتخاری دانشگاه ژنو)
من به نوبه خود به شما برای حضور در این کنفرانس خیرمقدم می‌گویم. این کنفرانس در روز 8مارس برگزار می‌شود که روز جهانی زن است و من مایلم به‌طور خاص در روز بین‌المللی زنان، به زنانی فکر کنم که هم‌اکنون در شرایط دشوار در اشرف به‌سر می‌برند، همان‌طور که آقای دوداردل آن را خاطرنشان کردند و ما هم همگی امروز بر آن انگشت خواهیم گذاشت.
همین‌طور به‌زنان ایرانی فکر کنیم که به‌رغم سرکوب در برابر حکومت ایران مقاومت می‌کنند. ما با این زنان، هم‌چنان که با همه مردم ایران، اعلام همبستگی می‌کنیم.
همین‌طور مایلم در این روز 8مارس یادآوری کنم که مریم رجوی جنبش زنان در مقاومت ایران را به‌طور خاص به‌سوی برعهده‌گرفتن مسئولیتهایش برای آزادی و برابری در ایران رهبری کرد. این کنفرانس در شرایطی برگزار می‌شود که شورای حقوق‌بشر سازمان ملل متحد، در ژنو جلسه دارد.
همان‌طور که مطرح شد، سخنرانان امروز از نقاط دور به‌این‌جا آمده‌اند که این امر بازگوکننده اهمیت این کنفرانس می‌باشد. ما از آقای هوارد دین، رئیس سابق حزب دموکرات آمریکا (۲۰۰۵ ـ ۲۰۰۹) تقدیر می‌کنیم، هم‌چنین از خانم پروفسور روث وج‌وود، از دانشگاه جان هاپکینز واشنگتن و رئیس بخش حقوق بین‌الملل و دیپلوماسی، هم‌چنین از آقای دیوید متس، وکیل حقوق‌بشر از کانادا، و آقای سید احمد غزالی، نخست‌وزیر سابق الجزایر تقدیر به‌عمل می‌آوریم. هیأت نمایندگان پارلمان فدرال سوئیس امروز حضور پرقدرتی در این کنفرانس دارد. خانم جان کلم، رئیس مشترک کمیته سوئیسی دفاع از اشرف، خانم گلوزر، نماینده پارلمان، آقای ژان شارل ریل، نماینده پارلمان، آقای لوک بارتاسا، نماینده پارلمان و عضو کمیسیون روابط خارجی، آقای اریک ورو، عضو پارلمان و آقای آندره داگه، عضو پارلمان.
ما از خانم اریکا دوبر ذیگلر، نماینده سابق پارلمان ژنو و آقای کریستیان عضو پارلمان ژنو، به‌خاطر حضورشان سپاسگزاریم. هم‌چنین باید یادآوری کنم که خانم رجوی، رئیس‌جمهور برگزیده مقاومت ایران، به‌طور مستقیم پیام خود را بیان خواهند نمود. موضوع اشرف و ایران باید در کانون توجهات اعضای شورای حقوق‌بشر ملل‌متحد که هم‌اکنون در ژنو جریان دارد، قرار بگیرد. اجازه دهید یادآوری کنم که شورای حقوق‌بشر قبلاً کمیسیون حقوق‌بشر نام داشت که یادآور کاظم رجوی می‌باشد که سالها در همین‌جا در مقر ملل‌متحد در ژنو فعالانه حضور داشت تا نقض شدید حقوق‌بشر توسط رژیم ایران را افشا کند. جالب است بدانید که به‌دلیل تهدیدهای ناشی از رژیم ایران علیه کاظم بود که در سال ۱۹۸۹ درهای امنیتی در ورودی سالن اجلاس کمیسیون حقوق‌بشر نصب گردید. این تهدیدها فقط به‌طور زبانی مطرح نشدند. در 24آوریل ۱۹۹۰ کاظم رجوی به‌وسیله 13مأمور رژیم ایران به‌قتل رسید. رؤسای‌جمهور تغییر کردند اما رژیم تغییر نکرد و به همان میزان قاتل می‌باشد و آدمکشان هم‌چنان مجازات نشده‌اند.
ما باید قاطعانه از حقوق ساکنان اشرف دفاع کنیم و به خاتمه فشارهای غیرقابل‌تحمل اعمال‌شده توسط عراق بر آنها فرابخوانیم. شکنجه روانی به‌وسیله 210بلندگو که 24ساعته اقدام به توهین و تهدید به‌طور خاص علیه زنان می‌کنند، باید خاتمه یابد. سازمان ملل‌متحد و آمریکا باید به مسئولیت خود عمل کنند. این کنفرانس تقدیم ساکنان اشرف می‌شود و هم‌چنین فراخوانی برای حمایت از قربانیان سرکوب و اعدام در ایران است.
مردم ایران به‌رغم تهدیدها و اعدامها هم‌چنان تغییر را مطالبه می‌کنند. به این مناسبت می‌خواهم شما را دعوت کنم که برای ادای احترام به قربانیان رژیم ایران یک دقیقه سکوت کنیم.
سخنان نیلز دوداردل:
(نماینده پارلمان فدرال سوئیس ۱۹۹۱ ـ ۲۰۰۳
نماینده پارلمان ژنو ۱۹۸۹ ـ ۱۹۹۱
وکیل برجسته سوئیسی
رئیس مشترک کمیته سوئیسی برای دفاع از اشرف)
خانمها، آقایان،
به‌نام کمیته سوئیسی دفاع از اشرف، از حضورتان در این گردهمایی، در این کنفرانس بین‌المللی، سپاسگزارم.
هم‌چنین به‌طور خاص از سخنرانان و کسانی‌که از کشورهای دیگر برای این جلسه به ژنو آمده‌اند، تشکر می‌کنم.
همان‌طور که می‌دانید وضعیت در ایران متحول است. در هفته‌های اخیر تظاهرات بسیار بزرگی در ایران روی داده که با رادیکالیزاسیون بی‌چون و چرای جنبش همراه بوده است.
در مبارزه طولانی اپوزیسیون ایران که دهها سال ادامه داشته، بدیهی است که شورای ملی مقاومت ایران نقش بسیار مهمی داشته است.
هم‌چنین، قرارگاه اشرف در عراق نقشی بسیار مهم و به‌مفهومی سمبولیک ایفا کرده که نهایتاً و بیش از هر چیز، نقش نمادین آن به‌مثابه پرچم این مقاومت دموکراتیک علیه رژیم ملایان، اهمیت دارد.
می‌دانید که مدتهای طولانی است که این کمپ به‌طور جدی در معرض تهدید قرار دارد. افرادی کشته شده‌اند و حملات مکرری توسط مأموران رژیم ایران با کمک نیروهای مسلح عراقی علیه این کمپ انجام شده و وضعیت نگران‌کننده است.
نه‌تنها همه‌گونه مانع برای ورود به کمپ ایجاد کرده‌اند، بلکه از خدمات حداقل غذایی و درمانی نیز ممانعت می‌شود.
ممنوعیت کاملی برای ورود وکلا و حتی پزشکان به کمپ وجود دارد. اما به‌رغم این وضعیت دشوار، ساکنان کمپ، با وقار و متانت و عزمی خارق‌العاده در اشرف مقاومت می‌کنند.
یک عامل نگران‌کننده‌این است که کمپ اکنون به‌وسیله دهها و دهها بلندگو به‌محاصره درآمده که در تمام مدت شبانه‌روز به‌طور مستمر با سروصدای کرکننده، به انواع توهین و فحاشی علیه ساکنان اشرف می‌پردازند. این یک شکنجه واقعی و فراتر از شکنجه روانی است که این چنین بر ساکنان کمپ اعمال می‌شود.
باید این واقعیت را هم عنوان کنیم که سرکوب در ایران به درجه وحشت‌آوری رسیده است. احکام اعدام و اجرای اعدامها به‌صورت پی‌درپی و به‌طور گسترده در سراسر کشور، به‌ویژه علیه اعضای خانواده‌های ساکنان اشرف، ادامه دارد.
به‌عبارت دیگر، نفس عضویت در یک خانواده یا هواداری حتی غیرمستقیم از کمپ اشرف، از نظر رژیم ملایان، جنایتی بزرگ محسوب می‌شود که مستحق مجازات اعدام است.
بر چنین بستری است که جامعه بین‌المللی باید طبعاً نقش حفاظتی را که برای مقاومت در ایران صرف‌نظرناکردنی است، ایفا کند.
من اکنون ادامه سخن را به خانم پرگو واگذار می‌کنم که میزبان این پنل سخنرانان است. خانم پرگو از این بابت بسیار واجد صلاحیت است، به‌خصوص که ایشان ریاست مشترک مجلس مؤسسان جمهوری ژنو را برعهده دارد. درنتیجه ایشان مطمئناً کار خود را با حداکثر کارآیی و مهارت انجام خواهد داد.
بفرمایید،
متشکرم
سخنان اریکا دوبر زیگلر:
(مدافع برجسته حقوق‌بشر
نماینده پارلمان ژنو ۱۹۸۵ ـ ۲۰۰۳)
خانمها و آقایان، دوستان عزیز،
من باید به‌عنوان یک زن و همان‌طور که آقای غزالی پیش از من گفتند، و از ایشان متشکرم، بگویم که امروز 8مارس روز جهانی زن می‌باشد و ما باید به‌طور خاص از زنان ایرانی و زنان اشرف و زنان سازمان مجاهدین خلق ایران و هم‌چنین مردانی که به میدان مبارزه قدم گذاشته‌اند، تجلیل به‌عمل آوریم. زنانی که سرکوب شده اما هم‌چنان دوش‌به‌دوش مردان مقاومت کرده و در سختیها ایستادگی کردند، تمامی این زنها و خانم مریم رجوی از تحسین و همبستگی عمیق ما برخوردارند،
من از قدیم‌الایام از سوئیس مقاومت ایران و به‌طور خاص سازمان مجاهدین خلق ایران را به‌مدت 40سال می‌شناسم. به‌عنوان بخشی از نسل من، این سازمان به‌خاطر حقوق‌بشر و حمایت از مردم فعالیت کرده است. من هوادارانش را علیه رژیم شاه می‌شناختم و از آن دوران بود که با پروفسور کاظم رجوی آشنا شدم.
او دوست ما بود. ما از تلاشهای بی‌وقفه او برای دفاع از حقوق‌بشر و دموکراسی در ایران آگاه بودیم. ما در شادیهای او شاد بودیم و به هنگام سرنگونی شاه در کنار او بودیم. اما دیکتاتورهای بنیادگرای جدید تمام این تلاشها را به‌یغما بردند. آنها با یک تفسیر عقب‌مانده و ارتجاعی از مذهب، همه هواداران آزادی و مدافعان حقوق‌بشر و اعضا و خانواده اشرفیان را سوزاندند و شکنجه و اعدام کردند.
کاظم رجوی می‌گفت «ما تاریخ حقوق‌بشر را با خونمان می‌نویسیم». این صحبت مربوط به زمان قبل از ترور او در کپه نزدیک این‌جا بود. مدت 3ماه است که ما با بی‌صبری و نگرانی و امید، انقلابهای خاورمیانه را دنبال می‌کنیم. همان‌طور که شما گفته‌اید، توفان تغییر شروع شده و در همه‌جا و به‌خصوص در ایران هم جریان دارد، همان ایرانی که مردمش خواهان دموکراسی، عدالت و آزادیهای شخصی و مسئولیت‌پذیری برای آینده خودشان می‌باشند.
من در مقابل شجاعت تظاهرکنندگانی که در محلها و اماکن عمومی به اعتراض دست می‌زنند و خواهان رفتن ملاها هستند، سر تعظیم فرود می‌آورم. سرکوب شدت پیدا کرده است. ملاها به اعدام تظاهر‌کنندگان دست می‌زنند و آنها را شکنجه می‌کند. حکومت آنها رو به زوال است.
هیچ شکی وجود ندارد که مقاومت در خارج از کشور و هم‌چنین مقاومتی که در اشرف وجود دارد، روح امید را در مبارزات مردم می‌دمد و این بخشی از مبارزات سازمان مجاهدین خلق است. مقاومتی‌که قابل‌تحسین و قدردانی می‌باشد. تمام دوستانی که در این‌جا گرد آمده‌اند، از سراسر اروپا و جهان، کسانی هستند که علیه این رژیم روبه‌زوال دست به اعتراض زده‌اند.
دوستان عزیز،
ما نمی‌توانیم واقعیتها، شکنجه‌ها و اعدامهایی را که از مدتهای طولانی به‌وقوع پیوسته است، نادیده بگیریم. سالهاست که انجمنهای مدنی، افراد، نماینده‌ها از انگلستان، آمریکا، آلمان کشورهای اسکاندیناوی و سوئیس علیه این رژیم استبدادی دست به‌تظاهرات زده‌اند و همه آنها همبستگی خودشان را با مردم ایران اعلام کرده‌اند.
امروز روز زن است و جالب است که زنان امروز موقعیتهای کلیدی را در این بحث و در محیط اجتماعی به‌خود اختصاص داده‌اند.
خانم رجوی، خانم پیلای کمیسر عالی حقوق‌بشر در ملل متحد، خانم هیلاری کلینتون وزیر امور خارجه آمریکا و من به‌عنوان شهروند سوئیسی این زنان را مورد خطاب قرار می‌دهم و به آنها می‌گویم باید دست به‌عمل بزنید و سکوت نهادها را بشکنید و قاطعانه رژیم ایران را به‌خاطر جنایتهایش محکوم کنید. شما باید دولت عراق را وادار به‌تضمین امنیت ساکنان اشرف بنمایید. شورای حقوق‌بشر باید کاری را که از آن انتظار می‌رود، انجام دهد، یعنی اعزام گزارشگر ویژه به ایران و تضمین امنیت ساکنان اشرف. باید به شکنجه ساکنان اشرف پایان داده شود.
خانم پیلای، شما باید به‌نقش خود پی‌برده و بدانید غیر از شما کس دیگری نیست که بتواند این کار را انجام دهد.
من خطاب به‌خانم هیلاری کلینتون می‌گویم که شما باید با یک کار بسیار ساده، نام سازمان مجاهدین خلق ایران را از لیست حذف کنید و مقاومت ایران را به‌ویژه در حق مشروع آن برای مبارزه جهت استقرار دموکراسی در ایران به‌رسمیت بشناسید.
زمان آن فرا رسیده است که دست‌بکار شویم، کارهایی که ساده به‌نظر می‌رسند اما هم‌چنان در انجام آن ایستادگی می‌کنند.
و ما می‌دانیم چرا این‌گونه است، زیرا شرایط اقتصادی‌ست که امروزه بر جهان حکم می‌راند.
ما به‌طور جدی و عمیق همبستگی خودمان را با مبارزه سازمان مجاهدین خق اعلام می‌کنیم و می‌باید این خواستها را جامه عمل بپوشانیم.
سخنان کریستین داندره:
(نماینده پارلمان ژنو
وکیل)
آقای رئیس، خانمها و آقایان، دوستان عزیز،
توفان قیامها چند ماه است بر جهان عرب می‌وزد و رژیمهایی که در صدر جدول ارعاب و ترور قرار داشتند، فرو می‌ریزند. برخی دیگر هم‌چنان به قدرت چنگ زده و علیه بهار خلقها دست به جنگی بی‌امان زده‌اند. در ایران و در لیبی مبارزه برای آزادی هنوز پیروز نشده و مردم این 2کشور هدف سرکوب بی‌حد و مرز قرار دارند، اما مقایسه بین این دو به همین‌جا ختم می‌شود. رژیم لیبی که نوعی سندیکای خانوادگی قذافی است، به‌هیچ‌وجه قابل‌قیاس با رژیم ملایان نیست. رژیم حاکم در تهران به‌عنوان یک تئوکراسی، نه‌تنها می‌خواهد تمام اشکال قیام را مهار کند، بلکه هم‌چنین می‌خواهد جانها و روانها را نیز بشکند و خرد کند. ساکنان اشرف چون از سرخم‌کردن در برابر مستبدان امتناع کرده‌اند، هدف سرکوب روزمره قرار می‌گیرند. آنها در برابر این توحش خود را سازماندهی کرده و موفق شده‌اند با پیش‌بردن یک نبرد سیاسی و دیپلوماتیک، حمایت صدها شخصیت سیاسی را به‌دست آورند. سوئیس هم بیکار نبوده و چندین نماینده پارلمان فدرال که در این‌جا حضور دارند، نشان داده‌اند که روحیه انترناسیونالیسم هنوز در کشور ما زنده است. امروز نوبت من است که حمایت 55نماینده شورای بزرگ ژنو (اکثریت) را که بیانیه‌یی خطاب به مقامات فدرال امضا کرده‌اند، به ساکنان اشرف اعلام دارم. این بیانیه می‌گوید:
اولاً ـ کمیته مأمور بستن اشرف باید منحل شود و پرونده اشرف تحت اوتوریته پارلمان عراق قرار گیرد.
ثانیاً ـ شکنجه روانی ساکنان کمپ از سوی مأموران سرویسهای ایرانی به‌وسیله 210بلندگو که بارها درباره آن صحبت شده، باید خاتمه یابد.
هم‌چنین خوشوقتم امروز به‌اطلاعتان برسانم که ما در روزهای آینده به‌صورت رسمی از مقامات ژنو خواهیم خواست تا سوئیس که مبتکر و نگاهبان کنوانسیونهای ژنو است، از ایالات متحده، سازمان ملل‌متحد و دولت عراق بخواهد که به کابوس ساکنان اشرف پایان داده شود.
از توجه‌تان متشکرم
سخنان دیوید متس:
(حقوقدان برجسته کانادایی،
متخصص حقوق‌بشر بین‌المللی)
از دعوت شما بسیار متشکرم. من یک وکیل حقوق‌بشر بین‌المللی هستم و با معیارهای حقوق‌بشر بین‌الملل آشنایی دارم. می‌دانم که این حقوق به‌طور مستمر، آشکار و شدید در رابطه با کمپ اشرف نقض شده‌اند. طی چند سال اخیر من تلاش کرده‌ام جامعه بین‌المللی را وادار کنم تا به این تخلفات توجه کند. من به دفتر کمیسیونر عالی ملل‌متحد در امور پناهندگان، دفتر کمیسیونر عالی در امور حقوق‌بشر، دولتهای عضو شورای امنیت، مجمع عمومی ملل‌متحد و شورای حقوق‌بشر که این هفته اجلاسی در ژنو برگزار می‌کند، مراجعه کرده‌ام. هم‌چنین به نهادهای تخصصی مانند گزارشگر ویژه شکنجه، یونامی و برخی سازمانهای غیردولتی بین‌المللی مانند گروه بحران بین‌الملل، عفو بین‌الملل و سازمان جهانی علیه شکنجه و غیره مراجعه کرده‌ام.
طی هفته گذشته من مشغول این کارها بودم و با نمایندگان مختلف کشورها در این نهادها ملاقات کردم تا تلاش کنم این دستگاهها به موضوع کمپ اشرف بپردازند. چرا که هر چه بیشتر توجهات بین‌المللی در دوایر مختلف روی موضوع اشرف متمرکز گردد، احتمال این‌که ما تغییری در شرایط آن‌جا ببینیم نیز بالا می‌رود.
دولت عراق خوشبختانه در مقایسه با رژیم ایران اکنون نسبت به فشارهای بین‌المللی حساس‌تر است. بنابراین یک تلاش جمعی از طرف چند نهاد ارشد در رابطه با رفتار ناشایست با ساکنان اشرف می‌تواند مؤثر واقع شود. دولت عراق هرگونه تهدید جابه‌جایی اجباری مستقیم به ایران را متوقف نموده است. ساکنان اشرف حق حفاظت‌شدن در برابر تهدید جابه‌جایی اجباری را دارند. آنها هم‌چنین از حق آزادی اجتماع و حفاظت‌شدن از شکنجه روانی و فیزیکی برخوردار می‌باشند.
باید تلاشی که برای مقابله با خطر رفولمان مستقیم انجام شد را مجدداً آغاز کنیم و این‌بار به‌سمت مقابله با رفولمان بالفعل متمایل کنیم. این کاری است که من مشغول آن بوده‌ام و در این راستا تلاشم را ادامه خواهم داد.
بسیار متشکرم
سخنان پایانی مجری کنفرانس خانم پرگو:
دوستان عزیز، من با احساس غرور و هیجان بسیار این کنفرانس را پایان می‌دهم.
مایلم از همگی شما خانمها و آقایان شرکت‌کننده و تمام خانمها و آقایان سخنران به‌خاطر قوت و صلابت کلامتان و پیشنهادات عملی که طرح کرده‌اید و ما باید محقق سازیم، تشکر کنم. مایلم از شما هم به‌خاطر ابراز خشم و انزجارتان و هم به‌خاطر فعالیتهایتان تشکر کنم که آن‌چه بارزتر و مشخص‌تر از همیشه گردیده ، این است که باید امروز دست به اقدام و عمل زد.
مایلم به‌خصوص این‌جا هم پیشنهادات و هم فراخوانهایی را که داده شد و فراخوان خانم رجوی در لحظاتی پیش را تکرار کنم که البته نمی‌توانم همه را بازگو کنم چون زیاد است، اما یادآور می‌شوم به‌خصوص فراخوان به‌دولت ژنو، به دولت سوئیس، به ایالات متحده که باید حفاظت اشرف را تأمین و تضمین کند، به سازمان ملل متحد، به شورای حقوق‌بشر برای فرستادن یک گزارشگر ویژه به ایران، برای اعزام ناظر به کمپ اشرف و برای آن‌که پرونده وضعیت ایران به شورای امنیت ملل‌متحد ارجاع شود.
مایلم به تمام این سازمانها، به تمام این دولتها بگویم، همان‌طور که این‌جا گفته شد: «حرف بس است» حال باید عمل کرد.
و سرانجام در همبستگی با اشرف و در همبستگی با مردم ایران، ما به پشتیبانی از مقاومت ایران، مجاهدین خلق، شورای ملی مقاومت ایران، مریم رجوی به‌خاطر یک تغییر دموکراتیک در ایران و برای استقرار یک جمهوری دموکراتیک و مبتنی بر جدایی دین از دولت در ایران ادامه خواهیم داد.
به نام کمیته سوئیسی دفاع از اشرف، مایلم از تمام زنان و مردانی که برای موفقیت این کنفرانس همکاری کرده‌اند و به‌طور روزمره برای آن که وضعیت در ایران تغییر کند، مبارزه می‌کنند و در کنار ما متعهد می‌شوند که اقدامات ملموسی را که این‌جا برشمردیم، محقق سازند، تشکر کنم. در همبستگی با مردم اشرف و در همبستگی با مردم ایران.
از همگی متشکرم.
