شعر به خاک افتاده، شعر شاعران شهید مقاومت ایران و یا کلام شهیدانی که همه احساسات و عواطفشان، میهن و آزادی مردم بود. گرانبهاترین میراث شهیدان عملیات فروغ جاویدان که مثل همه مجاهدین تمام داراییشان از دار دنیا در یکی دو ساک خلاصه می‌شود دفترها و دست نوشته‌هایشان است. در این اوراق پراکنده و یا دفترهای کوچک جیبی، که اغلب هم کسی از آنان خبر نداشته، وصیتنامه‌ها و نهانی‌ترین احساسها و عواطفشان نقش بسته است. برگی از این نوشته‌ها بخوانید:
از احمد کهی زاده: متولد 1343 ـ اهواز.
او سه سال در زندان بود. سال 64 به ارتش آزادی پیوست تا شهادتش در فروغ
«باران باش!»
در قلب من تمام روشنی روز زنده است.
در قلب من، عاشقترین پرندگان می‌خوانند
عاشق‌تر از من
با گیسوانی از امید و بهار، بر من ببار
باران باش!
شعر شهیدان فروغ، از مجاهد شهید فروزنده پروانه:
از احمد کهی زاده: متولد 1343 ـ اهواز.
او سه سال در زندان بود. سال 64 به ارتش آزادی پیوست تا شهادتش در فروغ
«باران باش!»
در قلب من تمام روشنی روز زنده است.
در قلب من، عاشقترین پرندگان می‌خوانند
عاشق‌تر از من
با گیسوانی از امید و بهار، بر من ببار
باران باش!
شعر شهیدان فروغ، از مجاهد شهید فروزنده پروانه:
«در دل میدانها»
در دل میدانها
زندانها می‌میرند.
لب من خشک‌ترین خاک زمینهای کویر
خاک پاکی که هنوز
حاصل شیره جان خود را
ز عدو پوشیده ست.
بکر و سربسته بدین مزدوران خندیده ست
شریانم آتش
حرفم آواز برادرهایی ست
که اسیر دژخیم، با رگانی پرجوش
می‌خروشند هنوز
و به من می‌گویند
زندگی یعنی پیکار
شریانم آتش
من رگانم خورشید
وطنم خاک کویر
خونم ارزانی مردان و زنانی بادا
که در این مزرعه گل می‌کارند.
