رژیم ولایت فقیه از روز قدرت گرفتنش در ایران، جز دشمنی با اهالی این سرزمین و دیگر مردمان ساکن در این بخش از جهان که خاورمیانه نامیده می‌شود، دست‌آوردی نداشته است. خشت اول این نظام، سرکوب داخلی و دشمنی با «دیگری» بوده است. جنگ ضدمیهنی با عراق که هشت سال ادامه داشت تا شاید خمینی، ثمر و توشه‌ای از آن برگیرد، تنها هزار میلیارد دلار خسارت و هزاران کشته، مجروح، اسیر و مفقود الاثر از جوانان میهن به‌جا گذاشت. با همین دست‌آورد! هم مشکلات و گرفتاریهای روزمره‌اش را حل و فصل می‌کند. یک نمونه آن تابوت گردانی کشته‌های گمنام و مفقود الاثر آن جنگ بی‌ثمر بود. هر زمان که مردم عصیانگر و جوانان شورشی به میدان مبارزه با رژیم آخوندی بر می‌خیزند، علاوه بر سرکوب، کشتار، زندان و اعدام، کارناوالی از تابوتهای حاوی قطعه‌ای از پیکر و یا وسایل کشته آن جنگ را از لابلای خاک ها و مردابها و بیابانها، پیدا کرده و روانه خیابانهای شهرهای پرخروش و ملتهب و ایستاده در برابر دژخیمان می‌کند تا ضمن پروپاگاندای هیتلری و ایجاد رعب و وحشت، به مهره‌ها و ایادی سرکوبگرش، دلداری و روحیه بدهد. آنها را به همراه این تابوت ها می‌چرخاند و می‌گرداند تا شاید کوتاه زمانی، «خیابان» را در سیطره و تسلط جنایتکاران مزدورش درآورد.
کشته‌های گمنام در نظام بدنام
داستان این کشته‌های گمنام هم مانند هر ماجرای دیگری در این حکومت، پر از سردرگمی، بی‌صداقتی و بی‌پایانی است. بی‌پایان است چون فاشیسم مذهبی، به این تابوت گردانیها نیازمند است، حتی اگر نتواند به این پرسش پاسخ دهد که پس از قریب ۴۰سال از خاتمه جنگ ضدمیهنی چرا این جان باختگان، گمنامند؟ تعدادشان چقدر است؟ کی و کجا جان دادند؟ خانواده‌هایشان چه وضعیتی دارند؟... و پایان داستان چه زمانی است؟
«یکی از مشکلاتی که پیش‌تر هم به آن پرداخته بودیم این است که متأسفانه نه تنها آمار دقیقی از تعداد شهدای دفاع مقدس وجود ندارد، بلکه تعداد مفقودالاثرها هم به‌طور دقیق مشخص نیست. نهادهای مختلف آمارهای ضدونقیض را در طول سالهای پس از جنگ منتشر کرده‌اند و رسانه‌ها نیز با توجه به این‌که به کدام نهاد دولتی یا نظامی نزدیک‌تر هستند، آمار دلخواه خود را منتشر می‌کنند (سایت ویرگول ۱۳۹۹).
کشته گمنام ۳۰ساله دیگر چه صیغه‌ای است؟!
پرسشی که ایادی رژیم آخوندی از سرکرده‌هایشان دارند این است که از آخرین کشته‌های جنگ ضدمیهنی با عراق بیش از ۳۰سال می‌گذرد. در این مدت هزاران نفر را به اسم شهید گمنام در شهرها گردانده‌اید. آیا اینها پلاک و اسم و آدرس و خانواده نداشتند تا معلوم شود چه کسانی هستند؟ آیا علم پزشکی این‌قدر پیشرفت نکرده است که جسد افراد شناسایی شود و تحویل خانواده‌اش گردد؟
این پرسش‌ها و ابهامات و تناقضات مهره‌های در حال ریزش نظام ولایت فقیه روزبه‌روز و سال به سال بیشتر و بیشتر شده است تا این‌که برای توجیه این تابوت گردانی، سایت و پایگاه و سخنگو و ستاد و... درست کردند.
«وقتی تشییع شهدای گمنام را تلویزیون نشان می‌دهند، عده‌یی دادشان در می‌آید که چرا تمام نمی‌شوند، نکند این هم از سیاست است؟! چه پاسخی بدهیم؟» و جواب می‌شنوند: «... جهت اطلاع هنوز ۷۰۰۰ مفقود الاثر داریم» (پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس (!) - شبهه) ۱۷آبان۱۳۹۲)
با وجود دانش DNA چرا شهدا گمنام می‌مانند؟
یک مورد دیگر از پرسشهای بیشمار ایادی رژیم آخوندی: «سالها از پایان جنگ گذشته، در طول این سالها و طی عملیات تفحص، بیش از ۵۰هزار جسد شهید از مناطق عملیاتی پیدا شده که حدود ۱۰درصد آنان بدون نام و نشان هستند. ». (نهرخین ۱۴خرداد ۱۳۹۲).
از آن سالها تا امروز کارگزاران رژیم آخوندی، مشغول پاسخگویی به این راز و اسرار حکومتی اند. دکتر تولایی رئیس پژوهشکده فناوریهای نوین زیستی و عضو هیأت علمی دانشگاه بقیه الله، ظاهراً یکی از دست اندکاران این نمایش است. وی مدعی است با علوم و تکنیک‌های جدیدو بانک اطلاعات ژنتیکی، با در اختیار داشتن یک قطعه مو، یک قطره خون، یک قطعه استخوان یک فرد نسبت به شناسایی او اقدام می‌کنند و از سال۱۳۸۲ با این شیوه‌ها دست به کار شدند و می‌توانند به این پرسش‌ها پاسخ دهند. اما وی در پاسخ به این پرسش که «پس چرا هم‌چنان شهدای گمنام دفن می‌شوند؟» هیچ پاسخ روشنی نداشت
نبرد بدنامان و خوش‌نامان در میهن خروشان
پس از آخرین تابوت گردانی در خیابانهای تهران و شهرهای شورشی دیگر، هم‌چنان نیروهای سرخورده نظام می‌پرسند چرا هنوز کشته گمنام داریم؟ و آخرین پاسخ هم‌چنین است: «شناسایی ژنتیک استخوانی که بیش از ۳۰سال زیر خاک با دمای ۶۰ درجه بوده گاه تا سالها طول می‌کشد» (اعتماد۶ دی ۱۴۰۱)
اما پاسخ واقعی این است که با این تابوت ها و کشته‌های گمنام و مفقود الاثر، پیام سرکوب و خشونت به جامعه می‌دهیم. به مزدوران حکومتی هم پیام می‌دهیم برای جوانان قیام‌آفرین خط و نشان بکشید. تهدید کنید و رجز بخوانید... اما جوانان خوشنام ایران هم در کف خیابان، کوچه‌ها، محله‌ها، بازار و دانشگاه و مدارس هر محیط و مکان مناسبی، درس مقاومت و ایستادگی تا پایان را ندا می‌دهند. بجنگ! تا بجنگیم.
