تأکید بر حقوق و حفاظتهای بنیادین ساکنان اشرف
و مخالفت با طرح جابجایی در داخل عراق
وزیرخارجه عزیز
به‌رغم اطمینان‌خاطرهای مکرری که مقامات وزارت‌خارجه در نشستهای استماع در کمیته امور خارجی کنگره و کمیته نیروهای مسلح سنا در مورد سلامت و حفاظت ساکنان کمپ اشرف به من و سایر همکاران داده‌اند، هزاران سرباز عراقی با پشتیبانی نفربرهای زرهی و هاموی به ساکنان بی‌دفاع کمپ اشرف در هشتم آوریل ۲۰۱۱ حمله کرده و 35تن از ساکنان از جمله هشت زن را کشته و صدها تن دیگر را با مورد هدف قرار دادن یا با نارنجک زخمی کردند.
به‌رغم گذشت بیش از یک ماه از این حادثه، نیروهای عراقی با خودروهای زرهی به اشغال یک سوم از کمپ از جمله آرامگاه ادامه می‌دهند. در یک توهین آشکار به آیین اسلامی، آنها اجازه ندادند که کشته شدگان، در آرامگاه دفن شوند. به مجروحان از جمله 42نفری که جراحات جدی دارند، اجازه مداوای کافی نداده و اعمال محدودیتهای رسیدگی درمانی توسط مقامات عراقی کماکان ادامه دارد.
به فراخوان سازمان ملل متحد، کنگره ایالات متحده آمریکا و پارلمان اروپا مبنی بر انجام تحقیقات مستقل، شفاف و کامل اعتنایی نشده است. من بسیار تعجب کرده و ناراحت شدم وقتی که شنیدم به جای این‌که موضوعات نگرانی فوری را مورد توجه قرار دهند، وزارت‌خارجه مشغول سراندن ایدهٴ جابه‌جایی ساکنان کمپ اشرف در داخل خاک عراق است و ظاهراً مدعی هستند که این اقدام ساکنان را از حملات احتمالی رژیم ایران به دور نگه می‌دارد.
جابه‌جایی ساکنان اشرف در داخل خاک عراق فاجعه‌بار است. این طرح پیشنهادی چیز جدی نبوده و قبلاً توسط رژیم نوری مالکی در سال ۲۰۰۹ به‌عنوان مقدمهٴ اخراج ساکنان مطرح شده بود. من معتقدم که این طرح به دلایل زیر قابل اجرا نیست:
تهدید علیه ساکنان اشرف از جانب تهاجم بالقوه هوایی و موشکی توسط رژیم ایران نیست بلکه خود رژیم مالکی است. در واقع مجموع تعداد تلفات ساکنان اشرف که به‌خاطر حملات موشکی تهران و یا حملات هوایی توسط رژیم ایران طی بیست‌و پنج سال گذشته متحمل شده‌اند کمتر از تعداد ساکنانی است که توسط نیروهای ارتش عراق طی حمله ژوییه ۲۰۰۹ که در آن 11تن کشته شدند و در یورش آوریل ۲۰۱۱، که 35تن کشته شدند، می‌باشد.
وقتی که رسیدگی بین‌المللی وجود ندارد و بی‌توجهی همانند آن‌چه که اخیراً در اشرف اتفاق افتاد وجود دارد، در هر جای دیگری از عراق، ساکنان بیشتر در معرض حملات توسط نیروهای عراقی و رژیم ایران قرار می‌گیرند.
جابه‌جایی در عراق در راستای هدفی که سلامت ساکنان مد نظر است، واقعی نیست. این اقدام، زمان و امکانات محدودی را که ضروری است تا جابه‌جایی ساکنان به کشور ثالث را فراهم آورد، به خود اختصاص می‌دهد.
به هرحال معتقدم که این وضعیت بحرانی را می‌توان به‌صورت مسالمت‌آمیز حل کرد. من پیشنهاد می‌کنم که:
یک تحقیق کامل در مورد یورش هشتم آوریل باید صورت بگیرد تا سلامت ساکنان تضمین شود.
باید به عراق فشار آورده شود تا نیروهایش را از کمپ اشرف به عقب بکشد، مصدومان مداوا شوند، و به محاصرهٴ اشرف با بلوکه کردن خدمات حیاتی پزشکی، انرژی و آب پایان داده شود و صدها بلندگویی که در تمام ساعتهای شبانه‌روز به شکنجه روانی ساکنان با تهدید و تبلیغات ادامه می‌دهند، پایین کشیده شود.
همه ساکنان کمپ به کشورهایی هم‌چون سوئیس، نروژ، استرالیا، کانادا و ایالات آمریکا فرستاده شوند.
هیچ پیگرد قضایی و محدودیتی نباید توسط دولت عراق علیه کمپ اشرف و ساکنان آن صورت بگیرد و حقوق ساکنان بر اساس قوانین انساندوستانهٴ بین‌المللی رعایت شود.
حفاظت ساکنان در زمان انتقال توسط سازمان ملل متحد و ایالات متحده، منتقل شوند.
طرفین از پرداختن به تبلیغات، و بیان اتهامات علیه یکدیگر در طول پروسهٴ انتقال خودداری ورزند.
یک کمیتهٴ هماهنگی شامل نمایندگان دولت عراق، ملل متحد، ایالات متحده، اتحادیه اروپا، پارلمان اروپا، مجاهدین و شورای ملی مقاومت (به نمایندگی از ساکنان کمپ اشرف) تشکیل شود.
معتقدم که یک راه عملی برای حل بحران در اشرف برای ایالات متحده این است که رهبری این موضوع را به دست گرفته و با تمامی طرفها کار کند تا نسبت به انتقال سالم ساکنان اشرف به کشورهای ثالث اطمینان حاصل نماید.
و مخالفت با طرح جابجایی در داخل عراق
وزیرخارجه عزیز
به‌رغم اطمینان‌خاطرهای مکرری که مقامات وزارت‌خارجه در نشستهای استماع در کمیته امور خارجی کنگره و کمیته نیروهای مسلح سنا در مورد سلامت و حفاظت ساکنان کمپ اشرف به من و سایر همکاران داده‌اند، هزاران سرباز عراقی با پشتیبانی نفربرهای زرهی و هاموی به ساکنان بی‌دفاع کمپ اشرف در هشتم آوریل ۲۰۱۱ حمله کرده و 35تن از ساکنان از جمله هشت زن را کشته و صدها تن دیگر را با مورد هدف قرار دادن یا با نارنجک زخمی کردند.
به‌رغم گذشت بیش از یک ماه از این حادثه، نیروهای عراقی با خودروهای زرهی به اشغال یک سوم از کمپ از جمله آرامگاه ادامه می‌دهند. در یک توهین آشکار به آیین اسلامی، آنها اجازه ندادند که کشته شدگان، در آرامگاه دفن شوند. به مجروحان از جمله 42نفری که جراحات جدی دارند، اجازه مداوای کافی نداده و اعمال محدودیتهای رسیدگی درمانی توسط مقامات عراقی کماکان ادامه دارد.
به فراخوان سازمان ملل متحد، کنگره ایالات متحده آمریکا و پارلمان اروپا مبنی بر انجام تحقیقات مستقل، شفاف و کامل اعتنایی نشده است. من بسیار تعجب کرده و ناراحت شدم وقتی که شنیدم به جای این‌که موضوعات نگرانی فوری را مورد توجه قرار دهند، وزارت‌خارجه مشغول سراندن ایدهٴ جابه‌جایی ساکنان کمپ اشرف در داخل خاک عراق است و ظاهراً مدعی هستند که این اقدام ساکنان را از حملات احتمالی رژیم ایران به دور نگه می‌دارد.
جابه‌جایی ساکنان اشرف در داخل خاک عراق فاجعه‌بار است. این طرح پیشنهادی چیز جدی نبوده و قبلاً توسط رژیم نوری مالکی در سال ۲۰۰۹ به‌عنوان مقدمهٴ اخراج ساکنان مطرح شده بود. من معتقدم که این طرح به دلایل زیر قابل اجرا نیست:
تهدید علیه ساکنان اشرف از جانب تهاجم بالقوه هوایی و موشکی توسط رژیم ایران نیست بلکه خود رژیم مالکی است. در واقع مجموع تعداد تلفات ساکنان اشرف که به‌خاطر حملات موشکی تهران و یا حملات هوایی توسط رژیم ایران طی بیست‌و پنج سال گذشته متحمل شده‌اند کمتر از تعداد ساکنانی است که توسط نیروهای ارتش عراق طی حمله ژوییه ۲۰۰۹ که در آن 11تن کشته شدند و در یورش آوریل ۲۰۱۱، که 35تن کشته شدند، می‌باشد.
وقتی که رسیدگی بین‌المللی وجود ندارد و بی‌توجهی همانند آن‌چه که اخیراً در اشرف اتفاق افتاد وجود دارد، در هر جای دیگری از عراق، ساکنان بیشتر در معرض حملات توسط نیروهای عراقی و رژیم ایران قرار می‌گیرند.
جابه‌جایی در عراق در راستای هدفی که سلامت ساکنان مد نظر است، واقعی نیست. این اقدام، زمان و امکانات محدودی را که ضروری است تا جابه‌جایی ساکنان به کشور ثالث را فراهم آورد، به خود اختصاص می‌دهد.
به هرحال معتقدم که این وضعیت بحرانی را می‌توان به‌صورت مسالمت‌آمیز حل کرد. من پیشنهاد می‌کنم که:
یک تحقیق کامل در مورد یورش هشتم آوریل باید صورت بگیرد تا سلامت ساکنان تضمین شود.
باید به عراق فشار آورده شود تا نیروهایش را از کمپ اشرف به عقب بکشد، مصدومان مداوا شوند، و به محاصرهٴ اشرف با بلوکه کردن خدمات حیاتی پزشکی، انرژی و آب پایان داده شود و صدها بلندگویی که در تمام ساعتهای شبانه‌روز به شکنجه روانی ساکنان با تهدید و تبلیغات ادامه می‌دهند، پایین کشیده شود.
همه ساکنان کمپ به کشورهایی هم‌چون سوئیس، نروژ، استرالیا، کانادا و ایالات آمریکا فرستاده شوند.
هیچ پیگرد قضایی و محدودیتی نباید توسط دولت عراق علیه کمپ اشرف و ساکنان آن صورت بگیرد و حقوق ساکنان بر اساس قوانین انساندوستانهٴ بین‌المللی رعایت شود.
حفاظت ساکنان در زمان انتقال توسط سازمان ملل متحد و ایالات متحده، منتقل شوند.
طرفین از پرداختن به تبلیغات، و بیان اتهامات علیه یکدیگر در طول پروسهٴ انتقال خودداری ورزند.
یک کمیتهٴ هماهنگی شامل نمایندگان دولت عراق، ملل متحد، ایالات متحده، اتحادیه اروپا، پارلمان اروپا، مجاهدین و شورای ملی مقاومت (به نمایندگی از ساکنان کمپ اشرف) تشکیل شود.
معتقدم که یک راه عملی برای حل بحران در اشرف برای ایالات متحده این است که رهبری این موضوع را به دست گرفته و با تمامی طرفها کار کند تا نسبت به انتقال سالم ساکنان اشرف به کشورهای ثالث اطمینان حاصل نماید.
