کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه در اعتراض به خودداری رژیم آخوندی از پرداخت تسهیلات مالی که قرار بود بهصورت بلاعوض بابت کمکهزینه خرید مسکن به آنها پرداخت شود در مقابل ساختمان شورای شهر و شهرداری رژیم تجمع کردند.
یکی از معترضان گفت سال 1385 که هیأت مدیره شرکت واحد اتوبوسرانی به اتفاق کمیته مسکن شهرداری تهران مصوب کرده بودند که از محل درآمد فروش زمینهای مازاد شرکت واحد به کارکنان فاقد مسکن این مجموعه برای خرید مسکن بهصورت بلاعوض کمکهای مالی شود، اعتبار این مصوبه از محل فروش زمینهای مازاد شرکت واحد برای پرداخت کمکهای مالی بلاعوض خرید مسکن کارکنان شرکت واحد تأمین اعتبار شد و طبق جدولی که همان زمان برمبنای سن و سابقه کارمندان و کارگران شرکت واحد تنظیم شده بود؛ قرار شد تا به هر کارگر یا کارمند فاقد مسکن به ازاء هرسال سابقه کار در شرکت واحد مبلغ مشخصی بهصورت بلاعوض کمک مالی شود؛ ولی از آن زمان تا حال هیچگونه کمکی به ما نشده است.
یکی از معترضان گفت سال 1385 که هیأت مدیره شرکت واحد اتوبوسرانی به اتفاق کمیته مسکن شهرداری تهران مصوب کرده بودند که از محل درآمد فروش زمینهای مازاد شرکت واحد به کارکنان فاقد مسکن این مجموعه برای خرید مسکن بهصورت بلاعوض کمکهای مالی شود، اعتبار این مصوبه از محل فروش زمینهای مازاد شرکت واحد برای پرداخت کمکهای مالی بلاعوض خرید مسکن کارکنان شرکت واحد تأمین اعتبار شد و طبق جدولی که همان زمان برمبنای سن و سابقه کارمندان و کارگران شرکت واحد تنظیم شده بود؛ قرار شد تا به هر کارگر یا کارمند فاقد مسکن به ازاء هرسال سابقه کار در شرکت واحد مبلغ مشخصی بهصورت بلاعوض کمک مالی شود؛ ولی از آن زمان تا حال هیچگونه کمکی به ما نشده است.
این معترض افزود بر اساس فرمول تعیین شده به دو شیوه به هر یک از شاغلان فاقد مسکن شرکت واحد مبلغ قابل توجهی تومان تعلق میگرفت؛ در شیوه نخست چنانچه کارگر یا کارمند فاقد مسکن بهصورت فردی نسبت به خرید مسکن اقدام میکرد این مبلغ در زمان ثبت سند خرید توسط نماینده شرکت واحد به فروشنده ملک پرداخت میشد و در شیوه دوم نیز پس از آن که فرد مورد نظر در تعاونی مسکن شرکت واحد عضو میشد کمکهزینه مورد نظر از سوی شرکت واحد در قالب بخشی از هزینه ساخت مسکن به حساب تعاونی واریز میشد، که تا کنون هیچ کدام از راهکارهای ارائه شده که قرار بود باری را از دوش ما بردارد عملی نشده است و متأسفانه این مصوبات فقط در حد شعار باقی ماندند و گویا قرار نیست هرگز عملی شوند.