درد بی‌دارویی در رژیم آخوندی، همزاد این نظام است. از سالها پیش در هر فصل و دوره‌ای، دارویی خاص کمیاب می‌گردید و کودکان و کهن سالان نیازمند دارویی خاص را در برابر چشمان گریانمان قرار می‌داد. تا امروز که کمبود و نبود دارو، یکی دیگر از بحرانهای ایجاد شده در این رژیم است، هزاران انسان دردمند با رنج و سختیهای طاقت‌فرسا در گوشه خانه و یا تختی در بیمارستان گرفتار آمده‌اند.
در آذر ۱۴۰۰، علی فاطمی نایب‌رئیس انجمن داروسازان اعلام کرده بود که وضعیت حال حاضر کشور به‌دلیل کمبودهای گسترده دارویی به وضعیت بحرانی تبدیل شده است که در ۲۰سال اخیر سابقه نداشته است.
حیدر محمدی مدیر کل امور دارویی سازمان غذا و داروی هم گفته بود اگر تا پایان سال ارز مورد نیاز برای واردات دارو و مواد اولیه تأمین نشود کمبودهای دارویی کشور به ۴۰۰ تا ۵۰۰قلم افزایش پیدا خواهد کرد. میزان ارز لازم هم حدود ۳میلیارد دلار برآورد شده بود!
در لایحه بودجه سال۱۴۰۱ با حذف کامل ارز ترجیحی یا همان ارز ۴۲۰۰تومانی برای واردات دارو و مواد اولیه برای ساخت داروهایی که در داخل کشور ساخته می‌شوند مشکل دوچندان شد.
«پس از اجرای این طرح، قیمت مواد اولیه دارو تا ۵برابر افزایش یافت که همین موضوع بر قیمت نهایی آن نیز تاثیرگذار بود و بازار دارو و جیب مردم را ملتهب کرد» (ایسنا ۱۸دی۱۴۰۱).
داروخانه زیاد داریم، دارو کم داریم
طنز تلخ ماجرا اینجاست که در همین دوره به جای افزایش داروی در دسترس مردم آن هم در مناطق محروم چه در تهران و یا مناطق عقب نگهداشته شده در سراسر کشور، دست کم ۳هزار داروخانه جدید تأسیس شده است!
روزنامهٔ حکومتی هم‌میهن (۱۸شهریور) در گزارشی با عنوان «داروخانه زیاد داریم، دارو کم داریم» نوشت: «بررسی میدانی و تحلیلی درباره افزایش تعداد داروخانه‌ها که موجب افزایش تبعیض در دسترسی مردم به دارو در مناطق و شهرهای مختلف ایران شده است».
حالا داروسازان هم می‌گویند «طرح دسترسی مردم به داروخانه به‌ویژه در مناطق محروم، فقط یک شعار بود».
به هرحال وضعیت بحرانی کمبود دارو که دست کم تا ۳۰۰قلم گفته می‌شود موضوعی نیست که بتوان آن را نادیده گرفت. در اوایل تابستان امسال چراغ قرمز بحران دارویی روشن شد: «بازار دارویی ایران خیلی زودتر از سال گذشته وارد وضعیت قرمز شده است» (خبرگزاری مهر۴تیر۱۴۰۲)
تازه مقامات مسئول (رئیس سندیکای صاحبان صنایع دارویی و یا نایب‌رئیس انجمن داروسازان تهران) هم مدعی هستند که از قبل می‌دانستند این وضعیت پیش می‌آید! از شربت «برم هگزین و گایافنزین» و «قطره‌های چشمی»، و داروهایی هم‌چون شربت سرفه، سرم، شربت استامینوفن کودکان، قرص ایبوپروفن، داروهای اعصاب و روان، اسپریهای تنفسی... تا داروهای اتاق عمل، نظیر آلبومین که در بخش بستری بیماران کمبودشان محسوس است.
حالا آش تبهکاریها و غارتگریهای باندهای متخاصم فاشیسم مذهبی چنان تلخ و زهراگین شده است که به نفرین و لعنت کردن یکدیگر روی آورده‌اند. عضو مجلس ارتجاع در کمیسیون بهداشت می‌گوید: «ان‌شاءالله مسئولانی که مسئول این موضوعات هستند و توجه نمی‌کنند، خودشان و بچه‌هایشان گرفتار بیماری بشوند تا بفهمند کسی که بیماری سرطان دارد و برای تهیه دارو‌ها باید ۴۰۰ تا ۵۰۰میلیون تومان هزینه کند چه حالی دارد و چه می‌کشد» (رویداد ۲۴ -۹شهریور۱۴۰۲).
وی مدعی است بسیاری از شرکت‌های بزرگ دارویی در حال متوقف کردن تولید دارو هستند، چون قدرت مالی لازم را ندارند و در حال ورشکستگی می‌باشند. این در حالی است که با۳۰۰ قلم کمبود دارو مواجه هستیم؛ حتی برای یک قرص استامینوفن چه برسد به داروهای تخصصی و شیمی‌درمانی.
صادرات دارو توسط باندهای رژیم آخوندی
در این شرایط غیرانسانی و طاقت‌فرسا، این کارگزاران بی‌شرم خامنه‌ای هستند که می‌توانند برای به‌دست آوردن مشتی دلار، داروهای مورد نیاز مردم را صادر کنند.
حیدر محمدی رئیس سازمان غذا و دارو، وضعیت بازار دارویی کشور را پایدار دانست و ابراز امیدواری کرد همین ثبات، باقی بماند! «وی افزود: در سال جاری، رشد صادرات به ۴برابر رسیده و در مقایسه با صادرات ۷۰میلیون دلاری در سال گذشته، امسال بتوانیم به ۲۰۰میلیون دلار برسیم» (مشرق۵شهریور۱۴۰۲)
درمان اساسی دردها
بحران دارو و درد بیمارانی که در وضعیت قرمز به‌سر می‌برند تمامی ندارد؛ جز این‌که ریشه همه دردهای دامنگیر مردم ایران از سوی این حاکمیت ضدایرانی با انقلابی آتشین از بنیاد خاکستر شود.
