دانشجویان در بسیاری از دانشگاههای سراسر کشور، تظاهرات و تجمعهای اعتراضی برپا کردند و طی آنها، خشم خود را از رژیم آخوندی ابراز نمودند.
در دانشگاه تهران، دانشجویان بی‌اعتنا به تدابیر شدید امنیتی، راهپیمایی کردند و پادگانی شدن دانشگاه و فضای امنیتی آن را محکوم کردند. آنان در پلاکاردهایی که با خود حمل می‌کردند به تبعیض جنسیتی، امنیتی کردن فضای دانشگاه و وضعیت نابسامان خدماتی اعتراض کردند.
در سایر دانشگاههای تهران نیز، تظاهرات و اعتراضات دانشجویان بسیار چشمگیر بود و دانشجویان شعار «دانشجو می‌میرد ذلت نمی‌پذیرد» و «زندانی سیاسی آزاد باید گردد» را سر دادند.
در تبریز دانشجویان با وجود حضور گسترده عوامل اطلاعاتی رژیم و لباس‌شخصیها مقابل دانشگاه دست به تجمع زدند. آنها شعار می‌دهند: «حکومت نالایق این آخرین پیام است، این ملت آزاده آماده قیام است».
در دانشگاه خواجه نصیر تهران نیز دانشجویان بر بنرهای بزرگی که بر در و دیوار آمفی‌تئاتر نصب کرده بودند نوشته بودند: «دانشگاه پادگان نیست-دانشگاه ما زنده است».
در دانشگاه تربیت مدرس تهران، دانشجویان بارها سخنرانی معصومه ابتکار، رئیس سازمان محیط زیست کابینه روحانی را قطع کردند و ضمن شعارهای عام دانشجویان، به وضعیت فاجعه‌بار آلودگی هوا در شهرهای مختلف کشور، اعتراض کردند.
در دانشگاه علامه دانشجویان به‌طور یکپارچه شعار زندانی سیاسی آزاد باید گردد و شعار کارگر زندانی آزاد باید گردد سر دادند.
در دانشگاه ملی دانشجویان با شعار «ننگ ما، ننگ ما، صدا و سیمای ما»، فیلمبرداران مزدور تلویزیون رژیم را از سالن اخراج کردند.
در دانشگاه پلی‌تکنیک تهران و همچنین دانشگاههای ساوه، اسفراین، زاهدان، کرمان و نوشیروانی بابل شعارهای زندانی سیاسی آزاد باید گردد، دانشجو می‌میرد ذلت نمی‌پذیرد، مرگ بر دیکتاتور و دانشجوی باغیرت حمایت حمایت حمایت، طنین‌انداز شد.
دانشجویان همچنین پلاکاردهایی حمل می‌کردند که روی آنها نوشته شده بود:
«آزادی اندیشه با تانک و بانک نمی‌شه»، «تبعیض جنسیتی محکوم است، محکوم است»، «دانشجو، کارگر اتحاد اتحاد»، «دانشگاه زنده است، » و «دانشجو بیدار است».
دانشجویان در دانشگاه تهران و دانشگاه ساوه با مأموران امنیتی و حراستی درگیر شدند.
در تبریز دانشجویان با وجود حضور گسترده عوامل اطلاعاتی رژیم و لباس‌شخصیها مقابل دانشگاه دست به تجمع زدند. آنها شعار می‌دادند: «حکومت نالایق این آخرین پیام است، این ملت آزاده، آماده قیام است».
دانشجویان دانشگاه زاهدان نیز در مراسمی که در روز 15 آذر برگزار شد شعار می‌دادند: «دانشجو می‌میرد، ذلت نمی‌پذیرد و زندانی سیاسی آزاد باید گردد».
این همه در شرایطی بود که رژیم سعی داشت با تمامی‌توان به‌وسیله نیروهای سرکوبگر و امنیتی خود و نیز به راه‌انداختن مراسمهای حکومتی و شوهای مسخره، 16 آذر و جنبش دانشجویی را به کنترل خود درآورد.
در دانشگاه تهران، دانشجویان بی‌اعتنا به تدابیر شدید امنیتی، راهپیمایی کردند و پادگانی شدن دانشگاه و فضای امنیتی آن را محکوم کردند. آنان در پلاکاردهایی که با خود حمل می‌کردند به تبعیض جنسیتی، امنیتی کردن فضای دانشگاه و وضعیت نابسامان خدماتی اعتراض کردند.
در سایر دانشگاههای تهران نیز، تظاهرات و اعتراضات دانشجویان بسیار چشمگیر بود و دانشجویان شعار «دانشجو می‌میرد ذلت نمی‌پذیرد» و «زندانی سیاسی آزاد باید گردد» را سر دادند.
در تبریز دانشجویان با وجود حضور گسترده عوامل اطلاعاتی رژیم و لباس‌شخصیها مقابل دانشگاه دست به تجمع زدند. آنها شعار می‌دهند: «حکومت نالایق این آخرین پیام است، این ملت آزاده آماده قیام است».
در دانشگاه خواجه نصیر تهران نیز دانشجویان بر بنرهای بزرگی که بر در و دیوار آمفی‌تئاتر نصب کرده بودند نوشته بودند: «دانشگاه پادگان نیست-دانشگاه ما زنده است».
در دانشگاه تربیت مدرس تهران، دانشجویان بارها سخنرانی معصومه ابتکار، رئیس سازمان محیط زیست کابینه روحانی را قطع کردند و ضمن شعارهای عام دانشجویان، به وضعیت فاجعه‌بار آلودگی هوا در شهرهای مختلف کشور، اعتراض کردند.
در دانشگاه علامه دانشجویان به‌طور یکپارچه شعار زندانی سیاسی آزاد باید گردد و شعار کارگر زندانی آزاد باید گردد سر دادند.
در دانشگاه ملی دانشجویان با شعار «ننگ ما، ننگ ما، صدا و سیمای ما»، فیلمبرداران مزدور تلویزیون رژیم را از سالن اخراج کردند.
در دانشگاه پلی‌تکنیک تهران و همچنین دانشگاههای ساوه، اسفراین، زاهدان، کرمان و نوشیروانی بابل شعارهای زندانی سیاسی آزاد باید گردد، دانشجو می‌میرد ذلت نمی‌پذیرد، مرگ بر دیکتاتور و دانشجوی باغیرت حمایت حمایت حمایت، طنین‌انداز شد.
دانشجویان همچنین پلاکاردهایی حمل می‌کردند که روی آنها نوشته شده بود:
«آزادی اندیشه با تانک و بانک نمی‌شه»، «تبعیض جنسیتی محکوم است، محکوم است»، «دانشجو، کارگر اتحاد اتحاد»، «دانشگاه زنده است، » و «دانشجو بیدار است».
دانشجویان در دانشگاه تهران و دانشگاه ساوه با مأموران امنیتی و حراستی درگیر شدند.
در تبریز دانشجویان با وجود حضور گسترده عوامل اطلاعاتی رژیم و لباس‌شخصیها مقابل دانشگاه دست به تجمع زدند. آنها شعار می‌دادند: «حکومت نالایق این آخرین پیام است، این ملت آزاده، آماده قیام است».
دانشجویان دانشگاه زاهدان نیز در مراسمی که در روز 15 آذر برگزار شد شعار می‌دادند: «دانشجو می‌میرد، ذلت نمی‌پذیرد و زندانی سیاسی آزاد باید گردد».
این همه در شرایطی بود که رژیم سعی داشت با تمامی‌توان به‌وسیله نیروهای سرکوبگر و امنیتی خود و نیز به راه‌انداختن مراسمهای حکومتی و شوهای مسخره، 16 آذر و جنبش دانشجویی را به کنترل خود درآورد.
