در بحبوحه تشدید بحران اتمی و فعال شدن مکانیسم ماشه، دو کارگزار حکومتی به‌صراحت به پیامدهای مرگبار سیاست‌های ماجراجویانه رژیم اعتراف کردند.
مجلسی، کارشناس حکومتی، روز نهم شهریور ۱۴۰۴ در گفتگو با خبرگزاری حکومتی ایسنا اذعان کرد: «کسانی که از بستن تنگه هرمز حرف می‌زنند، این کار را انجام دهند تا ببینند چند ساعت می‌توانند وضعیت را حفظ کنند. با این کار، نیروهای دریایی و موشکی ما نابود خواهد شد، زیرا با یک جنگ بین‌المللی مواجه می‌شویم و از عربستان، امارات و کویت گرفته تا آمریکا، هند و چین، همه علیه ما خواهند شد. مگر تنگه هرمز ملک ماست که برای آن چنین تصمیمی بگیریم؟»
وی هم‌چنین خروج از پیمان NPT را معادل اعلام ساخت بمب اتمی دانست و گفت: «این اقدام بلافاصله با واکنش سخت کشورهای دیگر مواجه خواهد شد. ما پیش‌تر نیز چنین سیاست‌های غلطی داشتیم و نتیجه آن صدور شش قطعنامه شورای امنیت بود. اکنون که حتی با مشکل آب و برق مواجهیم، تکرار همان اشتباهات چه معنایی دارد؟»
در همین روز، تاجیک، سفیر پیشین رژیم در اردن، نیز در گفتگو با سایت حکومتی فرارو با اشاره به فرصت یک ماهه برای مکانیسم ماشه گفت: «یک ماه آتی دورانی نفس‌گیر برای سیاست خارجی و دیپلماسی ایران است. بهترین استراتژی، حفظ زمین دیپلماسی و یارگیری است و نه تند کردن فضا! با تغییر بعضی رویکردها و خطوط قرمز می‌توان به دیپلماسی فرصت ابتکارعمل داد».
این اعتراف‌ها نشان می‌دهد که کارگزاران رژیم به‌خوبی از بن‌بست و بنیه ضعیف نظام در برابر فشارهای بین‌المللی آگاهند؛ اما هراس از خیزش مردمی و فروپاشی داخلی، آنها را میان «جنگ خارجی» و «قیام داخلی» سرگردان کرده است.
