جلسه‌یی که روز پنجشنبه اول تیر۱۴۰۲ در محل اقامت رئیس‌جمهور مقاومت ایران در اور سور اواز پاریس برگزار شد، به‌گفتهٔ آقای گی فرهوشتاد نخست‌وزیر پیشین بلژیک، حول اولین رویکرد جدید بنیادین نسبت به‌ایران بود. این رویکرد جدید که در بیانیهٔ مشترک ۱۱۷تن از رهبران پیشین جهان برای یک جمهوری دموکراتیک در ایران درج شده، شامل یک استراتژی جهانی بر ضد سیاست مماشات با دیکتاتوری تروریستی حاکم بر ایران است. این استراتژی طی نامهٔ سرگشاده‌یی به‌اطلاع رئیس‌جمهور آمریکا، رئیس شورای اروپا، نخست‌وزیر انگلستان، نخست‌وزیر کانادا و رهبران ۲۷کشور عضو اتحادیه اروپا رسانده شده است.
در این بیانیه، رهبران پیشین، رهبران کنونی را مخاطب قرار داده و نوشته‌اند: «ما از ملت‌های شما می‌خواهیم که در تلاش برای تغییر در کنار مردم ایران بایستند و گام‌های قاطعی علیه رژیم کنونی بردارند. این شامل قرار دادن سپاه پاسداران در لیست سیاه و مورد حسابرسی قرار دادن مقامات رژیم برای جنایت علیه بشریت است».
آنها درباره تأثیر فاجعه آفرین سیاست مماشات در جری کردن فاشیسم دینی حاکم بر ایران می‌نویسند: «دهه‌ها سکوت و بی‌عملی آشکار جامعه بین‌المللی به‌فرهنگ مصونیت از مجازات در ایران سوخت رسانده است. از دهه۱۹۸۰، مقامات در ایران دهها هزار معترض و زندانی سیاسی را اعدام کرده‌اند. به‌طرز غم‌انگیزی، تنها در تابستان ۱۹۸۸، بیش از ۳۰هزار زندانی سیاسی - که اکثریت عظیم آنها اعضای اپوزیسیون مجاهدین خلق بودند، با بربریت قتل‌عام شدند.
در بیانیهٔ ۱۱۷تن رهبران پیشین جهان، بدیل سیاست ننگین مماشات نیز به‌روشنی ارائه شده و از جمله تصریح شده است: «مردم ایران با شعارهای خود روشن کرده‌اند که هر گونه دیکتاتوری را رد می‌کنند. به‌مدت ۴دهه ائتلاف دموکراتیک شورای ملی مقاومت ایران پیوسته و خستگی‌ناپذیر تغییر دموکراتیک را دنبال کرده است. به‌همین دلیل ما قاطعانه از برنامهٔ ۱۰ماده‌یی ارائه‌شده توسط پرزیدنت شورای ملی (مقاومت) خانم مریم رجوی حمایت می‌کنیم».
در جلسهٔ ویژهٔ روز اول تیر ماه در پاریس، مفاد بیانیه توسط رهبرانی که در این جلسه حضور داشتند، با وضوح بیشتری مورد تشریح قرار گرفت.
آقای گی فرهوشتاد نخست‌وزیر پیشین بلژیک، با اشاره به‌اهمیت این اجلاس و بیانیهٔ تاریخی ارائه شده در آن گفت: «این اولین بار است که بسیاری از سیاستمداران متحد می‌شوند و برای یک رویکرد جدید بنیادین نسبت به‌ایران متحد می‌شوند. ما با این نامه که برای رهبران کنونی جهان فرستادیم، از آنها می‌خواهیم که استراتژی را تغییر بدهند و گام‌های قاطعی را علیه رژیم حاکم بر تهران بردارند».
نخست‌وزیر سابق بلژیک دربارهٔ مضمون این تغییر استراتژی افزود: «بیایید صادق باشیم، ما فکر می‌کردیم، رژیم از آدم‌های بد به‌آدم‌های بهتر تبدیل شده است و این‌که با ادامهٔ گفتگو با این به‌اصطلاح میانه‌روهای رژیم نتیجه می‌گیریم؛ خب، امروز باید بگوییم که این استراتژی، این رویکرد اشتباه بود. در واقع هیچ میانه‌رویی در رژیم ایران وجود ندارد».
مقاومت ایران از چهار دهه پیش، با تکیه بر تجربه دوران مبارزه سیاسی با حکومت آخوندی، بر این حقیقت انگشت گذاشته بود که «افعی کبوتر نمی‌زاید». مقاومت ایران هم‌چنین پیوسته هشدار داده بود که تهدید اصلی جهان معاصر، دیکتاتوری تروریستی حاکم بر ایران است، اما این هشدارها به‌دلیل حاکمیت سیاست مماشات، عمدتاً ناشنیده ماند و فجایعی هولناک به‌بار آورد.
باید خاطرنشان کرد که بهای بسیار گزاف این اشتباه و سیاست شوم مماشات را نخست مردم ایران و سپس مردم کشورهای منطقه از عراق و سوریه تا یمن و لبنان با هزاران قربانی پرداختند.
اکنون طیف گسترده‌یی از رهبران پیشین جهان به‌این اشتباه پی برده و درصدد آن هستند که رهبران کنونی را نسبت به‌واقعیت مسألهٔ ایران، خطر ادامهٔ سیاست مماشات از یک‌سو و وجود یک بدیل و آلترناتیو آماده و ضرورت حمایت از آن آگاه کنند.
آقای ماتئو رنتسی نخست‌وزیر پیشین ایتالیا در این رابطه گفت: «من اینجا هستم زیرا فکر می‌کنم جهان به‌شما نیاز دارد، جهان به‌فرهنگ، اشتیاق و مقاومت شما نیاز دارد، زیرا ما در زمان تغییرات بنیادین زندگی می‌کنیم... اما من فقط برای این اینجا نیستم، من اینجا هستم تا نظر متواضعانهٔ خود را توضیح بدهم که در این تغییر بنیادی جهان، ما به‌جهانی متفاوت، جهانی چندقطبی اعتقاد داریم... در این دنیای چند قطبی... من معتقدم که جهان به‌شما نیاز دارد. بدیهی است که شما به‌همبستگی جهان نیاز دارید، اما جهان امروز به‌نقش جدیدی برای تجربهٔ شما نیاز دارد».
نیاز جهان به‌ایران و مقاومت ایران، به‌مثابه آنتی‌تز بنیادگرایی و تروریسم که تهدیدات آن اکنون فراتر از منطقهٔ خاورمیانه، اروپا را هم فرا گرفته، از مضامین مشترک سخنرانان جلسهٔ اول تیرماه پاریس بود. خانم تیموشنکو نخست‌وزیر سابق اوکراین نیز پس از اشاره به‌وضعیت فاجعه‌بار کشور جنگزده‌اش در حال حاضر گفت: «این سؤال پیش می‌آید که چگونه می‌توانم اکنون کشورم را در چنین وضعیت غم‌انگیزی ترک کنم و نزد شما بیایم؟ چرا این کار را کردم؟ زیرا کاملاً می‌دانم که پیروزی مردم ایران به‌اندازه پیروزی مردم اوکراین برای جهان و برای هر یک از ما مهم است. امروز، شما، مانند اوکراینی‌ها، به‌خاطر تمام دنیا ایستاده‌اید».
