ای گلهای شاداب و معطر نبرد اراده ها؛ شما پیروز هستید.
آسیبهای برگشت‌ناپذیر جسمانی سرفرازانی همچون گلرخ، آرش، مجید، ارژنگ و دیگران از اسناد زنده و ماندگار جنایات این دیکتاتوری فلک زده است. نظام بیچاره‌ای که به خیال خود اقتدار پوشالی‌اش را در خواب خرگوشی و تظاهر به بی‌توجهی به مطالبات آنها می‌بینید در حالی که این به نفهمی زدنها از یک سو ضعف و زبونی رژیم را به نمایش می‌گذارد و از دیگر سو ثابت می‌کند که این حکومت دشمنی جز جوانان این آب و خاک برای خود نمی‌شناسد.
اعتصاب غذا بهانه است؛ بلکه این سرفرازان پایدار خشم و عصیان؛ هم نسلان خود و یک دهه جوانتر از خود را نمایندگی می‌کنند که اکنون بپاخاسته و می‌شتابند تا طومار این سیستم ننگین را در هم بپیچند. گویا که این ایام آخرین دورانی باشد که زندانیان سیاسی با سلاح اعتصاب غذا، به رویاروی جهل و جنایت می‌پردازند.
ای جانهای مدهوش و ای رگ های بی‌خون و ای گلهای شاداب و معطر نبرد اراده‌ها درود بر شما. تمامی عشق و احترام و تعظیم خود را نثار شما می‌کنم. پیروز هستید.
علی معزی – زندان تهران بزرگ
۱۶/فروردین /۹۷
