اجلاس بین‌المللی روز جهانی زن
«زنان نیروی تغییردرایران وصلح و ثبات در جهان»
با حضوررئیس جمهور برگزیده مقاومت
۵مارس۲۰۲۲ (۱۴ اسفند۱۴۰۰)
شرکت زنان مبارز از ۵۴ کشور
سخنرانی بیش از ۶۰تن از زنان برجستة سیاسی
از ۳۵کشور در۴قاره
در ارتباط آنلاین با کنفرانس برلین
و زنان مجاهد خلق در اشرف۳
سخنرانیهای
آنگرت کرامپ کارنبائر وزیر دفاع آلمان در دولت آنگلا مرکل تا دسامبر۲۰۲۱
میمی کودلی وزیر دفاع آلبانی (۲۰۱۷)، نایب‌رئیس مجمع پارلمانی ناتو
و رئیس کمیتة امور خارجی پارلمان آلبانی
ترزا ویلیرز-نماینده ارشد پارلمان انگلستان و وزیر محیط زیست (۲۰۲۰)
آنگره کرامپ کارنبائر – وزیر دفاع آلمان در دولت آنگلا مرکل تا دسامبر ۲۰۲۱
- قدرت تزلزل‌ناپذیر باورهای استوار زنان در ایران از آینده بهتر این کشور حکایت می کند. این باور استوار به آنجا راه می‌برد که اپوزیسیون در ایران امروز به‌طور خاص از زنان تشکیل شده است.
- مریم رجوی در یک طرح ۱۰ماده‌یی تصویری از آیندة ایران ترسیم می‌کند، ایرانی بدون یک رژیم بنیادگرا و آزادشده از شلاق، کشوری کاملاً متفاوت که زنان و مردان در آن به‌طور واقعی برابرند.
خانمها و آقایان گرامی
«زنان نیروی تغییر در ایران، صلح و ثبات جهانی»
این تیتر کنگرة شماست. من خیلی خوشحال و مفتخرم که امروز در کنگرة شما می‌توانم شرکت کنم. و متأسفم که نمی‌توانم حضوری باشم و با ویدئو پیام می‌دهم. امروز صورت مسأله زنان قدرتمند هستند، صورت‌مسأله، زنان قدرتمند در ایران هستند. موضوع این است که چه‌معنایی برای زنان و برای ایران دارد همچنین برای شرایط بین‌المللی. زیرا اگر راجع به حقوق زنان صحبت می‌کنیم، داریم راجع‌به حقوق نیمی از جمعیت جهان صحبت می‌کنیم و از طریق آن، راجع‌به وضعیت جهان. حقوق زنان، حقوق بشر هست. این جملة ساده، امروز بدیهی نیست. بله، مورد هجوم است، خیلی بیش از قبل. شما آن را در ایران تجربه و حس کردید و روزانه می‌کنید. در سال ۲۰۰۴ به‌طور مثال وقتی مجلس در ایران، می‌خواست عضویت در کمیسیون زنان سازمان ملل را تصویب کند، شورای نگهبان آن را متوقف کرد. تحت عنوان «غیر اسلامی». استدلال این بود که باید برداشتی اسلامی از حقوق‌بشر وجود داشته باشد. اما این چه معنایی دارد وقتی ما اجازه دهیم که رژیم‌ها، حکومتها، سیستم بنیادگرا حقوق‌بشر را که غیرقابل تغییرند و جهانی هستند را به‌ذائقة خودش تفسیر کند. برای زنان در این سرزمین‌ها چه معنایی خواهد داشت؟ چه معنایی برای انسانها با اعتقادات دیگر در این سرزمین‌ها خواهد داشت؟ چه معنایی برای انجمن‌های مسلمانان مانند «ایگورها» در چین خواهد داشت؟ معنایش این است که دیگر همة انسانها، نمی‌توانند از حقوق تغییرناپذیر خود در همه جای جهان، بهره‌مند شوند. و وقتی این را اجازه دهیم، که بنیادگرایان تفسیر خود از حقوق‌بشر را ارائه کنند، آن‌وقت اولین قدم در آن راستا خواهد بود که دیگر هیچ حقوق‌بشری وجود نخواهد داشت. به‌همین دلیل کنگرة شما نه‌تنها با نگاه به‌وضعیت زنان در ایران، بلکه همچنین به‌لحاظ بین‌المللی یک کنگرة بسیار مهم است. اما البته امروز، در روز زن، قبل از هر چیز راجع‌به وضعیت زنان در ایران است. این واقعیت چه‌طور دیده می‌شود؟ سازمانهای بین‌المللی حقوق‌بشر، به‌وضوح نتیجه‌گیری کرده اند که از زمان ورود رژیم بنیادگرایان در ایران، حق زنان به‌صورت سیستماتیک محدود شده‌اند و تحت این محدودیت زنان امروز هم در زندگی روز‌مره‌شان رنج می‌کشند. آنها با استدلالهایی رودررو می‌شوند مثل اینکه آنها بسیار احساسی هستند، شایسته نیستند تا مثلا در موقعیت‌های بالای دولتی، یا منصبی را در قضاییه بتوانند اشغال کنند.
خانمها و آقایان محترم، این استدلالی است که به‌ظاهر قابل نِقاش نیست. زیرا حتی ما اینجا در اروپا، ما اینجا در آلمان، مجبور شدیم با این استدلال چنگ‌در‌چنگ شویم. بیش از ۱۲۰سال پیش. برمبنای همین دلیل بود که زنان حق نداشتند در دانشگاه تحصیل کنند. این آزادی را بسیاری نسلها، مادرم، مادربزرگم و مادر مادربزرگم برایش سخت جنگیدند. و امروز بر ماست که باهمدیگر با زنان در ایران، برای حقوق آنها به‌جنگیدن ادامه دهیم و تلاش کنیم. زیرا زنان در ایران قربانی نیستند. فعالانی قوی هستند. آنها الگوهایی برای همگی ما هستند. در دهه‌های اخیر، علیرغم همة محدودیتها توانستند که در میان همة تحصیل‌کردگان در ایران، دو-سوم را زنان تشکیل دهند، یک سوم درجة دکتری توسط زنان اشغال شده است. اینکه یک سوم نیروی کار در ایران، زنان هستند. این که امروز بیش از ۳۰۰ زن ناشر وجود دارد.
همة اینها دستاوردهای بزرگی هستند. اما وضعیت امروز روشن می‌کند که اگر این‌امکان ایجاد نشود که بتوان چیزی را به‌لحاظ سیاسی در ایران تغییر داد، اگر نتوان به‌طور واقعی رژیم بنیادگرا در ایران را تغییر داد، در این‌صورت این حقوق زنان و این دستاوردها، مقطعی باقی خواهند ماند و بعد واقعیت همان چیزی خواهد بود که در یک کتاب فوق‌العاده به عنوان «ایران، آزادی مؤنث است» تشریح شده است. از یک‌طرف، نومیدی است که با نگاهی به سازمان امنیت و حفظ رژیم بنیادگرا ایجاد می‌شود و از طرف دیگر، قدرت تزلزل‌ناپذیر باورهای استوار خیلی از زنان در ایران نشان می دهد که وضعیت در هر صورت می‌تواند بهتر شود. این باور استوار به آنجا راه می‌برد که اپوزیسیون در ایران، امروز به‌طور خاص، از زنان تشکیل شده است. و اینکه خیلی از زنان هستند که با به‌خطر انداختن سلامت جسمانی‌شان، آزادی‌شان، بله حتی با به‌خطر انداختن زندگی‌شان حاضر هستند برای یک ایران بهتر، یک ایران انسان‌دوستانه‌تر وارد شوند. یک مثال فوق‌العادة آن مریم رجوی است که در یک طرح ۱۰ماده‌یی، تصویری از آینده ایران ترسیم می‌کند که یک ایران بدون یک رژیم بنیادگرا را نشان می‌دهد. یک ایران آزادشده از شلاق، می‌تواند کشوری کاملا متفاوت باشد. سرزمینی باشد که در آن زنان و مردان به‌طور واقعی برابر هستند. سرزمینی باشد که دیگر قلب و مرکز شبکه‌یی از بنیادگرایان در سراسر جهان، و گروه‌های تروریستی در سراسر جهان نیست، بلکه سرزمینی است که به‌طور واقعی در صلح و ثبات در جهان مشارکت کند.
به‌همین دلیل خانمها و آقایان محترم، خیلی مهم است که موضوع زنان در ایران و وضعیت سیاسی در ایران در دستور روز باقی بماند و اینکه ما اینجا در اروپا، اینجا در آلمان این وضعیت را دقیق تحت‌نظر داشته باشیم. زیرا سرتیتر خبرها – که این را در روزهای اخیر دیدیم - به‌سرعت تغییر می‌کنند و تمرکز ما هم به‌سرعت منحرف می‌شود. اما درست همان زنان شجاع در ایران شایسته هستند که در کنار آنها بایستیم، آنها را کمک کنیم تا حقوق‌شان و خواسته‌هایشان را محقق کنند. اما قبل از هر چیز در آن کمک کنیم تا ایران را به کشوری آزادتر و برابرتر تبدیل کنیم. زیرا همان‌طور که ما در کمی بیش از یک‌صد سال پیش، برای حقوق‌مان جنگیدیم، همان‌طور که ما از وضعیتی بهره‌مند هستیم که شامل آزادی و برابری است، هر چند نه ۱۰۰درصد، پس ما به‌عنوان زن در آلمان و اروپا نمی‌توانیم عقب بنشینیم و بگوییم ما به‌اهداف‌مان رسیده‌ایم، اینکه در دیگر جاهای دنیا چگونه است ربطی به ما ندارد. بلکه ما به همبستگی موظف هستیم. و این جهان زمانی، مکانی خوب خواهد بود که زنان، نه‌فقط در اروپا، نه‌فقط در ایالات متحدة آمریکا یا در کشورهای دیگر، آزادی و برابری واقعی را تجربه کنند بلکه آن‌زمان که در سراسر جهان، کشورهای اسلامی، همچنین و قبل از همه در ایران این اتفاق بیفتد.
با این منظور خانمها و آقایان محترم، شما با کارهایتان و به‌طور خاص با این‌کنگره، مؤثر هستید تا به زنان و خواسته‌هایشان در ایران کمک کنید. و بدین‌وسیله به ایران کمک کنید بتواند خودش را تغییر دهد، بنیادگرایی را بتکاند و در راه و روشی دوباره وارد شود که روشن می‌کند این کشور می‌خواهد در این امر مشارکت کند که ما در جهان، آزادتر، برابرتر و صلح‌آمیزتر زندگی کنیم. به این منظور می‌خواهم از شما صمیمانه تشکر کنم که این کنگره را اجرا می‌کنید. از شما تشکر کنم که شما با این کنگره به زنان قوی در ایران احترام می‌گذارید و یادواره‌یی برپا می‌کنید که ما را موظف می‌کند همراه با شما کار کنیم تا ایران مکانی شود که زنان بتوانند آزاد و برابر زندگی کنند. زیرا تنها در آن صورت ایران سرزمینی خواهد بود که جامعة بین‌المللی به آن نیاز دارد. سرزمینی که سرانجام بتواند خود را از بنیادگرایی رها سازد.
بسیار متشکرم
میمی کودلی - وزیر دفاع آلبانی (۲۰۱۷)، رئیس کمیته امور خارجی پارلمان آلبانی
- یک پدیده کاملاً متفاوت در صفوف جنبش مقاومت ایران وجود دارد، مناصب کلیدی و مهم رهبری و تصمیم‌گیری در دست زنان است و زنان ایرانی در خط مقدم همة اعتراضات در داخل ایران هستند
خواهران عزیز. خانمها و شرکت کنندگان گرامی
در حالیکه ما روز جهانی زن را گرامی می‌داریم، و «شکستن تبعیض» شعار امسال است، باید همه در نظر داشته باشیم که پهنه اصلی تبعیض علیه زنان پهنه رهبری سیاسی است. شرکت فعال زنان در رهبری، حیاتی است. در همه جنبه‌های تصمیم‌گیری و اجرا، برای دستیابی به صلح پایدار و امنیت. وقتی زنان و دختران قدرتمند و تحصیل‌کرده می‌شوند و به جامعه خود کمک می‌کنند، این امر به شکوفایی در ابعاد بزرگ و همچنین صلح پایدار می‌انجامد. در کشور من که اساسا یک کشور مسلمان است، در پارلمان آلبانی، قدرت بخشیدن به نقش زنان و ارتقاء حقوق آنها و ارتقاء تساوی جنسیتی اولویت مهمی در میان اولویت‌های ما است. از این بابت مفتخرم که بگویم که در دولت آلبانی ۱۲ منصب از ۱۷ منصب کابینه از سال ۲۰۲۱ در دست زنان است. و اکنون آلبانی مقام پنجم را در جهان از لحاظ شرکت زنان در کابینه، بنابر آخرین آمار سازمان ملل دارد.
که موضوع آن در این کنفرانس، مسائل زنان ایران و دستاوردهای زنان در جنبش مقاومت ایران است، باید گفت تبعیض اعمال شده علیه زنان ایرانی یک آپارتاید جنسیتی است. جهوری اسلامی یک دیکتاتوری مذهبی است که توسط یک رژیم زن ستیز اداره می‌شود. رژیم طی ۴۰ سال گذشته، چه در قانون و چه در عمل، سرکوب شدیدی را علیه زنان ایرانی اعمال کرده است.
در زمینه رهبری سیاسی، جایی برای زنان در ایران وجود ندارد. گزارش سالانه «فوروم جهانی اقتصاد» در باره اختلاف جنسیتی در سال ۲۰۲۱، ایران را در مقام ۱۴۸ از بین ۱۵۰ کشور جهان قرار داده است. این آمار نشان می‌دهد که زنان ایران به طور کامل از مناصب مدیریتی محروم هستند، مثلا در وزارتخانه‌هایی مانند وزارت خارجه، وزارت دفاع، وزارت دادگستری، وزارت انرژی، کار، گسترش شهری، کشاورزی و غیره. این قطعاً به دلیل رژیم حاکم است که مانع از شرکت زنان در پهنه‌های اصلی می‌شود و ربطی به عدم توانمندی زنان ایران یا فرهنگ ایران ندارد. زیرا ما شاهد یک پدیده کاملا متفاوت در رابطه با زنانی که برای دموکراسی مبارزه می‌کنند و در صفوف جنبش مقاومت ایران قرار دارند، هستیم. نه تنها زنی مانند خانم رجوی رهبر جنبش است، بلکه زنان مناصب کلیدی و مهم رهبری و تصمیم گیری را در دست دارند. ما همچنین مطلع شده‌ایم که زنان ایرانی در خط مقدم همه اعتراضات در داخل ایران هستند.
ولی این برای زنانی که در سرتاسر جهان از آپارتاید جنسیتی رنج می‌برند به چه معنی است؟ به این معنی است که کافی نیست که فقط سرکوب زنان در ایران را محکوم کنیم. ما باید از زنانی که همه خطرات و دشواری‌ها را به جان می‌خرند حمایت کنیم. آنها برای آزادی و دموکراسی در داخل ایران و سرتاسر جهان مبارزه می‌کنند.
من از این فرصت استفاده می‌کنم تا همبستگی کامل خود و همچنین همبستگی شما را با خواهرانمان در اوکراین ابراز کنم که شجاعانه با تجاوز علیه کشور مستقلشان مقابله می‌کنند. ما در کنار آن زنان عزیز و شجاع و زیبا که قهرمانانه برای دفاع از کشور، با فرزندان و جان‌هایشان مبارزه می‌کنند می‌ایستیم.
ما در آلبانی یک ضرب المثل داریم که می‌گوییم خانه ما متعلق به خودمان نیست. بلکه مکان خدا و دوستان ما است. و در این رابطه بسیاری زنان ایرانی می‌دانند منظور من چیست.
پس در پایان مایل هستم به خانم رجوی و همه شما بگویم که دوستان آلبانیایی شما در کنار شما خواهند بود، در همه تلاش‌ها و مبارزه‌تان برای حقوق بشر، آزادی، دموکراسی و بالاتر از همه برابری برای زنان ایران و سرتاسر جهان. پس اگر من بگویم «حاضر»، آیا شما «حاضر» هستید؟
متشکرم.
ترزا ویلیرز؛ نماینده پارلمان انگلستان، وزیر محیط زیست (۲۰۲۰)
- باید یک تحقیق مستقل بین المللی در مورد قتل‌عام ۱۹۸۸ (۱۳۶۷) انجام شود تا کسانی که مسئول آن جنایت هستند، به دست عدالت سپرده شوند.
روز جهانی زن زمانی برای جشن گرفتن پیشرفت های حاصل شده در این کشور و در بسیاری از نقاط جهان در ارائه جامعه برابرتر است.
از سال ۱۷۹۲ ، زمانی که مری ولستون کرافت کتاب «حقوق زنان» را منتشر کرد، زنان را در بریتانیا و سراسر کشورهای غربی دیده‌ایم که به حوزه‌هایی نفوذ کرده‌اند که قبلاً برای قرن‌ها از آن محروم بودند.
پیشینیان ما در خواستن حق رای پیشرو بودند و سقفهای شیشه ای را شکستند در سیاست، تجارت در زندگی حرفه ای و فرهنگ، در ارتش و در بسیاری از زمینه های مهم دیگر.
اما ما باید در روز جهانی زن برسمیت بشناسیم که زنان در بسیاری از نقاط هنوز در معرض تبعیض و خشونت و ستم مبتنی بر جنسیت هستند. این چیزی است که ما باید هر سال با فرا رسیدن روز جهانی زن در مورد آن فکر کنیم. و به همین دلیل است که من همیشه سعی کرده ام در رویدادهایی مانند این کنفرانس که به میزبانی شورای ملی مقاومت ایران برگزار می شود شرکت کنم تا رنج زنان در ایران را برجسته کنم.
برای سال‌ها، من به شدت علیه نقض حقوق بشر در پارلمان و خارج از آن صحبت کرده‌ام. من بارها و بارها رژیم آخوندها را به دلیل سلب آزادی های اولیه مردم محکوم کرده‌ام. و البته زنان در آن کشور از درد مضاعف رنج می برند. آنها نیز مانند همه شهروندان به دلیل مخالفت سیاسی با حکومت با زندان یا حتی اعدام بالقوه روبرو هستند.
به عنوان مثال، این یک فاجعه هولناک این است که زنان زیادی در کشتار جمعی زندانیان سیاسی که در سال ۱۹۸۸ (۱۳۶۷) اتفاق افتاد جان خود را از دست دادند. این زنان شجاع از تسلیم شدن به رژیم با پرداخت بهای بسیار خودداری کردند.و بهای زیادی پرداختند.. فداکاری آنها هرگز نباید فراموش شود. من معتقدم که باید یک تحقیق مستقل بین المللی در مورد قتل‌عام ۱۹۸۸(۱۳۶۷) انجام شود تا کسانی که مسئول آن جنایت هستند به دست عدالت سپرده شوند.
اما البته علاوه بر آن وحشت‌ها، نظام حقوقی در ایران با زنان به‌عنوان شهروند درجه دوم برخورد می‌کند. حق مسافرت آنها باید منوط به رضایت شوهر یا پدر باشد. آنها در رابطه با طلاق و اختلافات مربوط به نگهداری فرزند در معرض نابرابری و بی عدالتی هستند و البته، آنها از حق تصمیم گیری در مورد لباس هایی که انتخاب می کنند، محروم هستند
اما علیرغم همه اینها، من می‌دانم که زنان در اعتراضات و مخالفتها در ایران نقش رهبری را ایفا می‌کنند. من می‌دانم که آنها در خط مقدم قیام های ابان ۹۸ و دی ۹۸ بودند. من به شجاعت آنها ادای احترام می کنم. همه آنها ریسک‌های بزرگی را متحمل شدند تا بخشی از اعتراضات گسترده‌ای باشند که رخ داد و من می‌دانم که زنان زیادی برای حمایت از طرح ۱۰ ماده‌ای برای یک ایران مبتنی بر جدایی دین و دولت و دموکراتیک غیرهسته‌ای کار می‌کنند. برابری جنسیتی و حمایت از اقلیت های قومی و مذهبی در مرکز این طرح برای آینده‌ای بهتر برای ایران قرار دارد.
من صمیمانه امیدوارم که روزی شاهد پایان دیکتاتوری مذهبی و دور شدن از رژیم فاسد و زن ستیز در تهران باشیم. وقتی این اتفاق میافتد ، امیدوارم همه ما بتوانیم یک بار دیگر برای روز جهانی زن دور هم جمع شویم تا یک تحقق یک ایران آزاد جدید را جشن بگیریم، که با همه شهروندان خود با احترام به مردان و زنان رفتار می کند و به همه آنها فرصت برابر برای موفقیت در زندگی، تأثیرگذاری و مشارکت در روند آزاد و دموکراتیک را می دهد.
متشکرم
ادامه دارد
