گرد می‌آییم آن‌چنان که گرد می‌آید قطره به قطره باران، برای بافتن گیسوان مسافر رود. گرد می‌آییم آن‌چنان که بافته می‌شود در هم انگشت رودها، برای رساندن پیام تازه باران به دریاها؛ آنجا از دیوار قاره‌ها سرک می‌کشند در دو سو جز اقیانوس نمی‌بینند و اقیانوس بازتابگاه آسمان است در آبی‌ترین فرصت خویش. ما آن اقیانوسیم با کهکشانی زیبا تاب در زلالی سینهٴ خود.
گرد می‌آییم، در لحظهٴ موعود از قاره قارهٴ این زمین آبی‌پوش. ما همه جا هستیم. بذر ما همه جا هست. از خاورمیانهٴ مجروح تا فرانسه دو گل و ژان پل سارتر. از عراق خونچکان، سوریه کودکان کباب شده بر ترکش‌های بمب بشکه‌یی تا فلسطین بی‌سرپناه تا عبوری پیروزمند آزادی از دروازهٴ براندنبورگ، از استرالیا تا آمریکای جرج واشینگتن و آبراهام لینکلن. گرد می‌آییم از هر گوشهٴ جغرافیای هفت هزار رنگ زمین که در آن شهری هست و پرچمی و انسانهایی با عشقی در دل برای آزادی.
تبارنامه ما ایرانی است؛ ایرانیانی بناگزیر دور از میهن محبوب. اینک می‌آییم تا ایران را دوباره بر بام جهان بنشانیم.
در ما میل رسیدن است. ما یک تن تنها نیستیم یا یک دست بی‌یاور یا یک فریاد بی‌پاسخ یا یک صدای گمشده در پژواک سکوت. ما آینه‌یی نهاده در برابر ظهور تمام قد وجدانیم؛ آنجا که احساس در برابر ضجه‌های روان پریش مادری به خون آرمیده فرزند، بی‌تاب می‌شود و دست در دست خشم می‌نهد. آنجا که اشک در تنهایی با موی سپید پدران رنج قصه قصه غصه باز می‌کند.
ما شاخه‌های تبر خوردهٴ فریاد در پشت پنجره‌های دیروزیم، آمده‌ایم تا میوه‌های تازه امید بچینیم. ما امتداد روشن خلقی هستیم که طناب را بر گردن می‌پذیرد اما حلق‌آویز غرور خود را هرگز.
ما آمده‌ایم تا با تنهای ناتنهامان، ساروجی باشیم از سلول در برابر تعرض به عصمت دختران خیابانی. ما صدای فریاد نگاه خاموش کودکان به فروش رفته ایران در حراج بازار جهانیم. حنجرهٴ ما پژواک‌گاه آخرین ناله زنان سنگسار در برابر کلمات استخوانی روزنامه‌های عصر رذالت است.
ما آمده‌ایم تا از گلوی تمام گلوبریدگان بخروشیم. آمده‌ایم دهانی باشیم برای تمام سکوت‌ها. آمده‌ایم تا بگوییم در حال آمدنیم برای رفتنی بزرگ به سوی مهین خویش. در ما ببین شکوه جهانی ایران را. در ما ببین حماسه یکدلی و همزبانی را. ما با دهانی از گلهای صورتی- بنفش لبخند برای تو می‌خندیم. برای تو می‌بالیم؛ برای حضور پرباور تو که نامت باور به بلوغ سپیده آزادی است.
گرد می‌آییم، در لحظهٴ موعود از قاره قارهٴ این زمین آبی‌پوش. ما همه جا هستیم. بذر ما همه جا هست. از خاورمیانهٴ مجروح تا فرانسه دو گل و ژان پل سارتر. از عراق خونچکان، سوریه کودکان کباب شده بر ترکش‌های بمب بشکه‌یی تا فلسطین بی‌سرپناه تا عبوری پیروزمند آزادی از دروازهٴ براندنبورگ، از استرالیا تا آمریکای جرج واشینگتن و آبراهام لینکلن. گرد می‌آییم از هر گوشهٴ جغرافیای هفت هزار رنگ زمین که در آن شهری هست و پرچمی و انسانهایی با عشقی در دل برای آزادی.
تبارنامه ما ایرانی است؛ ایرانیانی بناگزیر دور از میهن محبوب. اینک می‌آییم تا ایران را دوباره بر بام جهان بنشانیم.
در ما میل رسیدن است. ما یک تن تنها نیستیم یا یک دست بی‌یاور یا یک فریاد بی‌پاسخ یا یک صدای گمشده در پژواک سکوت. ما آینه‌یی نهاده در برابر ظهور تمام قد وجدانیم؛ آنجا که احساس در برابر ضجه‌های روان پریش مادری به خون آرمیده فرزند، بی‌تاب می‌شود و دست در دست خشم می‌نهد. آنجا که اشک در تنهایی با موی سپید پدران رنج قصه قصه غصه باز می‌کند.
ما شاخه‌های تبر خوردهٴ فریاد در پشت پنجره‌های دیروزیم، آمده‌ایم تا میوه‌های تازه امید بچینیم. ما امتداد روشن خلقی هستیم که طناب را بر گردن می‌پذیرد اما حلق‌آویز غرور خود را هرگز.
ما آمده‌ایم تا با تنهای ناتنهامان، ساروجی باشیم از سلول در برابر تعرض به عصمت دختران خیابانی. ما صدای فریاد نگاه خاموش کودکان به فروش رفته ایران در حراج بازار جهانیم. حنجرهٴ ما پژواک‌گاه آخرین ناله زنان سنگسار در برابر کلمات استخوانی روزنامه‌های عصر رذالت است.
ما آمده‌ایم تا از گلوی تمام گلوبریدگان بخروشیم. آمده‌ایم دهانی باشیم برای تمام سکوت‌ها. آمده‌ایم تا بگوییم در حال آمدنیم برای رفتنی بزرگ به سوی مهین خویش. در ما ببین شکوه جهانی ایران را. در ما ببین حماسه یکدلی و همزبانی را. ما با دهانی از گلهای صورتی- بنفش لبخند برای تو می‌خندیم. برای تو می‌بالیم؛ برای حضور پرباور تو که نامت باور به بلوغ سپیده آزادی است.
