با گرامیداشت اول ماه می، روز جهانی کارگر لختی درنگ کنیم و از کارگران مظلوم، مقتول و مدفون در معادن و کارگران سوخته در آتش انفجار انبارهای سپاه در بندرعباس و کارگران قربانی نقائص ایمنی و خانواده‌های کارگری گرفتار فقر و بیماری و مرگ تدریجی یادی کنیم.
سالیان سال در رژیم‌های دیکتاتوری شاه و شیخ، کارگران مطالبه‌گر، سرکوب شده و به رگبار بسته شده‌اند. در میهن مصیبت‌زده ما، قدرت خرید مزدبگیران در چهل و چند سال گذشته، پیوسته و بی‌وقفه رو به کاهش داشته است و فرقی نمی‌کند که این مزدبگیر، کارگر کارخانه و یا کارگر آزاد، معلم، پرستار، کارمند، استاد دانشگاه، پزشک استخدامی بیمارستان دولتی و... باشد.
جز مشتی دزد و رانت‌خوار و نور چشمی و اختلاس‌گر و دلال، اکثریت جامعه زیر فقر هستند.
اکنون بر همگان آشکار است که نهادهای حکومتی به‌خصوص سپاه و بنیادهای غارت و چپاول و باندهای انحصاری واردات و صادرات و قاچاق... مسبب این اوضاع‌اند. در رأس همه آنها خامنه‌ای جنایتکار و دولت مواجب‌بگیرش هر شب توطئه‌یی می‌کنند که با چه ترفندی جبیب عامه مردم را بزنند، به‌تازگی هم به اندوخته مختصر "روز مبادای" خانواده‌ها چشم طمع دوخته و نقشه کشیدند که بیایید تا پس‌اندازهایتان را تحت نظارت دولت برایتان سرمایه‌گذاری کنیم! زهی وقاحت و بی‌شرمی. داستان بورس را هم فراموش نکرده‌ایم.
این رژیم دجال هیچ قرابت و سنخیتی با کار و کارگر و حقوق حقه مردم نداشته بلکه دشمن آنها است. بیکاری را عالماً و عامداً رواج می‌دهد. ارزان‌ترین و بی‌ارزشترین کالا در این کشور نیروی کار است (برای نمونه از قیمت تمام‌شده یک مسکن تنها ٪۱۵ از آن مزد کارگر و بنا و تکنسین است مابقی خرج زمین و مصالح و تأسیسات می‌شود. آخر کجای دنیا چنین است؟!)
تنها راه پیش پای اقشار مختلف مردم‌مان از کارگر و معلم و پرستار تا بازنشستگان که اکنون صدای فریادشان هر روز در هر کوچه و خیابان شهرها به‌گوش می‌رسد، قیام علیه ستم و ستمگری و ریشه‌کنی این رژیم جنایتکار است.
فریاد هر کارگر مرگ بر ستمگر چه شاه باشه چه رهبر
جمعی از زندانیان هوادار مجاهدین خلق - زندان قزلحصار ۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۴
