این روزها پا به پای افزایش بحران انقلابی در داخل کشور، انزوای منطقه‌یی رژیم هم پیوسته تشدید می‌شود.
روز ۱۴مهر۱۴۰۰ روزنامه حکومتی مستقل با نگرانی نوشت:
« به‌قدرت رسیدن طالبان، جنگ قره‌باغ، اتحاد آذربایجان و ترکیه و پاکستان و برخی اقدامات دولت عراق، وضعیت را برای ایران پیچیده کرده است».
این رسانه حکومتی سپس موقعیت سراسر بحرانی رژیم را این‌گونه توضیح می‌دهد:
«یک جور صف بندی‌های فرامنطقه‌یی در حال پررنگ شدن است. . در مورد جغرافیای سیاسی ایران باید گفت؛ سوء کارکرد سیاست خارجی‌مان، فقط به قوه مجریه محدود نمی‌شود،
ما باید به یک سری هنجارها و قواعد بین‌المللی عمل کنیم... . خطر واقعاً جدیست»
روزنامه حکومتی سپس با نگرانی از برآیند مشترک این بحرانها نتیجه‌گیری می‌کند:
«ما در بدترین شرایط هستیم. ضعف داخلی در پیوند با سیاست خارجی!
که مشکلاتی این چنینی از جمله تورم، فقر و کاهش ارزش پول، کاهش مشروعیت نظامی سیاسی و غیره را ایجاد می‌کند».
یعنی به ساده‌ترین بیان، اکنون ما با رژیمی روبه‌رو هستیم که نه در داخل پایگاهی دارد و نه در خارج پناه‌گاهی!
