روزنامه حکومتی شرق روز جمعه ۴شهریورماه در گفتگو با علی محمد نمازی، فعال سیاسی با بیان این سؤال که علت عقب‌ماندگی در توسعه چیست، به‌نقل از وی نوشت: اگر می‌خواهیم رشد در کشور اتفاق بیافتد باید ابتدا زیرساختها را فراهم کنیم، که الآن بسیاری از زیرساختها فراهم نیست مخصوصاً در بخش‌های مختلف از جمله راه‌آهن، صنعت و کشاورزی. با وجود این‌که منابع عظیمی از نفت و گاز در ایران وجود دارد اما تولید این دو کاهش چشمگیری داشته است. برای افزایش تولید ما نیازمند منابع مالی هستیم که بخش اعظم آن از درآمد حاصل از فروش نفت به‌دست می‌آید. بنابراین باید تلاش کنیم شرایط برای صادرات و فروش منابع درآمدی خود ایجاد کنیم چرا که با این تحولاتی که در دنیا در حال رخ دادن است شاید کمتر از ۱۰سال دیگر مصرف سوخت‌های فسیلی کاهش یابد.
وی در ادامه افزود: در برنامه‌های میان مدت ما که همین برنامه‌های پنج ساله توسعه‌ای هستند، بارها بر رشد ۸درصدی تأکید شده است، اما در بهترین حالت فقط رشد ۴درصد اتفاق افتاده و یا رشد صفر بوده است.
به عقیده من قبل از تدوین برنامه هفتم توسعه، اولین کاری که دولت باید انجام دهد این است که دلایل عدم موفقیت ۷۰درصد باقی مانده برنامه را اعلام کند. چون تا زمانی که موانع و مشکلات را نشناسیم قادر به ارائه راه‌کار نخواهیم بود. پیدا کردن راه‌حل در گرو شناخت واقعی مشکلات و موانع است.
نمازی در ادامه بدون اشاره به ناکارآمدی نظام علت را به تحریم احاله داد و اضافه کرد: یکی دیگر از دلایل عدم توفیق برنامه‌های توسعه‌ای، تأمین منابع، یعنی همان درآمد است. چرا درآمد ایجاد نشده چون ما تحریم هستیم. وقتی درآمد وجود نداشته باشد فعالیتی هم صورت نمی‌گیرد. اگر احیای برجام دوباره با مشکل مواجه شود و بخواهیم برنامه هفتم توسعه را بنویسیم قطعاً سرنوشت برنامه هفتم بدتر از برنامه ششم خواهد بود. بنابراین قدم اول این است که موضوع تحریم‌ها حل شود. در کنار رفع تحریم‌ها و بهبود روابط با دنیا و توسعه سیاست خارجی، ما قادر به تأمین منابع مالی بیشتری خواهیم بود و امید به سرمایه‌گذاری داخلی هم ایجاد می‌شود.
وی هم‌چنین به نارضایتی مردم اشاره کرد و گفت: زمانی که مردم به آینده امید نداشته باشند با بهترین اصلاحات هم همراهی نخواهند کرد. شرط همراهی مردم با دولت امید به آینده است.
نمازی در یک تناقض‌گویی موضوع ورود ارز به کشور را چاره‌ساز ندانست و افزود: باید توجه داشت که ورود ارز به کشور و افزایش درآمد خودش به تنهایی توسعه ایجاد نمی‌کند بلکه باید با ایجاد اعتماد عمومی و تزریق امید به جامعه، عمده این درآمدها را به بخش سرمایه‌گذاری داخلی وارد کنیم. چرا که این سرمایه‌گذاری است که منجر به رشد تولید و بهبود رفاه مردم خواهد شد و همه اینها نیاز به همراهی مردم دارد.
وی در پایان عامل این وضعیت را در دو موضوع خلاصه کرد که در اصل شکاف بین ملت و دولت عامل اصلی است و گفت: دو موضوع باعث شد که عمران و آبادانی کشور با آن رشد قبلی ادامه پیدا نکند که یکی همان تحریم‌ها بود و دوم فاصله‌یی بود که بین ما و جهان از یک‌سو و شکاف بین دولت و ملت از سوی دیگر بود که امید به آینده را ضعیف کرد.
