به‌دلیل افزایش مالیاتهای سنگین توسط دولت آخوند حسن روحانی و تاخت و تاز مافیای قاچاق وابسته به حکومت و نهادهای آن، صنف بنکداران و طاقه‌فروشان در حال از بین رفتن است و در حال حاضر نیمی از اعضای این اتحادیه یا مغازه را تعطیل کرده‌اند و یا تغییر شغل داده‌اند.
رئیس این اتحادیه به خبرگزاری حکومتی تسنیم گفته است: ”در 4سال گذشته بیش از 4هزار عضو صنف بنکداران و طاقه فروش تهران با ورود بی‌رویه پوشاک قاچاق و بی‌کیفیت چینی که قیمت به نسبت ارزان‌تری از تولید داخلی دارند، واحدهای صنفی خود را اجاره یا تغییر کاربری داده‌اند“.
به گفته رئیس اتحادیه صنف بنکداران 20درصد نیاز پوشاک کشور از طریق واردات از مبادی قانونی وارد می‌شود و 70 درصد آن از طریق قاچاق تأمین می‌شود.
با استناد به گفته رئیس این اتحادیه هم‌اکنون فقط 10 درصد پوشاک مورد نیاز کشور در داخل تولید و تأمین می‌شود.
به گفته رئیس اتحادیه پیراهن دوزان تهران، رکود سنگین در اکثر صنوف تولید پوشاک حاکم است که این باعث عدم ثبات قیمتها و ناتوانی در تصمیم‌گیریهای اقتصادی شده که نتیجه آن رکود بازار است.
هم‌چنان که قاچاق در اقتصاد رژیم آخوندی یک امر نهادینه است قاچاق پوشاک نیز یک امر سازمان‌یافته است تا جایی که رئیس مجمع واردات با اشاره به قاچاق گسترده پوشاک، از جابه‌جایی محموله‌های عظیم پوشاک قاچاق تا انتقال پول‌های رد و بدل شده این بازار در سیستم بانکی را مهر تاییدی بر آن می‌داند.
در حاکمیت ننگین آخوندها قاچاق پوشاک به حدی نهادینه و آسان شده که به قول رئیس مجمع واردات، قاچاقچیان پوشاک در تضمین برنامه زمان‌بندی خود، چک ضمانت می‌دهند.
خریدار کافی است که فهرست اجناس به قاچاقچیان بدهد و بر سر قیمت توافق کند، مافیای قاچاق آنها را با کانتینر به اقصی نقاط ایران حمل کرده و صحیح و سالم در محل تحویل می‌دهد.
بر اساس آمار گمرک رژیم واردات انواع پوشاک به کشور در نخستین ماه سال جاری نسبت به مدت مشابه در سال قبل از نظر وزنی ۴۹.۷۶ درصد کاهش یافته است.
علت اصلی افت واردات از مبادی گمرگی و قانونی به‌دلیل قدرت باندهای قاچاق است که پوشاک را از طریق مبادی خاص، به‌طور قاچاق وارد می‌کنند. البته واضح است که مبادی قاچاق پوشاک در این حد گسترده تنها و تنها بنادر رسمی است.
امکان ندارد 70 درصد پوشاک مورد نیاز کشور از طریق قاچاق تهیه شود و قاچاقچیان بدون وابستگی به نهادهای قدرت و بدون سر و سرّ با مدیران بنادر عمل کنند. چه بسا مانند سپاه پاسداران ضد‌مردمی که بنادر و لنگرگاهای خاص مخصوص قاچاق دارد، مافیای قاچاق پوشاک نیز بندر و لنگرگاه خاص خود را داشته باشد.
ورود بی‌رویه پوشاک و قاچاق آن، اضافه بر ورشکسته کردن کارگاههای تولید پوشاک، صنعت نساجی کشور را نیز به نابودی کشانده است.
اکنون این صنعت کمتر از ظرفیت خود، تولید می‌کند در حالی که این صنعت در روزگارانی که حاکمیت منحوس آخوندی چنگال چپاول و غارتش را در تولید و اقتصاد کشور فرو نبرده بود اشتغال زایی بالایی داشته است.
یکی دیگر از مشکلات صنعت نساجی ایران ورود نخها و الیاف با کیفیت پایین توسط مافیای قاچاق و واردات الیاف است که با قیمتی ارزانتر از محصولات مشابه داخلی وارد بازار می‌شود. این امر موجب شده کشت پنبه برای کشاورزان پنبه صرف نکند و تولید این محصول در ایران پایین بیاید.
به‌دنبال رکود در صنایع نساجی، کشتکاران پنبه نیز در مناطق مختلف به‌ویژه در شمال کشور خانه خراب شده‌اند زیرا کشت پنبه برای کشاورزان مقرون به صرفه نیست.
ملاحظه می‌شود که چپاولگران نظام ولایت‌فقیه حرث و نسل کشور را چگونه نابود می‌کنند و سه رشته تولید کشور را با بحران مواجه می‌سازند.
ورشکسته کردن تولیدکنندگان پوشاک، به نابودی کشیدن صنعت نساجی و خانه خراب کردن کشتکاران پنبه، نمودی از فساد غیرقابل توصیف در ارکان این نظام چپاول و غارت است که با ایجاد شبکه‌های مافیای اختلاس، قاچاق، واسطه گری، پولشویی و... ، چنگال خود را بر تار و پود زندگی مردم فرو برده و خفاش‌وار شیره جان مردم را می‌مکد و این چنین اقتصاد و تولید کشور را از رمق انداخته است.
رئیس این اتحادیه به خبرگزاری حکومتی تسنیم گفته است: ”در 4سال گذشته بیش از 4هزار عضو صنف بنکداران و طاقه فروش تهران با ورود بی‌رویه پوشاک قاچاق و بی‌کیفیت چینی که قیمت به نسبت ارزان‌تری از تولید داخلی دارند، واحدهای صنفی خود را اجاره یا تغییر کاربری داده‌اند“.
به گفته رئیس اتحادیه صنف بنکداران 20درصد نیاز پوشاک کشور از طریق واردات از مبادی قانونی وارد می‌شود و 70 درصد آن از طریق قاچاق تأمین می‌شود.
با استناد به گفته رئیس این اتحادیه هم‌اکنون فقط 10 درصد پوشاک مورد نیاز کشور در داخل تولید و تأمین می‌شود.
به گفته رئیس اتحادیه پیراهن دوزان تهران، رکود سنگین در اکثر صنوف تولید پوشاک حاکم است که این باعث عدم ثبات قیمتها و ناتوانی در تصمیم‌گیریهای اقتصادی شده که نتیجه آن رکود بازار است.
هم‌چنان که قاچاق در اقتصاد رژیم آخوندی یک امر نهادینه است قاچاق پوشاک نیز یک امر سازمان‌یافته است تا جایی که رئیس مجمع واردات با اشاره به قاچاق گسترده پوشاک، از جابه‌جایی محموله‌های عظیم پوشاک قاچاق تا انتقال پول‌های رد و بدل شده این بازار در سیستم بانکی را مهر تاییدی بر آن می‌داند.
در حاکمیت ننگین آخوندها قاچاق پوشاک به حدی نهادینه و آسان شده که به قول رئیس مجمع واردات، قاچاقچیان پوشاک در تضمین برنامه زمان‌بندی خود، چک ضمانت می‌دهند.
خریدار کافی است که فهرست اجناس به قاچاقچیان بدهد و بر سر قیمت توافق کند، مافیای قاچاق آنها را با کانتینر به اقصی نقاط ایران حمل کرده و صحیح و سالم در محل تحویل می‌دهد.
بر اساس آمار گمرک رژیم واردات انواع پوشاک به کشور در نخستین ماه سال جاری نسبت به مدت مشابه در سال قبل از نظر وزنی ۴۹.۷۶ درصد کاهش یافته است.
علت اصلی افت واردات از مبادی گمرگی و قانونی به‌دلیل قدرت باندهای قاچاق است که پوشاک را از طریق مبادی خاص، به‌طور قاچاق وارد می‌کنند. البته واضح است که مبادی قاچاق پوشاک در این حد گسترده تنها و تنها بنادر رسمی است.
امکان ندارد 70 درصد پوشاک مورد نیاز کشور از طریق قاچاق تهیه شود و قاچاقچیان بدون وابستگی به نهادهای قدرت و بدون سر و سرّ با مدیران بنادر عمل کنند. چه بسا مانند سپاه پاسداران ضد‌مردمی که بنادر و لنگرگاهای خاص مخصوص قاچاق دارد، مافیای قاچاق پوشاک نیز بندر و لنگرگاه خاص خود را داشته باشد.
ورود بی‌رویه پوشاک و قاچاق آن، اضافه بر ورشکسته کردن کارگاههای تولید پوشاک، صنعت نساجی کشور را نیز به نابودی کشانده است.
اکنون این صنعت کمتر از ظرفیت خود، تولید می‌کند در حالی که این صنعت در روزگارانی که حاکمیت منحوس آخوندی چنگال چپاول و غارتش را در تولید و اقتصاد کشور فرو نبرده بود اشتغال زایی بالایی داشته است.
یکی دیگر از مشکلات صنعت نساجی ایران ورود نخها و الیاف با کیفیت پایین توسط مافیای قاچاق و واردات الیاف است که با قیمتی ارزانتر از محصولات مشابه داخلی وارد بازار می‌شود. این امر موجب شده کشت پنبه برای کشاورزان پنبه صرف نکند و تولید این محصول در ایران پایین بیاید.
به‌دنبال رکود در صنایع نساجی، کشتکاران پنبه نیز در مناطق مختلف به‌ویژه در شمال کشور خانه خراب شده‌اند زیرا کشت پنبه برای کشاورزان مقرون به صرفه نیست.
ملاحظه می‌شود که چپاولگران نظام ولایت‌فقیه حرث و نسل کشور را چگونه نابود می‌کنند و سه رشته تولید کشور را با بحران مواجه می‌سازند.
ورشکسته کردن تولیدکنندگان پوشاک، به نابودی کشیدن صنعت نساجی و خانه خراب کردن کشتکاران پنبه، نمودی از فساد غیرقابل توصیف در ارکان این نظام چپاول و غارت است که با ایجاد شبکه‌های مافیای اختلاس، قاچاق، واسطه گری، پولشویی و... ، چنگال خود را بر تار و پود زندگی مردم فرو برده و خفاش‌وار شیره جان مردم را می‌مکد و این چنین اقتصاد و تولید کشور را از رمق انداخته است.
