در حالی‌که ۲۰روز بیشتر به فعال شدن تحریمها علیه رژیم آخوندی توسط آمریکا در روز ۳۰شهریور باقی نمانده است. روزنامه حکومتی شرق روز ۱۰شهریور در مطلبی با عنوان "شبح هابز بر مکانیسم ماشه" نوشت: «برداشت حقوقی واشنگتن از ۲۲۳۱ این است که توپ در زمین اروپاست؛ یعنی آنها هستند که باید تا پایان ۳۰شهریور، الف) قطعنامه‌ای در شورای امنیت برای ادامه رفع تحریمهای ایران ارائه دهند و ب) آمریکا را متقاعد کنند که آن را وتو نکند. آنچه ایالات متحده وضعیت «تیک‌تاک» می‌خواند، مبتنی بر همین تفسیر است. به تصور آمریکا اگر تا ۳۰شهریور قطعنامه‌ای در شورای امنیت ارائه نشود، معنای حقوقی‌اش بازگشت خودبه‌خود تمام تحریمهای شورای امنیت علیه کشورمان است».
مایک پمپئو وزیر خارجه آمریکا روز پنجشنبه ۳۰مرداد۹۹ در سازمان ملل متحد بعد از تسلیم نامه برگرداندن همه تحریمهای سازمان ملل بر طبق قطعنامه ۲۲۳۱ (چکاندن ماشه تحریمها) به رئیس شورای امنیت در یک کنفرانس مطبوعاتی گفت: «چند دقیقه پیش من نامه‌یی را به دبیرکل و هم‌چنین به رئیس شورای امنیت تسلیم کردم و آنها را مطلع کردم که ایالات متحده در نظر دارد همه تحریمهای سازمان ملل را که طبق قطعنامه ۲۲۳۱ به‌حالت تعلیق در آمده بود برگرداند. این پروسه ۳۰روز پس از امروز به فعال شدن تحریمها منجر خواهد شد. پیام ما بسیار ساده است. ایالات متحده هرگز اجازه نخواهد داد بزرگترین دولت حامی تروریسم در جهان آزادانه به خرید و فروش هواپیما، تانک، موشک و دیگر انواع سلاحهای متعارف دست بزند. این تحریمها هم‌چنین تحریمهای تسلیحاتی را تمدید می‌کند».
روزنامه حکومتی با بیان "بررسی یک تجربه شوکه‌کننده" در ادامه نوشت: «تجربه مواجهه دولت حسن روحانی و دستگاه دیپلماسی ایران با "مسأله احتمال خروج ترامپ از برجام" نشان می‌دهد "روایت مسلطی" که دیپلمات‌های ارشد کشورمان از تحلیل و توصیف وقایع پیش‌رو ارائه می‌دهند می‌تواند نادرست و بعضاً معکوس باشد.
ترامپ و دستیارانش در اقدامی تازه قصد دارند با ایجاد یک «فضای موازی حقوقی ابزورد (Absurd)» در شورای امنیت و بعد با حیثیتی‌کردن پروژه و متعاقباً تهدید به استفاده از ابزارهای قدرتمند اقتصادی و سیاسی مرتبط با نقش ویژه (لویاتانی) که برای خود در نظر گرفته، هزینه رویارویی عملی متحدان اروپایی خود با این پروژه را بسیار بالا ببرند. استناد آمریکا به متن ۱۰۴صفحه‌یی قطعنامه ۲۲۳۱ و بخش «مکانیسم حل اختلاف قطعنامه» در صفحه ۱۹ و ۲۰ است. ایالات متحده معتقد است از آنجا که در متن به کشورهای E۳ +۳ (فرانسه، آلمان، بریتانیا + آمریکا، روسیه، چین) اجازه داده شده که شکایت‌های خود را از ایران -در صورت عدم پایبندی ایران به برجام- اعلام کنند و صراحتی یا پرانتزی وجود ندارد که کشورها در موقع ثبت شکایت می‌بایست «کماکان» عضو برجام باشند، پس واشنگتن در «فقدان» این صراحت حق دارد علیه ایران اقدام کند.
برداشت حقوقی واشنگتن از ۲۲۳۱ این است که توپ در زمین اروپاست؛ یعنی آنها هستند که باید تا پایان ۳۰شهریور الف) قطعنامه‌ای در شورای امنیت برای ادامه رفع تحریمهای ایران ارائه دهند و ب) آمریکا را متقاعد کنند که آن را وتو نکند. آنچه ایالات متحده وضعیت «تیک‌تاک» می‌خواند، مبتنی بر همین تفسیر است. به تصور آمریکا اگر تا ۳۰شهریور قطعنامه‌ای در شورای امنیت ارائه نشود، معنای حقوقی‌اش بازگشت خودبه‌خود تمام تحریمهای شورای امنیت علیه کشور مان است.
وضعیت کنونی هم از منظر سیاسی و هم از منظر حقوقی بسیار پیچیده است. دیگر نمی‌توان مانند تجربه زمستان و پاییز ۹۶، سناریوی مطلوب -پایان خوش- (Happy Ending) را به‌عنوان روایت مسلط در ذهن جامعه جا انداخت. تجربه خروج غیرمتعارف ترامپ از برجام در سال۹۷، تبعات عملی‌اش این بود که نهایتاً تمام رهبران اروپا و آسیای شرقی (هند، کره‌جنوبی و ژاپن) با آن که منتقد اقدام غیرمتعارف ترامپ بودند، به‌طور برق‌آسا -و نه حتی به‌تدریج- به تحریم ایران گرایش یافتند. نخبگان اروپایی نشان داده‌اند هر زمان اراده آمریکا راسخ می‌شود، آنها اغلب آماده مخالفت در حرف و عقب‌نشینی در عمل هستند».
