وضعیت اسفناک اقتصادی که گریبان رژیم را گرفته و هر روز بر شدت آن افزوده می‌شود موضوعی است که روزنامه‌ها حکومتی از زوایای مختلف مورد بحث قرار داده و تلاش می‌کنند تا در این گرداب هولناک راه فراری را پیشنهاد نمایند.
روزنامه ابتکار به‌نقل از ژوبین صفاری نوشت: اعوجاج در تصمیم‌گیریهای دولت و پراکندهگوییهای مسئولان، هیچ حوزهای را در امان نگذاشته است. از کنکور گرفته تا وعده‌های پوچ اقتصادی را شامل می‌شود. گو این‌که بدنه کارشناسی دولت هیچ درک درستی از آنچه در بطن جامعه رخ میدهد، ندارد.
وی دود حاصل از آن را که همان قیام مردمی است را به‌جای این‌که بگوید در چشم تمامیت رژیم خواهد رفت، گفت: سؤال اینجاست که چرا در این شرایط با اظهارنظرهای ناسنجیده و پراکندهگوییهای متناقض شرایط را سختتر می‌کنید؟
این شیوه برخورد با مسائل می‌تواند به یک اپیدمی بلندمدت از عادی شدن غیرعادیها تبدیل شود که درنهایت دود آن در چشم کل جامعه ایران خواهد رفت. جامعه که این روزها وعده لباس گرم مسئولان آن را نمی‌کشد روزی می‌تواند از این همه پوچی دچار یاسی شود که راهی جز عصیان برای پاسخ به آن نداشته باشد.
هم‌چنین روزنامه شرق رژیم نیز موضوع اعتراضات کارگری را که این‌روزها بر شدت و وسعت آن افزوده می‌گردد را مطرح کرده و به‌نقل از صالح نقره کار – وکیل دادگستری هشدار داد و نوشت: مسئولان و کارفرمایان اگر صدای کارگران را بهنگام نشوند یا در کشاکش سوداگریهای مالی یا مناسبات سیاسی رد مطالبات ناظر بر مزد و مزایا و امنیت شغلی کارگران را گم کرده یا زلف آن را به خارج و دشمن ببندند، با گسست‌های پرهزینه‌تر مواجه خواهند بود.
کارگران حق دارند برای حفظ منافع فردی و گروهی خود اتحادیه داشته باشند و بتوانند خواسته‌های خود را به طریق سیستماتیک دنبال کنند. این‌که کارگران هم زیر بار معیشت سخت تاب‌آوری کنند هم حقوق معوقه را دوام آورند و هم بر مظالم رفته به خود سکوت کنند، یک اجحاف است. کارگر در مصاف کارفرما و صاحب‌کار ضعیف تلقی شده و قانون نباید مسیر تشکل و اعتراض و اعمال روش‌های مسالمت‌آمیز ابراز مخالفت را مسدود کند.
اعتراضات کارگری نباید فوراً انگ امنیتی بخورد. این‌که برخی سیاسیون یا نمایندگان یا حتی قضات، حق اعتراض کارگری را با نگاه سوءظن‌گرایانه یا جناحی تحلیل کرده یا به نفع جریان خود و به ضرر طیف رقیب تحلیل می‌کنند، نمی‌تواند زلالی اعمال و ابراز اعتراض کارگری برای معیشت سزاوار و کار شایسته را به محاق ببرد.
آنچه در وضعیت فعلی برخی کارخانه‌های کشور رخ داده مولود خصوصی‌سازی رانتی با مناسبات غیرشفاف است که بی‌تردید بر ساختار اشتغال و نظام دستمزد و روند فعالیت کارگران اثرگذار است. هجده میلیون کارگر حق دارند شنیده شوند. آن هم در وضعیت تقارن تحریم و کرونا و خصوصی‌سازیهای بی‌ضابطه نباید صدای به‌حق مطالبات معیشتی کارگران در کشاکش رقابتهای سیاسی مرسوم یا پیچ و خم دالان تصمیم‌گیریهای کند گم شود.
تغییر راهبرد کیفرانگاری در اعتراضات کارگری لازمه احترام به حقوق شهروندی و تقید به تکریم شهروندان است.
ساختار اجتماعی، حقوقی و قضایی ایران باید در خوانشی نو به‌منظور تشخص‌بخشی به‌حق اعتراض کارگری زمینه اهلیت استیفای کارگران را تضمین کند.
روزنامه شرق رژیم در جایی دیگر به رشوه‌خواری نجومی مصطفی میرسلیم رئیس شورای مرکزی حزب مؤتلفه اشاره دارد و نوشت: در پاسخ به پرسش دیگری مبنی بر این‌که عده‌یی گفتند چرا اگر با آقای قالیباف اختلافی بوده، حاضر شدید در یک لیست قرار بگیرید و حتی برخی معتقد هستند ایشان سر لیست بودند، چرا شما قبول کردید؟ گفت: در همان‌حال زیر نظر ایشان اشتباهات مهمی رخ داده که به‌موقع به ایشان تذکر کتبی و شفاهی داده‌ام و باید اصلاح می‌شد و به اینجا نمی‌رسید که جانشین مورد اعتماد ایشان دستگیر و گرفتار شود و بسیاری از مدیران شهرداری درگیر مفاسد شوند.
بدانید که نه‌فقط برای من، بلکه برای همه مردم این سؤال مطرح است که مگر در شهرداری چه خبر بوده که رد‌شدن طرح تحقیق‌و‌تفحص موجب ابراز تشکر ایشان از مجلس شد؟
برخی نگران افشا شدن تخلفات و تباهی‌های خودشان هستند.
