پیش از هر نکته‌ای باید به تمامی خواهران و برادران مجاهد و دست‌اندرکارانی که، بمانند سنوات پیش از این، طی ماههای گذشته بطور شبانه‌روزی و مستمر در پی انجام برگزاری مراسم با شکوه ویلپنت بودند، هزاران بار تبریک و خدا قوت گفت، چرا که به‌رغم تمامی مشکلات یک بار دیگر راز و رمز "می‌توان و باید" را در صحنه عمل به بهترین شکل عیان کردند.
همچنین سهم و نقش مجاهدان مستقر در اشرف (آلبانی) را باید بیش از بیش برجسته کرد که وجود پرصلابت و حضور مغتنم و گرانبهای‌شان شوق و شور برپایی کهکشان ویلپنت نسبت به گذشته را "هزاران برابر" کرده بود.
در آخر هم، باید دست مریزادی به اشرف‌نشانان گفت، که بواقع با حمایت خود آنچه شایسته و برازنده این مقاومت مردمی بود را با حضورشان به‌خوبی هرچه تمامتر به اثبات رساندند.
یک بار دیگر مراسم سالانه مقاومت با شکوه خاص و نظمی بی‌مانند برگزار شد.
مراسم ویلپنت این سال در حالی برگزار شد که مقاومت"هجرت پیروزمند" به کشور آلبانی را پشت سر گذاشته و تغییر شرایط سیاسی روز در منطقه و در جهان برعلیه رژیم بسیار نمایان‌تر از گذشته نمود پیدا کرده است.
همچنین بن‌بست سیاسی، اقتصادی و اجتماعی تمامیت رژیم را به سوی خطرسرنگونی هرچه شتابان‌تر سوق داده و ورود آن را به مرحله تعیین تکلیف نهایی به‌عنوان واقعیت و امری انکارناپذیر، آشکارتر کرده است.
هم زمان با استیصال رژیم آخوندی، رشد و اعتلای مقاومت مردمی ایران به‌عنوان تنها هماورد رژیم که از حمایتهای مردمی بسیاری در داخل و خارج از کشور برخوردار میباشد، بار دیگر در معرض دید جهانیان قرار گرفت.
رژیم که با دست و پا زدنهای ابلهانه و دروغ‌پردازیهای احمقانه خود و عواملش در خارج از کشور درصدد ممانعت از انجام این مراسم بود، باردگر"نفس برگزاری" و اهمیت این مراسم شکوهمند و در چنین مدار با شکوهی را صدچندان کرد و انجام آن گواهی بود بر"قدرت و توان تشکیلاتی" مجاهدین در خارج از مرزهای ایران.
قدرت و توانی که توانست ویلپنت را هم‌چون سالیان پیش نه تنها به‌عنوان یک"مکان" خاص بلکه برتر از آن تبدیل به "میعادگاه" زنان و مردانی کند که با حضور یکپارچه "عزم جزم پولادین"خود را برای سرنگونی رژیم ملایان در ایران و جایگزینی آن به‌دست توانای مقاومت به نمایش بگذارند و در همین میعادگاه "سوگند وفاداری به آرمان" خود را هرچه رساتر فریاد زنند.
شهرویلپنت در شمال پاریس فراتر از مکانی جغرافیایی به "کانون وصل" مبارزان راه آزادی بدل گشت، جایی که اقوام و ملیتهای گوناگون که دغدغه آزادی و رهایی از ظلم و جور رژیم ضدانسانی آخوندی را دارند، بمانند موجی سیل افکن به هم پیوستند و در هم بمانند "تن واحد" گره خوردند.
حضور در ویلپنت تأکیدی دوباره بر"نقشه و مسیر راه، حاضر حاضر و اعلام تا به آخر ایستاده‌ایم"بود.
حاضران و شاهدان این روز تاریخی در ویلپنت "تمام قد" در برابر غول ارتجاع ایستادند و مهمترین "صحنه و رزمگاه نبرد سیاسی" فراسوی مرزهای ایران را آرایش دادند.
برتجدید"عهد وپیمان" خود با شهدا و به خون خفتگان راه آزادی ازابتدا تا به امروز صحه گذاشتند.
چه زیبا به "تعهد خود" در برابر مردم ستمدیده و رنجدیده سرزمینشان و دیگر قربانیان بختک شوم ارتجاع و بنیادگرایی اسلامی عمل کردند و برای رساندن بغض فروخفته و درگلومانده آنان بگوش جهانیان، همه "فریاد" شدند.
در ویلپنت هر فریاد آزادیخواهی نه در یک، بلکه به "نیابت" از شیرزنان و کوهمردان در اشرف آلبانی در"سه هزار"ضرب شده بود.
ویلپنت محل "خود نمایی" و "عرض اندام" کردن در برابر رژیم و اضداد مقاومت و در برابر آن نامردمانی بود که "آرمان و اهداف" ما را به هیچ می‌پندارند و از سر بطالت یاوه می‌بافند و از عدم حمایت و فقدان پایگاه اجتماعی این مقاومت در بین مردم ایران دم می‌زنند.
همان زبان و قلم های چرکینی که مقاومت را هزاران بار نابود می‌پنداشتند و ما را از خطر طغیان "سیل بنیان کن" برحذر می‌داشتند و به آن هشدار می‌دادند.
ویلپنت مکانی شد برای"فخر"فروختن هرچه بیشتر به استمالت گران، مماشات گران، وادادگان و اضداد این مقاومت تاریخساز، جایی که به مدعیان حراف، نشان دهی که در مصاف با حاکمان خون‌آشام به کدامین"انتخاب" دست‌زده‌ای و در کدام صف و کدام سوی تاریخ مبارزات مردم میهن خود ایستاده ای.
در ویلپنت این "پیام" را خطاب به جهانیان رساندیم که "ما هم‌چنان هستیم و خواهیم ماند".
نه"سنگ و تیشه "و نه حتی "دار و گلوله" شب‌پرستان بیچاره نتوانسته و نخواهد توانست صدای ما را به خاموشی کشاند.
ویلپنت محل"تجدید قوا" برای برداشتن آخرین قدم بسوی پیروزی بود.
در آنجا به عینه شاهد "قدرت و توان" عنصر انقلابی زن و مرد مجاهد، "هنر مبارزه کردن"، "نا ممکن ها را ممکن ساختن"، "نظم و انضباط تشکیلاتی" و در یک کلام "رمزماندگاری" این مقاومت، بودیم و به این همه "استقامت و پایداری، صدق و فدا و از جان و دل مایه گذاشتن" غبطه خوردیم و با دیدن این خواهران و برادران مجاهد "جان" تازه‌یی گرفتیم.
درویلپنت همچنین شرمگین "کم کاری" های خود شدیم.
وقتی که شاهد"چهره‌های پرصلابت و پاکباز و چهره خندان" خواهران و برادران مجاهدی که از ماهها قبل برای برگزاری هرچه با شکوهتر این مراسم بقول زنده یاد خانم مرضیه در بیست و چهارساعت روز، " بیست ساعت کار و چهارساعت بیخوابی" را به‌جان می‌خرند، می باشی و آن لحظه که جمله "شما" خسته نباشید، را از زبان این"حماسه‌سازان بی‌مدعا" می شنوی براستی که عرق شرم بر پیشانی‌ات می‌نشیند.
این بار نیز ویلپنت محل"اتحاد و همبستگی و نقطه اشتراک" بیش از صدها سیاستمدار و نماینده از پنج قاره دنیا بود. نمایندگان احزاب مختلف با دیدگاهها و مرام های گوناگون که "وجدان و شرافت انسانی" خود را ورای اختلافات سیاسی حزبی و یا جناحی نشاندند تا گردهم آیند و بار دگرحمایت خود از تنها "آلترناتیو مشروع و جایگزین برحق" رژیم ضدبشرآخوندی را صریحاً اعلام کنند و با حضور خود بر این امرمهم"مهرتایید" بزنند.
ویلپنت "محل صدور" شناسنامه بین المللی و کارت ویزیت برای تمامی مبارزان و کوشندگان "واقعی" راه آزادی بود که با افتخار "می‌توان و باید" که آن را بر سینه خود نصب کرد.
در آنجا هرکس با هر دین، مسلک و مرام، بی‌خدا، سکولار و با هر ایدئولوژی و ایسمی تنها دارای یک "هویت" مشخص شد، "آزادی خواه".
ویلپنت "صندوق پس انداز" این مقاومت است که موجودی آن در راه آزادی "هزینه" می شود و"سود" حاصله از آن پس از پیروزی به حساب صاحبان اصلی آن یعنی مردم ایران ریخته خواهد شد.
ویلپنت محل "اعلام وفاداری" مجدد به "جان جانان و شیر همیشه بیدار، شرف شکوهمند خلق ایران" و معمار این مقاومت تاریخی و مردمی "مسعود" بود که حضورش در شعار"هزار اشرف"حس می‌شد و تجلی پیدا کرد.
و آخر این که ویلپنت جایی بود که "مریم" مهرتابان، رئیس‌جمهور برگزیده مقاومت مردم ایران مثل همیشه "حضوری پرشکوه و طلوعی درخشنده" و بی‌مانند داشت.
نکته دیگر در اهمیت این مراسم سالانه و با شکوه "پوشش خبری" بسیار گسترده سایتهای اینترنتی، مطبوعات، رادیو و تلویزیونهای بین‌المللی بیش از سنوات گذشته بود.
عظمت کهکشان ویلپنت چنان بود که حتی اربابان رسانه‌یی فارسی زبان برون مرزی که سالهای گذشته "بفرموده"و در یک هماهنگی مشترک در ارتباط با این مراسم سیاست "بایکوت خبری" را برای بی‌اهمیت جلوه دادن این مراسم در پیش می‌گرفتند و در پخش اخبار ضد مقاومت متحد و "متفق‌القول بوده و از هم پیشی می‌گرفتند" این بار دیگر قادر نبودند که خود را به "ندیدن و نشنیدن" بزنند و بسادگی از کنار حقیقت "قدرت سیاسی" و "پیام جایگزینی" با تغییرشرایط به‌سود مقاومت عبورکنند. هر چند که با سوزش بسیار، پریشان حالی و اراجیف گویی مفرط از اعتلای روزافزون مقاومت همراه بود.
ویلپنت
"یادواره لحظه پیروزی نور بر تاریکی"
با درود بیشمار بر تمام آنانی که با "قلم و قدم و درمی" دست‌اندر کار خلق این همایش بی‌نظیر شدند.
دست مریزاد و خسته نباشید
سلام بر آزادی
رضا محمدی
۴.۷.2017.
همچنین سهم و نقش مجاهدان مستقر در اشرف (آلبانی) را باید بیش از بیش برجسته کرد که وجود پرصلابت و حضور مغتنم و گرانبهای‌شان شوق و شور برپایی کهکشان ویلپنت نسبت به گذشته را "هزاران برابر" کرده بود.
در آخر هم، باید دست مریزادی به اشرف‌نشانان گفت، که بواقع با حمایت خود آنچه شایسته و برازنده این مقاومت مردمی بود را با حضورشان به‌خوبی هرچه تمامتر به اثبات رساندند.
یک بار دیگر مراسم سالانه مقاومت با شکوه خاص و نظمی بی‌مانند برگزار شد.
مراسم ویلپنت این سال در حالی برگزار شد که مقاومت"هجرت پیروزمند" به کشور آلبانی را پشت سر گذاشته و تغییر شرایط سیاسی روز در منطقه و در جهان برعلیه رژیم بسیار نمایان‌تر از گذشته نمود پیدا کرده است.
همچنین بن‌بست سیاسی، اقتصادی و اجتماعی تمامیت رژیم را به سوی خطرسرنگونی هرچه شتابان‌تر سوق داده و ورود آن را به مرحله تعیین تکلیف نهایی به‌عنوان واقعیت و امری انکارناپذیر، آشکارتر کرده است.
هم زمان با استیصال رژیم آخوندی، رشد و اعتلای مقاومت مردمی ایران به‌عنوان تنها هماورد رژیم که از حمایتهای مردمی بسیاری در داخل و خارج از کشور برخوردار میباشد، بار دیگر در معرض دید جهانیان قرار گرفت.
رژیم که با دست و پا زدنهای ابلهانه و دروغ‌پردازیهای احمقانه خود و عواملش در خارج از کشور درصدد ممانعت از انجام این مراسم بود، باردگر"نفس برگزاری" و اهمیت این مراسم شکوهمند و در چنین مدار با شکوهی را صدچندان کرد و انجام آن گواهی بود بر"قدرت و توان تشکیلاتی" مجاهدین در خارج از مرزهای ایران.
قدرت و توانی که توانست ویلپنت را هم‌چون سالیان پیش نه تنها به‌عنوان یک"مکان" خاص بلکه برتر از آن تبدیل به "میعادگاه" زنان و مردانی کند که با حضور یکپارچه "عزم جزم پولادین"خود را برای سرنگونی رژیم ملایان در ایران و جایگزینی آن به‌دست توانای مقاومت به نمایش بگذارند و در همین میعادگاه "سوگند وفاداری به آرمان" خود را هرچه رساتر فریاد زنند.
شهرویلپنت در شمال پاریس فراتر از مکانی جغرافیایی به "کانون وصل" مبارزان راه آزادی بدل گشت، جایی که اقوام و ملیتهای گوناگون که دغدغه آزادی و رهایی از ظلم و جور رژیم ضدانسانی آخوندی را دارند، بمانند موجی سیل افکن به هم پیوستند و در هم بمانند "تن واحد" گره خوردند.
حضور در ویلپنت تأکیدی دوباره بر"نقشه و مسیر راه، حاضر حاضر و اعلام تا به آخر ایستاده‌ایم"بود.
حاضران و شاهدان این روز تاریخی در ویلپنت "تمام قد" در برابر غول ارتجاع ایستادند و مهمترین "صحنه و رزمگاه نبرد سیاسی" فراسوی مرزهای ایران را آرایش دادند.
برتجدید"عهد وپیمان" خود با شهدا و به خون خفتگان راه آزادی ازابتدا تا به امروز صحه گذاشتند.
چه زیبا به "تعهد خود" در برابر مردم ستمدیده و رنجدیده سرزمینشان و دیگر قربانیان بختک شوم ارتجاع و بنیادگرایی اسلامی عمل کردند و برای رساندن بغض فروخفته و درگلومانده آنان بگوش جهانیان، همه "فریاد" شدند.
در ویلپنت هر فریاد آزادیخواهی نه در یک، بلکه به "نیابت" از شیرزنان و کوهمردان در اشرف آلبانی در"سه هزار"ضرب شده بود.
ویلپنت محل "خود نمایی" و "عرض اندام" کردن در برابر رژیم و اضداد مقاومت و در برابر آن نامردمانی بود که "آرمان و اهداف" ما را به هیچ می‌پندارند و از سر بطالت یاوه می‌بافند و از عدم حمایت و فقدان پایگاه اجتماعی این مقاومت در بین مردم ایران دم می‌زنند.
همان زبان و قلم های چرکینی که مقاومت را هزاران بار نابود می‌پنداشتند و ما را از خطر طغیان "سیل بنیان کن" برحذر می‌داشتند و به آن هشدار می‌دادند.
ویلپنت مکانی شد برای"فخر"فروختن هرچه بیشتر به استمالت گران، مماشات گران، وادادگان و اضداد این مقاومت تاریخساز، جایی که به مدعیان حراف، نشان دهی که در مصاف با حاکمان خون‌آشام به کدامین"انتخاب" دست‌زده‌ای و در کدام صف و کدام سوی تاریخ مبارزات مردم میهن خود ایستاده ای.
در ویلپنت این "پیام" را خطاب به جهانیان رساندیم که "ما هم‌چنان هستیم و خواهیم ماند".
نه"سنگ و تیشه "و نه حتی "دار و گلوله" شب‌پرستان بیچاره نتوانسته و نخواهد توانست صدای ما را به خاموشی کشاند.
ویلپنت محل"تجدید قوا" برای برداشتن آخرین قدم بسوی پیروزی بود.
در آنجا به عینه شاهد "قدرت و توان" عنصر انقلابی زن و مرد مجاهد، "هنر مبارزه کردن"، "نا ممکن ها را ممکن ساختن"، "نظم و انضباط تشکیلاتی" و در یک کلام "رمزماندگاری" این مقاومت، بودیم و به این همه "استقامت و پایداری، صدق و فدا و از جان و دل مایه گذاشتن" غبطه خوردیم و با دیدن این خواهران و برادران مجاهد "جان" تازه‌یی گرفتیم.
درویلپنت همچنین شرمگین "کم کاری" های خود شدیم.
وقتی که شاهد"چهره‌های پرصلابت و پاکباز و چهره خندان" خواهران و برادران مجاهدی که از ماهها قبل برای برگزاری هرچه با شکوهتر این مراسم بقول زنده یاد خانم مرضیه در بیست و چهارساعت روز، " بیست ساعت کار و چهارساعت بیخوابی" را به‌جان می‌خرند، می باشی و آن لحظه که جمله "شما" خسته نباشید، را از زبان این"حماسه‌سازان بی‌مدعا" می شنوی براستی که عرق شرم بر پیشانی‌ات می‌نشیند.
این بار نیز ویلپنت محل"اتحاد و همبستگی و نقطه اشتراک" بیش از صدها سیاستمدار و نماینده از پنج قاره دنیا بود. نمایندگان احزاب مختلف با دیدگاهها و مرام های گوناگون که "وجدان و شرافت انسانی" خود را ورای اختلافات سیاسی حزبی و یا جناحی نشاندند تا گردهم آیند و بار دگرحمایت خود از تنها "آلترناتیو مشروع و جایگزین برحق" رژیم ضدبشرآخوندی را صریحاً اعلام کنند و با حضور خود بر این امرمهم"مهرتایید" بزنند.
ویلپنت "محل صدور" شناسنامه بین المللی و کارت ویزیت برای تمامی مبارزان و کوشندگان "واقعی" راه آزادی بود که با افتخار "می‌توان و باید" که آن را بر سینه خود نصب کرد.
در آنجا هرکس با هر دین، مسلک و مرام، بی‌خدا، سکولار و با هر ایدئولوژی و ایسمی تنها دارای یک "هویت" مشخص شد، "آزادی خواه".
ویلپنت "صندوق پس انداز" این مقاومت است که موجودی آن در راه آزادی "هزینه" می شود و"سود" حاصله از آن پس از پیروزی به حساب صاحبان اصلی آن یعنی مردم ایران ریخته خواهد شد.
ویلپنت محل "اعلام وفاداری" مجدد به "جان جانان و شیر همیشه بیدار، شرف شکوهمند خلق ایران" و معمار این مقاومت تاریخی و مردمی "مسعود" بود که حضورش در شعار"هزار اشرف"حس می‌شد و تجلی پیدا کرد.
و آخر این که ویلپنت جایی بود که "مریم" مهرتابان، رئیس‌جمهور برگزیده مقاومت مردم ایران مثل همیشه "حضوری پرشکوه و طلوعی درخشنده" و بی‌مانند داشت.
نکته دیگر در اهمیت این مراسم سالانه و با شکوه "پوشش خبری" بسیار گسترده سایتهای اینترنتی، مطبوعات، رادیو و تلویزیونهای بین‌المللی بیش از سنوات گذشته بود.
عظمت کهکشان ویلپنت چنان بود که حتی اربابان رسانه‌یی فارسی زبان برون مرزی که سالهای گذشته "بفرموده"و در یک هماهنگی مشترک در ارتباط با این مراسم سیاست "بایکوت خبری" را برای بی‌اهمیت جلوه دادن این مراسم در پیش می‌گرفتند و در پخش اخبار ضد مقاومت متحد و "متفق‌القول بوده و از هم پیشی می‌گرفتند" این بار دیگر قادر نبودند که خود را به "ندیدن و نشنیدن" بزنند و بسادگی از کنار حقیقت "قدرت سیاسی" و "پیام جایگزینی" با تغییرشرایط به‌سود مقاومت عبورکنند. هر چند که با سوزش بسیار، پریشان حالی و اراجیف گویی مفرط از اعتلای روزافزون مقاومت همراه بود.
ویلپنت
"یادواره لحظه پیروزی نور بر تاریکی"
با درود بیشمار بر تمام آنانی که با "قلم و قدم و درمی" دست‌اندر کار خلق این همایش بی‌نظیر شدند.
دست مریزاد و خسته نباشید
سلام بر آزادی
رضا محمدی
۴.۷.2017.
