سنندج- نامه خانوادههای شش زندانی اعدام شده اهل سنت
ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ ۱۳۹۳/۱۲/ ۱۲ ﻣﺼﺎﺩﻑ ﺑﺎ ۳ / ﻣﺎﺭﺱ/ ۲۰۱۵ ﺳﺎﻋﺖ ۹ﺻﺒﺢ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﺯﻧﮓ ﺧﻮﺭﺩ، ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺧﻂ ﻣﺮﺩﯼ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺟﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮ ﮐﺮﺝ ﺗﻤﺎﺱ ﻣﯿﮕﯿﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ۱۶ﻓﺮﺻﺖ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺮﺝ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺻﺒﺢ ﺳﺎﻋﺖ ۴ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ .
ﺍﺻﻼً ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪﯾﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ آﻣاده ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺭﺍﻫﯽ ﮐﺮﺝ ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ، ﺍﺻﻼً ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺩﻭﺭﯼ ۶۰۰ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﺗﺎ ﮐﺮﺝ ﻭ ﺳﺮﻣﺎﯼ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩﯾﻢ ﺑﺎ ﻫﺰﺍﺭ بیم و امید ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﺩﻋﺎ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﯾﮏ ﮐﺎﺑﻮﺱ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﻮﯾﻢ ﯾﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺧﺒﺮ ﺩﺭﻭﻍ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺍﺧﺮﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﯾﺎ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻣﺜﻞ ﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﺮﺩﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺟﻮخه ﺩﺍﺭ ﺩﺭ ﺍﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﺎﺕ، ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺣﮑﻢ ﺑﻪ ﺗﻌﻮﯾﻖ ﺑﯿﺎﻓﺘﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺩﺭﺏ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺟﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮ ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﯼ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻗﺼﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﯾﯽ ﺍﺯ مسئوﻟﯿﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺑﯽ ﺍﻋﺘﻨﺎﯾﯽ ﻭ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺍﻧﻬﺎ ﻭ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﮐﺮﺩﻧﻤﺎﻥ، ﺣﻮﺍﻟﯽ ﺳﺎﻋﺖ ۲۰ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻣﺎ ﺑﻮﺩﯾﻢ ؛ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺣﺎﻣﺪ ﺍﺣﻤﺪﯼ، ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻬﻨﺎ ﺩﺧﺘﺮﮎ ﻧﺎﺯ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﻣﺎﻥ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﺒﻨﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﺑﻨﺪ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻭ ﺯﺧﻤﻬﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩ ﺩﺭ ﻗﻔﺲ ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﻣﻬﻨﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻬﻨﺎ ﮐﻪ ﻣﺒﻬﻮﺕ، ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻥ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﻧﻪ ﺗﻮﺍﻥ ﺟﻠﻮ ﺭﻓﺘﻦ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻧﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺖ ﭼﺸﻢ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ﭼﻮﻥ ﻣﯿﺪﺍﻧﺴﺖ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ آﯾﻨﺪﻩ، ﭘﺪﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﮔﺮﻡ ﭘﺪﺭﺍﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ، ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮﻭﺩ ﺍﻣﺎ ﻣﺎﻣﻮﺭﯾﻦ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻭ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﻣﻬﻨﺎ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺎﻣﺪ ﺩﻭﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﻗﺴﺎﻭﺕ ﺗﻤﺎﻡ ﺣﺘﯽ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻟﻤﺲ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﻪ ﻭ ﺁﻏﻮﺵ ﮔﺮﻡ ﻣﺎﺩﺭ ﺣﺎﻣﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﺩﺭﯾﻎ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﻣﻬﻨﺎ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺵ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺍﺷﮏ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺟﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ، ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ ؛ ﭘﺪﺭ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺎﻫﻤﯿﻢ ﺍﻣﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ! ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ ؛ ﭘﺪﺭ ﭼﺮﺍ ﺻﻮﺭﺗﺖ ﺯﺧﻤﯽ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ! ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ !... ﻭ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺍﺧﻞ ﻗﻔﺲ ﻧﮕﺎﻩ ﮔﺮﻣﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻬﻨﺎ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺩﺭﯾﻎ ﻧﻤﯽﮐﺮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﻭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ، ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭﻟﯽ ﻣﺎﻣﻮﺭﯾﻦ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﺭﻭﺣﯿﻪ ﺑﺎﻻﯼ ﺣﺎﻣﺪ، ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﻭ ﺻﺒﺮ ﺣﺎﻣﺪ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺣﺎﻣﺪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺟﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﯼ ﺑﻌﺪﯼ، ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﯼ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﻭ ﺟﻬﺎﻧﮕﯿﺮ ﺩﻫﻘﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺩﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺟﻮﺍﻥ ﺧﻮﺩ، ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ؛ ﺩﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﯼ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﺎﻭﺭ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﭘﯿﺮ ﻭ ﺿﻌﯿﻒ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻣﺎﺩﺭﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﺨﺘﯽ ﺍﺳﺎﺭﺕ ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻪ ﺩﻭ ﺟﻮﺍﻧﺶ ﮐﻤﺮﺵ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ﻭ ﭘﺪﺭﯼ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺧﻮﺏ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺧﻮﺏ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﻭ ﺟﻬﺎﻧﮕﯿﺮ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﻗﻔﺲ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﺎﻣﻮﺭﯾﻦ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺷﻮﺩ، ﺳﮑﻮﺕ ﻣﻄﻠﻖ ﺣﮑﻢ ﻓﺮﻣﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﮔﺮ ﻫﯿﭻ ... ﺍﺷﮏ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﭘﯿﺮ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﻭﺟﻬﺎﻧﮕﯿﺮ ﺟﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﯽ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺟﻮﺍﻥ، ﭘﺎ ﺑﺮ ﺟﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﺸﻪ، ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻝ ﺩﺍﺭﯼ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻗﺎﺗﻠﯿﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺸﺎﻥ ﺿﻌﻒ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﺪﻫﻨﺪ ﻭ ﻣﺤﮑﻢ ﻭ ﭘﺎ ﺑﺮ ﺟﺎ ﻭ ﺑﺎ ﺭﻭﺣﯿﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻭ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺮﻭﺯﯼ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﺳﺖ . ۱۵ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺁﺧﺮ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺟﻮﺍﻧﺸﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ .
ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﯼ ﺳﻮﻡ، ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﯼ ﮐﻤﺎﻝ ﻣﻼﯾﯽ ﺑﻮﺩ ؛ ﮐﻤﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﺣﻤﺖ ﺑﺰﺭﮒ ﮐﺮﺩﻧﺶ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺎﻻ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻭﺍﺩﻉ ﺁﺧﺮ، ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﭘﯿﺮﯼ ﻭ ﻣﺮﯾﻀﯽ، ﺗﻮﺍﻥ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﮐﻤﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺲ … ﻣﺎﺩﺭﯼ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﮐﺮﺩﻥ ﮐﻤﺎﻝ ﺯﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻭ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﻣﺠﺪﺩ ﮐﻤﺎﻝ ﺩﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ، ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﺮ ﺧﻮﺍﺳﺘﻦ ﺍﺯ ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺮﯾﻀﯽ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﻥ ﮐﻤﺎﻝ، ﭘﺴﺮ ﺟﻮﺍﻥ ﻣﺮﺩﺵ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺷﺪ . ﮐﻤﺎﻝ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺯﺧﻤﯽ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﯽ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻫﻤﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎ ﻭ ﺟﺮﺍﺣﺎﺕ ﭘﺎ ﺑﺮ ﺟﺎ ﻭ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ، ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺭﺍ ﺩﻟﺪﺍﺭﯼ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺳﻼﻣﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺍﻭ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺰﻥ . ۱۵ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﻭﺩﺍﻉ ﺁﺧﺮ ﮐﻤﺎﻝ ﻫﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ . ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﯼ ﺑﻌﺪﯼ، ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﯼ ﺳﯿﺪ ﻫﺎﺩﯼ ﺣﺴﯿﻨﯽ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﺴﺮ ﻭ ﭘﺴﺮ ۸ ﺳﺎﻟﻪ ﻫﺎﺩﯼ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺟﻮﺍﺩ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﺎﺩﺭ ﭘﯿﺮ ﻫﺎﺩﯼ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﻣﯿﺪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺭﺍﻫﯽ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺁﺧﺮ ﺑﺎ ﻋﺰﯾﺰﺷﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ . ﺟﻮﺍﺩ ﻧﯿﺰ ﻣﺜﻞ ﻣﻬﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺩﯾﺪﻥ ﭘﺪﺭ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺒﻨﺪ ﻭ ﭘﺎ ﺑﻨﺪ ﺩﺭ ﻗﻔﺲ ﻭ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺯﺧﻤﯽ ؛ ﺷﻮﮐﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ: مادر، ﭘﺪﺭ ﭼﺮﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﺮﻕ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺯﺧﻤﯽ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺟﻮﺍﺑﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻮﺩﮐﺶ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺍﺷﮏ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻮﺩ .ﻣﺎﺩﺭ ﭘﯿﺮ ﻫﺎﺩﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻬﺮ ﻣﺎﺩﺭﯼ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :هادی پسرم بیماری ات چطوراست ؟ ﻫﺎﺩﯼ ﮔﻔﺖ ﺷﮑﺮ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺑﻢ ﻭ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﯿﺰ ﺑﻬﺘﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ، ﺁﺧﺮ ﻫﺎﺩﯼ ﻣﺮﯾﺾ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺍﺳﺎﺭﺗﺶ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ ﺍﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﻫﻢ ﺑﺪﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﻭﻟﯽ ﻣﺴﺆﻟﯿﻦ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺍﻫﻤﯿﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺍﻭ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺩﻧﺪ . ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺳﮑﻮﺕ ﺣﮑﻢ ﻓﺮﻣﺎ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻫﺎﺩﯼ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﺩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:پسرکم جواد از ای پس تو مرد خانواده ای هستی و مراقب مادر و مادربزرگت باش و بدان که پدرت در راه حق جان ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ۱۵ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﻭﺩﺍﻉ ﻫﺎﺩﯼ ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﯼ ﺻﺪﯾﻖ ﻣﺤﻤﺪﯼ ﺭﺳﯿﺪ، ﻣﺎﺩﺭ ﭘﯿﺮ ﺻﺪﯾﻖ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺟﻮﺍﻥ ﺧﻮﺵ ﺻﺤﺒﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﻔﺲ ﻣﯽ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻬﺮﻩ ﯼ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺩﯾﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﮔﺮﯾﺴﺘﻦ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺻﺪﯾﻖ ﮔﻔﺖ: ﻣﺎﺩﺭ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﺗﻮ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﭘﺴﺮﺕ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﮐﻪ ﭘﺴﺮﺕ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺣﻖ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .
ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺳﺨﺖ ﻭ ﻃﻮﻻﻧﯽ .ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪﻭﺩ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺮﻣﺎﯼ ﺳﺨﺖ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ۵ﺻﺒﺢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺸﻨﻮﯾﻢ ﻣﻬﻨﺎ ﻭ ﺟﻮﺍﺩ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪﺷﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﺪﺭﺍﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭ ﺑﺎﺭﻩ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﺒﻮﺩ .ﺳﺎﻋﺖ ۵ / ۵ ﺻﺒﺢ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺭﺳﯿﺪﻥ ۵ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﻠﯿﺲ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻥ ﺩﺭﺏ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺧﺮﻭﺝ ﺁﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﻫﻤﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ .
ﻭﻟﯽ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺍﺫﯾﺖ ﻭ آﺯﺍﺭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻤﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺁﺯﺍﺭ ﻭ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﺎ ﺗﺎﺯﻩ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻋﺼﺮ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﺮﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﺩﻟﺒﻨﺪﺍﻧﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻣﺎ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﻭ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ، ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻏﺴﻞ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺗﺪﻓﯿﻦ ﻧﻤﺎییم ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻓﻘﻂ ﻭ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﻩ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﯾﺪﻥ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻓﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺁﺭﺍﻣﺴﺘﺎﻥ ﺑﯽ ﺑﯽ ﺳﮑﯿﻨﻪ ﮐﺮﺝ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺟﺎﺯﻩﯼ ﺑﺮﭘﺎیی ﻣﺮﺍﺳﻢ ﯾﺎﺩﺑﻮﺩ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﺎ ﺩﻟﻬﺎﯼ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺍﺷﮏ ﺑﺎﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﺮﺝ ﻭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺟﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺎﻧﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﺗﺮﮎ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩﯾﻢ .
ﺍﯾﻦ ﺷﺮﺡ ﻣﺨﺘﺼﺮﯼ ﺍﺯ ﻭﻗﺎﯾﻊ ۲۴ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻠﺦ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﯿﻢ ﺩر ﺍﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﻄﺮ ﮔﻮﺷﻪﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻬﺎﻧﯿﺎﻥ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺁﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﺭﮊﯾﻢ ﺩﯾﮑﺘﺎﺗﻮﺭ ﻭ ﻇﺎﻟﻢ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺎ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ! ﺣﺎﻝ ﺭﻭﯼ ﺳﺨﻦ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﻭ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﯼ ﺑﯿﻦﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ﺣﻘﻮﻕﺑﺸﺮ ﻭ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﺍﺭﻭﭘﺎﯼ ﻭ ﺍﻣﺮﯾﮑﺎﺳﺖ .
ﺁﯾﺎ ﻓﻘﻂ ﻭﻇﯿﻔﻪ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻭ ﭘﺮ ﭘﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺯ ﻭ ﺑﻮﻡ بيانيه ﺻﺎﺩﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﮐﻨﻨﺪ ؟ ﺁﯾﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﻧﻮﺩ ﻭ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﺑﺎ ﺍﻧﺘﺸﺎر ﺑﯿﺎﻧﯿﻪ ﺍﺯ ﺭﮊﯾﻢ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭ ﺗﻮﻗﻒ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ ؟ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺮﺩﺩ ؟
ﺁﯾﺎ ﺩﺭ ﻧﺸﺴﺘﻬﺎﯼ ﺭﮊﯾﻢ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺳﺎﯾﺮ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ۵ + ۱ ﻭ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺍﺟﻼﺱ ﻭ ﻧﺸﺴﺘﻬﺎ، ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﺑﻪ ﺗﻮﻗﻒ ﺻﺪﻭﺭ ﻭ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺣﮑﻢ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻧﮑﺮﺩﻩﺍﻧﺪ ؟ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺯ ﻭ ﺑﻮﻡ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﻫﯿﭻ ﮐﺎﺭﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﻤﯽﺩﻫﻨﺪ ؟
ﺁﯾﺎ ﻓﻘﻂ ﻭﻇﯿﻔﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺳﺖ ؟ ﺁﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺩ، ﭼﺮﺍﻍ ﺳﺒﺰ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﻇﺎﻟﻤﺎﻧﻪ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺗﻮﺳﻂ ﺭﮊﯾﻢ ﻧﯿﺴﺖ ؟
ﭼﻄﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﻓﻘﻂ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺷﺼﺖ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﺑﯿﻦ ﺍﻟﻤﻠﻞ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﺱ ﺁﻧﺎﻥ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﻭﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﻫﯿﭻ ﮐﺎﺭﯼ ﺟﺰ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﺑﯿﺎﻧﻪ ﻏﯿﺮﻩ ﺍﻟﺰﺍﻡ ﺁﻭﺭ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪ ؟
ﺁﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﺳﮑﻮﺕ ﺍﺳﺖ ﯾﺎ ﺳﻘﻮﻁ ؟ ﺳﻘﻮﻁ ﺍﻧﺴﺎﻧﯿﺖ ﻭﺷﺮﺍﻓﺖ ؛ ﺳﻘﻮﻁ ﺁﺯﺍﺩ ﻣﺮﺩﯼ و ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﯽ ؛ ﺳﻘﻮﻁ … ؟
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﻪ ﻗﻬﻘﺮﺍ ﺭﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻇﻠﻢ ﻭ ﺳﺘﻢ ﺭﮊﯾﻢ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﮐﺮﺩ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻈﻠﻮﻡ، ﻫﯿﭻ ﮐﺎﺭﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﻣﻨﺘﻈﺮﻩ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻭ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺑﻌﺪﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﯾﺎﺩﺷﺎﻥ ﺑﯿﻔﺘﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﻧﯿﻪ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ ؟
ﺁﯾﺎ ﯾﺎﺩﺷﺎﻥ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺷﺶ ﺷﻬﯿﺪ، ﻫﻢ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺳﯽ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﮐﺮﺩ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻟﻦ ﺩﻩ ﺭﺟﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﻇﺎﻟﻤﺎﻧﻪ ﻭ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺭﻭ ﺑﺮﻭ ﻫﺴﺘﻨﺪ ؟
ﺁﯾﺎ ﯾﺎﺩﺷﺎﻥ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺎﻥ ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺣﮑﻢ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ ؟
ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﺷﮏ ﺑﺎﺭ ﻣﻬﻨﺎ ﻭ ﺟﻮﺍﺩﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ؟
ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﺿﺠﯿﻪ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﭘﯿﺮ ﺩﮔﺮﯼ ﺭﺍﺑﺸﻨﻮﯾﻢ ؟ ﺗﺎﮐﯽ ؟ ﺗﺎﮐﯽ … ؟
ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺷﺶ ﺷﻬﯿﺪ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﮐﺮﺩ ﺍﯾﺮﺍﻥ
ﺑﻪ ﺗﺎﺭﯾﺦ 15/ 1393/12
ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ ۱۳۹۳/۱۲/ ۱۲ ﻣﺼﺎﺩﻑ ﺑﺎ ۳ / ﻣﺎﺭﺱ/ ۲۰۱۵ ﺳﺎﻋﺖ ۹ﺻﺒﺢ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﺯﻧﮓ ﺧﻮﺭﺩ، ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺧﻂ ﻣﺮﺩﯼ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺟﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮ ﮐﺮﺝ ﺗﻤﺎﺱ ﻣﯿﮕﯿﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ۱۶ﻓﺮﺻﺖ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺮﺝ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺻﺒﺢ ﺳﺎﻋﺖ ۴ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ .
ﺍﺻﻼً ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪﯾﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ آﻣاده ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺭﺍﻫﯽ ﮐﺮﺝ ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ، ﺍﺻﻼً ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺩﻭﺭﯼ ۶۰۰ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﺗﺎ ﮐﺮﺝ ﻭ ﺳﺮﻣﺎﯼ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩﯾﻢ ﺑﺎ ﻫﺰﺍﺭ بیم و امید ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﺩﻋﺎ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﯾﮏ ﮐﺎﺑﻮﺱ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﻮﯾﻢ ﯾﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺧﺒﺮ ﺩﺭﻭﻍ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺍﺧﺮﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﯾﺎ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻣﺜﻞ ﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﺮﺩﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺟﻮخه ﺩﺍﺭ ﺩﺭ ﺍﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﺎﺕ، ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺣﮑﻢ ﺑﻪ ﺗﻌﻮﯾﻖ ﺑﯿﺎﻓﺘﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺩﺭﺏ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺟﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮ ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﯼ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻗﺼﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﯾﯽ ﺍﺯ مسئوﻟﯿﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺑﯽ ﺍﻋﺘﻨﺎﯾﯽ ﻭ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺍﻧﻬﺎ ﻭ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﮐﺮﺩﻧﻤﺎﻥ، ﺣﻮﺍﻟﯽ ﺳﺎﻋﺖ ۲۰ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻣﺎ ﺑﻮﺩﯾﻢ ؛ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺣﺎﻣﺪ ﺍﺣﻤﺪﯼ، ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻬﻨﺎ ﺩﺧﺘﺮﮎ ﻧﺎﺯ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﻣﺎﻥ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﺒﻨﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﺑﻨﺪ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻭ ﺯﺧﻤﻬﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩ ﺩﺭ ﻗﻔﺲ ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﻣﻬﻨﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻬﻨﺎ ﮐﻪ ﻣﺒﻬﻮﺕ، ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻥ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﻧﻪ ﺗﻮﺍﻥ ﺟﻠﻮ ﺭﻓﺘﻦ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻧﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺖ ﭼﺸﻢ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ﭼﻮﻥ ﻣﯿﺪﺍﻧﺴﺖ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ آﯾﻨﺪﻩ، ﭘﺪﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﮔﺮﻡ ﭘﺪﺭﺍﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ، ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮﻭﺩ ﺍﻣﺎ ﻣﺎﻣﻮﺭﯾﻦ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻭ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﻣﻬﻨﺎ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺎﻣﺪ ﺩﻭﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﻗﺴﺎﻭﺕ ﺗﻤﺎﻡ ﺣﺘﯽ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻟﻤﺲ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﻪ ﻭ ﺁﻏﻮﺵ ﮔﺮﻡ ﻣﺎﺩﺭ ﺣﺎﻣﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﺩﺭﯾﻎ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﻣﻬﻨﺎ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺵ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺍﺷﮏ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺟﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ، ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ ؛ ﭘﺪﺭ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺎﻫﻤﯿﻢ ﺍﻣﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ! ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ ؛ ﭘﺪﺭ ﭼﺮﺍ ﺻﻮﺭﺗﺖ ﺯﺧﻤﯽ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ! ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ !... ﻭ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺍﺧﻞ ﻗﻔﺲ ﻧﮕﺎﻩ ﮔﺮﻣﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻬﻨﺎ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺩﺭﯾﻎ ﻧﻤﯽﮐﺮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﻭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ، ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭﻟﯽ ﻣﺎﻣﻮﺭﯾﻦ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﺭﻭﺣﯿﻪ ﺑﺎﻻﯼ ﺣﺎﻣﺪ، ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﻭ ﺻﺒﺮ ﺣﺎﻣﺪ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺣﺎﻣﺪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺟﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﯼ ﺑﻌﺪﯼ، ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﯼ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﻭ ﺟﻬﺎﻧﮕﯿﺮ ﺩﻫﻘﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺩﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺟﻮﺍﻥ ﺧﻮﺩ، ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ؛ ﺩﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﯼ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﺎﻭﺭ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﭘﯿﺮ ﻭ ﺿﻌﯿﻒ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻣﺎﺩﺭﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﺨﺘﯽ ﺍﺳﺎﺭﺕ ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻪ ﺩﻭ ﺟﻮﺍﻧﺶ ﮐﻤﺮﺵ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ﻭ ﭘﺪﺭﯼ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺧﻮﺏ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺧﻮﺏ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﻭ ﺟﻬﺎﻧﮕﯿﺮ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﻗﻔﺲ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﺎﻣﻮﺭﯾﻦ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺷﻮﺩ، ﺳﮑﻮﺕ ﻣﻄﻠﻖ ﺣﮑﻢ ﻓﺮﻣﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﮔﺮ ﻫﯿﭻ ... ﺍﺷﮏ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﭘﯿﺮ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﻭﺟﻬﺎﻧﮕﯿﺮ ﺟﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﯽ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺟﻮﺍﻥ، ﭘﺎ ﺑﺮ ﺟﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﺸﻪ، ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻝ ﺩﺍﺭﯼ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻗﺎﺗﻠﯿﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺸﺎﻥ ﺿﻌﻒ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﺪﻫﻨﺪ ﻭ ﻣﺤﮑﻢ ﻭ ﭘﺎ ﺑﺮ ﺟﺎ ﻭ ﺑﺎ ﺭﻭﺣﯿﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻭ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺮﻭﺯﯼ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﺳﺖ . ۱۵ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺁﺧﺮ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺟﻮﺍﻧﺸﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ .
ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﯼ ﺳﻮﻡ، ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﯼ ﮐﻤﺎﻝ ﻣﻼﯾﯽ ﺑﻮﺩ ؛ ﮐﻤﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﺣﻤﺖ ﺑﺰﺭﮒ ﮐﺮﺩﻧﺶ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺎﻻ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻭﺍﺩﻉ ﺁﺧﺮ، ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﭘﯿﺮﯼ ﻭ ﻣﺮﯾﻀﯽ، ﺗﻮﺍﻥ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﮐﻤﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺲ … ﻣﺎﺩﺭﯼ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﮐﺮﺩﻥ ﮐﻤﺎﻝ ﺯﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻭ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﻣﺠﺪﺩ ﮐﻤﺎﻝ ﺩﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ، ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﺮ ﺧﻮﺍﺳﺘﻦ ﺍﺯ ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺮﯾﻀﯽ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﻥ ﮐﻤﺎﻝ، ﭘﺴﺮ ﺟﻮﺍﻥ ﻣﺮﺩﺵ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺷﺪ . ﮐﻤﺎﻝ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺯﺧﻤﯽ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﯽ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻫﻤﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎ ﻭ ﺟﺮﺍﺣﺎﺕ ﭘﺎ ﺑﺮ ﺟﺎ ﻭ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ، ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺭﺍ ﺩﻟﺪﺍﺭﯼ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺳﻼﻣﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺍﻭ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺰﻥ . ۱۵ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﻭﺩﺍﻉ ﺁﺧﺮ ﮐﻤﺎﻝ ﻫﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ . ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﯼ ﺑﻌﺪﯼ، ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﯼ ﺳﯿﺪ ﻫﺎﺩﯼ ﺣﺴﯿﻨﯽ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﺴﺮ ﻭ ﭘﺴﺮ ۸ ﺳﺎﻟﻪ ﻫﺎﺩﯼ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺟﻮﺍﺩ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﺎﺩﺭ ﭘﯿﺮ ﻫﺎﺩﯼ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﻣﯿﺪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺭﺍﻫﯽ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺁﺧﺮ ﺑﺎ ﻋﺰﯾﺰﺷﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ . ﺟﻮﺍﺩ ﻧﯿﺰ ﻣﺜﻞ ﻣﻬﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺩﯾﺪﻥ ﭘﺪﺭ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺒﻨﺪ ﻭ ﭘﺎ ﺑﻨﺪ ﺩﺭ ﻗﻔﺲ ﻭ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺯﺧﻤﯽ ؛ ﺷﻮﮐﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ: مادر، ﭘﺪﺭ ﭼﺮﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﺮﻕ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺯﺧﻤﯽ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺟﻮﺍﺑﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻮﺩﮐﺶ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺍﺷﮏ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻮﺩ .ﻣﺎﺩﺭ ﭘﯿﺮ ﻫﺎﺩﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻬﺮ ﻣﺎﺩﺭﯼ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :هادی پسرم بیماری ات چطوراست ؟ ﻫﺎﺩﯼ ﮔﻔﺖ ﺷﮑﺮ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺑﻢ ﻭ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﯿﺰ ﺑﻬﺘﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ، ﺁﺧﺮ ﻫﺎﺩﯼ ﻣﺮﯾﺾ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺍﺳﺎﺭﺗﺶ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ ﺍﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﻫﻢ ﺑﺪﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﻭﻟﯽ ﻣﺴﺆﻟﯿﻦ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺍﻫﻤﯿﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺍﻭ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺩﻧﺪ . ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺳﮑﻮﺕ ﺣﮑﻢ ﻓﺮﻣﺎ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻫﺎﺩﯼ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﺩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:پسرکم جواد از ای پس تو مرد خانواده ای هستی و مراقب مادر و مادربزرگت باش و بدان که پدرت در راه حق جان ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ۱۵ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﻭﺩﺍﻉ ﻫﺎﺩﯼ ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﯼ ﺻﺪﯾﻖ ﻣﺤﻤﺪﯼ ﺭﺳﯿﺪ، ﻣﺎﺩﺭ ﭘﯿﺮ ﺻﺪﯾﻖ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺟﻮﺍﻥ ﺧﻮﺵ ﺻﺤﺒﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﻔﺲ ﻣﯽ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻬﺮﻩ ﯼ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺩﯾﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﮔﺮﯾﺴﺘﻦ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺻﺪﯾﻖ ﮔﻔﺖ: ﻣﺎﺩﺭ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﺗﻮ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﭘﺴﺮﺕ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﮐﻪ ﭘﺴﺮﺕ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺣﻖ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .
ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺳﺨﺖ ﻭ ﻃﻮﻻﻧﯽ .ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪﻭﺩ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺮﻣﺎﯼ ﺳﺨﺖ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ۵ﺻﺒﺢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺸﻨﻮﯾﻢ ﻣﻬﻨﺎ ﻭ ﺟﻮﺍﺩ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪﺷﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﺪﺭﺍﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭ ﺑﺎﺭﻩ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﺒﻮﺩ .ﺳﺎﻋﺖ ۵ / ۵ ﺻﺒﺢ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺭﺳﯿﺪﻥ ۵ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﻠﯿﺲ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻥ ﺩﺭﺏ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺧﺮﻭﺝ ﺁﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﻫﻤﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ .
ﻭﻟﯽ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺍﺫﯾﺖ ﻭ آﺯﺍﺭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻤﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺁﺯﺍﺭ ﻭ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﺎ ﺗﺎﺯﻩ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻋﺼﺮ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﺮﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﺩﻟﺒﻨﺪﺍﻧﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻣﺎ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﻭ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ، ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻏﺴﻞ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺗﺪﻓﯿﻦ ﻧﻤﺎییم ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻓﻘﻂ ﻭ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﻩ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﯾﺪﻥ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻓﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺁﺭﺍﻣﺴﺘﺎﻥ ﺑﯽ ﺑﯽ ﺳﮑﯿﻨﻪ ﮐﺮﺝ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺟﺎﺯﻩﯼ ﺑﺮﭘﺎیی ﻣﺮﺍﺳﻢ ﯾﺎﺩﺑﻮﺩ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﺎ ﺩﻟﻬﺎﯼ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺍﺷﮏ ﺑﺎﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﺮﺝ ﻭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺟﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺎﻧﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﺗﺮﮎ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩﯾﻢ .
ﺍﯾﻦ ﺷﺮﺡ ﻣﺨﺘﺼﺮﯼ ﺍﺯ ﻭﻗﺎﯾﻊ ۲۴ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻠﺦ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﯿﻢ ﺩر ﺍﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﻄﺮ ﮔﻮﺷﻪﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻬﺎﻧﯿﺎﻥ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺁﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﺭﮊﯾﻢ ﺩﯾﮑﺘﺎﺗﻮﺭ ﻭ ﻇﺎﻟﻢ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺎ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ! ﺣﺎﻝ ﺭﻭﯼ ﺳﺨﻦ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﻭ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﯼ ﺑﯿﻦﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ﺣﻘﻮﻕﺑﺸﺮ ﻭ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﺍﺭﻭﭘﺎﯼ ﻭ ﺍﻣﺮﯾﮑﺎﺳﺖ .
ﺁﯾﺎ ﻓﻘﻂ ﻭﻇﯿﻔﻪ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻭ ﭘﺮ ﭘﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺯ ﻭ ﺑﻮﻡ بيانيه ﺻﺎﺩﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﮐﻨﻨﺪ ؟ ﺁﯾﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﻧﻮﺩ ﻭ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﺑﺎ ﺍﻧﺘﺸﺎر ﺑﯿﺎﻧﯿﻪ ﺍﺯ ﺭﮊﯾﻢ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭ ﺗﻮﻗﻒ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ ؟ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺮﺩﺩ ؟
ﺁﯾﺎ ﺩﺭ ﻧﺸﺴﺘﻬﺎﯼ ﺭﮊﯾﻢ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺳﺎﯾﺮ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ۵ + ۱ ﻭ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺍﺟﻼﺱ ﻭ ﻧﺸﺴﺘﻬﺎ، ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﺑﻪ ﺗﻮﻗﻒ ﺻﺪﻭﺭ ﻭ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺣﮑﻢ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻧﮑﺮﺩﻩﺍﻧﺪ ؟ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺯ ﻭ ﺑﻮﻡ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﻫﯿﭻ ﮐﺎﺭﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﻤﯽﺩﻫﻨﺪ ؟
ﺁﯾﺎ ﻓﻘﻂ ﻭﻇﯿﻔﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺳﺖ ؟ ﺁﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺩ، ﭼﺮﺍﻍ ﺳﺒﺰ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﻇﺎﻟﻤﺎﻧﻪ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺗﻮﺳﻂ ﺭﮊﯾﻢ ﻧﯿﺴﺖ ؟
ﭼﻄﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﻓﻘﻂ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺷﺼﺖ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﺑﯿﻦ ﺍﻟﻤﻠﻞ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﺱ ﺁﻧﺎﻥ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﻭﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﻫﯿﭻ ﮐﺎﺭﯼ ﺟﺰ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﺑﯿﺎﻧﻪ ﻏﯿﺮﻩ ﺍﻟﺰﺍﻡ ﺁﻭﺭ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪ ؟
ﺁﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﺳﮑﻮﺕ ﺍﺳﺖ ﯾﺎ ﺳﻘﻮﻁ ؟ ﺳﻘﻮﻁ ﺍﻧﺴﺎﻧﯿﺖ ﻭﺷﺮﺍﻓﺖ ؛ ﺳﻘﻮﻁ ﺁﺯﺍﺩ ﻣﺮﺩﯼ و ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﯽ ؛ ﺳﻘﻮﻁ … ؟
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﻪ ﻗﻬﻘﺮﺍ ﺭﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻇﻠﻢ ﻭ ﺳﺘﻢ ﺭﮊﯾﻢ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﮐﺮﺩ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻈﻠﻮﻡ، ﻫﯿﭻ ﮐﺎﺭﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﻣﻨﺘﻈﺮﻩ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻭ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺑﻌﺪﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﯾﺎﺩﺷﺎﻥ ﺑﯿﻔﺘﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﻧﯿﻪ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ ؟
ﺁﯾﺎ ﯾﺎﺩﺷﺎﻥ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺷﺶ ﺷﻬﯿﺪ، ﻫﻢ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺳﯽ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﮐﺮﺩ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻟﻦ ﺩﻩ ﺭﺟﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﻇﺎﻟﻤﺎﻧﻪ ﻭ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺭﻭ ﺑﺮﻭ ﻫﺴﺘﻨﺪ ؟
ﺁﯾﺎ ﯾﺎﺩﺷﺎﻥ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺎﻥ ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺣﮑﻢ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ ؟
ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﺷﮏ ﺑﺎﺭ ﻣﻬﻨﺎ ﻭ ﺟﻮﺍﺩﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ؟
ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﺿﺠﯿﻪ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﭘﯿﺮ ﺩﮔﺮﯼ ﺭﺍﺑﺸﻨﻮﯾﻢ ؟ ﺗﺎﮐﯽ ؟ ﺗﺎﮐﯽ … ؟
ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺷﺶ ﺷﻬﯿﺪ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﮐﺮﺩ ﺍﯾﺮﺍﻥ
ﺑﻪ ﺗﺎﺭﯾﺦ 15/ 1393/12
