مبارزات مردم ایران برای سرنگونی رژیم جنایتکار ولایت فقیه به مراحل خطیر و سرنوشت‌ساز خود وارد شده است. جلوه دیگری از این مبارزات همپای اعتراضات خیابانی، اعتصابات سراسری اقشار و اصناف مختلف جامعه‌مان می‌باشد.
اعتصاب سراسری کامیون‌داران زحمتکش
اعتصابات بازار در شهرهای مختلف
اعتصاب سراسری معلمین
اعتصاب دانش‌آموزان
اعتصاب تاکسی‌رانان
اعتصاب دانشجویان
از آنجا که حاکمیت آخوندها در ظلم و تعدی هیچ قشری از جامعه ایران را بی‌نصیب نگذاشته لذا تمام اقشار و اصناف دارای درد مشترک هستند.
برای این‌که این اعتصابات هر چه مؤثرتر باشند چند نکته ضروری را باید در نظر گرفت.
اعتصاب حلقه‌ای از زنجیره‌ٔ اشکال مبارزه مردم می‌باشد اعتصاب خودبه‌خود تضمین سرنگونی نیست. اعتصاب باید زمینه‌ساز اعتراض و قیام باشد یعنی اگر رژیم در مقابل یک قشر عقب نشست یعنی این‌که توان مقابله ندارد و اقشار دیگر می‌توانند خواسته‌های خود را مطالبه کنند و اگر هم شروع به سرکوب کرد باید با اعتراض و تجمعات گسترده توان سرکوب را از او گرفت.
اعتصابات وقتی مؤثر عمل می‌کند که شکل سراسری به خود بگیرد. برای رسیدن به این هدف، اعتصابات باید دارای یک سازماندهی قوی مرکزی باشد که بتواند هماهنگی‌ها و فراخوانها را برای شکل دادن یک اعتصاب سراسری تنظیم کند که این هسته مرکزی می‌تواند «شورای هماهنگی اعتصاب» نام‌گذاری شود. باید توجه داشت که در «شورای هماهنگی اعتصاب» نبایستی عناصر آلوده به رژیم و آنهایی‌که دارای درد مشترک با اعتصابیون نیستند حضور داشته باشند – افراد تأییدشده از طرف رژیم و هر تشکلی که مجوز قانونی از حکومت دارد منافع اعتصابیون را تأمین نمی‌کنند و نباید با آنها همکاری کرد.
تهدیدات اعتصابات سراسری
حکومت قطعاً برای درهم‌شکستن اعتصاب به شایعه‌سازی روی می‌آورد. باید تمام اخبار از طریق شورای هماهنگی اعتصاب اطلاع‌رسانی شود.
حکومت سعی می‌کند با دادن امتیاز به بخشی از اعتصابیون ایجاد تفرقه کرده و اعتصاب را درهم‌بشکند. اتحاد همه اعتصابیون تا پایان اعتصاب از ضروریات این حرکت مردمی است و توجه داشته باشید رژیم اگر بتواند اعتصاب را درهم‌بشکند نه تنها آن امتیازها را پس خواهد گرفت، بلکه قطعاً سعی در دستگیری و حبس چهره‌های شناخته شده می‌کند.
برای مقابله با شرایط مالی تنها و تنها راه، اتحاد همه مردم و تقسیم همه چیز است در این دوران همه باید تبدیل به یک خانواده شده و نیازهای همدیگر را تأمین کنند.
اما مهمترین وظیفه ملی در مقابل اقشار اعتصابی چیست؟
هم‌چنان‌که گفتیم اعتصاب در ایران بلاشک وجه سیاسی دارد و با توجه به ماهیت این رژیم جانی و غارتگر مشکلات معیشتی با رفرمهای اقتصادی حل نخواهد شد.
وقتی همه اقشار به این گستردگی دست به اعتصاب می‌زنند خواه و ناخواه به این نتیجه خواهیم رسید که ریشه تمام این ستم و حقوق غارت شده در ساختار سیاسی این نظام فاسد است و راه‌حل مشترک آن هم سرنگونی آن می‌باشد.
پس کمک به اعتصابیون و خانواده‌های آنها وظیفه مبرم هر ایرانی آزاده‌ای است.
کمک به اعتصابیون که با اعتصاب خود کمر مار ولایت را گرفته‌اند، یک وظیفه ملی و انسانی است.
به‌هیچ‌وجه کمکهای خود را دست‌کم نگیرید. هم خودتان کمک کنید و هم این فرهنگ را در میان دیگران ببرید.
اتحاد و همبستگی ما پایه‌های حکومت را می‌لرزاند.
نظام آخوندی در واپسین دوران خود به‌سر می‌برد.
