هیل، سایت کنگره آمریکا در مطلبی به قلم میچل ماکوسکی ۳دسامبر ۲۰۱۸-۱۲آذر ۹۷نوشت جان بولتون، مشاور امنیت ملی اخیراً در مورد ایران اظهار داشت، ”ما قصد داریم آنها را تحت فشار بسیار شدید قرار دهیم.“
اما تا چه حد؟ حکومت ترامپ به طرز قابل توجهی در مورد ایران سخت بوده اما اقداماتش در مقابل شعارهایی که داده ناکافی بوده است. این نیاز به سیاستی روشن، مختصر، سازگار و پیوسته علیه رژیم ایران دارد، سیاست ”پیشگیری و عقب راندن“.
در ارتباط با شگردهای رژیم ایران رو به جامعه جهانی نویسنده اشاره می‌کند:
تهدید ایران همیشه دارای دو عنصر اصلی است: هسته‌یی و متعارف. سیاست رئیس‌جمهور ترامپ در مورد اول، روشن است: ”پیشگیری“.
وی در اکتبر سال ۲۰۱۷اعلام کرد: "ما مصمم هستیم تا این رژیم هرگز سلاح هسته‌یی را به دست نیاورد.“ او توافق هسته‌یی ایران را در ماه مه به‌طور کامل کنار گذاشت، "ما تحت ساختار فاسد توافق کنونی نمی‌توانیم از بمب هسته‌یی ایران جلوگیری کنیم. وزیر امور خارجه مایک پمپئو در ۱۰اکتبر در مؤسسه امنیت ملی آمریکا (JINSA) تأیید کرد که دولت دنبال یک راه‌حل دائمی برای اطمینان از این‌که ایران هرگز توانایی داشتن سلاح هسته‌یی برای همه زمانها، در هر شکل آن نداشته باشد است.
دولت آمریکا در مورد تهدیدهای متعارف ایران کمتر روشن بوده است…
نویسنده در ادامه به قاطعیت لازم دولت آمریکا نسبت به رژیم ایران اشاره می‌کند و می‌نویسد: محاصره نیاز به یک بازدارنده قابل اعتماد دارد که در حال حاضر از بین رفته است. دولت ترامپ مکرر و اخیراً روز شنبه شلیک آزمایشی موشک بالستیکی ایران را محکوم کرد اما هیچ کار بیشتری از تحریمهای غیر مؤثر برای متوقف کردن آنها انجام نداده است. برای مثال، به‌خاطر استفاده از سلاحهای شیمیایی توسط اسد تحت حمایت ایران در سوریه دو بار مقابله کرده است، اما تاثیر کمی بر موقعیت اسد داشته است. در سوریه حدود ۲۳۰۰نیروی ویژه ایالات متحده وجود دارد، ولی این نیروها تمرکزشان بر روی داعش است نه ایران …
سیاست عقب راندن
میچل ماکوسکی نویسنده مطلب در پایان نتیجه‌گیری می‌کند که در شرایط جنگ سرد، سیاستی بهتر از سیاست مهار رژیم می‌تواند وجود داشته باشد. عقب راندن رژیم ایران به‌جای قبول پذیرش دستاوردهای بی‌ثبات کننده این رژیم که می‌بایست توسط آمریکا عملی شود. وی در اشاره به شرایط خطرناکی که این رژیم در منطقه و جهان و نتیجه اقدامات قاطعانه علیه آن می‌افزاید، نوشت:این اقدامات موقعیت منطقه‌ای ایران را تضعیف می‌کند، اعتبار و اهرم ایالات متحده را تقویت می‌کند، به دولت برای دستیابی به توافق هسته‌یی جدید و بهتر، یک دست قوی‌تر می‌دهد و این ممکن است فشارهای شدیدی را که رژیم تهران از سوی شهروندان خود احساس می‌کند، تشدید کند…
