سایت هیل که مطالب کنگره آمریکا را انعکاس می‌دهد روز ۳شهریور در مطلبی از ایلان برمن با عنوان «معامله نسنجیده باج در مقابل گروگانهای بایدن با ایران همه را به خطر انداخته است» نوشت: هنگامی که دولت بایدن در اوایل ماه جاری پیشرفتی در روابط دیپلماتیک طولانی‌مدت خود با ایران را اعلام کرد، به‌طور قابل پیش‌بینی طوفانی از جنجال برانگیخت. قرارداد جدید کاخ‌سفید شامل لغو انجماد ۶ میلیارد دلار از درآمد نفتی ایران است که قبلاً در کره جنوبی نگهداری می‌شد در ازای آزادی پنج شهروند آمریکایی از زندانهای ایران که به‌طور غیرقانونی بازداشت شده بودند.
منتقدان ادعا کرده‌اند که این معامله به منزله پرداخت باج به رژیم ایران است و مطمئناً رفتار بد بیشتری را از سوی تهران - و دیگر رژیم‌های مشکل‌ساز مانند روسیه و چین تشویق می‌کند.
کاخ‌سفید و معاونان آن معتقدند که این‌چنین چیزی را ارائه نمی‌دهد. در عوض، آنها می‌گویند که این پول در حساب‌هایی که به‌ویژه ایجاد شده است، جداسازی شده، از نزدیک نظارت می‌شود و تنها برای اهداف بشردوستانه استفاده می‌شود که به‌هرحال تحت تحریم‌های ایالات متحده مجاز هستند.
آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه، استدلال کرده است: «این راهی برای تسهیل استفاده از آنها صرفاً برای اهداف بشردوستانه و به روشی کاملاً کنترل‌شده است». ایران به این منابع مالی دسترسی مستقیم نخواهد داشت. نظارت و دید قابل توجهی از سوی ایالات متحده وجود خواهد داشت».
ایلان برمن می‌نویسد: پول، به هر حال، قابل تعویض است. این بدان معناست که افزایش سرمایه‌هایی که قبلاً در دسترس نبوده‌اند، هر قدر هم که در نظر گرفته شده باشند، نشان‌دهنده افزایش خالص بودجه کلی جمهوری اسلامی است.
این دقیقاً همان چیزی است که دفعه قبل اتفاق افتاد. در سال‌های ۲۰۱۴ و ۲۰۱۵، در پی دستیابی به توافق هسته‌یی با جمهوری اسلامی، دولت اوباما رئیس‌جمهور به‌طور گسترده تحریم‌های آمریکا علیه ایران را برداشت که صدها میلیارد دلار کمک اقتصادی مستقیم و غیرمستقیم برای اقتصاد بیمار ایران به همراه داشت. تفکر رسمی در آن زمان این بود که رژیم تهران را به سمت تعدیل سیاسی سوق می‌دهد، توسعه داخلی را در اولویت قرار می‌دهد و به‌دنبال آن بهبود جامعه ایران واقع می‌شود. در واقع برعکس این اتفاق افتاد.
رژیم ایران با پول نقد اضافی، شروع به توسعه استراتژیک بزرگی کرد. پنتاگون متعاقباً محاسبه کرد که بین سال‌های ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۸، هزینه‌های دفاعی واقعی رژیم ایران از ۱۹.۵میلیارد دلار (۴.۳درصد تولید ناخالص داخلی) به ۲۷.۳میلیارد دلار (۶.۱ درصد از تولید ناخالص داخلی) افزایش یافت. این امر در موج بی‌ثباتی منطقه‌یی منعکس شد، زیرا رژیم ایران زرادخانه استراتژیک خود و حمایت خود از نیابتهای تروریستی را گسترش داد و قابلیت‌های نامتقارن جدیدی را ایجاد کرد که با آن به تغییر شکل سیاست در خلیج‌فارس و سوریه پرداخت.
احتمال تکرار همین اتفاق وجود دارد. رژیم ایران در آخرین بودجه سالانه خود که بهار گذشته منتشر شد، معادل ۹.۲۳ میلیارد دلار به ارتش خود اختصاص داد.
با توجه به ترجیح مداوم رژیم ایران برای اسلحه بر نان، حداقل بخشی از ثروتی که در روزهای اخیر به دست آورده احتمالاً برای تقویت چیزهایی مانند سیستم‌های تسلیحاتی، نیابتهای تروریستی و فعالیت‌های منطقه‌یی استفاده می‌شود. اگر همه اینها باشد، هزینه‌های نظامی فعلی ایران بیش از ۶۵درصد افزایش خواهد یافت. مشخصات منطقه‌یی و پتانسیل تهدید این کشور نیز همین‌طور است.
هر آمریکایی باید به‌طور طبیعی اقداماتی را که به بازگرداندن هموطنان به ناحق زندانی ما به خانه کمک می‌کند، تحسین کند. اما هر کسی که خطرات ناشی از جمهوری اسلامی را درک می‌کند، باید عمیقاً نگران هزینه‌های انجام این کار به روشی باشد که بایدن انتخاب کرده است.
ایلان برمن معاون ارشد شورای سیاست خارجی آمریکا در واشنگتن دی. سی است.
