العربیه روز سه‌شنبه ۲۷آبان‌ماه به نقل از رئیس‌جمهوری لبنان نوشت: لاریجانی از من سخنان تندی شنید و من به او گفتم که شیعیان لبنان مسئولیت من هستند، نه شما.
جوزف عون، رئیس‌جمهور لبنان، تأکید کرد که «حزب‌الله در شاخه نظامی خود پایان یافته» و خاطرنشان کرد که لبنان هیچ گزینه‌ای جز مذاکره با اسراییل ندارد.
عون در گفت‌وگویی با وب‌گاه «أساس ميديا» که سه‌شنبه ۲۷آبان منتشر شد، گفت: «حزب‌الله در شاخه نظامی‌اش پایان یافته است.»
او افزود: «نزد من می‌آیند و این واقعیت و این نتیجه را می‌دانند، اما بر یک پایان آبرومند و یک خروج محترمانه إصرار دارند. این دقیقاً همان چیزی است که ما می‌کوشیم انجام دهیم؛ دور از جنجال سیاسی و پوپولیستی که کشور را در آستانه انتخابات پارلمانی آینده دربرگرفته است.»
او در ادامه گفت: «شیعیان خسته‌اند. ۴۰سال است که بی‌افق رنج می‌کشند. موسی صدر گفته بود هنگامی که همه وارد عمل شوند، ما در صف مقدم دفاع از فلسطین خواهیم بود؛ اما ما به‌تنهایی نخواهیم جنگید. بلکه مذاکره خواهیم کرد. هیچ گزینه‌ای جز مذاکره پیش روی ما نیست. غزه پس از جنگی ویرانگر از بیخ و بن نابود شد؛ و اکنون همه کنار یکدیگر پشت میز مذاکره می‌نشینند.»
رئیس‌جمهوری لبنان اعلام کرد: «علی لاریجانی، دبیر شورای عالی امنیت ملی ایران، از زبان من سخنان بسیار تندی را شنید که او را به‌شدت دچار اضطرب کرد، من به او گفتم شیعیان لبنان مسئولیت من هستند نه شما. مواضعی از این عیار و بالاتر باعث شد که لاریجانی تنش خود را پنهان سازد تا جایی که پاهایش به‌لرزه افتاد. او کاخ ریاست‌جمهوری را در حالی ترک کرد که مضطرب بود. سپس بازگشت و خواستار ملاقات شد، اما من او را نپذیرفتم.»
عون گفت: «من به دنبال هیچ دستاورد شخصی نیستم. من یک سیاستمدار از نوع سنتی آن نیستم. من یک دولت‌مرد هستم. دولت‌مردان به دور از مجادلات و عوام‌فریبی، کاری را انجام می‌دهند که باید برای ساختن کشورشان انجام دهند؛ این دقیقاً همان چیزی است که من می‌کوشم انجام دهم، کشوری طبیعی که در آن با عزت، کرامت، رفاه و شکوفایی زندگی کنیم؛ سپس آن را به فرزندان و نوادگان خود بسپاریم که سزاوارند زندگی بهتری را برایشان فراهم کنیم.»
رئیس‌جمهوری لبنان در پاسخ به پرسشی درباره نقش ارتش و توانایی آن برای محدود کردن سلاح و اجرای مفاد «سوگند» خود، گفت: «ما با صبر و دوراندیشی کار می‌کنیم. با حکمت و آرامش. حساسیت‌ها را درک کرده و با دقت بسیار با آن‌ها برخورد می‌کنیم. اما همه این‌ها مانع رسیدن به نتیجه نهایی نخواهد شد که عبارت است از انحصار سلاح و انحصار اتخاذ تصمیمات در دست دولت. این الفبای برپایی کشور‌هاست که بدون آن هیچ کشوری ایجاد نمی‌شود. این اصول ثابت هستند و تغییر نمی‌کنند؛ وضعیت کشور به پیش از قطعنامه ۱۷۰۱ و پس از آن، پیش از پیمان طائف و پس از آن، پیش از قانون اساسی و پس از آن تقسیم می‌شود. یا کشور خواهیم بود یا اساسا کشوری وجود نخواهد داشت.»
