مقدمه
مشکل پرستاران که در واقع استثمار افسارگسیخته این صنف شریف و زحمت‌کش است، هم‌چنان ادامه دارد.
آخوندها دستمزد پرستاران را زیر خط فقر نگه‌داشته، در حالی‌که فشار کار بر روی آنها را با کاهش تعداد پرستاران، به‌شدت افزایش داده،
امری که باعث خانه‌نشینی یا تغییر شغل پرستارها یا مهاجرت و در واقع کوچ بزرگ پرستاران به کشورهای دیگر شده است.
بنا بر اعلام رسمی وزارت بهداشت، سالانه هزار و ۸۰۰نفر پرستار ترک شغل می‌کنند.
روزنامه فاشیستی وطن‌امروز رژیم در گزارشی به تاریخ ۳۰ بهمن ۱۴۰۳ به گوشه‌هایی از واقعیت وضعیت فاجعه‌بار شغلی و دستمزدی پرستاران اعتراف کرده و از جمله نوشته است؛
ایران برای دنیا، پرستار رایگان تربیت و صادر می‌کند!
۲۵۰هزار پرستار به ۸۵میلیون نفر خدمات‌رسانی می‌کنند، در حالی که ۳هزار پرستار در سال متقاضی مهاجرت هستند.
یعنی به ازای هر ۱۲هزار نفر فارغ‌التحصیل پرستاری در سال، بالغ بر ۳هزار نفر مهاجر داریم.
بنا به همین گزارش مدارس آموزش عالی پرستاری در ایران سالانه ۱۶هزار پرستار در ۱۹۰دانشکده پرستاری آموزش داده می‌شوند و با این آمار در واقع قطب آموزش پرستاری در منطقه است، اما باید به گزارش این روزنامه اضافه کرد که اکنون به بزرگ‌ترین صادر کننده پرستار تبدیل شده‌ایم.
نگاهی به وضعیت شغلی پرستاران
در حال حاضر تعداد پرستار به ازای هر هزار نفر جمعیت در کشور ما ۱.۶نفر، یعنی تقریباً نصف کف استانداردهای تعیین‌شده از سوی سازمان جهانی بهداشت است.
علت چیست؟
شریفی‌مقدم، دبیرکل خانه پرستار رژیم گفته: تا قبل از سال ۱۳۷۴، تمام کادر درمان حقوق ثابتی می‌گرفتند اما از سال ۱۳۷۶ که طرح کارانه‌ها اجرا و پول وارد بهداشت و درمان شد همه چیز به‌ضرر مردم شد.
پیش از آن، محور، مریض بود،
الان محور تعداد ویزیت یا تعداد خدمات است.
واکنش‌های طبیعی به این نظام ظالمانه شغلی چیست؟
همان دبیرکل خانه پرستار رژیم توضیح می‌دهد:
«در حال حاضر یک پرستار در بیمارستان ۱۳میلیون تومان حقوق ثابت می‌گیرد. اگر این رقم را به دلار تبدیل کنیم حدوداً ۱۶۰دلار می‌شود. در حالی که پرستار این امکان را دارد که در کشورهای حاشیه خلیج‌فارس یا عمان که از نظر فرهنگی به ما نزدیک است ۲هزار دلار در ماه حقوق بگیرد. یا در اروپا ۳هزار‌و‌پانصد یورو یا در آمریکا ۶هزار دلار بگیرد»...
نکته مهم‌تر آن‌که؛ «تعرفه خدمات پرستاری ۲۷۰هزار تومان است که ۱۴درصد آن با تشخیص بیمارستان به سایر گروهها تخصیص داده می‌شود و ۱۰درصدش مالیات است. در نهایت این رقم برای پرستاران به ۲ تا ۳میلیون تومان در ماه می‌رسد؛ رقمی که برای گروه‌های دیگر به ۱۰۰ تا ۲۰۰میلیون می‌رسد»!
نگاهی به استانداردهای جهانی
طبق استانداردهای سازمان بهداشت جهانی، به ازای هر ۱۰۰۰نفر جمعیت، می‌توان حداکثر ۱۱پرستار و دست‌کم ۳ داشت، کمتر از سه پرستار برای هر هزار نفر یعنی فاجعه در بهداشت و درمان و در ایران برای هر هزار نفر حداکثر و در بهترین حالت فقط ۱ و ۶دهم پرستار وجود دارد و این عدد روزبه‌روز کمتر می‌شود.
نگاهی به بخش ناپیدای ماجرا
آنچه را که رسانه‌های رژیم توضیح نمی‌دهند، شدت سرکوب پرستاران در محل کار به‌علل مختلف حکومتی از قبیل حجاب و مانند آن است در حالی‌که؛ بسیاری از کشورهای دیگر اکنون به‌ویژه در تهران کلاس‌های زبان رایگان برای پرستاران متقاضی مهاجرت دایر کرده‌اند تا پرستاران پس از آموزش زبان، با قراردادهای «۶میخه!» به کشور مقصد مهاجرت کرده و در آنجا بدون مشکلات آخوندساخته، به خدمات پرستاری بپردازند.
این، یکی از ضربات پنهان رژیم به کیان ایران و ایرانی است که زیاد به چشم نمی‌خورد.
