دادستان به ماگفت: «قرار نیست که همه‏ ی اینها با اعدام بمیرند و با اعدام کشته شوند»

یکی از همبندان سابق مجاهد صدیق محسن دگمه‌چی در مصاحبه با رادیو آلمان گفت: اتهام اصلی آقای دگمه‏چی هواداری از مجاهدین خلق بود، به‏ خاطر حضور دخترشان در قرارگاه اشرف، دادستان به ماگفت: «قرار نیست که همه‏ ی اینها با اعدام بمیرند و با اعدام کشته شوند». این، یعنی این‏که ما خودمان می‏دانیم وضعیت آقای دگمه‏چی چیست، و رها کرده‏ایم که این‏طور جان خود را از دست بدهد.

وی هم‌چنین در مورد فشار مضاعف به زندانیان مجاهد توسط دژخیمان رژیم گفت برخورد دژخیمان با زندانیان مجاهد در مقایسه با سایر زندانیان به کلی فرق می‌کند.

به بخشهایی از این مصاحبه توجه فرمایید.

مصاحبه رادیو آلمان با سعید پورحیدر از همبندان سابق مجاهد شهید محسن دکمه‌چی

مرحوم محسن دگمه‏چی انسان بسیار بسیار نازنین و باشرفی بودند. توی زندان هرکسی بر اساس تخصص و مبنای کاری که دارد، به دوستان کمک می‏کند. ایشان به‌خاطر این‏که از بازاریان معروف تهران بودند، به دوستان خیلی کمک می‏کردند. ایشان کمک حال خیلی از بچه‏هایی که مخصوصاً تازه وارد زندان می‏شدند، یا از بندهای دیگر به بند ۳۵۰ منتقل می‏شدند، بودند و به دوستانی که احیاناً مشکل مالی داشتند یا هنوز پولی به حساب‏شان واریز نشده بود، کمک می‏کردند. یعنی همان کاری را که خارج از زندان انجام داده بود، در داخل زندان برای خود زندانیان انجام می‏داد. خیلی انسان دوست‏داشتنی‏ای بود و محبوب همه‏ هم‏بندان‏اش در داخل زندان بود.

سوال: همه جا اتهام آقای دگمه‏چی کمک مالی به خانواده‏‏های زندانیان سیاسی اعلام شده است. آیا اطلاع دارید که عنوان اتهامی ایشان دقیقاً چه بود؟ چون کمک به خانواده‏های زندانیان سیاسی از نظر قانونی، جزو موارد مجرمانه به حساب نمی‏آید.

جواب: تا جایی که من می‏دانم، اتهام اصلی ایشان هواداری از سازمان مجاهدین خلق بود. البته در دادگاه، خود مقامات دادستانی و وزارت اطلاعات علاقه داشتند این موضوع را بیشتر برجسته کنند که اتهام ایشان کمک مالی به خانواده‏ی زندانیان سیاسی است. در صورتی که چنین عنوان اتهامی‏‏ای را ما در قانون نداریم. اما اتهام اصلی آقای دگمه‏چی هواداری از سازمان مجاهدین خلق بود. ایشان به‏ خاطر حضور دخترشان در قرارگاه اشرف، سفری به این قرارگاه داشتند که همین را مبنای اتهام قرار داده بودند.

در کل، زندانیان سازمان مجاهدین خلق، در داخل زندان از وضعیت مناسبی برخوردار نبودند. یعنی نسبت به بقیه‏ زندانیان، هیچ توجهی به آنان نمی‏شد.

سوال: وضعیت جسمی ایشان هنگام انتقال به رجایی شهر، دقیقاً چطور بود؟

جواب: اواسط آبان‏ماه بود که حال ایشان به‏تدریج هر روز بدتر می‏شد و مسئولان و بهداری زندان هیچ توجهی به وضعیت ایشان نمی‏کردند. پزشک اصلاً ایشان را معاینه نمی‏کرد و هر روز که می‏گذشت، وضعیت ایشان حادتر می‏شد. از همان اواسط آبان‏ماه که دردهای ایشان شروع شد، از همان ابتدا دردهای خیلی شدیدی داشتند، شب‏ها اصلاً نمی‏توانستند بخوابند، هیچ چیزی نمی‏توانستند بخورند، به‌شدت لاغر شده بودند، رنگ‏شان زرد شده بود و خیلی سخت قادر به راه رفتن بودند

اما متأسفانه با همان وضعیت، حکم تبعید ایشان به زندان رجایی شهر را اجرا کردند

من موضوعی را می‏خواهم مطرح کنم که به نظرم خیلی مهم است؛ آن‏هم اظهارنظر دادستان در مورد وضعیت محسن دگمه‏چی است. تقریباً دو هفته پیش از آزادی، من یکی از کسانی بودم که باید با دادستان ملاقات می‏کردم. در این ملاقات بعد از این‏که صحبت‏های خودم تمام شد، در مورد وضعیت آقای دگمه‏چی توضیح دادم و به آقای دادستان گفتم که ایشان وضعیت مناسبی ندارند و نیاز به این دارند که حتماًًًًً تحت نظر پزشک و تحت معالجه باشند. خیلی درد می‏کشند و باید هرچه سریع‏تر به وضعیت ایشان رسیدگی شود. آقای دادستان در پاسخ من گفتند: «این موضوع هیچ ارتباطی به شما ندارد، شما به فکر پرونده‏ی خودت باش» و مهم‏تر از همه این جمله‏‏ی ایشان بود که به نظر من خیلی قابل تأمل است. ایشان گفتند: «قرار نیست که همه‏ ی این‏ها با اعدام بمیرند و با اعدام کشته شوند». این یعنی این‏که ما خودمان می‏دانیم وضعیت آقای دگمه‏چی چیست و رها کرده‏ایم که این‏طور جان خود را از دست بدهد.

سوال: در مورد وضعیت بهداری اوین چطور؟
جواب: صرفاً با زندانیان سیاسی زندان اوین برخورد بسیار نامناسبی دارند.

بر اساس دستور و یا سفارش و یا به هر دلیل دیگری که بود، وقتی زندانیان سیاسی‏ به بهداری منتقل می‏شدند، پزشکان زندان در اکثریت قریب به‏اتفاق موارد، حتی به خودشان زحمت یک معاینه‏ی ساده را نمی‏دادند.