روایت غلامحسین عرشی از شکنجه‌های زندان اوین

غلامحسین عرشی در نامه‌ای خطاب به دادستان تهران می‌نویسد وقتی که از بازجو‌هایش درخواست می‌کرده به‌خاطر خدا او را کتک نزنند و نخواهند او دروغ بگوید، آنها در جواب او چنین می‌کردند: «آنها در این مرحله دستان مرا با دست‌بند آهنی به صندلی بستند و با کابل و سیم مفتول به‌جانم افتادند. به‌گونه‌ای که تا ما‌هها آثار کابل و ضربات سیم مفتول بر روی بازو‌ها و پا‌هایم به‌جای مانده و مورد تأیید هم‌بندانم نیز هست. بازجو‌ها برای اجبار به اعتراف به کار نکرده، یعنی آتش‌زدن خودروهای پلیس، به ضرب‌وشتم با کابل و سیم قناعت نکرده و با بازکردن پاهای من در حالی که دستانم بسته بود، نقاط حساس بدن مرا به‌شدت فشار می‌داده و به آنها ضربه می‌زدند به‌گونه‌ای که فریاد من از درد و ضعف به هوا می‌رفت و جواب التماس و استغاثه‌های من تنها فحشهای ناموسی بود».

غلامحسین عرشی، ۳۱ساله، از یک سال پیش در زندان اوین به‌سر می‌برد. او در مدت بازداشتش به‌دلیل شرایط بد زندان و هم‌چنین برخورد نامناسب مأموران زندان تاکنون 2بار دست به اعتصاب غذا زده است که به آخرین آنها 10روز پیش پایان داد. او هم‌چنین در مردادماه سال گذشته به همراه ۱۶زندانی سیاسی دیگر دست به اعتصاب غذا زد. عرشی در نامه‌ای به دادستان تهران از آن‌چه در مدت بازداشتش بر او گذشته سخن می‌گوید و برخی از ناگفته‌های دوران حبس و بازجویی‌اش از جمله شکنجه‌ها و کتک‌هایی که از سر گذرانده را برملا می‌سازد.