بیش از یک ماه از فاجعه انفجار خط لوله گاز سرخس ـ ترکمنستان می‌گذرد اما رژيم آخوندی روی آن سرپوش گذاشته و رسانه‌ها نیز نسبت به آن خاموشی گزیده‌اند.
یکی از کارمندان شجاع پالایشگاه خانگیران، که از سکوت و سانسور رسانه‌های حکومتی در این زمینه به تنگ آمده، با پذیرش ریسک، اقدام به افشای نکات ناگفته این فاجعه کرده است. بنا‌به این گزارش سپاه پاسداران، عامل اصلی بروز چنین فجایعی می‌باشد. درنتیجه این انفجار، علاوه بر تخریب تجهیزات و ادوات موجود در محل، ۲۰ نفر کشته و مجروح شدند. تا امروز نه آماری از تعداد نابود شده ها اعلام شده و نه در این فاجعه کسی مورد سؤال و بازخواست قرار گرفته است و تاسف‌آور این‌که زمانی که یک هیأت برای بررسی به منطقه اعزام شده بود- که در بین آنها نمایندگان پیمانکار هم حضور داشتند – یکی با رذالت تمام زیر لبی به دیگری می‌گفت: خوب است که شدت انفجار همه را گمنام کرده است… کارمند مزبور می‌گوید:
بیش از یک ماه از وقوع این سانحه سپری شده است ولی به علت اهمیت و گستردگی فاجعه هم‌چنان روی آن سرپوش گذاشته‌اند و آنها که جلوی انتشار اخبار آن را گرفته‌اند بانیان این جنایتند. در واقع لجام گسیختگی و عدم نظارت بر واگذاری پروژه‌ها به سپاه و نیروهای حامی‌دولت عامل اصلی چنین فجایعی می‌باشد.
انتقال گاز از خانگیران به مشهد و از مشهد به شمال کشور، توسط دو لوله قطور ۳۶ اینچی صورت می‌گیرد. این لوله ها به‌صورت موازی و با فاصله ۱۵ متری، گاز مورد نیاز نیروگاههای توس مشهد – کارخانه قند شیروان- و نیروگاه نکا و چندین مرکز بزرگ صنعتی دیگر را در این مسیر تامین می‌کند.
محل انفجار، منطقه‌ای بین مشهد و سرخس، ”مزدوران“ می‌باشد و علت آن هم ایجاد خط جدید ۴۰ اینچی برای انتقال گاز به ترکمنستان بوده است.
این خط می‌بایستی از زیر دو خط ۳۶ اینچی عبور داده می‌شد و برای اجرای این پروژه از ماشین بزرگی شبیه جرثقیل به نام ”سای بن“ استفاده می‌شود.
در اجرای چنین پروژه‌هایی می‌بایستی وقتی کار به نزدیک خطوط تلاقی می‌رسد، شیر فلکه‌های خط با هماهنگی مسؤولان ذیربط بسته و پس از اتمام و طی مراحل تست نهایی، مجدداً بازگشایی گردد. پیمانکار پروژه که جهاد ”نصر“ تحت امر قرارگاه ”خاتم الانبیاء“ می‌باشد، این بار هم بدون کوچکترین فکر و احساس مسؤولیت، درحالی که گاز در دوخط ذکر شده جریان داشته است، اقدام به خاک برداری و لوله کشی توسط ”سای بن“ می‌نماید که در حین حرکت سای بن، زمین نشست می‌کند و ماشین عظیم الجثه روی لوله ۳۶ اینچی سقوط کرده و باعث تخریب لوله و نشت گاز و سپس انفجار می‌گردد. شدت و قدرت انفجار به حدی بود که انسانها و ماشین‌هایی را که تا فاصله ۸۰۰ متری از محل انفجار بودند، به‌طور کامل سوختند.
در نتیجه این انفجار، جز تخریب تجهیزات و ادوات موجود در محل، ۲۰ نفر منفجر شدند که فقط بخشی از استخوانهای آنها به‌دست آمد. تا امروز نه آماری از تعداد نابود شده ها اعلام شده و نه در این فاجعه کسی مورد سؤال و بازخواست قرار گرفته است و تاسف‌آور این‌که زمانی که یک هیأت برای بررسی به منطقه اعزام شده بود- که در بین آنها نمایندگان پیمانکار هم (سپاه) حضور داشتند – یکی با رذالت تمام زیر لبی به دیگری می‌گفت: خوب است که شدت انفجار همه را گمنام کرده است… .
یکی از کارمندان شجاع پالایشگاه خانگیران، که از سکوت و سانسور رسانه‌های حکومتی در این زمینه به تنگ آمده، با پذیرش ریسک، اقدام به افشای نکات ناگفته این فاجعه کرده است. بنا‌به این گزارش سپاه پاسداران، عامل اصلی بروز چنین فجایعی می‌باشد. درنتیجه این انفجار، علاوه بر تخریب تجهیزات و ادوات موجود در محل، ۲۰ نفر کشته و مجروح شدند. تا امروز نه آماری از تعداد نابود شده ها اعلام شده و نه در این فاجعه کسی مورد سؤال و بازخواست قرار گرفته است و تاسف‌آور این‌که زمانی که یک هیأت برای بررسی به منطقه اعزام شده بود- که در بین آنها نمایندگان پیمانکار هم حضور داشتند – یکی با رذالت تمام زیر لبی به دیگری می‌گفت: خوب است که شدت انفجار همه را گمنام کرده است… کارمند مزبور می‌گوید:
بیش از یک ماه از وقوع این سانحه سپری شده است ولی به علت اهمیت و گستردگی فاجعه هم‌چنان روی آن سرپوش گذاشته‌اند و آنها که جلوی انتشار اخبار آن را گرفته‌اند بانیان این جنایتند. در واقع لجام گسیختگی و عدم نظارت بر واگذاری پروژه‌ها به سپاه و نیروهای حامی‌دولت عامل اصلی چنین فجایعی می‌باشد.
انتقال گاز از خانگیران به مشهد و از مشهد به شمال کشور، توسط دو لوله قطور ۳۶ اینچی صورت می‌گیرد. این لوله ها به‌صورت موازی و با فاصله ۱۵ متری، گاز مورد نیاز نیروگاههای توس مشهد – کارخانه قند شیروان- و نیروگاه نکا و چندین مرکز بزرگ صنعتی دیگر را در این مسیر تامین می‌کند.
محل انفجار، منطقه‌ای بین مشهد و سرخس، ”مزدوران“ می‌باشد و علت آن هم ایجاد خط جدید ۴۰ اینچی برای انتقال گاز به ترکمنستان بوده است.
این خط می‌بایستی از زیر دو خط ۳۶ اینچی عبور داده می‌شد و برای اجرای این پروژه از ماشین بزرگی شبیه جرثقیل به نام ”سای بن“ استفاده می‌شود.
در اجرای چنین پروژه‌هایی می‌بایستی وقتی کار به نزدیک خطوط تلاقی می‌رسد، شیر فلکه‌های خط با هماهنگی مسؤولان ذیربط بسته و پس از اتمام و طی مراحل تست نهایی، مجدداً بازگشایی گردد. پیمانکار پروژه که جهاد ”نصر“ تحت امر قرارگاه ”خاتم الانبیاء“ می‌باشد، این بار هم بدون کوچکترین فکر و احساس مسؤولیت، درحالی که گاز در دوخط ذکر شده جریان داشته است، اقدام به خاک برداری و لوله کشی توسط ”سای بن“ می‌نماید که در حین حرکت سای بن، زمین نشست می‌کند و ماشین عظیم الجثه روی لوله ۳۶ اینچی سقوط کرده و باعث تخریب لوله و نشت گاز و سپس انفجار می‌گردد. شدت و قدرت انفجار به حدی بود که انسانها و ماشین‌هایی را که تا فاصله ۸۰۰ متری از محل انفجار بودند، به‌طور کامل سوختند.
در نتیجه این انفجار، جز تخریب تجهیزات و ادوات موجود در محل، ۲۰ نفر منفجر شدند که فقط بخشی از استخوانهای آنها به‌دست آمد. تا امروز نه آماری از تعداد نابود شده ها اعلام شده و نه در این فاجعه کسی مورد سؤال و بازخواست قرار گرفته است و تاسف‌آور این‌که زمانی که یک هیأت برای بررسی به منطقه اعزام شده بود- که در بین آنها نمایندگان پیمانکار هم (سپاه) حضور داشتند – یکی با رذالت تمام زیر لبی به دیگری می‌گفت: خوب است که شدت انفجار همه را گمنام کرده است… .
