در حالی که وزیر کشور رژیم شرکت بالای 70 درصدی را در انتخابات مهندسی شده پیش‌بینی کرد. رسانه‌های رژیم واقعیتی به‌نام «آرای خاکستری» یا «سخن خاموش ملت» را در نظرسنجی‌های خود مطرح می‌کنند. برخی از آنها به‌طور واضح می‌گویند که تعیین‌تکلیف سرنوشت انتخابات در دست آراء خاکستری است.
رسانة حکومتی «خبرآن‌لاین»، به‌صورتی آن‌لاین و رک و پوست کنده، به تحریم سراسری نمایش انتخابات از طرف مردم اعتراف می‌کند و آن را در «روزهای پرآشوب» پیش روی رژیم، به زیان ثبات و امنیت حکومت می‌داند:
«تحلیلگران می‌گویند مشارکت کم مردم در انتخابات بیش از هر مسأله دیگری به مشروعیت و اقتدار دولت منتخب آسیب می‌زند. به عبارت دیگر رأی، سخن خاموش ملت است، شاید این روزها، کشور بیش از هر زمان دیگر، به ثبات و اقتدار و امنیت نیازمند است آنهم در روزهای پرآشوب منطقه. از همین روست که حضور رأی خاکستریها در انتخابات فارغ از آن که به سمت کدام طیف سیاسی بروند بیش از همه دستاوردی مهم و مطلوب برای کلیت نظام باشد».
باند روحانی با یک رویکرد فرصت‌طلبانه، ضمن بازی‌کردن نقش بازجوی دلرحم، در مقابل بازجوی خشن، درصدد است که این آرا را به سوی خود جذب کند یا دست‌کم وانمود کند که در نهایت به‌خاطر دافعهٴ اقشار اجتماعی از کاندید مورد حمایت ولی‌فقیه، این آرا به صندوق اصلاح‌طلبان ریخته خواهد شد. در این رابطه روزنامه حکومتی ابتکار، در مطلبی با عنوان: «تحریم انتخابات: اعتراض مدنی یا غیرفعال بودن سیاسی؟» به‌نقل از یک کارشناس وابسته به باند روحانی می‌گوید:
«برخی تصور می‌کنند با رأی ندادن یا عدم مشارکت، کاری انجام نمی‌دهند، در حالی که این خود یک کنش است و در نتیجه انتخابات تاثیر می‌گذارد. به گفته او، در شرایط کنونی، رأی ندادن به نوعی رأی دادن است؛ شخص فکر می‌کند سلبی برخورد کرده اما بعد ایجابی هم دارد. رأی ندادن به نفع یک گروه و به‌معنای کمک به تقویت نیرویی است که نگرش مدنی کمتری داشته یا اصلاً فاقد نگرش مدنی است، دیدگاه محافظه‌کارانه دارد یا با دموکراسی و مردم‌سالاری ارتباط محکمی ندارد».
آرای خاکستری، که بهتر است آن را «آتش زیرخاکستر» بخوانیم، اعتراف سران و کارگزاران رژیم به قاطبة ملت ایران است که با «نه» ی قاطع خود، دست رد بر سینهٴ نمایش انتخابات و کاندیداهای حلقه به گوش و دست‌بوس ولی‌فقیه زده و آن را تحریم کرده‌اند. کساد بودن حوزه‌های رأی‌گیری و التماس پی‌درپی علی خامنه‌ای و مهره‌های ریز و درشت نظام به شرکت مردم در انتخابات، صرف‌نظر از این‌که چه کسی انتخاب شود، مؤید این ادعاست.
نیاز مبرم رژیم به نمایش «اقتدار» ناداشته، برای مواجه شدن با «روزهای پرآشوب» آینده، او را وادار کرده است که به استغاثه، التماس و دریوزگی روی بیاورد؛ و تحریم انتخابات از سوی مردم را به بازی با سرنوشت رژیم تعبیر کند.
«رأی ندادن یعنی بازی با سرنوشت؛ «آرای خاموش» هم بیایند» [خبرآن‌لاین 28اردیبهشت]
واقعیت این است که تحریم سراسری انتخابات از سوی مردم ایران، نه متوجه یک جناح یا بخشی از حاکمیت سیاه آخوندی که دربرگیرنده تمامیت آن است. این آراء نه خاموش که نشاندهندهٴ آتشی فراگستر و ظالم‌براندازند؛ آتشی که نزدیک است از زیر خاکستر سر بردارد و بازی کنندگان با سرنوشت یک ملت بزرگ و متمدن را به فراموشی تاریخ بسپارد.
رسانة حکومتی «خبرآن‌لاین»، به‌صورتی آن‌لاین و رک و پوست کنده، به تحریم سراسری نمایش انتخابات از طرف مردم اعتراف می‌کند و آن را در «روزهای پرآشوب» پیش روی رژیم، به زیان ثبات و امنیت حکومت می‌داند:
«تحلیلگران می‌گویند مشارکت کم مردم در انتخابات بیش از هر مسأله دیگری به مشروعیت و اقتدار دولت منتخب آسیب می‌زند. به عبارت دیگر رأی، سخن خاموش ملت است، شاید این روزها، کشور بیش از هر زمان دیگر، به ثبات و اقتدار و امنیت نیازمند است آنهم در روزهای پرآشوب منطقه. از همین روست که حضور رأی خاکستریها در انتخابات فارغ از آن که به سمت کدام طیف سیاسی بروند بیش از همه دستاوردی مهم و مطلوب برای کلیت نظام باشد».
باند روحانی با یک رویکرد فرصت‌طلبانه، ضمن بازی‌کردن نقش بازجوی دلرحم، در مقابل بازجوی خشن، درصدد است که این آرا را به سوی خود جذب کند یا دست‌کم وانمود کند که در نهایت به‌خاطر دافعهٴ اقشار اجتماعی از کاندید مورد حمایت ولی‌فقیه، این آرا به صندوق اصلاح‌طلبان ریخته خواهد شد. در این رابطه روزنامه حکومتی ابتکار، در مطلبی با عنوان: «تحریم انتخابات: اعتراض مدنی یا غیرفعال بودن سیاسی؟» به‌نقل از یک کارشناس وابسته به باند روحانی می‌گوید:
«برخی تصور می‌کنند با رأی ندادن یا عدم مشارکت، کاری انجام نمی‌دهند، در حالی که این خود یک کنش است و در نتیجه انتخابات تاثیر می‌گذارد. به گفته او، در شرایط کنونی، رأی ندادن به نوعی رأی دادن است؛ شخص فکر می‌کند سلبی برخورد کرده اما بعد ایجابی هم دارد. رأی ندادن به نفع یک گروه و به‌معنای کمک به تقویت نیرویی است که نگرش مدنی کمتری داشته یا اصلاً فاقد نگرش مدنی است، دیدگاه محافظه‌کارانه دارد یا با دموکراسی و مردم‌سالاری ارتباط محکمی ندارد».
آرای خاکستری، که بهتر است آن را «آتش زیرخاکستر» بخوانیم، اعتراف سران و کارگزاران رژیم به قاطبة ملت ایران است که با «نه» ی قاطع خود، دست رد بر سینهٴ نمایش انتخابات و کاندیداهای حلقه به گوش و دست‌بوس ولی‌فقیه زده و آن را تحریم کرده‌اند. کساد بودن حوزه‌های رأی‌گیری و التماس پی‌درپی علی خامنه‌ای و مهره‌های ریز و درشت نظام به شرکت مردم در انتخابات، صرف‌نظر از این‌که چه کسی انتخاب شود، مؤید این ادعاست.
نیاز مبرم رژیم به نمایش «اقتدار» ناداشته، برای مواجه شدن با «روزهای پرآشوب» آینده، او را وادار کرده است که به استغاثه، التماس و دریوزگی روی بیاورد؛ و تحریم انتخابات از سوی مردم را به بازی با سرنوشت رژیم تعبیر کند.
«رأی ندادن یعنی بازی با سرنوشت؛ «آرای خاموش» هم بیایند» [خبرآن‌لاین 28اردیبهشت]
واقعیت این است که تحریم سراسری انتخابات از سوی مردم ایران، نه متوجه یک جناح یا بخشی از حاکمیت سیاه آخوندی که دربرگیرنده تمامیت آن است. این آراء نه خاموش که نشاندهندهٴ آتشی فراگستر و ظالم‌براندازند؛ آتشی که نزدیک است از زیر خاکستر سر بردارد و بازی کنندگان با سرنوشت یک ملت بزرگ و متمدن را به فراموشی تاریخ بسپارد.
