مجلس ارتجاع در جلسه علنی روز سه‌شنه 6بهمن، در بررسی اساسنامه سپاه پاسداران، فصل چهارم آن را که مربوط به بسیج ضد‌مردمی است با عنوان «طرح تقویت بسیج» به‌صورت یک طرح مستقل ارائه کرد و این طرح با 150 رأی موافق 17رأی مخالف و 9 رأی ممتنع به تصویب رسید.
بر اساس این طرح، پایگاههای بسیج در تمام مجتمعهای تجاری و مسکونی از روستاها، تا شهرها و از مساجد و محلات تا وزارتخانه‌ها و ادارات و از مدارس و دانشگاهها تا حوزه‌های آخوندی و تا فدراسیون‌ها و باشگاهها و مراکز ورزشی ایجاد می‌شود و «کلیه دستگاههای اجرایی و نهادهای عمومی» هم موظف به همکاری با بسیج می‌شوند.
در مورد این طرح، تعدادی از اعضای مجلس صحبت کردند و نکات قابل توجهی را مطرح نمودند که از یک طرف هدف این طرح و از طرف دیگر تضادهایی را که اجرای این طرح در عمل به بار می‌آورد، تا حدودی روشن می‌کند. از جمله یکی از اعضا به نام قاضی‌پور گفت:“ما باید در همه جا پایگاه داشته باشیم ما وقتی که می‌گوییم ارتش 20میلیونی بسیج، بسیج را باید پشتیبانی کنیم، … آیا نباید بسیج حضور داشته باشد؟ … وجود بسیج پایگاههای بسیج در همه جا نعمت است شاید مشکلات جزیی مادی باشد، اما بسیج اعتبار دارد، می‌تواند زمین پایگاه را بخرد، ساختمان احداث کند…».
قاضی‌پور در ادامه به تجربه تأسیس بسیج توسط سپاه پاسداران در عراق و سوریه اشاره کرد و افزود: «با توجه به تجاربی که در جنگهای عراق و سوریه داشتیم، ما باید در همه نقاط کشور به‌خصوص محله‌های دور مثل (مجتمعهای) مسکن مهر در گلشهر ارومیه، گلمانخانه ارومیه و… پایگاه بسیج داشته باشیم، در حالی که این جاها هیچ پاسگاهی ندارد.
ما باید در همه جا حضور فعال داشته باشیم تا بتوانیم توطئه‌ها را خنثی کنیم. شما عاشورای 1388 یادتان نرود یک مقدار سهل‌انگاری کردیم به پایگاههای ما حمله کردند، 7 تا بسیجی عزیز ما را در تهران به‌شهادت رساندند. ما باید محکم باشیم، باید قوی باشیم».
به این ترتیب کاملاً روشن می‌شود که هدف از این طرح، پاسخ به وحشتی است که چشم‌انداز قیام و تکرار عاشورای سال 88 به جان رژیم انداخته است؛ به‌خصوص که می‌دانند این بار اگر این آتش گر بگیرد، کار تمام است.
اما این طرح تا چه اندازه عملی است یا در صورت اجرایی شدن، چه تضادهایی به بار می‌آورد؟ نمایندهٴ دولت که در جلسه حضور داشت در مخالفت با طرح کذایی گفت که این طرح «به‌دلیل تداخل با وظایف برخی دستگاههای اجرایی» مشکلات زیادی به بار می‌آورد و درخواست کرد که طرح دوباره به کمیسیون امنیت مجلس برگردد تا مجدداً روی آن کار شود و طرح پخته‌تری ارائه شود. دو سه تن از اعضای مجلس هم به بعضی تضادهای آن اشاره کردند؛ از جمله علی مطهری، یکی از اعضای مجلس ارتجاع، نسبت به‌معنای سیاسی این طرح و برداشتی که از آن خواهد شد و رژیم را بی‌ثبات و دچار بحران امنیت جلوه می‌دهد، هشدار داد و گفت: «ببینید دوستان، حضور بسیج در شهرکهای مسکونی و مجتمعهای تجاری ضرورتی ندارد، بلکه آثار منفی هم دارد؛ برای این‌که یک حالت امنیتی به کشور می‌دهد. اگر مقصود حفظ امنیت مجتمعهای مسکونی و تجاری است خب ما نیروی انتظامی را داریم؛ بنابراین حضور بسیج در این جاها به‌نظر من مفید نیست و شائبه‌هایی را ایجاد می‌کند، لذا بهتر است که حذف شود»
یکی دیگر از اعضای مجلس ارتجاع به نام ابراهیم نکو نیز به غیرعملی بودن این طرح اشاره کرد و ابتدا برای آن که به ضدیت با بسیج متهم نشود گفت: «قبل از این‌که نکاتم را اشاره کنم، افتخارم بر این است که بنده خودم بسیجی هستم و دستان یکایک بسیجیان عزیز و زحمتکش کشورمان را می‌بوسم. اما دوستان توجه داشته باشید، ما داریم قانون تصویب می‌کنیم، داریم قانون نویسی می‌کنیم؛ نیاییم کاری بکنیم که فردا هیچ‌کدام از این بندها عملی نشود، مواد عملی نشود، بعد به ما بخندند بگویند این قانونی که شما تصویب کردید، اجرایی نشد! تا کنون کدام یک از مسائل و مواردی که در خصوص بسیجیان عزیز و حوزه بسیج تصویب کردیم، به درستی اجرا شده؟ کدام نهادها، کدام ادارات دارند همکاری لازم را با بسیج مستضعفین دارند به‌عمل می‌آورند؟ خیلی جاها ما به بن‌بست رسیدیم و همکاریهای لازم وجود ندارد».
واقعیت این است که رژیم در پیشبرد همهٴ طرحهای سرکوبگرانه‌ش با بن‌بست مواجه است، طبعاً نمایندگان مجلس ارتجاع صحبتی از کم و کیف این بن‌بست نمی‌کنند، ولی بن‌بست، اساساً ناشی از مقاومت مردم است که در اشکال مختلف خود را نشان می‌دهد؛ از جمله در گوشمالی و تنبیه مزدوران منفور بسیجی و حمله به لانه‌های آنها. بنابراین:
وقتی پایگاههای بسیج گسترده و متعدد می‌شود، به همین میزان هم آنها را بیشتر در معرض تهاجم قرار می‌دهند.
دیگر این‌که بسیج را بیشتر با ارگانها و نهادهای رسمی و دولتی درگیر می‌کند و این درگیریها، تضادهای درونی رژیم را حادتر و بسیجیها را منفورتر می‌کند. و یک عامل دیگر، بی‌انگیزگی خود بسیجیهاست که صرفاً برای گرفتن حقوق و باجگیری از مردم وارد بسیج می‌شوند و رژیم قادر نیست به وسیلهٴ آنها به‌طور مؤثری نقشه‌های سرکوبگرانهٴ خود را پیش ببرد.
بر اساس این طرح، پایگاههای بسیج در تمام مجتمعهای تجاری و مسکونی از روستاها، تا شهرها و از مساجد و محلات تا وزارتخانه‌ها و ادارات و از مدارس و دانشگاهها تا حوزه‌های آخوندی و تا فدراسیون‌ها و باشگاهها و مراکز ورزشی ایجاد می‌شود و «کلیه دستگاههای اجرایی و نهادهای عمومی» هم موظف به همکاری با بسیج می‌شوند.
در مورد این طرح، تعدادی از اعضای مجلس صحبت کردند و نکات قابل توجهی را مطرح نمودند که از یک طرف هدف این طرح و از طرف دیگر تضادهایی را که اجرای این طرح در عمل به بار می‌آورد، تا حدودی روشن می‌کند. از جمله یکی از اعضا به نام قاضی‌پور گفت:“ما باید در همه جا پایگاه داشته باشیم ما وقتی که می‌گوییم ارتش 20میلیونی بسیج، بسیج را باید پشتیبانی کنیم، … آیا نباید بسیج حضور داشته باشد؟ … وجود بسیج پایگاههای بسیج در همه جا نعمت است شاید مشکلات جزیی مادی باشد، اما بسیج اعتبار دارد، می‌تواند زمین پایگاه را بخرد، ساختمان احداث کند…».
قاضی‌پور در ادامه به تجربه تأسیس بسیج توسط سپاه پاسداران در عراق و سوریه اشاره کرد و افزود: «با توجه به تجاربی که در جنگهای عراق و سوریه داشتیم، ما باید در همه نقاط کشور به‌خصوص محله‌های دور مثل (مجتمعهای) مسکن مهر در گلشهر ارومیه، گلمانخانه ارومیه و… پایگاه بسیج داشته باشیم، در حالی که این جاها هیچ پاسگاهی ندارد.
ما باید در همه جا حضور فعال داشته باشیم تا بتوانیم توطئه‌ها را خنثی کنیم. شما عاشورای 1388 یادتان نرود یک مقدار سهل‌انگاری کردیم به پایگاههای ما حمله کردند، 7 تا بسیجی عزیز ما را در تهران به‌شهادت رساندند. ما باید محکم باشیم، باید قوی باشیم».
به این ترتیب کاملاً روشن می‌شود که هدف از این طرح، پاسخ به وحشتی است که چشم‌انداز قیام و تکرار عاشورای سال 88 به جان رژیم انداخته است؛ به‌خصوص که می‌دانند این بار اگر این آتش گر بگیرد، کار تمام است.
اما این طرح تا چه اندازه عملی است یا در صورت اجرایی شدن، چه تضادهایی به بار می‌آورد؟ نمایندهٴ دولت که در جلسه حضور داشت در مخالفت با طرح کذایی گفت که این طرح «به‌دلیل تداخل با وظایف برخی دستگاههای اجرایی» مشکلات زیادی به بار می‌آورد و درخواست کرد که طرح دوباره به کمیسیون امنیت مجلس برگردد تا مجدداً روی آن کار شود و طرح پخته‌تری ارائه شود. دو سه تن از اعضای مجلس هم به بعضی تضادهای آن اشاره کردند؛ از جمله علی مطهری، یکی از اعضای مجلس ارتجاع، نسبت به‌معنای سیاسی این طرح و برداشتی که از آن خواهد شد و رژیم را بی‌ثبات و دچار بحران امنیت جلوه می‌دهد، هشدار داد و گفت: «ببینید دوستان، حضور بسیج در شهرکهای مسکونی و مجتمعهای تجاری ضرورتی ندارد، بلکه آثار منفی هم دارد؛ برای این‌که یک حالت امنیتی به کشور می‌دهد. اگر مقصود حفظ امنیت مجتمعهای مسکونی و تجاری است خب ما نیروی انتظامی را داریم؛ بنابراین حضور بسیج در این جاها به‌نظر من مفید نیست و شائبه‌هایی را ایجاد می‌کند، لذا بهتر است که حذف شود»
یکی دیگر از اعضای مجلس ارتجاع به نام ابراهیم نکو نیز به غیرعملی بودن این طرح اشاره کرد و ابتدا برای آن که به ضدیت با بسیج متهم نشود گفت: «قبل از این‌که نکاتم را اشاره کنم، افتخارم بر این است که بنده خودم بسیجی هستم و دستان یکایک بسیجیان عزیز و زحمتکش کشورمان را می‌بوسم. اما دوستان توجه داشته باشید، ما داریم قانون تصویب می‌کنیم، داریم قانون نویسی می‌کنیم؛ نیاییم کاری بکنیم که فردا هیچ‌کدام از این بندها عملی نشود، مواد عملی نشود، بعد به ما بخندند بگویند این قانونی که شما تصویب کردید، اجرایی نشد! تا کنون کدام یک از مسائل و مواردی که در خصوص بسیجیان عزیز و حوزه بسیج تصویب کردیم، به درستی اجرا شده؟ کدام نهادها، کدام ادارات دارند همکاری لازم را با بسیج مستضعفین دارند به‌عمل می‌آورند؟ خیلی جاها ما به بن‌بست رسیدیم و همکاریهای لازم وجود ندارد».
واقعیت این است که رژیم در پیشبرد همهٴ طرحهای سرکوبگرانه‌ش با بن‌بست مواجه است، طبعاً نمایندگان مجلس ارتجاع صحبتی از کم و کیف این بن‌بست نمی‌کنند، ولی بن‌بست، اساساً ناشی از مقاومت مردم است که در اشکال مختلف خود را نشان می‌دهد؛ از جمله در گوشمالی و تنبیه مزدوران منفور بسیجی و حمله به لانه‌های آنها. بنابراین:
وقتی پایگاههای بسیج گسترده و متعدد می‌شود، به همین میزان هم آنها را بیشتر در معرض تهاجم قرار می‌دهند.
دیگر این‌که بسیج را بیشتر با ارگانها و نهادهای رسمی و دولتی درگیر می‌کند و این درگیریها، تضادهای درونی رژیم را حادتر و بسیجیها را منفورتر می‌کند. و یک عامل دیگر، بی‌انگیزگی خود بسیجیهاست که صرفاً برای گرفتن حقوق و باجگیری از مردم وارد بسیج می‌شوند و رژیم قادر نیست به وسیلهٴ آنها به‌طور مؤثری نقشه‌های سرکوبگرانهٴ خود را پیش ببرد.
