روز یکشنبهٴ گذشته هنگام رأی‌گیری بر سر کلیات طرح «الزام دولت…»، در مجلس ارتجاع، وقتی تشنج بالا گرفت، لاریجانی سر و ته قضیه را این طور هم آورد که در جلسه روز سه‌شنبه درباره جزییات بحث می‌شود؛ اما روز سه‌شنبه ابتدا جلسه غیرعلنی تشکیل شد و ظاهراً اصل حرفها آنجا زده شد و در جلسه علنی هیچ صحبتی درباره طرح نشد، یک رأی‌گیری صوری به‌عمل آمد و طرح جراحی شده کذایی، با 214رأی مثبت از 244تن حاضران در جلسه، از تصویب گذشت.
قسمتی از گزاش روزنامه اعتماد (۳/۴/۹۴) در این باره گویاست: «دیروز گویا در صحن مجلس هیچ‌کس را یارای ایستادن در برابر اراده لاریجانی نبود… مخالفان زیاد بودند، اما نه آنقدرها که بتوانند رأی رئیس را برگردانند. لاریجانی از همان لحظه‌ای که با یک ساعت تأخیر زنگ «علنی» شدن جلسه را نواخت، آماده بود تا به چشم بر هم زدنی کار را تمام کند؛ کاری که ماهها روی آن تمرکز کرده بود».
البته در آخر هم در یک صحنه‌سازی مسخره، نمایندهٴ دولت که در جلسه بود، می‌خواست به‌عنوان مخالف طرح صحبت کند که لاریجانی با یک تشر ساختگی، به او اجازه صحبت نداد و به‌نوشته منابع حکومتی، طرف هم که آخوند مجید انصاری بود، جلسه را به‌حالت قهر ترک کرد. البته صحنه‌سازی و سیاه بازی که برای جلوگیری از به میدان آمدن دلواپسان و صحبت آنها بود، آشکارتر از آن بود که کسی را بفریبد.
جالب است که آخوند انصاری بعداً طی اظهاراتی، ضمن دفاع از اقدام لاریجانی تأیید کرد که هدف، جلوگیری از صحبت مخالفان و به هم خوردن میز بوده است: «آقای لاریجانی در این راستا مصلحت اندیشی داشت که ممکن است با صحبت ما، مخالفان طرح یا پیشنهاد دهندگان بخواهند پیشنهاد مطرح کنند یا صحبت کنند و جلسه به درازا بکشد و احیاناً توافقی که قبلاً با طراحان روی متن انجام داده بودند و این متن را تعدیل کرده بودند، دچار آسیب شود» (ایرنا ـ ۲/۴/۹۴).
اما در جلسه غیرعلنی چه گذشته و لاریجانی چگونه دلواپسان را قانع کرده که حرفهای خود را فرو بخورند و دم نزنند؟ اشارهٴ کوتاه سایت حکومتی تابناک (2تیر) به اظهارات لاریجانی، اگر چه سربسته و کوتاه، اما گویاست: «در جلسه غیرعلنی، علی لاریجانی… گزارشی از مسائل منطقه‌یی و سیاستهای کلان نظام که باید در اظهارنظرهای نمایندگان مدنظر قرار گیرد، ارائه داد». به عبارت ساده، لاریجانی با توضیح درباره وضعیت وخیم رژیم در منطقه بر اثر شکستهای زنجیره‌یی در سوریه و عراق و یمن و… اوضاع رژیم در زمینه‌های اقتصادی اجتماعی به آنها تفهیم کرده که زمان این قبیل ژستها و عربده‌کشیها سپری شده است. لاریجانی احتمالاً برای کسانی هم که شعورشان به این مسائل قد نمی‌داده، اظهارات روز یکشنبه خود در جلسه علنی مجلس را تکرار کرده که تغییرات در متن طرح، توسط شورای عالی امنیت داده شده، این شورا هم زیر نظر خامنه‌ای است و «ما همه باید از مقام معظم رهبری اطاعت بکنیم» و… تمام!
تغییراتی که در متن این طرح داده شده، 3فقره است که رد پای آن در اظهارات خامنه‌ای در دیدار او با سران و کارگزاران رژیم (در روز سه‌شنبه 2تیر) نیز دیده می‌شود.
در مادهٴ اول طرح، آمده است که «لغو تحریمها به‌طور یکجا و کامل باید در متن توافقنامه جامع درج شود». اما این‌که چطور درج شود؟ و با چه ملاحظات و اما و اگرهایی؟ همهٴ اینا را مسکوت گذاشته است؛ مهمتر این‌که در ادامه آن آمده است: لغو تحریمها باید «در روز اجرای تعهدات ایران انجام شود» در حالی که پیش از آن، صحبت از لغو تحریمها در روز امضا بود که این خود قابل تفسیر است، به‌خصوص که جای کلمه «لغو» را کلمه کشدار «انجام» گرفته است.
مادهٴ دوم هم در مورد بازرسیهاست که خامنه‌ای، بازرسی مراکز نظامی را مطلقاً ممنوع خوانده بود؛ اما این ماده می‌گوید: «آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در چارچوب توافقنامه پادمان مجاز به انجام نظارت‌های متعارف از سایتهای هسته‌یی است» در این‌جا، بازرسی در چارچوب پروتکل رو که بازرسی از مراکز نظامی مطرح می‌شه مسکوت می‌گذاره، در مورد مراکز نظامی هم اگر چه می‌گه بازرسی ممنوعه، اما بلافاصله یک شکافی باز می‌گذاره تحت عنوان مصوبات شورای عالی امنیت ملی که معلوم نیست این مصوبات چیه؟
مادهٴ سوم در مورد کسب دانش و فناوری و غیره… که خب تعارف و شعاره، اما پایه سوم در واقع تبصرهٴ اوله که می‌گه نتیجه مذاکرات باید به اطلاع مجلس برسد، در حالی که قبلاً گفته شده بود که مذاکرات برای قانونی شدن باید به امضا و تصویب مجلس برسد.
خلاصه این‌که این طرح همان‌طور که روزنامه حکومتی آفتاب یزد (۱/۴/۹۴) نوشته بود، اساساً نمایشی بود برای بستن دهن دلواپسها، ولی همین هم روی سر خود رژیم آوار شد و فضاحت به بار آورد، اولاً یک بار دیگر ماهیت خیمه‌شب بازی ارتجاعی موسوم به مجلس را در دیکتاتوری آخوندی برملا کرد، مجلسی که به گفته رئیس آن، علی لاریجانی تنها در مورد مسائلی از قبیل «خریدن سیب‌زمینی» می‌تواند وارد شود؛ اما مهمتر از آن بیش از پیش روشن کرد که ولی‌فقیه در چه بن‌بست و تله‌یی گیر افتاده است.
قسمتی از گزاش روزنامه اعتماد (۳/۴/۹۴) در این باره گویاست: «دیروز گویا در صحن مجلس هیچ‌کس را یارای ایستادن در برابر اراده لاریجانی نبود… مخالفان زیاد بودند، اما نه آنقدرها که بتوانند رأی رئیس را برگردانند. لاریجانی از همان لحظه‌ای که با یک ساعت تأخیر زنگ «علنی» شدن جلسه را نواخت، آماده بود تا به چشم بر هم زدنی کار را تمام کند؛ کاری که ماهها روی آن تمرکز کرده بود».
البته در آخر هم در یک صحنه‌سازی مسخره، نمایندهٴ دولت که در جلسه بود، می‌خواست به‌عنوان مخالف طرح صحبت کند که لاریجانی با یک تشر ساختگی، به او اجازه صحبت نداد و به‌نوشته منابع حکومتی، طرف هم که آخوند مجید انصاری بود، جلسه را به‌حالت قهر ترک کرد. البته صحنه‌سازی و سیاه بازی که برای جلوگیری از به میدان آمدن دلواپسان و صحبت آنها بود، آشکارتر از آن بود که کسی را بفریبد.
جالب است که آخوند انصاری بعداً طی اظهاراتی، ضمن دفاع از اقدام لاریجانی تأیید کرد که هدف، جلوگیری از صحبت مخالفان و به هم خوردن میز بوده است: «آقای لاریجانی در این راستا مصلحت اندیشی داشت که ممکن است با صحبت ما، مخالفان طرح یا پیشنهاد دهندگان بخواهند پیشنهاد مطرح کنند یا صحبت کنند و جلسه به درازا بکشد و احیاناً توافقی که قبلاً با طراحان روی متن انجام داده بودند و این متن را تعدیل کرده بودند، دچار آسیب شود» (ایرنا ـ ۲/۴/۹۴).
اما در جلسه غیرعلنی چه گذشته و لاریجانی چگونه دلواپسان را قانع کرده که حرفهای خود را فرو بخورند و دم نزنند؟ اشارهٴ کوتاه سایت حکومتی تابناک (2تیر) به اظهارات لاریجانی، اگر چه سربسته و کوتاه، اما گویاست: «در جلسه غیرعلنی، علی لاریجانی… گزارشی از مسائل منطقه‌یی و سیاستهای کلان نظام که باید در اظهارنظرهای نمایندگان مدنظر قرار گیرد، ارائه داد». به عبارت ساده، لاریجانی با توضیح درباره وضعیت وخیم رژیم در منطقه بر اثر شکستهای زنجیره‌یی در سوریه و عراق و یمن و… اوضاع رژیم در زمینه‌های اقتصادی اجتماعی به آنها تفهیم کرده که زمان این قبیل ژستها و عربده‌کشیها سپری شده است. لاریجانی احتمالاً برای کسانی هم که شعورشان به این مسائل قد نمی‌داده، اظهارات روز یکشنبه خود در جلسه علنی مجلس را تکرار کرده که تغییرات در متن طرح، توسط شورای عالی امنیت داده شده، این شورا هم زیر نظر خامنه‌ای است و «ما همه باید از مقام معظم رهبری اطاعت بکنیم» و… تمام!
تغییراتی که در متن این طرح داده شده، 3فقره است که رد پای آن در اظهارات خامنه‌ای در دیدار او با سران و کارگزاران رژیم (در روز سه‌شنبه 2تیر) نیز دیده می‌شود.
در مادهٴ اول طرح، آمده است که «لغو تحریمها به‌طور یکجا و کامل باید در متن توافقنامه جامع درج شود». اما این‌که چطور درج شود؟ و با چه ملاحظات و اما و اگرهایی؟ همهٴ اینا را مسکوت گذاشته است؛ مهمتر این‌که در ادامه آن آمده است: لغو تحریمها باید «در روز اجرای تعهدات ایران انجام شود» در حالی که پیش از آن، صحبت از لغو تحریمها در روز امضا بود که این خود قابل تفسیر است، به‌خصوص که جای کلمه «لغو» را کلمه کشدار «انجام» گرفته است.
مادهٴ دوم هم در مورد بازرسیهاست که خامنه‌ای، بازرسی مراکز نظامی را مطلقاً ممنوع خوانده بود؛ اما این ماده می‌گوید: «آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در چارچوب توافقنامه پادمان مجاز به انجام نظارت‌های متعارف از سایتهای هسته‌یی است» در این‌جا، بازرسی در چارچوب پروتکل رو که بازرسی از مراکز نظامی مطرح می‌شه مسکوت می‌گذاره، در مورد مراکز نظامی هم اگر چه می‌گه بازرسی ممنوعه، اما بلافاصله یک شکافی باز می‌گذاره تحت عنوان مصوبات شورای عالی امنیت ملی که معلوم نیست این مصوبات چیه؟
مادهٴ سوم در مورد کسب دانش و فناوری و غیره… که خب تعارف و شعاره، اما پایه سوم در واقع تبصرهٴ اوله که می‌گه نتیجه مذاکرات باید به اطلاع مجلس برسد، در حالی که قبلاً گفته شده بود که مذاکرات برای قانونی شدن باید به امضا و تصویب مجلس برسد.
خلاصه این‌که این طرح همان‌طور که روزنامه حکومتی آفتاب یزد (۱/۴/۹۴) نوشته بود، اساساً نمایشی بود برای بستن دهن دلواپسها، ولی همین هم روی سر خود رژیم آوار شد و فضاحت به بار آورد، اولاً یک بار دیگر ماهیت خیمه‌شب بازی ارتجاعی موسوم به مجلس را در دیکتاتوری آخوندی برملا کرد، مجلسی که به گفته رئیس آن، علی لاریجانی تنها در مورد مسائلی از قبیل «خریدن سیب‌زمینی» می‌تواند وارد شود؛ اما مهمتر از آن بیش از پیش روشن کرد که ولی‌فقیه در چه بن‌بست و تله‌یی گیر افتاده است.
