خانم رئیس‌جمهور، خواهرمان مریم رجوی، خواهر همه ما عاشقان آزادی.
ما این‌جا هستیم و من در زمانی سخنانم را شروع می‌کنم، بعد از تصاویری که دیدیم، که یک تاثیر مضاعف دارد. اول این احساس است که کلمات در برابر آن چیزی که در اول سپتامبر 2013 گذشته، هیچ است. ما جوانان را دیدیم، زنده و سپس شهید. تاثیر دوم، چیز دیگریست. ما در چشمان آنها نه تنها عکس ناامیدی بلکه یک آینده روشن را دیدیم. ما این‌جا جمع شده‌ایم که خاطره آنها را گرامی بداریم. نه فقط به‌خاطر این‌که آنها شهدای اشرف هستند، نه فقط به‌خاطر این‌که آنها شهدای این سازمان بزرگ مجاهدین هستند، نه فقط به‌خاطر این‌که آنها شهدای مردم ایران هستند، بلکه آنها شهدای یک آرمان مشترک همه ما هستند و این یک اشتباه بزرگ خواهد بود که فکر کنیم که ایران بعد از این همه وقایع، به ما ربطی ندارد.
الجزایر به واشینگتن نزدیکتر است تا تهران ولی آن چیزی که در تهران اتفاق می‌افتد، به ما ربط مستقیم دارد مانند این‌که در الجزایر اتفاق بیافتد. ولی سخن گفتن بعد از دیدن این تصاویر سخت است.
این اولین جنایت نیست و باید کاری کنیم که آخرین باشد. کار زیادی در پیش داریم. ولی اگر جامعه بین‌المللی در سال 2012 کاری کرده بود، اول سپتامبر 2013 اتفاق نمی‌افتاد.
خواهران و برادران عزیز، من در این‌جا می‌خواهم سه قول را یادآوری کنم. انسانیت فقط روی یک عقیده سوار است و آن هم احترام به قول داده شده. بدون احترام به قول داده شده، زندگی بین جمعیتها، بین افراد و ملتها وجود ندارد. ارتش آمریکا برای جمعیت (اشرف) حق حفاظت زیر چتر کنوانسیون چهارم ژنو را به‌رسمیت شناخت و اضافه بر این، متعهد شد این حفاظت را تأمین کند. قول دوم، کمی بعد به‌وقوع پیوست از طرف سازمان ملل و سایر سازمانها و دولت آمریکا، برای تأمین حفاظت ساکنان اشرف با یک جابه‌جایی از اشرف به کمپ لیبرتی. آیا به این دو قول وفادار بودند؟
جامعه بین‌المللی، باید متعهد شود و در رأس آن، آمریکا باید متعهد شود که به قولهای داده شده وفا کند. در غیراینصورت، صلح و ثبات و نظمی در جهان در کار نخواهد بود و رهبری کسی در این دنیا وجود نخواهد داشت.
از شما تشکر می‌کنم.
ما این‌جا هستیم و من در زمانی سخنانم را شروع می‌کنم، بعد از تصاویری که دیدیم، که یک تاثیر مضاعف دارد. اول این احساس است که کلمات در برابر آن چیزی که در اول سپتامبر 2013 گذشته، هیچ است. ما جوانان را دیدیم، زنده و سپس شهید. تاثیر دوم، چیز دیگریست. ما در چشمان آنها نه تنها عکس ناامیدی بلکه یک آینده روشن را دیدیم. ما این‌جا جمع شده‌ایم که خاطره آنها را گرامی بداریم. نه فقط به‌خاطر این‌که آنها شهدای اشرف هستند، نه فقط به‌خاطر این‌که آنها شهدای این سازمان بزرگ مجاهدین هستند، نه فقط به‌خاطر این‌که آنها شهدای مردم ایران هستند، بلکه آنها شهدای یک آرمان مشترک همه ما هستند و این یک اشتباه بزرگ خواهد بود که فکر کنیم که ایران بعد از این همه وقایع، به ما ربطی ندارد.
الجزایر به واشینگتن نزدیکتر است تا تهران ولی آن چیزی که در تهران اتفاق می‌افتد، به ما ربط مستقیم دارد مانند این‌که در الجزایر اتفاق بیافتد. ولی سخن گفتن بعد از دیدن این تصاویر سخت است.
این اولین جنایت نیست و باید کاری کنیم که آخرین باشد. کار زیادی در پیش داریم. ولی اگر جامعه بین‌المللی در سال 2012 کاری کرده بود، اول سپتامبر 2013 اتفاق نمی‌افتاد.
خواهران و برادران عزیز، من در این‌جا می‌خواهم سه قول را یادآوری کنم. انسانیت فقط روی یک عقیده سوار است و آن هم احترام به قول داده شده. بدون احترام به قول داده شده، زندگی بین جمعیتها، بین افراد و ملتها وجود ندارد. ارتش آمریکا برای جمعیت (اشرف) حق حفاظت زیر چتر کنوانسیون چهارم ژنو را به‌رسمیت شناخت و اضافه بر این، متعهد شد این حفاظت را تأمین کند. قول دوم، کمی بعد به‌وقوع پیوست از طرف سازمان ملل و سایر سازمانها و دولت آمریکا، برای تأمین حفاظت ساکنان اشرف با یک جابه‌جایی از اشرف به کمپ لیبرتی. آیا به این دو قول وفادار بودند؟
جامعه بین‌المللی، باید متعهد شود و در رأس آن، آمریکا باید متعهد شود که به قولهای داده شده وفا کند. در غیراینصورت، صلح و ثبات و نظمی در جهان در کار نخواهد بود و رهبری کسی در این دنیا وجود نخواهد داشت.
از شما تشکر می‌کنم.
