توما لوکویه: «ما و شما خواستار تغییر در ایران هستیم و ما آن را به‌دست خواهیم آورد»

خانم‌ها و آقایان، دوستان، دوستان عزیز، می‌خواهم از شما تشکر کنم که ما در این جلسه مهم مربوط به حقوق‌بشر در ایران این‌جا حضور پیدا کنیم. ما در سالن موتوالیته هستیم، که تاریخ فرانسه در چندین مرتبه در آن رقم خورد. در سال 1936، مردم خواستار شرایط بهتر برای کارگران شدند و آن را به دست آوردند. در سال 1968، دانشجویان در این‌جا خواستار شرایط بهتر و زندگی آزادتر شدند و آن را به دست آوردند. در همان سالها خیلی از جنبش‌های ضداستعماری در این تالار گردهم آمدند، مشخصاً الجزایر و ویتنام، و به خواسته‌هایشان رسیدند. امروز ما و شما خواستار تغییر در ایران هستیم و ما آن را به‌دست خواهیم آورد. من این‌جا فادریک را نمایندگی می‌کنم. این یک شبکه دانشجویی فرانسوی است که در رشته‌های متعددی فعالیت می‌کنیم و از حقوق‌دانشجویان در این رشته‌ها و جاهای دیگر دفاع می‌کنیم. ما در جنبش فادریک می‌خواهیم حمایت‌مان را از مخالفان ایرانی اعلام کنیم، مخصوصاً آنهایی که در کمپ لیبرتی با آزار و شکنجه مواجهند. جوانان ایرانی که علیه دیکتاتوری مذهبی قیام کردند برای ما الگو هستند. یک الگوی شجاعت و قهرمانی. همه ما اعتراضات سال 2009 در سراسر ایران را به یاد داریم. از طریق فیس‌بوک و ویدیوهایی که در یوتیوب دیدیم توانستیم شاهد جنایتهای دیکتاتوری باشیم. ولی همچنین شاهد شجاعت جوانانی بودیم که علیه دیکتاتوری برخاستند. متأسفانه شرایط از سال 2009 تغییری نکرده‌اند. رژیم هم‌چنان در جنگ علیه مردم است. وقتی که اینترنت را سانسور می‌کند، یعنی علیه مردم می‌جنگد. وقتی هزاران نفر را دستگیر می‌کند، یعنی علیه مردم می‌جنگد. وقتی که شکنجه و اعدام را روزانه ادامه می‌دهد، یعنی علیه مردم در جنگ است. و ما به‌عنوان دانشجو نمی‌توانیم این را بپذیریم. بر خلاف آن چیز که خیلی از مطبوعات ادعا می‌کنند، رژیم ملاها و خود حسن روحانی مدره نیست. یک شاخص ساده وجود دارد. امسال 175 اعدام صورت گرفته است. یعنی متوسط 2 تا 3 اعدام در روز. افزایش احکام اعدام اثبات می‌کند که این رژیم مدره نیست. امسال سانسور هم افزایش یافته است. بشقابهای ماهواره‌یی که اجازه می‌دادند تصاویر خارجی را دریافت کنند گرفته شدند و این برای سانسور آزادی بیان و آزادی فرهنگ مردم ایران است. تمام این سانسورها و افزایش سرکوب یک هدف بیش ندارد: پشیمان کردن مردم از خواستشان برای تغییر دموکراتیک. ولی این موفق نخواهد بود. یک ضرورت مبرم برای تغییر وجود دارد و جامعه بین‌المللی باید نقشی در این تغییر ایفا کند. اولاً باید چشم‌پوشی بر نقض حقوق‌بشر را بس کند. مذاکرات اتمی و اهمیتی که جامعه بین‌المللی برای آن قائل است نباید باعث فراموش شدن واقعیت این رژیم وحشی شود. حتی بعد از قتل‌عام اشرف، فرانسه، ایالات متحده و سازمان ملل، خیلی ضعیف عمل کردند. از 5سال پیش، آنها تحت سرکوب و شکنجه قرار دارند و سرانجام هم اشرفیها هدف قتل‌عام قرار گرفتند. تمام معاهدات بین‌المللی سازمان ملل نقض شدند. این دیگر امکانپذیر نیست. سازمان ملل لیبرتی را به‌عنوان یک زندان با سلولهای باز توصیف می‌کند. از زندان بدتر است. یک زندان است که امکان دیدار با وکیل وجود ندارد. یک زندان است که خبرنگاران نمی‌توانند از آن بازدید کنند و ببینند چه می‌گذرد. زندانی است که حتی پزشکان هم از مراجعه به آن منع شده‌اند. رژیم ملاها به این کمپ موشک شلیک می‌کند. سازمان ملل برای مدت طولانی چشم‌پوشی کرده است. الآن وقت عمل کردن است. و ما از فرانسه که عضو دائمی شورای امنیت سازمان ملل است می‌خواهیم که وارد عمل شود، سریع وارد عمل شود، فرانسوا اولاند و وزیر لوران فابیوس باید زودتر وارد عمل شوند تا نیروهای کلاه‌آبی سازمان ملل در لیبرتی مستقر شوند. این کار را باید فوراً انجام داد. دوستان عزیز، به حمایت ما در این جبهه مطمئن باشید، و مانند شما، ما نیز تسلیم نخواهیم شد. متشکرم.