آقای بان کی‌مون، دبیرکل ملل‌متحد
من با نگرانی عمیق در مورد وضعیتی که ساکنان کمپ اشرف با آن روبه‌رو هستند این نامه را برایتان می‌نویسم. نگرانی من به‌ویژه به‌خاطر گزارشهای مربوط به سرپیچی دولت عراق از التزامات بین‌المللی و یادداشت تفاهمی است که امضا کرده است و این‌که از اعتماد جامعه بین‌المللی برای پیش‌بردن خط خودش سوء‌استفاده می‌کند.
در شرایطی که کمیسر عالی حقوق‌بشر ملل‌متحد بر لزوم تحقیق حول کشتار ساکنان کمپ اشرف توسط دولت عراق در ۸آوریل ۲۰۱۱ تأکید کرده است، نوری المالکی خواستار بسته شدن کمپ و جابه‌جایی ساکنان آن به محل دیگری در عراق گردید. متاسفانه، من نگران این هستم که عراق ممکن است از اعتبار سازمان ملل برای پیشبرد اهداف خودش بهره‌برداری کند.
در تاریخ ۲۸دسامبر ۲۰۱۱، ساکنان کمپ اشرف، به‌رغم عدم رغبتشان، موافقت کردند که به نشانه حسن نیت، اولین گروه آنها جابجا شوند، به‌شرط این‌که اطمینانهای حداقل برای سلامتی و حیطه اختصاصی آنها محترم شمرده شود. از سی‌ام دسامبر، ساکنان آماده جابه‌جایی با اموال منقولشان بوده‌اند.
اما تاکنون نه تنها هنوز کمپ لیبرتی برای ورود ساکنان آماده نیست، بلکه گزارشها حاکی از این است که وقتی آنها به آن‌جا برسند، با شرایطی که بیشتر به یک زندان منتهی می‌شود مواجه خواهند شد. برای مثال، من دریافته‌ام که مساحت آن‌جا نسبت به آن‌چه که ابتدا گفته میشد، بسیار کاهش یافته و این مکان توسط دیوارهای بتونی بلند محصور می‌شود.
اگر سازمان ملل از چنین طرحی حمایت می‌کند بسیار جای نگرانی است.
ماه گذشته، مجلس نمایندگان آمریکا قانونی را با اکثریت بالا تصویب نمود که سیاست ایالات متحده را مشخص می‌کند تا از دولت عراق بخواهد تا وقتی کمیساریای عالی پناهندگان بتواند پروسه خودش را برای انتقال ساکنان به کشورهای ثالث تکمیل کند، از بستن کمپ اشرف خودداری کند. این لایحه روشن می‌سازد که درکنگره آمریکا مخالفتی قوی نسبت به هرگونه جابه‌جایی در عراق وجود دارد، چه رسد به جابه‌جایی ساکنان کمپ اشرف به مکانی که حتی به شرایط زندان‌گونه شباهت دارد. این یک موضوع حیاتی است که شرایط زندگی در کمپ لیبرتی حداقل از همان استانداردهایی که در کمپ اشرف وجود دارد برخوردار باشد.
از ماه اوت، ساکنان تقاضانامه‌های پناهندگی را ارائه داده و توسط کمیساریای عالی پناهندگی به‌عنوان ”پناهجو“ به‌رسمیت شناخته شده‌اند. با این وجود، ۵ ماه ارزشمند گذشته و مقامات عراقی کمیساریا را از انجام فعالیتش منع کرده‌اند.
من نگرانم که سکوت در برابر اصرار دولت عراق بر عدم پایبندی به تعهداتش به‌عنوان تاییدی بر رفتار سرکش آن تعبیر گردد.
هیچ چیز نباید مانع این بشود که کمیساریای عالی پناهندگان کارش را بلادرنگ در کمپ اشرف یا در فاب گریزلی (درمجاورت اشرف) که نیروهای نظامی آمریکایی در آن‌جا تحقیقات و مصاحبه‌ها با ساکنان را در سال ۲۰۰۳ و ۲۰۰۴ انجام دادند، شروع کند.
قانون شکنیها، هم آینده ساکنان و هم اعتبار سازمان ملل را در معرض خطر قرار می‌دهد.
ارادتمند - استیو کوهن
نماینده کنگره آمریکا
رو نوشت به:
وزیر خارجه هیلاری کلینتون
کمیساریای عالی پناهندگی سازمان ملل، آقای آنتونیو گوترز
نماینده ویژه دبیرکل ملل متحد، سفیر مارتین کوبلر
سفیر آمریکا در عراق، آقای جیمز جفری.
من با نگرانی عمیق در مورد وضعیتی که ساکنان کمپ اشرف با آن روبه‌رو هستند این نامه را برایتان می‌نویسم. نگرانی من به‌ویژه به‌خاطر گزارشهای مربوط به سرپیچی دولت عراق از التزامات بین‌المللی و یادداشت تفاهمی است که امضا کرده است و این‌که از اعتماد جامعه بین‌المللی برای پیش‌بردن خط خودش سوء‌استفاده می‌کند.
در شرایطی که کمیسر عالی حقوق‌بشر ملل‌متحد بر لزوم تحقیق حول کشتار ساکنان کمپ اشرف توسط دولت عراق در ۸آوریل ۲۰۱۱ تأکید کرده است، نوری المالکی خواستار بسته شدن کمپ و جابه‌جایی ساکنان آن به محل دیگری در عراق گردید. متاسفانه، من نگران این هستم که عراق ممکن است از اعتبار سازمان ملل برای پیشبرد اهداف خودش بهره‌برداری کند.
در تاریخ ۲۸دسامبر ۲۰۱۱، ساکنان کمپ اشرف، به‌رغم عدم رغبتشان، موافقت کردند که به نشانه حسن نیت، اولین گروه آنها جابجا شوند، به‌شرط این‌که اطمینانهای حداقل برای سلامتی و حیطه اختصاصی آنها محترم شمرده شود. از سی‌ام دسامبر، ساکنان آماده جابه‌جایی با اموال منقولشان بوده‌اند.
اما تاکنون نه تنها هنوز کمپ لیبرتی برای ورود ساکنان آماده نیست، بلکه گزارشها حاکی از این است که وقتی آنها به آن‌جا برسند، با شرایطی که بیشتر به یک زندان منتهی می‌شود مواجه خواهند شد. برای مثال، من دریافته‌ام که مساحت آن‌جا نسبت به آن‌چه که ابتدا گفته میشد، بسیار کاهش یافته و این مکان توسط دیوارهای بتونی بلند محصور می‌شود.
اگر سازمان ملل از چنین طرحی حمایت می‌کند بسیار جای نگرانی است.
ماه گذشته، مجلس نمایندگان آمریکا قانونی را با اکثریت بالا تصویب نمود که سیاست ایالات متحده را مشخص می‌کند تا از دولت عراق بخواهد تا وقتی کمیساریای عالی پناهندگان بتواند پروسه خودش را برای انتقال ساکنان به کشورهای ثالث تکمیل کند، از بستن کمپ اشرف خودداری کند. این لایحه روشن می‌سازد که درکنگره آمریکا مخالفتی قوی نسبت به هرگونه جابه‌جایی در عراق وجود دارد، چه رسد به جابه‌جایی ساکنان کمپ اشرف به مکانی که حتی به شرایط زندان‌گونه شباهت دارد. این یک موضوع حیاتی است که شرایط زندگی در کمپ لیبرتی حداقل از همان استانداردهایی که در کمپ اشرف وجود دارد برخوردار باشد.
از ماه اوت، ساکنان تقاضانامه‌های پناهندگی را ارائه داده و توسط کمیساریای عالی پناهندگی به‌عنوان ”پناهجو“ به‌رسمیت شناخته شده‌اند. با این وجود، ۵ ماه ارزشمند گذشته و مقامات عراقی کمیساریا را از انجام فعالیتش منع کرده‌اند.
من نگرانم که سکوت در برابر اصرار دولت عراق بر عدم پایبندی به تعهداتش به‌عنوان تاییدی بر رفتار سرکش آن تعبیر گردد.
هیچ چیز نباید مانع این بشود که کمیساریای عالی پناهندگان کارش را بلادرنگ در کمپ اشرف یا در فاب گریزلی (درمجاورت اشرف) که نیروهای نظامی آمریکایی در آن‌جا تحقیقات و مصاحبه‌ها با ساکنان را در سال ۲۰۰۳ و ۲۰۰۴ انجام دادند، شروع کند.
قانون شکنیها، هم آینده ساکنان و هم اعتبار سازمان ملل را در معرض خطر قرار می‌دهد.
ارادتمند - استیو کوهن
نماینده کنگره آمریکا
رو نوشت به:
وزیر خارجه هیلاری کلینتون
کمیساریای عالی پناهندگی سازمان ملل، آقای آنتونیو گوترز
نماینده ویژه دبیرکل ملل متحد، سفیر مارتین کوبلر
سفیر آمریکا در عراق، آقای جیمز جفری.
