کواکبیان نماینده رژیم در مجلس آخوندی روز یکشنبه اول مهرماه گفت: ما سال به سال داریم زندانهایمان را افزایش می‌دهیم.
وی در ادامه صحبتهایش درباره وضعیت اسفناک زندانها افزود: دوستان توجه بکنید، خدا شاهده در ابواب فقهی علما می‌دانند ما اصلاً چیزی به‌نام زندان نداریم! بحث حبس داریم، حبس هم بسیار کوتاه مدت هست! ما باید تمامی قوانین خودمان را حبس زدایی بکنیم، زندان زدایی بکنیم.
والله قسم بعضی زندانها بعضی شهرها رفتم خجالت می‌کشم زندان برای ۵۰نفر است، ۱۵۰نفر را توی آن زندان جای می‌دهند، مسئول زندان می‌گوید آقا ما بودجه نداریم. ما سال به سال داریم زندانهایمان را افزایش می‌دهیم به جای این‌که واقعاً فکر و چاره‌ای بیندیشیم.
کواکبیان در استیصال از نتیجه دهی بگیر و به بندهای این رژیم گفت: ما یک عفو عمومی بدهیم، یک برنامه‌ای ایجاد بکنیم که در این عفو عمومی آنها بتونند به کشور برگردند خیلی از نخبگان فکری ما، من آمارهایی شنیده‌ام تا ۲۰۰۰میلیارد دلار هم شنیدم سرمایه ایرانیان ما در خارج از کشور هست که ما برای ایجاد یک شغل معمولی توش ماندیم.
بیشتر بخوانید
آنتونیو گوترز: از نقض حقوق بشر در ایران نگرانیم
آنتونیو گوترز دبیرکل سازمان ملل متحد امروز سه‌شنبه ۲۷شهریور۹۷در گزارشی به مجمع عمومی از نقض حقوق‌بشر در ایران ابراز نگرانی کرد.
آنتونیو گوترز موج اعدامها، شکنجه و بدرفتاری با زندانیان و محدودیت در برگزاری تجمعات مسالمت‌آمیز در ایران را محکوم کرد.
در رابطه با نقض حقوق‌بشر در ایران بیشتر بخوانید:
ژنو - شورای حقوق بشر ملل متحد؛ فراخوان به حسابرسی از رژیم ایران
سی ونهمین اجلاس شورای حقوق‌بشر ملل متحد از روز دهم سپتامبر، نوزدهم شهریور در مقر اروپایی ملل متحد در ژنو با سخنرانی خانم میشل باشله، کمیسر عالی جدید حقوق‌بشر سازمان ملل و رئیس‌جمهور پیشین شیلی آغاز شد.
خانم میشل باشله در سخنرانی خود گزارشی پیرامون وضعیت حقوق‌بشر در جهان ارائه کرد. کمیسر عالی حقوق‌بشر سازمان ملل در این سخنرانی، به وضعیت نقض حقوق‌بشر در ایران تحت حاکمیت آخوندها پرداخت و ضمن آن، دستگیریها و بدرفتاریها با زندانیان سیاسی و مدافعان حقوق‌بشر در زندانهای دیکتاتوری آخوندی را محکوم کرد.
وی خواستار توقف اعدام نوجوانان زیر ۱۸سال توسط رژیم آخوندی شد. خانم میشل باشله همچنین خواستار آزادی همه کسانی شد که به‌خاطر استفاده از حق آزادی بیان به زندان افتاده‌اند.
کمیسر عالی حقوق‌بشر سازمان ملل در این سخنرانی، که در سایت سازمان اعدام جنایتکارانه سه زندانی سیاسی کرد را محکوم کرد و گفت: « من عمیقاً نسبت به اعدام سه زندانی کرد ایرانی در هفته گذشته متأسفم؛ (این اعدامها) به‌رغم نگرانی‌های جدی مطرح‌شده توسط گزارشگران ویژه... به اجرا درآمد که (گفته بودند آنها) از محاکمه عادلانه برخوردار نشده و مورد شکنجه قرار گرفته‌اند».
زندانهای رژیم؛ فقط خدا می‌داند..
تا به‌حال از وضعیت زندانهای رژیم بسیار گفته‌اند و بسیارتر شنیده و خوانده‌ایم، اما آنچه گفته و شنیده شده، یک از هزار هم نیست. توصیفاتی که از این زندانها شده، مانند؛ «شبیه اردوگاه مرگ نازیها» و «جهنم روی زمین» و... راه به واقعیت این زندانها نمی‌برد، چرا که این توصیفات فقط کلمه است و مگر با کلمه و بیان چقدر می‌شود جهنمی را که نظام اهریمنی ولایت فقیه برای نابودی جسم و روان انسانها ایجاد کرده توصیف کرد. معروف است که سرکرده دژخیم زندان قزل‌حصار در سالهای ۱۳۶۰تا ۱۳۶۳به نام «حاج داود رحمانی». به زندانیان می‌گفت: «زندان برای مخالفان نظام جایی است که عمودی وارد می‌شوید و افقی بیرون می‌روید. کاری کرده‌ایم که اگر هم عمودی بیرون رفتید تا آخر عمر آدم بشو نشوید».
حالا بار دیگر بعد از انتشار پی‌درپی خبرهایی از ابتلای زندانیان به بیماریهای صعب‌العلاج از جمله ایدز و هپاتیت در زندانها، آخوند دژخیم اژه‌ای که به‌خاطر وقاحت بی‌حدش سخنگوی قوه قضاییه شده، در نشست خبری روز ۱۲شهریور خود در مورد رسیدگی پزشکی به زندانیان مدعی شد: «سازمان زندانها بسیار بیشتر از توانش به امور بهداشتی و سلامتی زندانیان رسیدگی کرده»! آش این ادعای وقیحانه چنان شور است که یکی از روزنامه‌های حکومتی امروز در یادداشت کوتاهی به قلم یکی از کسانی که خودش زندانی بوده، اشاره‌یی به وضع بهداشتی درمانی زندانها کرده با این‌که این نوشته ناگزیر از واقعیت فاصلهٔ زیادی دارد، اما از این جهت که اعتراف روزنامه خود رژیم است به زحمت شنیدنش می‌ارزد. روزنامه جهان صنعت نوشته است:
«فقط کسانی که در زندانهای مختلف ایران به‌سر برده‌اند، می‌توانند بفهمند که اوضاع درمانی و بهداریهایی که قرار است سلامتی زندانی‌ها را حفظ کنند، تا چه حد نامناسب و ضعیف است.
به‌عنوان نمونه در زندان اوین- که سرآمد و ویترین زندانهای کشور است- برای حدود پنج هزار زندانی که گاهی آمار آن به هفت هزار نفر می‌رسد، تنها یک پزشک روز و یک پزشک کشیک وجود دارد. با این‌که بهداری اوین یک ساختمان نسبتاًً بزرگ است ولی امکانات آن به‌شدت اندک و ناکافی است و هیچ‌گونه امکانات تخصصی یا پزشک متخصص در آن وجود ندارد. برای ملاقات با پزشک متخصص که زندانی باید به خارج از زندان منتقل شود هم علاوه بر مشکلات موافقت رئیس بازداشتگاه، رئیس بهداری و رئیس زندان اوین، باید وسیله نقلیه و زندانبان همراه هم وجود داشته باشد تا زندانی بتواند از اوین خارج و به یک مرکز درمانی خارج از زندان منتقل شود. این فرآیند معمولاً چند ماه به طول می‌انجامد».
نویسندهٔ این گزارش که به دلایل قابل فهم قادر نبوده خودش بیشتر روی واقعیتهای دهشتناک زندان را باز کند، می‌افزاید:
«البته اگر سایر اطلاعاتی که در این‌باره نزد سایر زندانیان و بالاخص زندانیان غیرسیاسی وجود دارد، دریافت و بررسی شود، آنگاه ابعاد جدیدتر و دقیقی از وضعیت تأمین سلامتی زندانیان به دست می‌آید. تازه این وضعیت به زندان اوین که از امکانات بسیار بیشتری نسبت به سایر مراکز نگهداری زندانیان در استانها و شهرستانهای کشور برخوردار است، مربوط می‌شود.
... بر این اساس فقط خدا می‌داند که ماهانه چند نفر در زندانهای کشور به‌خاطر نارسایی‌های بهداشتی- درمانی دچار بیماریهای صعب‌العلاج می‌شوند یا فوت می‌کنند».
