زندانی سیاسی سهیل عربی در چهل و ششمین روز اعتصاب‌غذای خود در زندان تهران بزرگ طی پیامی گفت: سفره‌های هفت‌سین‌تان را مقابل زندانهایشان پهن کنید
خشک شدن و غریبانه در این شکنجه‌گاه جان‌سپردن یا تحمل افسردگی پس از اعتصاب ناموفق
من گزینه اول یعنی «مرگ» را به تسلیم شدن در برابر ستمگران ترجیح می‌دهم.
شکستن اعتصاب یعنی من؛ آرش؛ گلرخ و آتناها هم‌چنان باید شکنجه‌هایی که هر روز شدیدتر می‌شود را تحمل کنیم.
یک مبارز واقعی حتی درون زندان نیز در برابر ظلمی که به خود و مردمی که برای آنها از خودگذشتگی کرد سکوت نمی‌کند. اکنون که یارانم را چنین شکنجه می‌کنند؛ با تمام وجود فریاد می‌زنم و از تمام حامیان زندانیان سیاسی می‌خواهم من و یارانم را در این راه تنها نگذارند.
سفره‌های هفت‌سین‌تان را مقابل زندانهایشان پهن کنید و با در دست گرفتن عکسهای زندانیان سیاسی اولاً به قهرمانانتان پیام دهید که تنها نماندند؛ دوما تهدیدی باشید برای شکنجه‌گران تا هر بلایی می‌خواهند سر ما نیاورند.
سوگواران را مجال بازدید و عید نیست
بازگرد ای عید از ایران که ما را عید نیست
گفتن لفظ مبارک باد طوطی در قفس
شاهد آیینه دل داند بجز تقلید نیست
بی گناهی که به زندان مرد با حال سیاه
ظالم مظلوم کش هم تا ابد جاوید نیست
پس از سه روز نه گفتن به آب؛ غذا؛ خوراک و حتی سرم احساس می‌کنی کویر هستی کویری که هر لحظه خشکتر می‌شود. هر لحظه خشکتر شدنت را حس می‌کنی. نه! نه! قطره‌های آب نمی‌تواند مرا از خشکیدن نجات دهد.
من سیل می‌خواهم سیل می‌خواهم
سیلی که براندازد این دستگاه ستمگر را که آزاداندیشان و حامیان محرومان را به زنجیر کشیده است.
از مینا زرین تا آتنا دائمی بهترین روزهای جوانیشان را در زندانهای جمهوری اسلامی محبوس بودند. از محمد نظری؛ علی معزی؛ آرش صادقی تا علیرضا توکلی
تا امروز بفهمیم نه اصلاح‌طلب و نه اصول‌گرا هیچیک دلسوز ما نبودند و باید هر چه سریعتر به این ماجرای تلخ پایانی خوش دهیم.
سر میاد زمستون
سهیل عربی
زندان تهران بزرگ
۲۰اسفند ۹۶
