سایت نماینده جمهوریخواه میچ مک کانل روز چهارشنبه ۲ خرداد اظهارات وی درباره تهدیدهای رژیم ایران را انتشار داد.
مک‌کانل در این گزارش نوشته است: من گمان می‌کنم بسیاری از ایرانیان ترجیح می‌دهند که تحسین‌کنندگان غربی از شیر جلوه دادن مردی که به‌عنوان «جلاد تهران» برای اعدام زندانیان سیاسی شناخته می‌شود، دست بردارند. آنها ممکن است ترجیح دهند که رهبران خارجی به رژیمی که فعالانه آنها را سرکوب می‌کند مشروعیت بیشتری ندهند.
جمهوری خلق چین اعلام کرد که مردم چین «یک دوست خوب خود را از دست داده‌اند». کرملین برای «یک شریک قابل اعتماد» سوگواری کرد. و اوربان نخست‌وزیر مجارستان - که دولتش علی‌رغم تحریم‌های غرب روابط تجاری عمیق‌تری را با تهران دنبال کرده است - "قلب و دعا"ی خود را ارائه کرد. خب، من نیز می‌خواهم به مردم ایران تسلیت بگویم... به‌خاطر رنج طولانی‌شان تحت حکومت وحشیانه و مذهبی جمهوری اسلامی.
در این میان، حدس و گمان در مورد بازیگران کلیدی در زنجیره جانشینی و قدرت نسبی اصلاحات و عناصر تندرو به‌طور جدی آغاز شده است. تمرکز بر این نوع گمانه‌زنیها به‌معنای از قلم انداختن چیز اساسی‌تر در مورد رژیم تهران است – چیزی که من به دولت بایدن در مورد آن هشدار دادم که رئیس‌جمهور رئیسی از طریق یک انتخابات ساختگی مرسوم سه سال پیش روی کار آمد:
ما باید به‌خاطر داشته باشیم که رئیس‌جمهور ایران یک مقام تشریفاتی است. قدرت واقعی در دست ولی‌فقیه و نهادهای دولتی است که او کنترل می‌کند.
«اصلاح طلبان» و «اعتدال‌گرایان» فرضی، همراه با تندروها، از ریاست‌جمهوری ایران آمده و رفته‌اند، بدون این‌که اساساً نحوه عملکرد تهران در داخل یا خارج از کشور تغییر کند. در همین حال، ارتدوکس انقلابی رژیم برای دهه‌ها دوام آورده و توسط دستگاه روحانیت و سپاه حفظ شده است.
رهبران ایران، دیپلمات‌های آن و توانمندسازان آن در خارج از کشور می‌توانند هر چیزی را که می‌خواهند درباره شخصیت و چشم‌انداز رژیم بگویند. اما اعمال بسیار بلندتر از صحبت هستند. و برای سال‌ها، تهران به‌طور پیوسته تنها در یک جهت حرکت کرده است - به سمت خشونت‌های تروریستی بیشتر در خارج، و سرکوب بیشتر در داخل. مهم نیست که رئیس‌جمهور ایران چه کسی بوده است، رژیم تهران هم‌چنان به گسترش بی‌رویه موشکهای بالستیک، موشکهای کروز و پهپادها ادامه می‌دهد و در عین‌حال پیشرفت مستمری به سمت توانایی تسلیحات هسته‌یی داشته است.
بنابراین من هم‌چنین می‌خواهم به همسایگان ایران تسلیت بگویم که هنوز تحت تهدید دائمی رژیمی هستند که آنچه را که موعظه می‌کند عمل می‌کند: مرگ بر اسرائیل، مرگ بر آمریکا، جنگ علیه تجارت بین‌المللی و هرج و مرج در سراسر خاورمیانه. مرگ نابهنگام رئیس‌جمهور ایران، تهدیدات اساسی این رژیم برای شهروندان خود، منطقه خود و جهان آزاد را تغییر نمی‌دهد. این تهدیدها هم‌چنان توجه جمعی ما را می‌طلبد.
