مصاحبه با پروفسور جرمی سارکین
گزارشگر پیشین سازمان ملل درباره ناپدیدشدگان اجباری
جرمی سارکین، رئیس و گزارشگر پیشین گروه کاری سازمان ملل درباره ناپدیدشدگان اجباری
خیلی ممنونم. اسم من جرمی ساوکین است. من یک استاد در پرتغال هستم. اما من گزارشگر ویژه سابق سازمان ملل هستم و رئیس سابق گروه کاری سازمان ملل در مورد ناپدیدشدگان اجباری و غیرارادی. از نظر من، ۲نکته واقعاً مهم وجود دارد. اول این‌که با مردم ایران ارتباط برقرار کنیم که امیدواریم از تلویزیون ماهواره‌یی تماشا کنند تا همبستگی خود را با آنها و مبارزات‌شان در زندگی روزمره، به‌ویژه کسانی که با فجایع عظیمی روبه‌رو هستند در رابطه با مجازات اعدام، ناپدیدشدگان اجباری، شکنجه و طیف وسیعی از مسائل خاص نشان دهیم.
دوم این‌که با تصمیم‌گیرندگان ارتباط برقرار کنیم تا آنها کاری در مورد آنچه که در ایران می‌گذرد، انجام دهند. همان‌طور که امروز صحبت کردیم، قتل‌عام ۱۹۸۸ هنوز در ذهن بسیاری از مردم است و ما شهادت قربانیان را داشتیم و خانواده‌هایشان که امروز آمدند تا درباره تأثیر آن رویدادها صحبت کنند. پس وقت آن است که جامعه جهانی فعالیتهای خود را افزایش دهد تا با جنایاتی که در ایران رخ می‌دهد مقابله کند و به این فجایع خاص پایان دهد. و امیدواریم قربانیان و خانواده‌هایشان احساس کنند که بالاخره کاری انجام شده است. پس امیدواریم این کنفرانس گامی در آن جهت باشد.
پس چند مورد از گام‌های خاص که امروز پیشنهاد شد، مثلاً ارجاع به دادگاه کیفری بین‌المللی برای جنایات علیه بشریت در ایران مورد توجه قرار گیرد. و امیدوارم این فقط یک گام باشد، اما کارهای دیگری هم هست. کشورهای دیگر می‌توانند تصمیم بگیرند که چه اتفاقی می‌افتد و از طریق صلاحیت جهانی به پرونده‌هایی رسیدگی کنند که در ایران به دلایل مختلف مرتکب شده‌اند. جرایمی وجود دارد که می‌توان به آنها در زمینه‌های خاصی رسیدگی کرد که حتی از سال ۱۹۸۸ یا قبل‌تر انجام شده‌اند. پس کارهای زیادی می‌توان انجام داد، و امیدوارم این گام کمیته سوم مجمع عمومی، آغازی باشد بر تمرکز دوباره بر آنچه در ایران می‌گذرد، برای یافتن راه‌حل‌هایی در آن خصوص.
خطاب به مردم ایران می‌گویم: امروز می‌بینیم که توجه به آنچه در ایران می‌گذرد، در حال رشد است. و قطعاً مسائل مربوط به مجازات اعدام برخلاف زمان‌های دیگر مورد توجه قرار گرفته. و این مهم است زیرا به‌ویژه این کنفرانس می‌خواست همبستگی خود را با شما نشان دهد، تا درک کنید که درد و رنجی که متحمل می‌شوید، نادیده گرفته نشده است. مردم بر این مسائل خاص تمرکز کرده‌اند. و امیدواریم صداهایی که این کنفرانس و دیگران خارج از کنفرانس درباره آنچه می‌گذرد، بلند می‌کنند، نیروی تازه‌یی برای کاهش آنچه در زندگی شما می‌گذرد، را تضمین کند، و این‌که جنایاتی که در گذشته انجام شده امیدوارم در آینده با در مقابل عدالت و حقیقت قرار بگیرد و راه‌حل‌هایی برای مقابله با آن پیدا شود.
مصاحبه با لورنس فلمان ری‌یل
نماینده پارلمان فدرال سوئیس
لورنس فلمان ری‌یل، نماینده پارلمان فدرال سوئیس
کنفرانس جالبی بود که روشنگری‌های متفاوتی در آن ارائه شد، به‌ویژه محکومیت اعدام‌های غیرقابل قبولی که در ایران صورت می‌گیرد و نیز دربارهٔ افزایش محکومیت‌های احکام اعدام. هم‌چنین فرصتی برای یادآوری نقش زنان بود که آنها نیز بهای سنگینی به‌خاطر سرکوب در ایران می‌پردازند. در این راستا، بسیار مهم بود که بتوان به آن اشاره کرد. هم‌چنین جالب بود که توانستیم دربارهٔ قطعنامه جدیدی بشنویم که در سازمان ملل تصویب شد و مسئولیت سیستم قضایی و هم‌چنین سپاه پاسداران را در رابطه با اعدام‌ها و هم‌چنین نقش دادگاه‌های سرپایی را علیه محکومان به‌رسمیت می‌شناسد.
مجری: شما در سخنرانی‌تان روی چه نکاتی به‌طور خاص تأکید کردید؟
من یادآوری کردم که سوئیس کشور من، علیه مجازات اعدام فعالیت می‌کند و در سیاست خارجی سوئیس، اولویت ریشه‌کنی مجازات اعدام است. اما بدیهی است که ما باید فعال‌تر باشیم و مرتباً یادآوری کنیم و به حکومت ایران فشار بیاوریم تا اعدام‌ها را متوقف کند و از مجازات اعدام دست بردارد. هم‌چنین مسأله زنان را مطرح کردم. چون اغلب فراموش می‌شود که زنان به‌شدت سرکوب می‌شوند و از حقوق خود در این کشور محروم هستند؛ پس یادآوری این نکته کاملاً ضروری بود و هم‌چنین موضوع اقلیت‌های قومی و مذهبی که به‌شدت در این کشور تحت آزارند.
می‌خواهم پیامی از امید به مردم ایران بدهم که می‌جنگند و به فعالیتهای خود ادامه می‌دهند. اما جامعه جهانی هم باید به فعالیت‌هایش ادامه بدهد. زیرا ۴۰سال حکومت آخوندها، این حکومت ظالم و وحشیانه، که مرتکب جنایت می‌شود و مردان، زنان و هم‌چنین نوجوانان را محکوم می‌کند، غیرقابل تحمل است. ما ۲بار فرصت یافتیم به آلبانی برویم و موزه اشرف را ببینیم. هم‌چنین شهادت این افراد را شنیدیم که شکنجه‌ها و محکومیت‌ها را تجربه کرده‌اند و با خانواده‌های قربانیان که نتوانستند جسد عزیزان‌شان را پیدا کنند. این بسیار تکان‌دهنده است، اما نشان می‌دهد چقدر باید فعالیت کنیم تا سرانجام این رژیم سرنگون شود.
