ایران دهه ۱۳۴۰
جنبش انقلابی برای سرنگونی دیکتاتوری شاهنشاهی شکل گرفت. سازمان مجاهدین خلق ایران و چریکهای فدایی خلق، نیروی اصلی این جنبش بودند.
برژینسکی استراتژیست معروف، برای پیشگیری از انقلاب در ایران گفت: «آمریکا باید تحولات گریزناپذیر را، از مسیر آشوب به مسیر انتقال منظم بیاندازد».
۳۰دیماه ۱۳۵۵
کارتر با سیاست «حقوق بشر» رئیسجمهور آمریکا شد و شاه در پیروی از او در بهمن دستور توقف شکنجه و اعدام را صادر کرد و طلسم اختناق درهمشکست.
بهار ۱۳۵۶
دانشگاه سنگر آزادی خروشید و اعتراضات ضدحکومتی از آنجا آغاز شد. جنش مردمی میرفت تا مسیری را که جنبش انقلابی مسلحانه طی ۶سال پیموده بود به ثمر نهایی برساند.
۱۰دیماه ۱۳۵۶
کارتر در شب ژانویه در تهران و در ستایش از شاه، ایران را جزیرهٔ ثبات خواند.
۱۹دی ۵۷
جزیرهٔ ثبات! اما دیری نپایید؛ تظاهرات به قیام در شهرهای قم، تبریز، اصفهان، تهران، شیراز... تبدیل شد و با راهپیماییهای میلیونی و اعتصابهای فلجکننده، رژیم را زمینگیر کرد.
کشتار ۱۷شهریور
ارادهٔ خلق را برای سرنگونی شاه قطعی کرد و پیامش را که «صدای انقلابتان را شنیدم» کسی گوش نکرد.
۲۰آبان ۱۳۵۷
کارتر با دیدن گزارش سولیوان، سفیرش در تهران، فهمید حفظ شاه در قدرت، دیگر امکانپذیر نیست.
۱۵دی ۱۳۵۷
کنفرانس گوادلوپ با شرکت سران آمریکا، انگلیس، آلمان و فرانسه برای بررسی بحران ایران تشکیل شد. کارتر به خروج شاه از ایران رضایت داد. این پاسخ آری به خمینی و زدوبندهای او برای جلب رضایت آمریکا بود.
۲۶دیماه ۱۳۵۷
شاه و فرح با چشمان اشکبار از ایران گریختند. انفجار شادی ایران را فراگرفت. مجسمهٔ شاه پایین کشیده شد. این شادی در روز ۳۰دی با آزادی آخرین زندانیان سیاسی به کمال خود رسید. آزادی مسعود رجوی، پیروزی استراتژیک مجاهدین بر شاه و ساواک او بود.
