با گذشت چند روز از اعلام توافق اتمی در لوزان، ابعاد عقب‌نشینی ذلت‌بار رژیم روز به روز روشن‌تر می‌شود؛ آه و فغان باندهای رژیم عمق بیشتری پیدا می‌کند و اعتراف به این‌که چه کسی و چه نیرویی رژیم را در این تله گیر انداخت، بیشتر و صریحتر می‌گردد. در همین رابطه واکنشهای زبونانه وزارت اطلاعات، بسیار تماشایی است و بر خلاف دعاوی سردمداران رژیم که گویا خودشان و به اختیار خودشان پای زهرخوران اتمی رفتند، آشکارا اعتراف می‌کند که رژیم بر اثر فشارهای خردکننده سیاسی و اقتصادی وادار به این عقب‌نشینی استراتژیکی شده و در واقع به آن تحمیل شده است.
یکی از سایتهای وزارت اطلاعات می‌نویسد: «در حالت عادی که اقتصاد ایران یک اقتصاد پویا بود و هیچ وابستگی به نفت نداشت... بدون تردید این قرارداد غیرقابل پذیرش بود، ولی با توجه به اقتصاد شکننده ایران که روز به روز در حال متلاشی شدن است و به‌دلیل به‌خطر افتادن اقتصاد ممکن است کشور ایران از داخل فرو بپاشد، این مسأله قابل پذیرش است که برای جلوگیری از ورود ایران به سراشیبی سقوط، به مدت چندین سال غنی‌سازی مقداری کمتر باشد و به بازرسان اجازه بازرسی از تأسیسات اتمی ایران داده بشود».
آیا رژیم، روشن‌تر و صریحتر از این می‌شود اعتراف کند که اگر فروپاشی و غلتیدن در سراشیبی سقوط را در چشم‌انداز نمی‌دید، هرگز پای این توافق نمی‌آمد و آیا این اذعان آشکار به صحت و حقانیت تحلیل‌های مجاهدین و مقاومت ایران نیست؟
در ادامه همین مطلب که در سایت اینترلینک از سایتهای اصلی وزارت اطلاعات درج شده، به اذعان ضمنی اکتفا نشده و صراحتاً اعتراف می‌کند که عامل اصلی که این عقب‌نشینی استراتژیکی را به رژیم تحمیل کرد مجاهدین بوده است. سایت وزارت اطلاعات می‌نویسد: مجاهدین «از هیچ تلاشی برای سنگ‌اندازی در مسیر مذاکرات - از جا زدن تونل کندوان و درب گاو صندوق به‌جای مرکز اتمی و درب مرکز اتمی، تا برگزاری تظاهرات… در مقابل محل مذاکرات- دریغ ننمود…».
این ناله‌های پرسوز، اشاره به افشاگری اخیر درباره سایت مخفی لویزان 3 است که مجاهدین در آستانهٴ مذاکرات لوزان و در تاریخ 5اسفند علنی کردند و به این وسیله یک بار دیگر بساط فریبکاری رژیم آخوندی را به‌هم ریختند.
در یک مورد دیگر، یکی از سایتهای وزارتی در تاریخ 15فروردین به سوابق افشاگریهای مجاهدین اشاره کرد و نوشت: «در سال ۱۳۸۱ اینان (مجاهدین) هسته‌یی ایران را… برای تشویش خاطر نهادهای ناظر جهانی علیه ایران رسانه‌یی کردند. از همان زمان در سرفصل‌های همکاری و شفاف‌سازی ایران با آژانس نیز دوباره مجاهدین بودند که از هتلی واقع در ۵۰۰ متری کاخ سفید… مطالب هسته‌یی را با بزرگنمایی و سیاه‌سازی برای بحرانهای سیاسی بیشتر ارائه نموده است»
اما این‌که چرا رژیم و سایتهای وزارت اطلاعات درست پس از توافق لوزان داغهای خود از افشاگریهای مجاهدین را تازه می‌کنند، علاوه بر آن که اشاره به ریشهٴ مصیبت رژیم است، برملا می‌کند که آنچه در لوزان اتفاق افتاد، یک عقب‌نشینی استراتژیک است که مجاهدین با افشاگریهای بی‌امان خود به رژیم تحمیل کرده‌اند و لاجرم برنده اصلی و استراتژیک این رویداد نیز مجاهدین و مردم ایران و مقاومت عادلانه و سازمان‌یافته‌شان می‌باشد.
یکی از سایتهای وزارت اطلاعات می‌نویسد: «در حالت عادی که اقتصاد ایران یک اقتصاد پویا بود و هیچ وابستگی به نفت نداشت... بدون تردید این قرارداد غیرقابل پذیرش بود، ولی با توجه به اقتصاد شکننده ایران که روز به روز در حال متلاشی شدن است و به‌دلیل به‌خطر افتادن اقتصاد ممکن است کشور ایران از داخل فرو بپاشد، این مسأله قابل پذیرش است که برای جلوگیری از ورود ایران به سراشیبی سقوط، به مدت چندین سال غنی‌سازی مقداری کمتر باشد و به بازرسان اجازه بازرسی از تأسیسات اتمی ایران داده بشود».
آیا رژیم، روشن‌تر و صریحتر از این می‌شود اعتراف کند که اگر فروپاشی و غلتیدن در سراشیبی سقوط را در چشم‌انداز نمی‌دید، هرگز پای این توافق نمی‌آمد و آیا این اذعان آشکار به صحت و حقانیت تحلیل‌های مجاهدین و مقاومت ایران نیست؟
در ادامه همین مطلب که در سایت اینترلینک از سایتهای اصلی وزارت اطلاعات درج شده، به اذعان ضمنی اکتفا نشده و صراحتاً اعتراف می‌کند که عامل اصلی که این عقب‌نشینی استراتژیکی را به رژیم تحمیل کرد مجاهدین بوده است. سایت وزارت اطلاعات می‌نویسد: مجاهدین «از هیچ تلاشی برای سنگ‌اندازی در مسیر مذاکرات - از جا زدن تونل کندوان و درب گاو صندوق به‌جای مرکز اتمی و درب مرکز اتمی، تا برگزاری تظاهرات… در مقابل محل مذاکرات- دریغ ننمود…».
این ناله‌های پرسوز، اشاره به افشاگری اخیر درباره سایت مخفی لویزان 3 است که مجاهدین در آستانهٴ مذاکرات لوزان و در تاریخ 5اسفند علنی کردند و به این وسیله یک بار دیگر بساط فریبکاری رژیم آخوندی را به‌هم ریختند.
در یک مورد دیگر، یکی از سایتهای وزارتی در تاریخ 15فروردین به سوابق افشاگریهای مجاهدین اشاره کرد و نوشت: «در سال ۱۳۸۱ اینان (مجاهدین) هسته‌یی ایران را… برای تشویش خاطر نهادهای ناظر جهانی علیه ایران رسانه‌یی کردند. از همان زمان در سرفصل‌های همکاری و شفاف‌سازی ایران با آژانس نیز دوباره مجاهدین بودند که از هتلی واقع در ۵۰۰ متری کاخ سفید… مطالب هسته‌یی را با بزرگنمایی و سیاه‌سازی برای بحرانهای سیاسی بیشتر ارائه نموده است»
اما این‌که چرا رژیم و سایتهای وزارت اطلاعات درست پس از توافق لوزان داغهای خود از افشاگریهای مجاهدین را تازه می‌کنند، علاوه بر آن که اشاره به ریشهٴ مصیبت رژیم است، برملا می‌کند که آنچه در لوزان اتفاق افتاد، یک عقب‌نشینی استراتژیک است که مجاهدین با افشاگریهای بی‌امان خود به رژیم تحمیل کرده‌اند و لاجرم برنده اصلی و استراتژیک این رویداد نیز مجاهدین و مردم ایران و مقاومت عادلانه و سازمان‌یافته‌شان می‌باشد.
