روز چهارشنبه ۲۹آبان جهرمی، وزیر ارتباطات، از وصل سریع اینترنت خبر داد و روز بعد پنجشنبه رسانه‌های حکومتی وعده وصل کامل اینترنت ظرف ۲۴ساعت آینده را دادند. یک سایت حکومتی هم نوشت اینترنت تا چند ساعت آینده وصل می‌شود. اما همان‌طور که انتظار می‌رفت این وعده هم مانند سایر وعده‌ها پوج از آب درآمد.
احمد خاتمی ۲آذر: «از تدبیرهای ستودنی در این حادثه قطع اینترنت و شبکه‌های خارجی بود».
سایت حکومتی رسالت ۳۰آبان در رابطه با وعده‌های پوچ کارگزاران نوشت: «۲۷آبان ۹۸ علی ربیعی وعده داد که مشکل اینترنت امروز یا فردا رفع می‌شود! پرسش این است؛ چرا خلف وعده؟... آیا حواس‌مان به تأثیر بسیار مخرب قول بی‌عمل بر اعصاب مردم هست»؟
تخریب اعصاب مردم البته کد نفرت عمومی و تخریب ستونهای نظام است.
به همین علت جهرمی هم تلاش می‌کند با طرح موضوع امنیت خودش را بی‌تقصیر نشان دهد: « پیگیر هستیم که انشاءالله حل بشه. کی انشاالله؟ والله من قطع نکردم که زمان بدم».(جهرمی ۲آذر ۹۸)
سایت حکومتی انتخاب اول آذر ۹۸ نوشت: «بلاتکلیفی مردم در ماجرای وعده بدون سرانجام اتصال اینترنت و راه رفتن روی اعصاب ملت».
علت نداشتن صراحت و وعده‌های بدون سرانجام البته روشن است. قیام ادامه دارد و نظام نمی‌خواهد جنایاتش برملا شود. هم‌چنان‌که عفو بین‌الملل اول آذر در توئیتی نوشت: «به نظر می‌رسد مقامات ایرانی نمی‌خواهند که ما ببینیم چطور آنها به تظاهرات‌کنندگان از سقف ساختمانهای دولتی مانند این فیلم شلیک می‌کنند».
