”آندره کالسنیکوف“ در مقاله‌ای که در روزنامه ”کامرسانت“ منتشر شده می‌نویسد، دیروز در استامبول کنفرانس بین‌المللی ”تعامل و اعتماد سازی در آسیا“ با شرکت سران ۲۰ کشور برگزار شد. از سوی روسیه در این اجلاس ”ولادیمیر پوتین“ نخست وزیر شرکت کرد که در جریان جلسه عمومی آخرین امیدهای ”محمود احمدی‌نژاد“ رئیس‌جمهور ایران در این باره که قطعنامه جدید شورای امنیت ممکن است صادر نشود را نقش بر آب کرد.
مولف اشاره می‌کند، پوتین طی کنفرانس مطبوعاتی با ”رجب طیب اردوغان“ نخست‌وزیر ترکیه اعلام کرد: ”جناب رئیس جمهور ایران این‌جا حضور دارند ما در جریان جلسات ملاقات خواهیم کرد، البته اگر ایشان لزومی برای اینکار ببینند“ .
به نظر می‌رسید که پوتین لزومی به این دیدار ندارد؛ موضع روسیه شکل گرفته و مسکو برای تحریمها علیه ایران آمادگی دارد. اما با ”اما و اگر“ های محسوس که در کل می‌توانند این موضع را از رسمیت ساقط کنند. آقای پوتین این شروط را بلافاصله چنین توضیح داد: قطعنامه‌های بین‌المللی نباید بیش از حد باشند، آنها نباید ملت ایران را تحت شرایط بدی قرار دهند، ایران حق اجرای برنامه صلح‌آمیز هسته‌ای را دارد بعلاوه به‌طور غیرمنتظره‌ای پوتین تاکید کرد که در ماه اوت سال جاری نیروگاه اتمی بوشهر باید راه‌اندازی شوند. وی می‌توانست این مسأله را اشاره نکند، شاید برای همه این بهتر بود. اما آیا در آن صورت خبرنگاران غربی بهانه‌ای پیدا می‌کردند؟
مولف در ادامه نوشت، البته خبرنگاران زمانی که ”محمود احمدی‌نژاد“ رئیس‌جمهور ایران سخرانی کرد، بیشتر به جنبش و جوش افتادند. وی این فرصت را داشت که برای آخرین بار اعضای شورای امنیت سازمان ملل‌متحد را متقاعد کند تا آنها را از صدور قطعنامه حاوی تحریمات علیه کشورش باز دارد. او هم تلاش کرد که از این فرصت استفاده کند. از آن‌جا که موضع آمریکا دائمی و روشن است، احمدی‌نژاد بیشتر به روسیه متمرکز شد.
وی به نقل از احمدی‌نژاد نوشت که ایران از مذاکرات برنامه هسته‌ای خارج خواهد شد اگر شورای امنیت سازمان ملل‌متحد قطعنامه کنونی را تصویب کند. رئیس‌جمهور ایران پوتین را به حداکثر احتیاط دعوت کرد و به روسیه پیشنهاد نمود که تا تدابیر لازم را بکار بندد تا در شمار دشمنان ایران قرار نگیرد. از هر نظر این یک شانتاژ واضح و حتی تاحدودی اولتیماتوم بشمار می‌رود. بعد از این طبیعتا برای اینکه هیأت روسی وی را بپذیرد، شانسی وجود نداشت. البته رئیس‌جمهور ایران تاب نیاورد و بالاخره چند جمله‌ای هم درباره آمریکا گفت. احمدی‌نژاد به آمریکایی‌ها و بیش از همه به ”باراک اوباما“ رئیس‌جمهور آمریکا که دشمن ایران محسوب می‌شود، پیشنهاد کرد که تا دیر نشده سیاست خویش را تغییر دهد چرا که ”فقط اینکار می‌تواند دولت آمریکا را از شکست کامل سیاسی نجات دهد“ و اوباما اولین کسی خواهد بود که از این مسأله لطمه خواهد دید.
در نهایت نویسنده مقاله می‌نویسد: ولادیمیر پوتین که بعد از احمدی‌نژاد سخنرانی کرد، به آقای احمدی‌نژاد پاسخ گفت. وی گفت که ایشان باید در روابط با جامعه جهانی خوش معاشرت‌تر باشند. احمدی‌نژاد به نظر می‌رسد که همه چیز را در خصوص رای‌گیری در شورای امنیت سازمان ملل‌متحد دریافت و در بخش دوم جلسه شرکت نکرد و حتی منتظر ضیافت نهار دسته جمعی نیز نماند: ”به نظر می‌رسد وی به جایی پرواز کرد که او را درک می‌کنند“ .
مولف اشاره می‌کند، پوتین طی کنفرانس مطبوعاتی با ”رجب طیب اردوغان“ نخست‌وزیر ترکیه اعلام کرد: ”جناب رئیس جمهور ایران این‌جا حضور دارند ما در جریان جلسات ملاقات خواهیم کرد، البته اگر ایشان لزومی برای اینکار ببینند“ .
به نظر می‌رسید که پوتین لزومی به این دیدار ندارد؛ موضع روسیه شکل گرفته و مسکو برای تحریمها علیه ایران آمادگی دارد. اما با ”اما و اگر“ های محسوس که در کل می‌توانند این موضع را از رسمیت ساقط کنند. آقای پوتین این شروط را بلافاصله چنین توضیح داد: قطعنامه‌های بین‌المللی نباید بیش از حد باشند، آنها نباید ملت ایران را تحت شرایط بدی قرار دهند، ایران حق اجرای برنامه صلح‌آمیز هسته‌ای را دارد بعلاوه به‌طور غیرمنتظره‌ای پوتین تاکید کرد که در ماه اوت سال جاری نیروگاه اتمی بوشهر باید راه‌اندازی شوند. وی می‌توانست این مسأله را اشاره نکند، شاید برای همه این بهتر بود. اما آیا در آن صورت خبرنگاران غربی بهانه‌ای پیدا می‌کردند؟
مولف در ادامه نوشت، البته خبرنگاران زمانی که ”محمود احمدی‌نژاد“ رئیس‌جمهور ایران سخرانی کرد، بیشتر به جنبش و جوش افتادند. وی این فرصت را داشت که برای آخرین بار اعضای شورای امنیت سازمان ملل‌متحد را متقاعد کند تا آنها را از صدور قطعنامه حاوی تحریمات علیه کشورش باز دارد. او هم تلاش کرد که از این فرصت استفاده کند. از آن‌جا که موضع آمریکا دائمی و روشن است، احمدی‌نژاد بیشتر به روسیه متمرکز شد.
وی به نقل از احمدی‌نژاد نوشت که ایران از مذاکرات برنامه هسته‌ای خارج خواهد شد اگر شورای امنیت سازمان ملل‌متحد قطعنامه کنونی را تصویب کند. رئیس‌جمهور ایران پوتین را به حداکثر احتیاط دعوت کرد و به روسیه پیشنهاد نمود که تا تدابیر لازم را بکار بندد تا در شمار دشمنان ایران قرار نگیرد. از هر نظر این یک شانتاژ واضح و حتی تاحدودی اولتیماتوم بشمار می‌رود. بعد از این طبیعتا برای اینکه هیأت روسی وی را بپذیرد، شانسی وجود نداشت. البته رئیس‌جمهور ایران تاب نیاورد و بالاخره چند جمله‌ای هم درباره آمریکا گفت. احمدی‌نژاد به آمریکایی‌ها و بیش از همه به ”باراک اوباما“ رئیس‌جمهور آمریکا که دشمن ایران محسوب می‌شود، پیشنهاد کرد که تا دیر نشده سیاست خویش را تغییر دهد چرا که ”فقط اینکار می‌تواند دولت آمریکا را از شکست کامل سیاسی نجات دهد“ و اوباما اولین کسی خواهد بود که از این مسأله لطمه خواهد دید.
در نهایت نویسنده مقاله می‌نویسد: ولادیمیر پوتین که بعد از احمدی‌نژاد سخنرانی کرد، به آقای احمدی‌نژاد پاسخ گفت. وی گفت که ایشان باید در روابط با جامعه جهانی خوش معاشرت‌تر باشند. احمدی‌نژاد به نظر می‌رسد که همه چیز را در خصوص رای‌گیری در شورای امنیت سازمان ملل‌متحد دریافت و در بخش دوم جلسه شرکت نکرد و حتی منتظر ضیافت نهار دسته جمعی نیز نماند: ”به نظر می‌رسد وی به جایی پرواز کرد که او را درک می‌کنند“ .
