زندانی سیاسی زینب جلالیان طی نامه‌یی از زندان خوی به زندانیان سیاسی آتنا دائمی و گلرخ ابراهیمی که در زندان قرچک ورامین زندانی هستند از آنها حمایت کرد و نوشت: درود بر آزاده‌های دربند
من فریاد آزادی‌ام از پشت دیوارهای قطور و میله‌های سرد و سهمناک زندان.
بهترین درودهایم را نثار شما آزاده‌های دربند می‌کنم،
رفقای عزیزتر از جانم، گلرخ و آتنا و همه کسانی که به یاد من بوده‌اید، من صدای پژواک‌های شما را از پشت این دیوارهای سهمناک زندان به‌خوبی می‌شنوم و این صداها بهترین سمفونی کائناتها برای من بوده است، صدای پژواک شما برای من یادآور کوه‌های بلند و سرافراز وطنم بوده است و این ارزشمندترین هدیه بود که در طول ده سال زندانم دریافت کرده‌ام. به قول شاعر، فریاد من بی‌جواب نیست قلب خوب تو جواب فریاد من است.
دوستان عزیز و رفقای نازنینم، وقتی به من گفتند شما پشت میله‌های زندان هستید، قلبم به درد آمد و بعداً که بعد از مدتی طولانی خبردار شدم که به‌رغم همه درد و خشونت و سختی‌های که در زندان بر شما روا داشته‌اند من را از یاد نبرده‌اید و برایم نامه نوشته‌اید، خیلی از شما ممنونم و امیدوارم با مقاومت و تلاش‌هایم این همه عشق و محبت‌های بی‌دریغ شما را جبران بکنم و به شما قول می‌دهم و سوگند می‌خورم تا آخرین قطره خونی که در بدن دارم، مبارزه کنم تا لیاقت رفاقت شما و همه کسانی که در سخت‌ترین شرایط، به یاد من بوده‌اند، را داشته باشم.
شما به جرم ناکرده در زندان هستید،اگر فکر کرده‌اند که فریاد آزادی سر دادن جرم است، این جرم چه زیبا و باشکوه است.
به امید آن روز که هیچ آزادیخواهی دربند نباشد.
در پایان من از همه نهادهای حقوق بشری تقاضا دارم نهایت تلاشهای خود را برای آزادی کسانی که به‌خاطر آزادی و برابری در زندانهای رژیم ایران به سرمی برند، به کار ببندند تا این عزیزان هم مثل من تمام جوانی خود را پشت میله‌های زندان سپری نکنند.
مقاومت زندگیست
زینب جلالیان، زندان خوی
