دانشجویان کوی دانشگاه تهران روزهای دوشنبه 9 و سه‌شنبه 10آذر در رابطه با مسائل و مشکلات خودشان جلسات و تجمع برگزار کردند.
در پایان این تجمع بیانیه‌یی از طرف دانشجویان منتشر شد در آن از جمله آمده است:
ما دانشجوییم
ما دانشجوییم و عرصه دانشگاه هر روز بر ما تنگ‌تر می‌شود. هر روز که می‌گذرد داشته‌هایی که روزگاری حق طبیعی شمرده می‌شد از ما سلب می‌شود و بعد به شکل کالایی دوباره به خود ما فروخته می‌شود. کار به جایی رسیده است که گویا خود ما نیز فردا در بازار رابطه دانشگاه و تجارت فروخته خواهیم شد.
ما دانشجوییم
ما دانشجوییم و آنچه ما را بر آن داشت تا بعد از ماهها پیگیری و اعتراضات متوالی صنفی هم‌چون 18بهمن، 18اسفند، 19مرداد و البته ماهها تحمل تهدید و فشار، مستقیم با مردم سخن بگوییم، چیزی نیست جز انبوه مصائبی که با چوب حراج زدن بر دانشگاه بر ما هجوم آورده است. این بذل و بخشش دانشگاه و آموزش عالی به بخش خصوصی به دست همان کسانی انجام می‌گیرد که قاعدتاً باید اولین حامی و پشتیبان ما باشند. یعنی وزارت علوم و صندوق رفاه دانشجویی. اما افسوس که این دو نهاد پیش و بیش از همه به هستی ما که همان نهاد دانشگاه رایگان است حمله‌ور شده‌اند.
ما دانشجوییم
ما دانشجوییم و ماههاست تنها و تنها به‌دلیل خواستن حقوق اولیه خود یعنی بهداشت، اسکان، تغذیه و آموزش رایگان، زیر ضرب نهادهای امنیتی و فشارهای حراست منکوب شده‌ایم.
ما دانشجوییم
ما دانشجوییم و به تمام کسانی که مستقیم و غیرمستقیم در این وضعیت اسفناک دخیل بوده‌اند هشدار می‌دهیم. روند کنونی حاکم بر اقتصاد کشور یعنی تعدیل ساختاری و خصوصی‌سازی افسار گسیخته که نمود آن را در دانشگاه به شکل برون سپاری و باز کردن پای شرکتهای پیمانکاری به آن می‌بینیم، تنها و تنها به یک نتیجه می‌انجآمد و آن تبعیض فاجعه‌بار در امکان بهره‌مندی از حق آموزش رایگان و تبعات ناگوار ناشی از آن است. وزارت علوم با سیاست بومی گزینی فرزندان مستعد این کشور را از حضور در بهترین دانشگاههای کشور باز می‌دارد با این بهانه که دوری از خانواده باعث مشکلات متعدد و افت تحصیلی دانشجو می‌شود، ولی همین دانشگاه تهران در جای جای کشور نظیر جزیره کیش پردیس هایی راه‌اندازی می‌کند که پرداخت شهریه آنها فقط در توان قشر ثروتمند جامعه است.
ما دانشجوییم
ما دانشجوییم و چیزی جز بنیادی‌ترین و بدیهی‌ترین حقوق خود را نمی‌خواهیم. گمان نمی‌کنیم غذا، خوابگاه و امکانات رفاهی رایگان و حق استفاده برابر از امکانات آموزشی خواسته چنان گرانی باشد که مسئولان اینچنین از شنیدن آنها هراس دارند.
ما دانشجوییم
ما دانشجوییم و اعلام می‌کنیم تا وقتی که این روند دانشجو ستیز ادامه دارد مقاومت ما در برابر آن هم زنده خواهد بود. تمام آنچه از ما گرفته شده است باید بی‌قید و شرط به ما باز گردانده شود و تشکلها و شوراهای دانشجویی که با رأی و نظر ما شکل می‌گیرند تنها نهادهایی باید باشند که برای ما و سرنوشت ما تصمیم می‌گیرند.
در پایان این تجمع بیانیه‌یی از طرف دانشجویان منتشر شد در آن از جمله آمده است:
ما دانشجوییم
ما دانشجوییم و عرصه دانشگاه هر روز بر ما تنگ‌تر می‌شود. هر روز که می‌گذرد داشته‌هایی که روزگاری حق طبیعی شمرده می‌شد از ما سلب می‌شود و بعد به شکل کالایی دوباره به خود ما فروخته می‌شود. کار به جایی رسیده است که گویا خود ما نیز فردا در بازار رابطه دانشگاه و تجارت فروخته خواهیم شد.
ما دانشجوییم
ما دانشجوییم و آنچه ما را بر آن داشت تا بعد از ماهها پیگیری و اعتراضات متوالی صنفی هم‌چون 18بهمن، 18اسفند، 19مرداد و البته ماهها تحمل تهدید و فشار، مستقیم با مردم سخن بگوییم، چیزی نیست جز انبوه مصائبی که با چوب حراج زدن بر دانشگاه بر ما هجوم آورده است. این بذل و بخشش دانشگاه و آموزش عالی به بخش خصوصی به دست همان کسانی انجام می‌گیرد که قاعدتاً باید اولین حامی و پشتیبان ما باشند. یعنی وزارت علوم و صندوق رفاه دانشجویی. اما افسوس که این دو نهاد پیش و بیش از همه به هستی ما که همان نهاد دانشگاه رایگان است حمله‌ور شده‌اند.
ما دانشجوییم
ما دانشجوییم و ماههاست تنها و تنها به‌دلیل خواستن حقوق اولیه خود یعنی بهداشت، اسکان، تغذیه و آموزش رایگان، زیر ضرب نهادهای امنیتی و فشارهای حراست منکوب شده‌ایم.
ما دانشجوییم
ما دانشجوییم و به تمام کسانی که مستقیم و غیرمستقیم در این وضعیت اسفناک دخیل بوده‌اند هشدار می‌دهیم. روند کنونی حاکم بر اقتصاد کشور یعنی تعدیل ساختاری و خصوصی‌سازی افسار گسیخته که نمود آن را در دانشگاه به شکل برون سپاری و باز کردن پای شرکتهای پیمانکاری به آن می‌بینیم، تنها و تنها به یک نتیجه می‌انجآمد و آن تبعیض فاجعه‌بار در امکان بهره‌مندی از حق آموزش رایگان و تبعات ناگوار ناشی از آن است. وزارت علوم با سیاست بومی گزینی فرزندان مستعد این کشور را از حضور در بهترین دانشگاههای کشور باز می‌دارد با این بهانه که دوری از خانواده باعث مشکلات متعدد و افت تحصیلی دانشجو می‌شود، ولی همین دانشگاه تهران در جای جای کشور نظیر جزیره کیش پردیس هایی راه‌اندازی می‌کند که پرداخت شهریه آنها فقط در توان قشر ثروتمند جامعه است.
ما دانشجوییم
ما دانشجوییم و چیزی جز بنیادی‌ترین و بدیهی‌ترین حقوق خود را نمی‌خواهیم. گمان نمی‌کنیم غذا، خوابگاه و امکانات رفاهی رایگان و حق استفاده برابر از امکانات آموزشی خواسته چنان گرانی باشد که مسئولان اینچنین از شنیدن آنها هراس دارند.
ما دانشجوییم
ما دانشجوییم و اعلام می‌کنیم تا وقتی که این روند دانشجو ستیز ادامه دارد مقاومت ما در برابر آن هم زنده خواهد بود. تمام آنچه از ما گرفته شده است باید بی‌قید و شرط به ما باز گردانده شود و تشکلها و شوراهای دانشجویی که با رأی و نظر ما شکل می‌گیرند تنها نهادهایی باید باشند که برای ما و سرنوشت ما تصمیم می‌گیرند.
