کنفرانس چهار دهه جنایت علیه بشریت و مصونیت از مجازات ـ سخنرانی وکلا و شاهدان قتل‌عام

کنفرانس«چهاردهه جنایت علیه بشریت و مصونیت از مجازات»

به مناسبت سی‌و‌پنجمین سالگرد قتل‌عام ۳۰ هزار زندانی‌سیاسی

آزاده ضابطی - رئیس کمیتهٔ وکلای ایرانی در انگلستان

خانم رجوی، میهمانان محترم، خانم‌ها و آقایان، مایه‌ افتخار من و البته افتخار بزرگی است که امروز بعد از ظهر در این‌جا به شما ملحق می‌شوم. اجازه دهید قبل از هر چیز به نمایندگی از خانواده قربانیان و بازماندگان، که بسیاری از آن‌ها ما را با حضور خود در این‌جا مفتخر کرده‌اند، از هر یک از سخنرانان امروز به خاطر سخنرانی‌های قدرتمند و البته بسیار شیواشان تشکر کنم.

از زمان پیدایش این رژیم وحشی، بیش از ۱۲۰هزار ایرانی آزادی‌خواه توسط این رژیم اعدام شده‌اند. تنها در قیام اخیر، بیش از ۷۵۰ ایرانی آزادی‌خواه کشته شده‌اند که شامل زنان و کودکان می‌شود. و همچنین بیش از ۳۰هزار نفر دیگر بازداشت شده‌اند و البته منابع معتبر بی‌شماری وجود دارد که نشان می‌دهد ماموران دولتی در شکنجه، تجاوز جنسی، و هم‌چنین تجاوز جنسی به زندانیان سیاسی و بازداشت‌شدگان دست داشته‌اند و این شامل کودکان نیز می‌شود. هم مرد و هم زن. بنابراین، آن‌چه از بدو پیدایش جمهوری اسلامی پدیدار شده، تا حد زیادی یک الگوی رفتاری و شیوه‌یی است که با مشت آهنین بر ایران حکومت می‌کند و سرکوب داخلی در شدیدترین شکل آن. از این رو در این مدت شاهد جنایات مستمری بوده‌ایم که توسط رژیم ایران علیه مردم انجام شد. برخی از این جنایات ممکن است در واقع جنایت علیه بشریت باشند و برخی دیگر نیز به طور رسمی به عنوان جنایت علیه بشریت شناخته و معرفی شده‌اند که البته مهم‌ترین نمونه آن قتل عام حدود ۳۰هزار زندانی سیاسی در ایران در سال ۱۳۶۷ است. یکی از نمونه‌های بسیار اخیر این است که رژیم اسامی ۱۰۴ نفر از افراد وابسته به مجاهدین خلق را منتشر کرد و اعلام کرد که آن‌ها توسط دادگاه کیفری تهران متهم شده‌اند. صراحتا، خانم‌ها و آقایان، این گستاخی مطلق رژیم ایران است که قربانیان اصلی وحشی‌گری خود را در طول چهار دهه گذشته به صراحت متهم می‌کند، انسان را کاملاً مبهوت می‌کند و واقعاً حکایت از بی‌شرمی این رژیم دارد. مورد ساکنان اشرف در آلبانی یک نمونه خوب و نمونه بارز دیگر است که تلاش رژیم ایران برای حذف و ساکت کردن مخالفان است و در این مورد مهمتر از همه افرادی هستند که بازماندگان کشتار ۱۳۶۷ و از این رو شاهد این جنایت علیه بشریت هستند. بیانیه بین‌المللی حقوق‌دانان این اقدام را محکوم می‌کند و متهم کردن این ۱۰۴نفر را نیز محکوم می‌کند. و در نهایت، حفظ حقوق اساسی بشر و البته حقوق سیاسی پناهندگان مجاهدین خلق مقیم آلبانی. این‌ها البته مشمول حقوق بین‌الملل هستند، مانند ارجاع به کنوانسیون ۱۹۵۱ ژنو، کنوانسیون اروپایی حقوق بشر و البته میثاق حقوق مدنی و سیاسی و سایر قوانین بین‌المللی قابل اجرا که من به آن‌ها اشاره نمی‌کنم. البته این شامل تضمین حقوق ساکنان اشرف از جمله آزادی بیان و آزادی تجمعات می‌شود هم‌چنان‌که نخست‌وزیر آلبانی در سال ۲۰۱۶ در نامه‌یی به معاون رئیس پارلمان اروپا تاکید کرده بود.

و در نهایت، خانم‌ها و آقایان، اجازه دهید با بیان این جمله، صحبتم را به پایان برسانم، که بهترین راه برای ارج نهادن به فداکاری‌های مردان، زنان و کودکانی که در راه آزادی ایران جان خود را از دست داده‌اند، اطمینان یافتن از این است که رویاها و آرزوهای آن‌ها به راستی محقق شود و معنی‌اش این است که ایرانیان در یک جمهوری آزاد، دموکراتیک و مبتنی بر جدایی دین و دولت زندگی کنند که در آن آزادی های اساسی و حقوق بشر همه ایرانیان محقق شود. آن روز خواهد امد و من مشتاقانه منتظر پذیرایی از شما در ایران آزاد هستم. خیلی ممنونم.

محمود رویایی – از شاهدان قتل عام با ده سال سابقه زندان در رژیم آخوندی

در اتاق بازجویی و شکنجه:

من محمود رویایی به مدت ۱۰سال در زندانهای قزلحصار و اوین و گوهردشت بودم. ۱۸سالم بود که به جرم هواداری از مجاهدین دستگیر شدم و این اولین صحنه‌یی بود که در زندان اوین با اون آشنا شدم. در همین اتاق بیش از ۵۰نوع روش شکنجه روی زندانیان اعمال می‌شد. بسیاری از دوستانم زیر ضربات این کابلهایی که می‌بینید جان باختند، بسیاری کلیه‌هاشونو از دست دادن و بسیاری دیگر بعد از ۷سال شکنجه در جریان قتل عام زندانیان اعدام شدند.

من خاطرات روزهای زندان رو در یک مجموعه ۵جلدی به نام آفتابکاران منتشر کردم.

اتاق قفس

اینجا اسمش قفسه. توی این قوطهای نیم متری زندانی‌رو ساعتها و روزها به همین شکل نگه می‌داشتند تا دست از عقیده‌اش برداره.

اتاق گاز

اینجا در زندان گوهردشت به اتاق گاز معروف بود. در تابستان سال ۶۶ من و بسیاری از دوستانم را به جرم ورزش جمعی به همین شکل توی این اتاقی که هیچ منفذی برای تبادل هوا نداشت انداختند. ساعتها با همین تراکم و بدون هوا.

راهرو مرگ

اما همه این شکنجه‌ها و فشارها در برابر فاجعه قتل عام زندانیان هیچه. اینجا راهرو مرگ زندان گوهردشته

اولین قربانیان و مهمانان این راهرو زندانیانی بودند که مدت محکومیت‌شون تموم شده بود. اینها در محاکم و دادگاههای رسمی رژیم به ۲ یا ۳سال زندان محکوم شده بودند و هشتم مرداد فقط به خاطر دفاع از عقیده‌شون اعدام شدند. مهشید رزاقی فوتبالیست تیم ملی ایران ۵سال بعد از پایان مدت محکومیتش ظرف چند دقیقه اعدام شد. پدرش وقتی فهمید سکته کرد و بسیاری از خانواده‌ها که منتظر آزادی بچه‌هاشون بودن وقتی خبر اعدام عزیزانشون رو شنیدن متلاشی شدند

اتاق هیات مرگ

اینجا اتاق هیات مرگ. این که اینجا نشسته ابراهیم رئیسیه که امروز رئیس جمهوره. اون مصطفی پورمحمدی نماینده وزارت اطلاعاته که بعد از قتل عام زندانیان به وزارت دادگستری و وزارت کشور رسید. همین‌طور که ملاحظه می‌کنید هیات مرگ اون روز، هیأت حاکمة امروزه. روز سوم اوت ۱۹۸۸ من برای اولین بار رئیسی‌رو توی این اتاق دیدم. ۳اوت ۸۸ من از نزدیک شاهد سنگدلی و شقاوت رئیسی بودم. ۳۳سال بعد از اون جنایت درست در همین روز ۳اوت، رئیسی به کرسی ریاست جمهوری در ایران رسید. همون روز سی.ان.ان مقاله‌ای از من منتشر کرد با این عنوان: ۳۳سال پیش من رئیس جمهور جدید ایران را در اتاق مرگ دیدم

قسمت دوم راهرو مرگ

بعد از هیات مرگ زندانیان رو به این قسمت یعنی ادامة راهرو مرگ می‌بردند. آنها فقط به جرم عقیده‌شون در انتظار مرگ نشستند.

روز شنبه ۱۵مرداد در راهرو مرگ ناصر منصوری که نخاعش قطع شده بود‌رو با برانکارد به راهرو مرگ آوردند. من هنوز بعد از ۳۵سال نمی‌تونم تصور کنم ناصر رو چه جوری روی چارپایه نگه داشتند و طناب به گردنش انداختند چون نخاعش قطع شده بود، یک لحظه هم نمیتونست روی پا بایسته.

و این یکی دیگه از دوستامه که از دو پا کامل و مادرزاد فلج بود. اسمش محسن محمدباقره.

اونها درحالی که سرود آزادی می‌خوندن از ما جدا شدن

سالن مرگ

دوستان من از اینجا وارد سالن مرگ شدند. در این جا زندانیان‌رو دسته دسته به همین شکل که می‌بینید حلق آویز کردن یکی از دوستانم که شاهد صحنه دار زدن زندانیان بود گفت زندانیان وقتی طناب به گردنشون انداختند با صدای بلند شعار می‌دادند. زنده باد آزادی مرگ بر استبداد و یک سری هم می‌گفتند درود بر رجوی

کانتینرها اجساد را به بیابانهای اطراف شرق تهران معروف به خاوران به صورت جمعی دفن کردند. بعد روی اونها آهک ریختند و بعد سیمان کردند

امروز مردم ایران و خانواده‌های شهیدان چشم به ما در اشرف و دوستانمان در سراسر جهان دوختند و انتظار دارند هیات مرگ دیروز یا همین هیات حاکمة امروز رو به دست عدالت بسپاریم.

رضا شمیرانی-از شاهدان قتل عام ۶۷ با ده سال سابقه زندان در رژیم آخوندی

من رضا شمیرانی هستم که در سال۱۳۶۰ بدلیل هواداری از سازمان مجاهدین خلق ایران در تهران دستگیر شدم وپس از شکنجه های شدید جسمی و روحی در یک محکمه ۳ دقیقه ایی به ده سال زندان محکوم شدم. و این مدت ده سال را در زندانهای اوین، زندان مخوف اوین که برای همه شما شناخته شده است و زندان قزلحصار سپری کردم. همچنین باید بگم که یکنفر از شاهدین بازمانده از اون کشتار مخوف ۶۷ در زندان اوین هستم در واقع هیئت مرگ که من خودم در مقابل اون رفتم تشکیل شده بود از چهار نفر. حسینعلی نیری بعنوان رییس هیئت مرگ، اشراقی، مرتضی اشراقی بعنوان دادستان، مصطفی پور محمدی نماینده وزارت اطلاعات در زندان اوین در اون مقطع و آخوند جنایتکار ابراهیم رئیسی که اکنون سمت ریاست جمهوری جمهوری اسلامی ملاها را داره. محض اطلاع باید بگم یکی از افرادی که بسیار فعال بود و نقش خیلی تعیین کننده ای بازی می کرد برای اینکه زندانیان مجاهد سر موضع را شناسایی بکنه و به دستور حسینعلی نیری حکم اعدام اونها رو بگیره سراپا نمی شناخت. به طناب دار سپرده شوند. البته اضافه بر این چهار نفر که من اونروز شاهد بودم ۸ مرداد ۱۳۶۷آخوند دیگری به اسم سید مرتضی حسینی در واقع مرتضوی که آن زمان بعنوان نماینده رییس زندان اوین در اون مقطع یکی از افراد بسیار فعال و دست اندر کار در اعدامهای ۶۷ بود. خیلی خوب یادمه که پشت در اتاق هیئت مرگ روی دیوار دادستانی رنگ گرفته بود خوشحالی می کرد و سراپا نمی شناخت هنوز چهره اش خاطرم هست و او کسی بود که گفته بود که من در اون زمان اصلا در اوین نبودم

باید بگم که اعدامهای ۶۷ قتل‌عام ۶۷ یک پدیده خلق الساعه نبود یعنی اینجور نبود که رژیم تصمیم گرفته باشه درجا که زندانیان را اعدام بکنه

از یک سال قبل از اعدام، ما توی زندان می‌شنیدیم و می‌دیدیم. تحرکاتی هست که بوی خوبی نمی داد. و تو همین رابطه. رژیم درصدد شناسایی. مجاهدین سر موضع، آن کسانی که توی تشکیلات زندان فعال بودند و نقش بازی می‌کردند. این‌ها را بشناسه برای روزی که میخواد قتل‌عام اجرا بکنه. توی همین رابطه خود من و چند نفر دیگر از دوستان من را بردند برای و مدت یازده ماه موضع شکنجه های شدید جسمی بودم و روحی به طور خاص. که اطلاعات زندان را بگیرند. و افراد سر موضع را شناسایی بکنند و ۶۷ اینها را اعدام بکنند که من البته تو مقطع بخاطر اینکه. اطلاعات هم نره و خیانت نکنم و دوستانم را لوندم مجبور شدم که دست به خودکشی بزنم که موفق نبود و اونها من را از مرگ نجات دادند. اما همه اینها مقدمه قتل‌عام ۱۳۶۷ بود.

توی زندان اوین قتل عام از هزار و در واقع قتل‌عام از ۱۳۶۷ پنجم مرداد شامگاه پنجم مرداد هزار و سیصد و شصت و هفت شروع شد. اونچه که در زندان. گوهردشت هشتم مرداد بود. من یادمه که در واقع اولین کسی که از پیش من بردن. مجاهد شدید. امیر عبداللهی بوده. که توی سلول با همدیگر بودیم ساعت پنج بعد از ظهور او بردند. و ساعت دوازده شب که برگشتم خبری از حکم اعدام خودش رو به من داد. پنجم مرداد. و همان روز پنجم مرداد. محمد رضا سرایدار. او هم همین طور. برای اینکه بدونید محمد سرایدار از سر خطبه عقد پا شد رفت اطلاعیه پخش بکنه. دوازده شب. پشت چراغ قرمز اونطوری که خودش برای من تعریف می‌کرد. گیر یک وزارتی افتاده بود. که اعلامیه رو که دیده دستش همونجا می گیرنش و خدا میدونه که چه شکنجه های. قبل از ۶۷ . .... و او هم در همون پنج مرداد از کنار ما بردند.

برای اینکه بدانید امیر عبداللهیان که به شما گفتم پنجم مرداد اعدام شد. برادر اون مجید عبداللهی در واقع ابوالحسن عبدالهی که مجید ما. می نامیدیمش. دو هفته بعد به هیأت مرگ میره . نیری می گه که با ما همکاری کن برادرت رو اعدام کردیم که پدرت مقطوع النسل نشه. مجید میگه مهم نیست که پدرم مقطوع النسل میشه مهم اینه که مجاهدین نسلشون امتداد پیدا بکنه و من همان راهی رو میرم که برادرم رفت و او هم سربدار شد

البته الان که من که می آمدم توی سالن من در واقع سه نفر رو می خواستم به شما معرفی کنم ولی کسی رو دیدم دیدم که در واقع. عزیزترین و بهترین دوست من بود که می خواستم به شما معرفی کنم. محمدرضا کریمی نزدیک‌ترین دوست و رفیق من توی زندان. بچه مسجد سلیمان. کسی که در دوران سختی. به من انگیزه مقاومت می‌داد و هیچ گاه اون رو فراموش نکردم خواستم شما او رو هم بشناسید.

اما خوبه که کمی هم از زنان مجاهد براتون بگم. هشت مرداد همین ساعت‌ها بود که من پشت در اتاق مرگ بودم. عذر‌می‌خوام جماعت بسیار زیادی از خواهر اونجا بودم خواهران مجاهد زنان مجاهد اونجا بودن. توی فرصتی من فقط تونستم با چهار نفر از اینها صحبت بکنم. به من گفتند که ما هیئت بودیم. گفتم اتهامتون رو چی گفتید. گفته‌اش گفت مجاهدین. گفتم بعدش گفت ما رو محکوم به اعدام کردند. یعنی در واقع این چهار زن مجاهد که من این شانس را داشتم این فرصت را داشتم آنها را ببینم. به صراحت به من گفتند. که ما بخاطر نام مجاهد چون سر موضع بودیم نام مجاهد رو به کار بردیم ما را به اعدام محکوم کردند و حکم اعدام به ما ابلاغ شد. برای اینکه یک آماری داشته باشیم در واقع برای اینکه برآوردی داشته باشیم بدونیم رژیم تو اون مقطع ابعاد جنایت چقدر هست. قبل از اعدامها طبق برآوردی که ما زندانیان خودمان داشتیم برای این که بدانیم چند نفر هستیم چیزی در حدود پنج هزار نفر ما ارزیابی داشتیم تو زندان اوین توجه کنید تو زندان اوین. نه زندان گوهردشت و نه تو زندانهای سراسر ایران فقط توی زندان اوین در تهران در شمال تهران در حدود پنج هزار نفر. اما بعد از اعدامها، متاسفانه آماری که ما داشتیم یعنی کسانی که دیدیم و همدیگر را دیدیم و زنده بودیم صد و بیست صد و سی نفر بودیم یعنی پنج هزار نفر به صد و سی صد و سی نفر تقل تقلیل پیدا کرده بود این یه نمونه جنایتیهایی است که این ملاها دارن انجام می دن دادن و بازهم دارن انجام می دن . فقط میتونم اینو بگم که تاکید کنم صد بار تاکید کنم تک تک اونهایی که رفتن شما نبودید من بودم و دیدم. اگرچه توصیف سختیه اگرچه برای کسی که اونجا نبود شاید درک صحبتهای ما و دوستان ما که همه مثل من هستند برای شما سخت باشه تصویر کردنش سخت باشد ولی ما دیدیم از نزدیک دیدیم دو جبهه رو دیدیم. یک جبهه‌ای که جنایت و دنائت بود. یک جبهه که ایستادگی مقاومت بود. می‌دیدم چطور خواهرها و مظلومانه ولی بدون اینکه کوتاه بیایند می‌گفتند هوادار مجاهدین و همه‌شون تک تک. به اعدام محکوم شدند و تک تکشون سربه‌دار شدند.

البته وقتی که رژیم مجاهدین را اعدام کرد به اینجا تموم نشده اوائل شهریور دوستان مارکسیست ما را هم. به همین. در واقع هیئتهای مرگ بردن و اونها رو هم اعدام کردند. و بعد از اون خیلی جالبه که براتون بگم خود من. هجدهم مرداد با چشمهای خودم دیدم. توی راهروی سلولهای انفرادی آسایشگاه. تعداد بسیار زیادی از افراد نظامی با یونیفرم آبی. و سربازهایی که لباس سربازی تنشون داشتند. اینها کسانی بودند که. در واقع توی جنگ نوار مرزی که. مجاهدین حضور داشتند و رژیم به آنها دستور آتش داده بود به سمت مجاهدین، اینها شرکت نکرده بودن خودداری کرده بودند. تمام اینها رو برای بازجویی آوردند زندان اوین. و بعد از اون. هیچ کس رو ندیدیم. یعنی اون جماعت انبوده با یونیفرم آبی و لباس سربازی. اونها هم مفقود شدن البته مفقود برای من. مشخصه منظور چیست.

ولی یک چیز رو می‌جلوی خواهر مریم بگم. من و همه‌ی ما. که از آن قتل عام جان سالم به در بردیم. تمامی این سالها هرکجا که بودیم سعی کردیم تلاش کردیم در هر حد که توانمان بوده. پیام اون دوستان ساکتمون رو برسونیم پیام همون محمدرضا رو برسونیم . اما متاسفانه واقعا متاسفانه سکوت جامعه جهانی و خصوصا. ملل متحد برای من قابل فهم نیست فقط یک چیز را می‌فهمم که این سکوت باعث استمرار رژیم و مصونیت بخشیدن به رژیم در ادامه جنایت و شکنجه است و آنچه که رژیم داره می کنه ثمره این سکوت مجامع بین المللی در مقابل این قتل عام شصت و هفته که صورت گرفته. اما برای اینکه همه بدانند و آگاه باشند من و ما و همه زندانیان در کنار خانم مریم رجوی این تعهد رو میدیم دادیم و می‌دهیم و بازخواهیم داد تا زمانیکه قاتلان و جنایتکارانی که در این قتل عام حضور داشتند به عدالت سپرده نشن جنبش. دادخواهی رو ادامه خوانیم داد در هرکجا که هست در هر مکان هست با هر سختی و با هر بهایی کوتاهی نخواهیم ‌آمد. و این راه را ادامه دهیم داد. و تا آخرش میریم چون ما یاران خودمان را فراموش نمی‌کنیم اگر اونها ساکت هستند ولی ما هم‌صدا داریم . با تشکر از اینکه صحبتهای من رو گوش کردید.

سیما میرزایی

سلام بر شما خواهر مریم عزیز و حضار گرامی. من سیما میرزایی هستم. چهارده نفر از اعضای خانواده من در زندانهای خمینی ملعون به شهادت رسیده اند. که پنج نفر از آنها خواهر و برادراهام هستند. که بعد از هفت سال تحمل هفت سال زندان و شکنجه. در حالیکه همه شون حکم داشتن توسط هیئت مرگ ازجمله رئیسی جلاد که هم‌اکنون رئیس جمهور فعلی ایران می‌باشد توسط آنها سربه‌دار شدن. اونها جرم‌شون فقط هواداری از مجاهدین بود البته این جرم در رژیم آخوندی سخت ترین جرم محسوب میشه.

برادرم حسین. از زندانیان سیاسی زمان شاه. سال شصت دستگیر شد. به مدت یک سال و نیم در سلول‌های انفرادی بود. بعد از اون به هفده سال حکم. هفده سال بهش حکم دادند محکوم شد. حسین سال های زیادی در سلول‌های انفرادی در قرنطینه اوین در زیر پله اوین، در قبر و در قفس تحت شدید ترین شکنجه ها قرار داشت. لاجوردی جلاد با همه‌ی این شکنجه ها هرگز نتوانست اون رو بشکنه چرا که حسین محور مقاومت و سمبل ایستادگی بود. سرانجام در سال شصت و هفت همراه با سی هزار مجاهد خلق. که نود درصد آنها از مجاهدین بودند. سر به دار شد. خواهرم معصومه.در سال شصت و یک در حینی که در حال پیوستن به مجاهدین بود دستگیر شد و به اوین منتقل شد. معصومه ماهها در آنجا در انفرادی و تحت شکنجه بود. و و اون رو فرستادن برای همدان شهری که فعالیت های دانش آموزی‌اش در آنجا بود به آنجا منتقل کردند. و در آنجا ماهها در انفرادی و شکنجه و به پنج سال حکم محکوم شد. با وجودی که یک سال بود از حکم معصومه به پایان رسیده بود، هروقت مادرم می پرسید که این یک سال که حکمش تمام شده چرا آزاد نمی کنی، صلواتی جنایتکار می‌گفت اگر امروز معصومه را آزاد کنیم فردا در کنار مجاهدین خواهد بود. اینقدر اینجا نگهش می داریم تا موهاش رنگ دندوناش سفید بشه. و بالاخره در مرداد ماه خونین شصت و هفت. همراه با جمعی از مجاهدین در بندش در حالیکه چشمها و دست ها و پاهاشون را بسته بودند. به گورستان شهر می‌برند و در آنجا به رگبار می بندند.

مهناز یوسفی همسر برادرم اون هم همراه با معصومه دستگیر شد و در حالی که یک کودک شیرخواره داشت. به همراه کودکش به اوین منتقلش کردند. مهناز ماهها تحت شکنجه بود و بارها در مقابل چشمان کودکش اون رو شکنجه می‌کردند. و مهناز به خاطر سر موضع بودن و کوتاه نیامدن از آرمان مجاهدین. در سال شصت و هفت در سن بیست و هفت سالگی با فریاد زنده باد آزادی سر به دار شد.

و اما مصطفی برادر شانزده ساله‌ام که دانش آموز شانزده ساله بود دستگیر شد و بعد از هفت سال تحمل زندان و شکنجه. در یک دادگاه فرمایشی در دو دقیقه محاکمه اش کردن از او پرسیده بودند که جرمت چیه و اسمت چیه. مصطفی با افتخار می گفت اسمم مصطفی میرزایی و جرمم هوادار سازمان مجاهدین خلق ایران است.

و با صدور حکم اعدام توسط هیئت مرگ مصطفی را با صفی از مجاهدان قهرمان روانه سالن مرگ می‌کنم.

اولین شهید خانواده ما خواهرم خدیجه که دانشجوی مهندسی بود در سال شصت دستگیر شد سه ماه مستمر زیرش. شدیدترین شکنجه های قرون وسطایی بود. در یک. ملاقات بسیار کوتاه به پدرم گفته بود. از من انزجار نامه بر علیه مجاهدین می‌خواهند و مصاحبه تلویزیونی ولی هرگز تسلیم آنها نخواهم شد. و در دی ماه شصت بعد سه ماه. تحمل زیر شکنجه به شهادت رسید و. جنایتکاران حتی پیکر اون را به ما تحویل ندادند بخاطر آثار شکنجه یی که روی بدنش بود.

یاران مقاومت. همانطور که خود می‌دانید خانواده های مجاهدین زیر شدید ترین فشار ها قرار داشته و دارند. بسیاری از پدران و مادرانی که بخاطر اینکه همکاری با رژیم نکرده‌اند سال‌ها در زندان‌ها بوده‌اند. بعد از دستگیری برادرم حسین که به مدت هجده ماه ما هیچ خبری از او نداشتیم مادرم همه روزه از این زندان به زندان های مختلف می رفت تا شاید رد و نشانی از حسین بگیره. مادرم که با پنج تا از جگر گوشه هاش در زندان‌ها زیر شکنجه ها بودند با دو تا نوه خردسالش از اوین به قزل حصار از قزل حصار به گوهردشت می‌رفت و فرسنگ ها راه دورتر به شهر همدان برای ملاقات چند دقیقه ای با به دیدن دخترش می‌رفت. من چگونه می‌توانم درد مادری را در اینجا توصیف کنم که چهار هفته متوالی خبر اعدام چهارتا از عزیزانش رو بهش داده اند. و حتی اجازه گرفتن مراسم را به او ندادند از پیکر شهیدان و حتی رمزی ردی از مزارشون رو به خانواده های ما ندادن. لاجوردی جلاد به مادرم گفته بود. اگر با ما همکاری کنید. شماره مزار حسین این رو بهت میدم تا بعد از این در خاوران دنبال بچه های گمشده‌ات نگردی و مادرم فریاد می‌زنه پسرم شیرم حلالت باد که با یزید زمان بیعت نکردی. و من مادر همان حسین ام. و با تو هرگز بیعت نخواهم کرد.

بعد از قتل عام زندانیان. دژخیمان در حالیکه. ملاقات ها را ماه ها بود قطع کرده بودند. خانواده ها را احضار کردند تا خبر اعدام بچه هاشون رو بدم. وقتی صدا می کردند یک ساک وسایل شخصی زندانی را می‌داد. به نمونه پدرم رو ساک مصطفی را میان اینجوری پرت می‌کنند جلوی پای پدرم و میگه این ساک وسایل شخصی مصطفی است و خود مصطفی را می تونی بری توی بهشت زهرا ملاقات کنی. این جوری با این طرحشون خانواده ها پدر و مادرها را هم می‌خواستند متلاشی کنند. چه بسیار پدران و مادرانی که با شنیدن خبر اعدام عزیزانشان. با حمله قلبی جانشان را از دست دادند. اما بر منطق تاریخ این یاد و راه این شهدا هرگز خاموش و فراموش نمی شه. امروز جوانان شورشی

امروز جوانان شورشی از ایستادگی و شجاعت آنها انگیزه و الهام می گیرند. هدف و آرمان اونها موضوع امروز جامعه ایرانه و این آرمان بی‌تردید پیروز خواهد شد ما خانواده های سی هزار . گل سرخ سر به دار شده در تابستان خونین شصت و هفت نه می بخشیم و نه فراموش می‌کنیم و از تمامی مجامع بین المللی و حقوقی میخواهیم که در این مسیر مردم را پشتیبانی کنند.. من هم از همین جا. به خامنه‌ای ضحاک میگم من هم یک مجاهدم. بفرمایید به دادگاه

فرزانه حسینی

خانم ها و آقایان، همزمان با پایان یافتن کنفرانس پاسخگویی در قتل عام ۱۹۸۸ در ایران. مایلم از همه سخنرانان، مهمانان و شرکت کنندگان محترم نهایت تشکر را داشته باشم.

ما به تعهد عمیق در جستجوی حقیقت، عدالت و پاسخگویی فکر می کنیم. ما به روشن کردن جنایات مرتکب شده در جریان کشتار ۱۹۸۸ و دفاع از عدالت ادامه خواهیم داد

زیرا مصونیت از مجازات فقط جنایات بیشتری را به همراه دارد. ما با هم تاریکی معافیت را روشن خواهیم کرد و برای جهانی که در آن حقیقت و عدالت پیروز است، تلاش خواهیم کرد.

از همه شما به خاطر فداکاری، اشتیاق و تعهد تزلزل ناپذیر شما به امر عدالت سپاسگزارم. باشد که تلاش جمعی ما راهگشای سرعت تغییر و چراغ امید برای همه ایرانیان باشد. خیلی ممنونم