وال استریت ژورنال دوشنبه ۳مرداد در مطلبی درباره بن‌بست مذاکرات اتمی با رژیم آخوندی نوشت: در حالی‌که ایران به آستانهٔ اتمی نزدیک می‌شود، به‌نظر می‌رسد که حماسهٔ توافق اتمی به پایان خود نزدیک می‌شود.
در ماه دسامبر، وزیر خارجه آنتونی بلینکن به خبرنگاران گفت: ”آنچه که ما اجازهٔ آنرا نخواهیم داد این است که ایران در عمل در گفتگوهای بی‌حاصل باشد و همزمان برنامهٔ اتمی خود را به جلو ببرد“ .
وال استریت افزود: این رژیم ایران را باز نداشت و ایران با خوشحالی از آن زمان مشغول هر دو کار بوده است. هفتهٔ گذشته، رئیس اطلاعات انگلستان به خبرنگاران گفت که ایران تصمیم به رد شرایط آمریکا برای بازگشت به توافق گرفته، هر چند خرسند است که اجازه دهد که مذاکرات ادامه یابد.
هفتهٔ گذشته، رافائل گروسی رئیس آژانس بین‌المللی انرژی اتمی گفت که برنامهٔ اتمی ایران ”به‌سرعت به جلو حرکت می‌کند“ .
حتی در میان خوشبین‌ترین افراد درونی در واشنگتن، امید دارد از دست می‌رود. با کلمات رابرت ملی، مذاکره‌کنندهٔ اصلی، آنرا بیان کنیم، ”شما نمی‌توانید یک جسد را زنده کنید“ .
یک دلیل که اجازه داده شد گفتگوها به این اندازه بدون نتیجه به درازا بکشد تبعات نامطلوب اذعان به شکست است. پایان قطعی توافق ایران تقریباً مطمئناً بدین معنی است که دولت مجبور است بین پذیرش یک ایران مسلح به اتمی و یا شروع یک درگیری که احتمالاً به یک جنگ دیگر آمریکا در خاورمیانه منجر خواهد شد، یکی را انتخاب کند. هر دو ریل شامل ریسک‌ها و هزینه‌های بزرگ و غیرقابل پیش‌بینی است. احتراز از این انتخاب زشت، بگونهٔ قابل فهمی، هدف کانونی دولت بایدن در منطقه بوده است.
بایدن مکرراً گفته است که اجازه دادن به ایران برای ساختن تسلیحات اتمی یک گزینه نیست. اگر دولت قادر به‌عملی کردن آن نباشد، تبعات آن برای قدرت آمریکا در خاورمیانه و در جهان عمیق و چه بسا غیرقابل بازگشت خواهد بود. اگر آمریکا به تأسیسات اتمی ایران حمله کند و خود را درگیر یک باتلاق دیگر در خاورمیانه بیابد، تأثیراتش در داخل آمریکا و در خارجه سهمگین خواهد بود.
در حالی‌که بوی جسد گربهٔ مرده [برجام] بدتر می‌شود، بایدن به بزرگترین آزمایش عمر خود نزدیک‌تر می‌شود.
