خامنه‌ای پس از تشکیل پرونده برای ۱۰۴تن از مجاهدین، علاوه بر بسیج تمام دستگاه تبلیغاتی و رسانه‌یی خود، دستور کار سه قوه اصلی نظامش را نیز حول همان محور چیده است. در قضاییه‌اش، اژه‌ای و معاونش آخوند مصدق، در مجریه‌اش، دهقان معاون حقوقی رئیسی و در مقننه و مجلسش، نمایندگانی از جمله رئیس کمیسیون امنیت ملی را به صف کرد که در تقویت حکم اعدام یقه‌درانی کنند و خط و نشان بکشند.
مشخص است که این حکم به‌ظاهر مسخره و بلاهت‌بار از تهدیدی جدی و بلایی جانکاه در نظام حکایت دارد که این‌چنین ولوله در ارکان سه‌گانه نظام انداخته و بنابراین، باید کمی عقب‌تر رفت و زمینه‌های صدور حکم را کاوش نمود.
در سال جاری...
واقعیت هماوردی بین مقاومت ایران و رژیم آخوندی در سال جاری حاکی از بالا‌گرفتن تضادها بود. ضربات کاری مقاومت حداقل در سه زمینه‌ٔ سیاسی، حقوقی و اجتماعی، رژیم را موضع ضعف و گوشه رینگ برده و با چنین زمینه‌ها و پیشینه‌ای بود که رژیم درمانده‌ٔ خامنه‌ای به آن حکم قضایی دست یازید:
در زمینه‌ٔ سیاسی رژیم می‌خواست به‌زعم خودش با سرکوب قیام و اضمحلال همه آلترناتیوهای دروغین، دشمن اصلی خود را نیز در صحنه سیاسی، از دور خارج و یا حداقل خنثی و بی‌تأثیر کند. به همین دلیل با زد و بند گسترده و آن تماس تلفنی ۹۰دقیقه‌ای رئیسی با رئیس‌جمهور فرانسه، خیز برداشته بود مانع تظاهرات پاریس شود. اما تشکیلات پولادین سازمان پیشتاز با حمایت بی‌دریغ هموطنان و هواداران پرشور مقاومت، بوالعجب آفریدند و با طرح و برنامه‌های چندلایه و جایگزین، توطئه‌ها را درهم شکستند و در نهایت به گزارش فیگارو دهها هزار برای حمایت از آلترناتیو رژیم به خیابان آمدند. کنفرانس جهانی ایران آزاد نیز با شکوه تمام برگزار شد و سه روز میزبانی مقاومت ایران از ۵۰۰ شخصیت سیاسی از ۵ قاره جهان، در صدر مهمترین اخبار مربوط به ایران نشست. این کنفرانس اگر چه سه روزه بود ولی اخبار و صحبت‌های غنی سخنرانان هنوز که هنوز است شنیدنی است و منتشر می‌شود چون تنها دوای درمان غده سرطانی ولایت را ارائه می‌کند. به موازات این اقدامات ۱۲۴تن از رهبران جهان شامل رؤسای جمهور و نخست‌وزیران پیشین از آلترناتیو دموکراتیک و برنامه ده‌ماده‌ای خانم رجوی حمایت کردند. به این موج حمایت و تایید، ۷۵ برنده جایزه نوبل را هم باید اضافه کرد تا سوزش و بدبختی ولی فقیه کامل شود و دایره پشتیبانی از آلترناتیو، سه کشور عضو دائم شورای امنیت یعنی فرانسه، انگلیس و آمریکا را بپوشاند و چهار کشور (سه کشور یاد شده به‌همراه ایتالیا) از گروه کشورهای بزرگ صنعتی، جی‌هفت را در نوردد.
برای درک ضربه کاری در زمینه‌ٔ حقوقی باید نگاهی به روز ۱۲تیر انداخت و آنچه در جلسه روز سوم کنفرانس مقاومت گذشت. در این کنفرانس که برای دادخواهی و ضرورت محاکمه سران رژیم به‌خاطر جنایت علیه بشریت و نسل‌کشی برگزار شد چهر‌ه‌هایی حضور داشتند که نام هر کدام برای لرزه افکندن بر پیکر دیکتاتورها کافی است. شخصیتهایی هم‌چون سفیر یواخیم روکر رئیس شورای حقوق‌بشر ملل متحد تا سال۲۰۱۵، آقای پیر سانه مدیر کل عفو بین‌الملل تا سال۲۰۰۱، پروفسور آریل دولیتسکی، رئیس کارگروه سازمان‌ملل در رابطه با ناپدیدشدگان اجباری تا سال۲۰۱۵ و کارشناسان بین‌المللی دیگری که بر لزوم محاکمه سران رژیم تأکید داشتند. هنوز طنین شلیک این موشک شدیدالانفجار حقوقی ادامه داشت که جلسه‌یی هم در پارلمان انگلیس با حضور آقای جاوید رحمان گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد برگزار شد که علاوه بر نطق‌های آتشین لردها و نمایندگان و کارشناسان حقوقی، آقای جاوید رحمان تصریح کرد «اعدام‌های جمعی سال۱۳۶۷ توسط مقامات رژیم ایران صورت» گرفته است و خواستار «تشکیل یک دادگاه بین‌المللی» گردید.
و اما در بعد اجتماعی، در حالی که رژیم بارها فاتحه قیام را خوانده و آن را موضوعی مربوط به گذشته وانمود می‌کرد، کانون‌های شورشی و جوانان شورشگر با نقشه‌مسیر «آتش جواب آتش»، قیام را کماکان برافروخته و زنده نگه‌داشتند. با وجودی که بیش از ۳۶۰۰تن از آن حماسه‌سازان (با اسم و مشخصات موجود در دفتر شورای ملی مقاومت) در جریان قیام دستگیر یا ناپدید شده‌اند اما تصاویر شکوهمند از اقدامات هزاران واحد مقاومت و صدها عملیات تصویرنگاری و نصب بنر نشان داد که پدیده کانون‌های شورشی به‌عنوان یگانه پاسخ کوبنده در برابر رژیم ولایت فقیه با استقبال جامعه مواجه شده است. کما این‌که عملیات‌های انفجاری این کانونها در جای جای میهن ادامه دارد و سمت‌وسودهنده و روشنی‌بخش دلها و دیدگان آزادیخواهان و جوانان در ایران‌زمین است. راه افتادن کمپین «منم-مجاهدم» و «بفرمایید-دادگاه» نیز پرتوی دیگری از همین اقبال و شور ملی برای آزادی وطن است.
با این زمینه‌ها و این سابقه فاجعه‌بار برای نظام ولایت بود که خامنه‌ای مجبور شد سیرک دادگاه را راه بیندازد و از دست آلترناتیو و دشمن اصلی‌اش جیغ بنفش بکشد. این اقدام تدافعی اگر چه بلاهت‌بار است ولی بر مبنای عینی بن‌بست نظامی است که پس از چهار دهه جنایت و کشتار هیچ راه خروجی برای خود نمی‌بیند و هر تقلایی که می‌کند در باتلاق سرنگونی بیشتر فرو می‌رود.
