روز شنبه ۱۵ آبان ۸۹ از ساعت ۱۰ صبح بازنشستگان تأمین اجتماعی یک تظاهرات اعتراضی در مقابل مجلس ارتجاع برگزار کردند. در این تظاهرات که از شهرری؛ اسلامشهر؛ تهران؛ کرج و قزوین حضور یافته بودند کارگران بازنشسته و برخی کارگران شاغل حضور یافته و به طرح مطالبات خود از جمله درخواست افزایش ۱۵% حقوق سال ۸۹ در مقابل ۶% اعلام شده از طرف دولت پرداختند. کارگران هم‌چنین مطالباتی دیگر از قبیل برقراری بیمه تکمیلی و برخی امتیازات دیگر که در یک اطلاعیه منتشره ذکر شده بود و هم‌چنین لغو مصوبه دولت در خصوص انتقال درمان از تأمین اجتماعی به وزارت بهداشت را درخواست کردند و با شعارهای بلند بارها تلاش کردند صدای خود را به گوش اعضای مجلس ارتجاع رسانده و آنان را مجبور به پاسخگویی کنند. کارگران ضمن قرائت قطعنامه خود و تعهد برخی نمایندگان در خصوص اجرای خواستهای آنان قرار گذاشتند در صورتیکه به مطالبات آنان رسیدگی نشود در آینده‌ای نزدیک به تجمعات دیگری اقدام خواهند نمود. نکته‌ای که جلب توجه می‌کرد آگاهی آنان از ضرورت ایجاد یک تشکل سراسری از بازنشستگان تأمین اجتماعی و وحدت با کارگران شاغل بود.
یک اطلاعیه تشریحی در مورد مطالبات بازنشستگان در بین بسیاری از تظاهر کننده گان منتشر شد که متن آن ضمیمه می‌شود.
متن اطلاعیه منتشره در تظاهرات ۱۵ آبان ماه
مطالبات بازنشستگان تأمین اجتماعی:
۱- افزایش حقوق ماهیانه حداقل به میزان افزایش نظام هماهنگ خدمات کشوری و با در نظر گرفتن تورم واقعی
۲- برقراری ”بیمه تکمیلی“ برای همه بازنشستگان تأمین اجتماعی؛ زیرا پس از سی سال کارهای سخت و توان فرسا و با توجه به بالا بودن هزینه‌های درمان ما قادر به درمانهای اساسی نبوده و این باعث رشد سریع بیماریها می‌شود که فرتوتی زودرس را با خود همراه دارد
۳- تشکیل صندوق رفاهی وام؛ مسافرت و وام تحصیلی فرزندان (همانند دیگر بازنشستگان کشوری)
۴-تشکیل تعاونیهای مسکن برای بازنشستگان فاقد مسکن
دوستان بازنشسته تأمین اجتماعی
همانظور که می‌دانید در سرزمین که زندگی می‌کنیم ”کار“ و ”تلاش“ ارزشی ندارد و کارگران و حقوق بگیران؛ حتی در بهترین وضعیت زندگی در ایام جوانی خود نمی‌توانند حداقل امکانات لازم برای خود و خانواده‌شان را تهیه کنند و تمام بهره‌مندیهای زندگی از آن کسانی است که کار نمی‌کنند؛ از اینجهت کارگران و حقوق بگیران در زمان جوانی و توانمندی خود مجبور به انجام دو یا سه کار می‌شوند و در زمان بازنشستگی علی رغم سی سال کار و آبرو داری اجبارا به کارهای نامناسب و دون شأن خود تن می‌دهند. و در این مقطع زمانی به جهت بحرانهای اقتصادی - که به دست دولت و سوء‌استفاده گران ناشی شده - و با خیل عظیم جوانان بیکار؛ کار برای بازنشستگان نایاب است.
یک اصل تاریخی می‌گوید هر نسلی پا روی دوش نسل قبلی خود می‌گذارد؛ این همه بناها؛ شهرها؛ کارخانه‌ها؛ سدها؛ جاده‌ها و خیابانها و تأمین زندگی ده‌ها میلیون انسان نسل پس از ما؛ از زحمت چه کسی ساخته شده است؟ دولتمردان و سرمایه‌داران بدون آن که کمترین زحمتی برای این مملکت کشیده باشند و به اصطلاح سنگ روی سنگ گذاشته باشند امروزه در بهترین و مستحکم‌ترین بناها و خودروهایی که ما ساخته‌ایم و در روی بهترین مبلمانها لم می‌دهند و به روی مبارکشان هم نمی‌آورند که از قبل دسترنج چه کسانی استفاده می‌کنند؟ دولتمردان فراموش کرده‌اند که این کارگران بودند که وقتی با قدرت عظیم خود به‌طور یکپارچه و متحدانه در سال ۵۷ پا به عرصه مبارزه نهادند رژیم گذشته خلع‌سلاح شد.
دوستان می‌دانیم که ۳۰% حقوق و مزایای دریافتی ماهیانه از ما کسر و به حساب تأمین اجتماعی ریخته می‌شود برای این‌که بدانیم در چهل یا سی و یا ده سال قبل چه ارزشی داشته است؛ کافیست با قیمت اقلام مصرفی مثل برنج و یا گوشت و یا مسکن و غیرو سنجش کنیم؛ در سی سال قبل گوشت کیلویی ۲۵ تومان بود و از حقوق و مزایای ۴۰۰۰ تومانی ما ۱۲۰۰ تومان بیمه کسر می‌گردید (سی درصد بیمه) یعنی برابر با ۴۸ کیلو گوشت ماهیانه بیمه پرداخت می‌کردیم و با قیمت امروزی که حداقل کیلویی ۱۸۰۰۰ تومان است؛ برابر با حدود۸۶۴۰۰۰ تومان می‌گردد؛ و این مبلغ ماهیانه با معادل سازی ارزش امروزی؛ در سی سال قبل به‌عنوان بیمه از حقوق ما کسر می‌گردید و مسلم است که بخشی از آن سرمایه‌گذاری شده و بجریان افتاده و طی سالها دارای بازده بوده است و نتیجتا از مبلغ ذخیره اولیه نیز افزون شده است؛ حال پس از سی سال خوبست مسئولین روشن کنند که این پولهایی که ما پرداخته‌ایم به کجا رفته است؟ حاکمیت موظف است عدالت را رعایت کند و از این‌که سرمایه؛ دسترنج و حاصل زندگی ما توسط دیگران به غارت برود جلوگیری نماید. اگر تورم ایجاد شده؛ ما که خود تولید کننده و عامل کاهش تورم بوده‌ایم و باید دید چه کسانی باعث ایجاد تورم بوده‌اند و آیا ثروت آنان در این مدت کاهش یافته و یا ده‌ها برابر افزایش پیدا کرده است؟ مصداق جمله معروف شده‌ایم ”کسی که کار می‌کند چیزی به‌دست نمی‌آورد و آن که چیزی به‌دست می‌آورد کار نمی‌کند“
دوستان هم‌اکنون ما یعنی سازندگان تمام نعمات کنونی در ته جدول قرار داریم همه چیز را تقسیم می‌کنند؛ بودجه‌ها را تخصیص می‌دهند و اگر چیزی ته آن ماند نیم نگاهی بما کرده و اندکی در نظر می‌گیرند و اگر نمانده بود که سخنرانیهای طول و درازی در مورد جبران حقوق ما می‌کنند اما در درون آن جز حرف و وعده و وعید توخالی هیچ چیز نیست. ما صدقه نمی‌خواهیم؛ ما حقوق اساسی خود را می‌خواهیم.
باید بفکر جدی و اساسی باشیم؛ با ریختن غم و غصه و اندوه در درون خود؛ یعنی با از بین بردن خود کاری صورت نخواهد گرفت؛ با حرکت انفرادی نیز به جایی نمی‌رسیم و با یک جواب ”نه“ سر بالا از یک کارمند دون پایه خلع‌سلاح می‌شویم حرکتهای موضعی و عصبانی جمعی نیز راه به جایی نخواهد برد و همانند رعد و برق محو می‌شود.
راه‌کار ما ایجاد تشکیلات دائمی و سراسری است
اگر متحدانه و در سراسر مملکت خواسته‌های خود را با صدای رسا اعلام کنیم کسی نمی‌تواند آن را نشنیده بگیرد؛ ما جمعیت زیادی هستیم می‌توانیم در تصمیمات کلان و انتخابات و غیرو اثرگذار باشیم؛ باید جمع خود را باور کنیم همان‌طور که ما سازندگان نعمات موجود هستیم؛ اما سؤال اینست که شوراهای خود را چگونه تشکیل بدهیم؟
۱- در تمامی شهرستانها و مراکز استان می‌توان با تجمع در مقابل سازمان کل تأمین اجتماعی به‌طور مرتب اول هر ماه ضمن بیان خواسته‌ها؛ مجمع عمومی خود را تشکیل و یک هیأت مؤسس شورای نمایندگان با اهداف زیر تشکیل شود.
- فراخوان تشکیل مجمع عمومی بازنشستگان هر شعبه در مسجد محل؛ پارک منطقه و یا یک مکان عمومی دیگر که به‌طور مرتب در پانزدهم هر ماه تشکیل شود و برگزاری انتخابات جهت شورای دائمی همان منطقه
- تشکیل کمسیونهای: فرهنگی و انتشارات؛ روابط عمومی؛ همکاریهای داوطلبانه؛ تفریحی و ورزشی
- انتشار خبرنامه بازنشستگان تأمین اجتماعی منطقه به‌طور ماهیانه برای بازنشستگان هر شعبه
۲- تشکیل شوراهای بازنشستگان تأمین اجتماعی شهرها متشکل از نمایندگان مناطق با کمیسیونهای مربوطه
۳- تشکیل شوراهای استانی از نمایندگان شهرها و بلاخره در سطح کشور از نمایندگان استانها
همان‌طور که مقامات دولتی وعده دادند که حقوق بازنشستگان تأمین اجتماعی همانند بازنشستگان کشوری و لشگری افزایش خواهد یافت و از طرف دیگر میزان بیمه پرداختی ما بسیار بسیار بیشتر از میزان بیمه پراختی کشوری و لشگری بوده و قابل مقایسه نمی‌باشد درخواست تحقق مطالبات به‌حق موارد ذکر شده را داریم.
جمعی از بازنشستگان تأمین اجتماعی
۱۶ آبان ۱۳۸۹
یک اطلاعیه تشریحی در مورد مطالبات بازنشستگان در بین بسیاری از تظاهر کننده گان منتشر شد که متن آن ضمیمه می‌شود.
متن اطلاعیه منتشره در تظاهرات ۱۵ آبان ماه
مطالبات بازنشستگان تأمین اجتماعی:
۱- افزایش حقوق ماهیانه حداقل به میزان افزایش نظام هماهنگ خدمات کشوری و با در نظر گرفتن تورم واقعی
۲- برقراری ”بیمه تکمیلی“ برای همه بازنشستگان تأمین اجتماعی؛ زیرا پس از سی سال کارهای سخت و توان فرسا و با توجه به بالا بودن هزینه‌های درمان ما قادر به درمانهای اساسی نبوده و این باعث رشد سریع بیماریها می‌شود که فرتوتی زودرس را با خود همراه دارد
۳- تشکیل صندوق رفاهی وام؛ مسافرت و وام تحصیلی فرزندان (همانند دیگر بازنشستگان کشوری)
۴-تشکیل تعاونیهای مسکن برای بازنشستگان فاقد مسکن
دوستان بازنشسته تأمین اجتماعی
همانظور که می‌دانید در سرزمین که زندگی می‌کنیم ”کار“ و ”تلاش“ ارزشی ندارد و کارگران و حقوق بگیران؛ حتی در بهترین وضعیت زندگی در ایام جوانی خود نمی‌توانند حداقل امکانات لازم برای خود و خانواده‌شان را تهیه کنند و تمام بهره‌مندیهای زندگی از آن کسانی است که کار نمی‌کنند؛ از اینجهت کارگران و حقوق بگیران در زمان جوانی و توانمندی خود مجبور به انجام دو یا سه کار می‌شوند و در زمان بازنشستگی علی رغم سی سال کار و آبرو داری اجبارا به کارهای نامناسب و دون شأن خود تن می‌دهند. و در این مقطع زمانی به جهت بحرانهای اقتصادی - که به دست دولت و سوء‌استفاده گران ناشی شده - و با خیل عظیم جوانان بیکار؛ کار برای بازنشستگان نایاب است.
یک اصل تاریخی می‌گوید هر نسلی پا روی دوش نسل قبلی خود می‌گذارد؛ این همه بناها؛ شهرها؛ کارخانه‌ها؛ سدها؛ جاده‌ها و خیابانها و تأمین زندگی ده‌ها میلیون انسان نسل پس از ما؛ از زحمت چه کسی ساخته شده است؟ دولتمردان و سرمایه‌داران بدون آن که کمترین زحمتی برای این مملکت کشیده باشند و به اصطلاح سنگ روی سنگ گذاشته باشند امروزه در بهترین و مستحکم‌ترین بناها و خودروهایی که ما ساخته‌ایم و در روی بهترین مبلمانها لم می‌دهند و به روی مبارکشان هم نمی‌آورند که از قبل دسترنج چه کسانی استفاده می‌کنند؟ دولتمردان فراموش کرده‌اند که این کارگران بودند که وقتی با قدرت عظیم خود به‌طور یکپارچه و متحدانه در سال ۵۷ پا به عرصه مبارزه نهادند رژیم گذشته خلع‌سلاح شد.
دوستان می‌دانیم که ۳۰% حقوق و مزایای دریافتی ماهیانه از ما کسر و به حساب تأمین اجتماعی ریخته می‌شود برای این‌که بدانیم در چهل یا سی و یا ده سال قبل چه ارزشی داشته است؛ کافیست با قیمت اقلام مصرفی مثل برنج و یا گوشت و یا مسکن و غیرو سنجش کنیم؛ در سی سال قبل گوشت کیلویی ۲۵ تومان بود و از حقوق و مزایای ۴۰۰۰ تومانی ما ۱۲۰۰ تومان بیمه کسر می‌گردید (سی درصد بیمه) یعنی برابر با ۴۸ کیلو گوشت ماهیانه بیمه پرداخت می‌کردیم و با قیمت امروزی که حداقل کیلویی ۱۸۰۰۰ تومان است؛ برابر با حدود۸۶۴۰۰۰ تومان می‌گردد؛ و این مبلغ ماهیانه با معادل سازی ارزش امروزی؛ در سی سال قبل به‌عنوان بیمه از حقوق ما کسر می‌گردید و مسلم است که بخشی از آن سرمایه‌گذاری شده و بجریان افتاده و طی سالها دارای بازده بوده است و نتیجتا از مبلغ ذخیره اولیه نیز افزون شده است؛ حال پس از سی سال خوبست مسئولین روشن کنند که این پولهایی که ما پرداخته‌ایم به کجا رفته است؟ حاکمیت موظف است عدالت را رعایت کند و از این‌که سرمایه؛ دسترنج و حاصل زندگی ما توسط دیگران به غارت برود جلوگیری نماید. اگر تورم ایجاد شده؛ ما که خود تولید کننده و عامل کاهش تورم بوده‌ایم و باید دید چه کسانی باعث ایجاد تورم بوده‌اند و آیا ثروت آنان در این مدت کاهش یافته و یا ده‌ها برابر افزایش پیدا کرده است؟ مصداق جمله معروف شده‌ایم ”کسی که کار می‌کند چیزی به‌دست نمی‌آورد و آن که چیزی به‌دست می‌آورد کار نمی‌کند“
دوستان هم‌اکنون ما یعنی سازندگان تمام نعمات کنونی در ته جدول قرار داریم همه چیز را تقسیم می‌کنند؛ بودجه‌ها را تخصیص می‌دهند و اگر چیزی ته آن ماند نیم نگاهی بما کرده و اندکی در نظر می‌گیرند و اگر نمانده بود که سخنرانیهای طول و درازی در مورد جبران حقوق ما می‌کنند اما در درون آن جز حرف و وعده و وعید توخالی هیچ چیز نیست. ما صدقه نمی‌خواهیم؛ ما حقوق اساسی خود را می‌خواهیم.
باید بفکر جدی و اساسی باشیم؛ با ریختن غم و غصه و اندوه در درون خود؛ یعنی با از بین بردن خود کاری صورت نخواهد گرفت؛ با حرکت انفرادی نیز به جایی نمی‌رسیم و با یک جواب ”نه“ سر بالا از یک کارمند دون پایه خلع‌سلاح می‌شویم حرکتهای موضعی و عصبانی جمعی نیز راه به جایی نخواهد برد و همانند رعد و برق محو می‌شود.
راه‌کار ما ایجاد تشکیلات دائمی و سراسری است
اگر متحدانه و در سراسر مملکت خواسته‌های خود را با صدای رسا اعلام کنیم کسی نمی‌تواند آن را نشنیده بگیرد؛ ما جمعیت زیادی هستیم می‌توانیم در تصمیمات کلان و انتخابات و غیرو اثرگذار باشیم؛ باید جمع خود را باور کنیم همان‌طور که ما سازندگان نعمات موجود هستیم؛ اما سؤال اینست که شوراهای خود را چگونه تشکیل بدهیم؟
۱- در تمامی شهرستانها و مراکز استان می‌توان با تجمع در مقابل سازمان کل تأمین اجتماعی به‌طور مرتب اول هر ماه ضمن بیان خواسته‌ها؛ مجمع عمومی خود را تشکیل و یک هیأت مؤسس شورای نمایندگان با اهداف زیر تشکیل شود.
- فراخوان تشکیل مجمع عمومی بازنشستگان هر شعبه در مسجد محل؛ پارک منطقه و یا یک مکان عمومی دیگر که به‌طور مرتب در پانزدهم هر ماه تشکیل شود و برگزاری انتخابات جهت شورای دائمی همان منطقه
- تشکیل کمسیونهای: فرهنگی و انتشارات؛ روابط عمومی؛ همکاریهای داوطلبانه؛ تفریحی و ورزشی
- انتشار خبرنامه بازنشستگان تأمین اجتماعی منطقه به‌طور ماهیانه برای بازنشستگان هر شعبه
۲- تشکیل شوراهای بازنشستگان تأمین اجتماعی شهرها متشکل از نمایندگان مناطق با کمیسیونهای مربوطه
۳- تشکیل شوراهای استانی از نمایندگان شهرها و بلاخره در سطح کشور از نمایندگان استانها
همان‌طور که مقامات دولتی وعده دادند که حقوق بازنشستگان تأمین اجتماعی همانند بازنشستگان کشوری و لشگری افزایش خواهد یافت و از طرف دیگر میزان بیمه پرداختی ما بسیار بسیار بیشتر از میزان بیمه پراختی کشوری و لشگری بوده و قابل مقایسه نمی‌باشد درخواست تحقق مطالبات به‌حق موارد ذکر شده را داریم.
جمعی از بازنشستگان تأمین اجتماعی
۱۶ آبان ۱۳۸۹
