در حالیکه برجام توسط دولت آمریکا برای دوره‌ای دیگر تمدید شد و وزیر خارجه آمریکا گفت که رژیم از برجام تبعیت کرده، و در حالیکه همزمان صحبت از تحریمهای جدید و تصویب تحریمهای گسترده در کنگره آمریکاست، تلویزیون و رسانه‌های رژیم نسبت به مطرح شدن موضوع تغییر نظام ابراز وحشت می‌کنند.
به‌رغم این‌که طی روزهای اخیر موضوع تغییر رژیم به‌صورت گسترده در رسانه‌ها و محافل سیاسی جهان مطرح شده است. اما از طرف دیگر دیدم رژیم و مشخصاً ظریف به چنین موضوعی-تغییر رژیم- واکنش نشان دادند. علت چیست؟
واقعیت این است که طی چند روز گذشته خبری که مستقیماً از تغییر رژیم اسم آورده باشد نبوده است، اما حتماً چیزهایی بوده که رژیم این طور خودش بحث تغییر را مطرح و ابراز نگرانی می‌کند. مثلاً این حرف ظریف قابل‌توجه است که دیروز تلویزیون رژیم آن را بازتاب داد که ظریف گفت: «آمریکا بعد از انقلاب در پی تغییر حکومت در ایران بوده».
معنی این حرف ظریف این است که تغییر حرف جدیدی نیست و از زمان دولتهای قبلی در آمریکا در طول 38عمر این رژیم مطرح بوده پس یعنی موضوع مهمی نیست.
در حالیکه واقعیت این است که در تمام 38سال گذشته، هیچگاه بحث و سیاست تغییر رژیم، توسط هیچ کدام از دولتهای آمریکا مطرح نشده. هر چه بوده سیاست تغییر رفتار بوده است. هر بار هم این سیاست را با اسمی عنوان می‌کردند. مثلاً مهار دوجانبه (رژیم و عراق آنزمان)، یعنی می‌گوید مهار، نه تغییر رژیم. یا زمانی می‌گفتند سیاست چماق و حلوا! یعنی در کنار ضربه، امتیاز هم داده شود. در زمان اوباما هم که سراپا در خط کنار آمدن با رژیم و امتیاز دادن به رژیم بودند. تا جایی که ظریف روز سه‌شنبه 27تیر گفت: «آمریکا بعد از انقلاب در پی تغییر حکومت در ایران بوده. این سیاست در دولت اوباما شکل رسمیش را از دست داد». در نتیجه هیچگاه بحث از تغییر رژیم در میان نبوده و تنها و تنها طرفی که از 36سال پیش شعار و خطش تغییر رژیم بوده، مقاومت ایران و حامیانش بوده‌اند.
اما برای اولین بار روز 25خرداد امسال، وزیر خارجه آمریکا، تیلرسون صحبت از تغییر رژیم در ایران کرد و گفت: «سیاست ما تغییر رژیم در ایران است». بعد از آن هم ژنرال متیس، وزیر دفاع آمریکا روز 20تیر گفت: «تغییر رژیم در تهران شرط برقراری رابطه مداوم و مثبت با ایران است».
البته ظریف سعی می‌کند یا این بیان که این حرف جدید نیست مقداری از وحشت دلواپسان و ریزشیها را کم کند.
ضمن این‌که این سؤال نیست مطرح است که تیلرسون و متیس که طی هفته‌های گذشته این مواضع را گرفتند، چرا الآن رژیم و مشخصاً ظریف به آن واکنش نشون می‌دهند؟
تیلرسون به‌روشنی گفت سیاست ما تغییر رژیم است. در کنار این موضع بی‌سابقه، طبعاً اقدامات دیگر دولت آمریکا هم معنی مشخصی پیدا می‌کند. مثلاً همین تحریمهای وزارت خزانه‌داری و وزارت‌خارجه آمریکا. جالب بود که سه‌شنبه 27تیر 96 گزارشگر رژیم در آمریکا، درباره ملاقات ظریف با مقامات سازمان ملل می‌گفت: «هنوز ملاقات تمام نشده بود که از کاخ سفید صداهای متفاوتی به گوش رسید. از یک‌سو این‌که احتمالاً دولت آمریکا به کنگره اعلام می‌کند ایران تمام تعهداتش را اجرایی کرده، از سوی دیگر از همان کاخ سفید خبر رسید آنها هفت نهاد دولتی و ۵فرد ایرانی را تحریم کردند».
یا مثلاً حرف مایک پنس، معاون ترامپ که باز هم رژیم را اصلی‌ترین دولت حامی تروریسم دانست و گفت: رئیس‌جمهور به رژیم ایران اخطار داده که در گزارش هم آمده بود.
پس رژیم همه اینها را در چارچوب سیاست تغییر رژیم می‌بیند به همین دلیل است که اینطور واکنش نشان می‌دهد.
اما مجلس رژیم آخوندی روز سه‌شنبه 27تیر 96 با سرعت طرح یک فوریتی را تصویب کرد که علتش را حمایت آمریکا از تروریسم و نقض حقوق‌بشر عنوان کرد. این واکنش هم در همان چارچوبی است که در بالا آمد، البته با این توجیه طرح 3فوریتی را روی میز گذشتند اما 27تیر تنها فقط یک آن را تصویب کردند. بعد هم که مجلس رژیم وارد به تعطیلات تابستانی شده و معلوم نیست که این طر ح طی مدت تعطیلات چه خواهد شد.
حالا فرض کنیم که اصلاً این طرح در مجلس رژیم تصویب نهایی هم بشود؛ به واقع حاصلش چیست؟
واقعیت این است که تحریم مقامات سیاسی آمریکا! حرف خنده‌داری است که همونطور که در بالا گفته شد، هدفش تنها مصرف داخلی برای روحیه دادن به بسیجی‌هایی است که آنها هم پیشرفت خط تغییر نظام را خوب حس می‌کنند و دچار ریزش می‌شوند.
به‌رغم این‌که طی روزهای اخیر موضوع تغییر رژیم به‌صورت گسترده در رسانه‌ها و محافل سیاسی جهان مطرح شده است. اما از طرف دیگر دیدم رژیم و مشخصاً ظریف به چنین موضوعی-تغییر رژیم- واکنش نشان دادند. علت چیست؟
واقعیت این است که طی چند روز گذشته خبری که مستقیماً از تغییر رژیم اسم آورده باشد نبوده است، اما حتماً چیزهایی بوده که رژیم این طور خودش بحث تغییر را مطرح و ابراز نگرانی می‌کند. مثلاً این حرف ظریف قابل‌توجه است که دیروز تلویزیون رژیم آن را بازتاب داد که ظریف گفت: «آمریکا بعد از انقلاب در پی تغییر حکومت در ایران بوده».
معنی این حرف ظریف این است که تغییر حرف جدیدی نیست و از زمان دولتهای قبلی در آمریکا در طول 38عمر این رژیم مطرح بوده پس یعنی موضوع مهمی نیست.
در حالیکه واقعیت این است که در تمام 38سال گذشته، هیچگاه بحث و سیاست تغییر رژیم، توسط هیچ کدام از دولتهای آمریکا مطرح نشده. هر چه بوده سیاست تغییر رفتار بوده است. هر بار هم این سیاست را با اسمی عنوان می‌کردند. مثلاً مهار دوجانبه (رژیم و عراق آنزمان)، یعنی می‌گوید مهار، نه تغییر رژیم. یا زمانی می‌گفتند سیاست چماق و حلوا! یعنی در کنار ضربه، امتیاز هم داده شود. در زمان اوباما هم که سراپا در خط کنار آمدن با رژیم و امتیاز دادن به رژیم بودند. تا جایی که ظریف روز سه‌شنبه 27تیر گفت: «آمریکا بعد از انقلاب در پی تغییر حکومت در ایران بوده. این سیاست در دولت اوباما شکل رسمیش را از دست داد». در نتیجه هیچگاه بحث از تغییر رژیم در میان نبوده و تنها و تنها طرفی که از 36سال پیش شعار و خطش تغییر رژیم بوده، مقاومت ایران و حامیانش بوده‌اند.
اما برای اولین بار روز 25خرداد امسال، وزیر خارجه آمریکا، تیلرسون صحبت از تغییر رژیم در ایران کرد و گفت: «سیاست ما تغییر رژیم در ایران است». بعد از آن هم ژنرال متیس، وزیر دفاع آمریکا روز 20تیر گفت: «تغییر رژیم در تهران شرط برقراری رابطه مداوم و مثبت با ایران است».
البته ظریف سعی می‌کند یا این بیان که این حرف جدید نیست مقداری از وحشت دلواپسان و ریزشیها را کم کند.
ضمن این‌که این سؤال نیست مطرح است که تیلرسون و متیس که طی هفته‌های گذشته این مواضع را گرفتند، چرا الآن رژیم و مشخصاً ظریف به آن واکنش نشون می‌دهند؟
تیلرسون به‌روشنی گفت سیاست ما تغییر رژیم است. در کنار این موضع بی‌سابقه، طبعاً اقدامات دیگر دولت آمریکا هم معنی مشخصی پیدا می‌کند. مثلاً همین تحریمهای وزارت خزانه‌داری و وزارت‌خارجه آمریکا. جالب بود که سه‌شنبه 27تیر 96 گزارشگر رژیم در آمریکا، درباره ملاقات ظریف با مقامات سازمان ملل می‌گفت: «هنوز ملاقات تمام نشده بود که از کاخ سفید صداهای متفاوتی به گوش رسید. از یک‌سو این‌که احتمالاً دولت آمریکا به کنگره اعلام می‌کند ایران تمام تعهداتش را اجرایی کرده، از سوی دیگر از همان کاخ سفید خبر رسید آنها هفت نهاد دولتی و ۵فرد ایرانی را تحریم کردند».
یا مثلاً حرف مایک پنس، معاون ترامپ که باز هم رژیم را اصلی‌ترین دولت حامی تروریسم دانست و گفت: رئیس‌جمهور به رژیم ایران اخطار داده که در گزارش هم آمده بود.
پس رژیم همه اینها را در چارچوب سیاست تغییر رژیم می‌بیند به همین دلیل است که اینطور واکنش نشان می‌دهد.
اما مجلس رژیم آخوندی روز سه‌شنبه 27تیر 96 با سرعت طرح یک فوریتی را تصویب کرد که علتش را حمایت آمریکا از تروریسم و نقض حقوق‌بشر عنوان کرد. این واکنش هم در همان چارچوبی است که در بالا آمد، البته با این توجیه طرح 3فوریتی را روی میز گذشتند اما 27تیر تنها فقط یک آن را تصویب کردند. بعد هم که مجلس رژیم وارد به تعطیلات تابستانی شده و معلوم نیست که این طر ح طی مدت تعطیلات چه خواهد شد.
حالا فرض کنیم که اصلاً این طرح در مجلس رژیم تصویب نهایی هم بشود؛ به واقع حاصلش چیست؟
واقعیت این است که تحریم مقامات سیاسی آمریکا! حرف خنده‌داری است که همونطور که در بالا گفته شد، هدفش تنها مصرف داخلی برای روحیه دادن به بسیجی‌هایی است که آنها هم پیشرفت خط تغییر نظام را خوب حس می‌کنند و دچار ریزش می‌شوند.
